«Η επανασταση δεν καταπνιγεται ευκολα, αλλα εαν την κανεις μοδα, τοτε νικιεται»

Ποιο ήταν το βασικό στοιχείο που σε βοήθησε στην όλη πορεία σου; Οι εποχές είναι δύσκολες και δεν γίνονται παραγωγές, δεν εμπιστεύονται νέους ανθρώπους.

Π.Μ.: Αυτό που με βοήθησε περισσότερο είναι η τύχη. Το μεγαλύτερο ταλέντο μου είναι οι ευχές και τα θέλω μου. Όταν θέλεις κάτι και σε ζορίζει αυτό φαίνεται, το θες πολύ δεν μπορείς να το κρύψεις, φαίνεται στο πρόσωπό σου. Έτσι γίνεται και με το τραγούδι.

Πες μας την ιστορία αυτή.

Π.Μ.: Ξεκίνησα στις μπουάτ της Θεσσαλονίκης. Όταν απολύθηκα από φαντάρος είδα την κατάσταση στη Θεσσαλονίκη με τη μουσική και πήρα την απόφαση να κατέβω στην Αθήνα. Με ένα Datsun του 80, την κιθάρα μου και μια βαλίτσα. Πήγα στο Σταυρό του Νότου και μου είπαν πως έχουν κλείσει πρόγραμμα και πάρε αύριο και μεθαύριο και πέρασαν τρεις εβδομάδες. Ώσπου λέω στο μαέστρο, ας με ακούσεις ήρθα από Θεσσαλονίκη γι’ αυτό, εσύ που διευθύνεις κάτι θα ξέρεις. Πες μου αν είναι να το παρατήσω το τραγούδι να πάρω τα συμπραγκαλάκια πίσω και να μάθω να πλένω πιάτα. Αυτό που με ζόριζε, το θέλω μου, φάνηκε και έτσι με πήρανε. Αυτό έγινε το 2002.

Το τραγούδι σου «οντισιόν στον κύριο Σαββόπουλο» πώς το έγραψες;

Π.Μ.: Ακολούθησε η ακρόαση με το Σαββόπουλο, που είχε τρία στάδια , τρεις Παρασκευές. Πήγα την πρώτη Παρασκευή, τα έχω πάει χάλια έκανα φάλτσα, φώναζα, ξεχνούσα τα λόγια. Στο τέλος ο Σαββόπουλος ρώτησε “μήπως έχουμε κάποιο ταλέντο στο χορό, στο θέατρο”. Είπα Πάνο όλα για όλα. Τότε έκανα ένα σκέτς με το Τζίμ Κάρεϊ από τη Μάσκα. Ο Σαββόπουλος είπε σε όλους να έρθουν την επόμενη Παρασκευή με ένα τραγούδι του, και σε μένα να πάρω ένα τραγούδι του και να το γελοιοποιήσω. Ήτανε μια πολύ ματζόρε κίνηση από την πλευρά του. Έγραψα κι έσκισα κάποιες ηλίθιες συνθέσεις, ώσπου με έπιασε ένας τρελός οίστρος και το έγραψα σε είκοσι λεπτά. Κάπως έτσι με πήρε.

Πώς έμπλεξες με το θέατρο;

Π.Μ.: Στο Σταυρό του Νότου με ανακάλυψε η Ελένη η Γκασούκα που έκανε τους ήρωες πριν από τρία χρόνια πρώτη χρονιά τότε. Μου ζήτησε να πάω σαν τραγουδιστής και προέκυψε να πάρω και κάποιους ρόλους, που και αυτό ήταν μία προσωπική ανάγκη, ένα θέλω. Ταυτόχρονα ήρθε και η Σάννυ Χατζηαργύρη από τους singles και έγινα και ηθοποιός της τηλεόρασης. Επίσης, υπήρξε και η συνεργασία με το Γιάννη Ζουγανέλη και σκέψου πόσο δύσκολο είναι να φανείς αστείος δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο. Είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να σε βρίσει και να γελάσεις, γιατί το κάνει με αγάπη. Είναι τόσο αυθεντικός, τόσο παιδί.

Ο Ζουγανέλης είναι ένας από τους ροκάδες του 80, πες μου γι’ αυτό το φαινόμενο του rock στην Ελλάδα. Ήταν μια επανάσταση;

Π.Μ.: Κάποτε την παραμάνα στο παντελόνι τη βάζανε γιατί δεν είχανε λεφτά να αγοράσουνε καινούριο, μετά το κάνανε από άποψη μετά το κάνανε και σύνθημα κι έτσι έγινε επανάσταση. Η επανάσταση δεν καταπνίγεται εύκολα, αλλά εάν την επανάσταση καταφέρεις και την κάνεις μόδα, τότε νικιέται. Διότι η μόδα έρχεται και ξεπερνιέται και επανέρχεται. Πιστεύω ότι το rock έτσι όπως πέρασε στην Ελλάδα, ήταν αρκετά συνδεδεμένο με αριστεριστικές, με αναρχικές ιδέες, με πιο προχωρημένες ιδέες τέλος πάντων. Σήμερα το ροκ πλέον και αυτό που πλασάρεται ως ροκ δεν έχει να πει το ίδιο πράγμα. Στο εξωτερικό βέβαια το ροκ ήταν η γκλαμουριά, οι rolling stones ήτανε rock αλλά δεν τραγουδούσανε μόνο για την επανάσταση.

Η γενιά του 70 είχε το Woodstock, τους hippies, το Βιετνάμ. Το 80 υπήρξε μια γενιά ροκάδων που δεν τα είχανε όλα αυτά δεν είχε τους ήρωες της όπως η γενιά του πολυτεχνείου. Η σημερινή κατάσταση τι μπορεί να επιδείξει σαν rock;

Π.Μ.: Δεν είναι το ίδιο rock είναι η εξέλιξη των πραγμάτων. Η εξέλιξη όλων των πραγμάτων φέρνει μαζί της και καλά πράγματα και κακά πράγματα, απλά δεν μπορείς να τη σταματήσεις. Σίγουρα κάνουμε κύκλους σε πράγματα που μας θυμίζουνε παλαιότερες εποχές.

Τι σχέση πιστεύεις ότι έχει σημερινό rock ή αυτό το pop-rock που πλασάρεται με το rock του 80. Πώς βλέπεις τα ηλεκτρονικά στοιχεία που εισβάλλουν στη rock;

Π.Μ.: Πιστεύω ότι καλές μουσικές υπάρχουνε παντού. Όποιο όργανο και να πιάσεις, απ’ τη στιγμή βγάζει νότες, μπορείς να φτιάξεις κάτι όμορφο αν ξέρεις να το παίζεις. Σίγουρα δεν είμαι ο άνθρωπος που θα σου δώσει την απάντηση στο τι είναι rock, τι είναι έντεχνο και το τι είναι λαϊκό. Σίγουρα είναι ένας τρόπος που βρήκανε, για να διαχωρίσουνε τους ανθρώπους, τον έναν απ’ τον άλλο προκειμένου να κατηγοριοποιούμαστε. Έτσι αποκλείουν τη μοναδικότητα μας και μας τοποθετούν μέσα σε μια μάζα, αντιμέτωπους τον ένα με τον άλλο. Η λογική του διαίρει και βασίλευε κυριαρχεί, όπως γίνεται με τα οπαδιλίκια στις ομάδες και τα κόμματα πιστεύω ότι τώρα που γεννήθηκαν αυτά τα indigo τα παιδιά θα φέρουν την εξέλιξη του πλανήτη, θα μάθουμε αυτό που έλεγε ο Ξυλούρης, να κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά.

Δεν πιστεύεις ότι στο διαχωρισμό των ανθρώπων παίζει ρόλο το οικονομικό ζήτημα και ο τρόπος ζωής που επιλέγει ο καθένας;

Π.Μ.: Έχω βρεθεί κι εγώ σε μπουζούκια δεν μπορώ να πω ότι πέρασα καλά, αλλά δε μπορώ να πω ότι πέρασα και άσχημα. Δεν είναι το είδος της μουσικής που με συγκινεί, γιατί το θεωρώ πολύ κλαψιάρικο. Νομίζω ότι η γκρίνια μας κρατάει λίγο πίσω. Βέβαια βρίσκεται μέσα στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα αυτό το πράγμα, κι έχει και την πλάκα του. Αν το δεις από τη χιουμοριστική πλευρά, ο ίδιος ο τύπος που γκρινιάζει, πως δεν έχει το ένα ή το άλλο, σκάει με τη Μερσεντές που χρωστάει ακόμα το δάνειο, στο πρώτο τραπέζι. Από την άλλη πλευρά τα παιδιά στις αλάνες στις υπαίθριες συναυλίες έχουν μια άλλη μαγεία, δε θα ακούσεις βέβαια τον τέλειο ήχο ή να δεις το υπερθέαμα που καταφέρανε να στήσουνε οι Pink Floyd, και εδώ είναι και η διαφορά με την ξένη rock. Στην Ελλάδα το rock έχει περάσει στη συνείδηση των ανθρώπων ως φτηνή μουσική, αλλά τα πράγματα είναι διαφορετικά, είναι οργανωμένη παράσταση. Ο Jagger βγαίνει από τη λιμουζίνα πριν από τη συναυλία, όμως δεν παύει να είναι rock, όπως έχουν κατηγορήσει και το Σαββόπουλο για το ίδιο θέμα.

Όπως και το Bono των U2 τον υποστηρικτή του Μπλερ;

Π.Μ.: Ο καλλιτέχνης είναι τα τραγούδια του. Ως άνθρωποι είμαστε όλοι το ίδιο. Αν μας γδύσεις αν μας βάλεις όλους στη σειρά, και αν κουβεντιάσεις ως προσωπικότητες έχουμε όλοι ομοιότητες και ελαττώματα. Η τέχνη είναι αυτή που μας διαφοροποιεί και το τι συναισθήματα εγείρει. Ο καλλιτέχνης είναι αυτός που έκανε την υπέρβαση και έγραψε κάτι που άγγιξε τόσο κόσμο. Εγώ που δεν έχω κάνει ακόμα αυτή την υπέρβαση, δεν θεωρώ ότι μπορώ να κρίνω. Αποφεύγω να κρίνω τους ανθρώπους από τις πράξεις τους, παρά από τα έργα τους, από αυτό που αφήνουν. Θεωρώ ότι οι περισσότεροι άνθρωποι με ξεχωριστά ταλέντα έχουν τις ιδιομορφίες τους.

Έχεις εμφανιστεί στην τηλεόραση πως βλέπεις πρότυπα που πλασάρει το μέσο αυτό;

Π.Μ.: Όταν μας μεγαλώνανε είχαμε το πρότυπο ότι πρέπει η οικογένεια να είναι αγαπημένη, οι γονείς μαζί, σήμερα αυτά έχουν καταρρεύσει μαζί με άλλες αξίες. Βλέπω ότι δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στα πρότυπα αυτά. Στην αμερικάνικη τηλεόραση βλέπουμε όλες αυτές τις ευτυχισμένες οικογένειες, στις διαφημίσεις, μέχρι το ρετιρέ με την Κατερίνα Γιουλάκη, που είχανε προβλήματα, αλλά ήτανε μέσα στη χαρά. Αυτό το βλέπεις και μες τη μιζέρια σου λες, γιατί δεν είμαι εγώ έτσι;

Παρατήρησα στις ζωντανές σου εμφανίσεις χρησιμοποιείς την χιουμοριστική πρόζα στοιχείο που το ξεκίνησε ο Τζίμης ο Πανούσης, οι Άγαμοι Θύτες παρατηρώ μια τάση τέτοια. Είναι μία επιθετική τάση, ότι δεν γράφεις «μ’ αγαπάς, σ αγαπώ», αλλά μιλάς για το νέφος, το κυκλοφοριακό, την αποξένωση, με χιούμορ;

Π.Μ.: Ήμουνα πάντα fan του stand up comedy, αν και δεν το κατέχω είναι η αλήθεια. Στο θέατρο έχω ένα κωμικό ρόλο ωραίο, αλλά ως αναφορά το stand up comedy και το live δεν μπορώ να πω ότι είμαι ο Τζίμης ο Πανούσης, που είναι μια τεράστια διάνοια. Μπορεί να σου πει χιλιάδες μηνύματα και έννοιες και λέξεις, να σε κάνει να γελάσεις χωρίς να καταλάβεις τι σου έχει πει. Μου αρέσει να μπλέκω λίγο σάτιραμ, χωρίς να φτάνω στο επίπεδο του Πανούση. Δε θέλω το αστείο που θα ξεκαρδιστεί ο άλλος, αλλά απλά θα χαμογελάσει και θα προετοιμαστεί να δεχθεί το τραγούδι που έρχεται. Δεν μπορούσα ποτέ να επικοινωνήσω με τραγουδιστές που τραγουδούσαν στο θεό, με κλειστά μάτια. Δέχομαι τις καλές φωνές, τις καλές ερμηνείες, αλλά αυτό μπορώ να το ακούσω και στο cd. Στο live θέλω να επικοινωνήσω να ταυτιστώ με αυτόν που με ακούει να του δώσω αυτό που αισθάνομαι.

Είσαι σε κάποια μπάντα; Ποιος γράφει τα τραγούδια σου;

Π.Μ.: Η εποχή της μπάντας έχει ξεπεραστεί. Σκέψου ότι με ένα φίλο σου και δε μπορείς να συνεννοηθείς. Τις συνθέσεις μου τις κάνει ο Κώστας Μαδέλης, που ενορχήστρωσε τον πρώτο μου δίσκο και είναι άμεσος συνεργάτης μου.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΙΣΚΙΟΥΛΗΣ

Περιοδικό “Αναπτήρας”

www.anaptirasmag.blogspot.com

Υ.Γ. Την επόμενη εβδομάδα, μην χάσετε την συνέντευξη που παραχώρησε ο Πάνος Μουζουράκης στο Ραδιόφωνο του Παρατηρητή της Θράκης, στην εκπομπή «Με Ξεκούρδιστη Κιθάρα» με την Δήμητρα Πετρίδου και τον Θάνο Βαφειάδη, το απόγευμα της περασμένης Τετάρτης, καθώς και πλούσιο φωτορεπορτάζ από την εμφανισή του στην Ξάνθη!!!

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.