Ενας νεροβραστος αγωνας

Ένα άγευστο ποδόσφαιρο. Εκτός από το γρήγορο ρυθμό του πρώτου ημίχρονου μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς και ως νερόβραστο ποδόσφαιρο.

Σαν να φοβήθηκε η μια πλευρά από τη άλλη. Οι προπονητές δεν θέλησαν να πάρουν ρίσκο. Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο μπορούσε κατά λάθος να γίνει ένα γκολ. Τα τελευταία δυο τρία λεπτά του αγώνας εμείς πλησιάσαμε πολύ σε αυτό το γκολ. Ο Γκοκντενίζ και ο Σερχάτ έχασαν αυτή τη μεγάλη ευκαιρία. Αποτελεί επιτυχία να πάρεις ένα βαθμό απέναντι στην Ελλάδα, την πρωταθλήτρια της Ευρώπης πριν δυο μήνες; Δεν νομίζω.

Το ευχάριστο γεγονός του εθνικού αγώνα ήταν ότι δεν σημειώθηκε κανένα επεισόδιο και ότι οι παίκτες αγωνίστηκαν πολύ ευγενικά. Το άλλο σημείο που επίσης με ενδιαφέρει:

Οι κερκίδες είχαν πολλές γυναίκες, όπως παιδιά και οικογένειες, ώστε είχε πραγματοποιηθεί εδώ κάτι που μου λείπει τόσο πολύ στα δικά μας τα γήπεδα. Κάτι άλλο που με άρεσε ήταν ότι οι κερκίδες σταμάτησαν αυτούς που σφύριζαν τον εθνικό μας ύμνο.

Οπως επίσης και η γιορτινή ατμόσφαιρα που επικρατούσε στις κερκίδες με τη μουσική του Ζορμπά μελοποιημένη από τον Θεοδωράκη.

Από την πλευρά των Ελλήνων μάλλον το αποτέλεσμα ήταν απογοήτευση. Στα πρόσωπα των φιλάθλων που εγκατέλειπαν το γήπεδο φαινόταν η στεναχώρια για 5 βαθμούς που είχαν φύγει τους πρώτους δυο αγώνες.

Ακολουθεί το άρθρο που έχω γράψει πριν τον αγώνα:

Η ταβέρνα του Κώστα

Καθώς πλησιάζει η ώρα του αγώνα η αγωνία μου κορυφώνεται… Γύρω -γύρω του γηπέδου βράζει αστυνομικούς. Η αστυνομία μαζεύει τους αναπτήρες, τα κέρματα.

«Η Καθημερινή» έκανε πρωτοσέλιδο τον εθνικό αγώνα και ο τίτλος «Σκληρά μέτρα ασφαλείας».

Θα νικήσουμε;

«Ήθελα να παρακολουθήσω αυτόν τον αγώνα» λεει καθώς πίνει το ούζο του. «Μπήκαμε και στην ουρά, αλλά δεν προλάβαμε, δεν μας έμεινε. Έγιναν ανάρπαστα τα εισιτήρια». Συνεχίζει:

«Η Ελλάδα πρέπει να νικήσει! Μετά από τον αγώνα με την Αλβανία δεν έχει άλλη λύση. Μακάρι να μην βγει κανένα επεισόδιο».

Σταματάει για λίγο και συνεχίζει καθώς βουρκώνουν τα μάτι του «Αχ τι νεανικά χρόνια ήτανε αυτά που περάσαμε στην Πόλη..».

Ακόμη μια γουλιά ούζο…

Τον λένε Κώστα.

«Αυτό είναι το αγαπημένο ούζο του Στέλιου, το έφερε από τη Μυτιλήνη» λέει.

Και ο Κώστας και η γυναίκα του γεννήθηκαν στην Πόλη, οι αρραβώνες τους έγιναν στο ξενοδοχείο Hilton.

“Το πιο ωραίο Hilton είναι της Πόλης”

Ο μπαμπάς του ήταν βυρσοδέψης είχε εργοστάσιο ενώ ο πεθερός του είχε μαγαζί ετοίμων εντυμάτων στην Πόλη. Και εγώ του λεω ότι ο παππούς μου γεννήθηκε στη Μυτιλήνη, η γιαγιά μου στις Σέρρες και ο μπαμπάς μου στη Θεσσαλονίκη το 1900.

Ακόμη μια γουλιά ούζο…

Ο μπαμπάς του Κώστα τον έκανε να διαβάσει με το ζόρι τα βιβλία του Τσετίν Αλτάν. «Διάβαζε, έλεγε διάβαζε αυτόν τον άνθρωπο για να ανοίξει το μάτι σου» . Μετανάστεψαν την Αθήνα το 1970. «Όλο και αυξανόταν αυτοί που έρχονταν από την εφορεία ή από αλλού στο εργοστάσιο. Δεν θα μπορούσαμε να συνεχίζουμε έτσι ο μπαμπάς μου μεταβίβασε το εργοστάσιο, πουλήσαμε το σπίτι και φύγαμε από την Πόλη…»

Κάποια στιγμή σταματάει και ξανά «αχ τι νεανικά χρόνια ήτανε αυτά που περάσαμε στην Πόλη» λεει με μάτια βουρκωμένα. «Τα λέω στα παιδιά μου μα δεν καταλαβαίνουν… Και όσο οι ηλικιωμένοι μας αφήνουν και πάνε σε άλλα μέρη, δεν μένουν άνθρωποι που μιλάνε τουρκικά. Τα παιδιά μου δεν ξέρουν τα τούρκικα».

Ακόμη μια γουλιά ούζο…

Μαγείρεψαν καλά τη ρέγκα.

Θα νικήσουμε;…

Ο Κώστας σπούδασε βυρσοδεψία στην Αγγλία το ήθελε αυτό ο μπαμπάς του. Αλλά ο ίδιος δεν αγάπησε τη βυρσοδεψία. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα άρχισε να δουλεύει στα καράβια, γύρισε όλο τον κόσμο και ο ίδιος έγινε εφοπλιστής. Μετά από 35 χρόνια πούλησε τα καράβια του και από ό, τι φαίνεται επειδή του άρεσε πολύ το φαγοπότι αλλά και για χόμπι άνοιξε μια ταβέρνα με θαλασσινά που την λένε «Θάλασσα» και βρίσκεται στην οδό Πειραιά 105…

Η συζήτηση καταλήγει στην πολιτική. Αφηγείται την περίοδο 1967-1974, όταν ήταν δηλαδή η χούντα, τότε ήταν πολύ δύσκολες οι συνθήκες διαβίωσης στην Ελλάδα. «Δεν υπήρχε ελευθερία. Είχε ένα ασφυκτικό αέρα. Μας έλειπε η Τουρκία. Ύστερα χάλασαν τα πράγματα στην Τουρκία». «Ενώ τώρα πέρα από την δημοκρατία υπάρχει αναρχία ναι αναρχία…»

Λέει ότι την περίοδο της αρχηγίας του σοσιαλιστή ηγέτη Ανδρέα Παπανδρέου ο στρατός γύρισε στο στρατόπεδο, άρχισε να ακούγεται περισσότερο οι φωνές των ανθρώπων στους δρόμους. «Απαγορεύεται πια ο στρατιώτης να γυρίζει στους δρόμους με τη στολή του» λέει ο Κώστας «κοίτα αν έρθει τώρα εδώ ένας στρατιώτης και αν συμβεί κανένα περιστατικό και προσπαθεί να προβάλει την στρατιωτική του ταυτότητα θα πάει αμέσως φυλακή».

Ρωτάει την κατάσταση του στρατού στην Τουρκία. Εκφράζει τις παρατηρήσεις και τις απόψεις του στο θέμα στρατός – δημοκρατία.

Έρχεται στο νου μου το θέμα της μοιχείας.

Κάποτε στην Ελλάδα η μοιχεία ήταν έγκλημα. Και η τιμωρία της φυλακή. Στις αρχές του 1980 την περίοδο του Ανδρέα Παπανδρέου έπαψε να είναι έγκλημα.

Η Ελλάδα πάει μπροστά και εμείς πίσω;

Μετά από πέντε χρόνια ήρθα για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Το αεροδρόμιο ολοκαίνουργιο. Οπως και οι δρόμοι, ανανεώθηκε και η Αθήνα. Επειδή άρχισε να λειτουργεί το μετρό πήρε μια ανάσα και η κίνηση. Λένε ότι δεν υπάρχει ατμοσφαιρική ρύπανση.

Η πολιτική είναι σταθερή, η οικονομία είναι σταθερή… Η Αθήνα και οι Αθηναίοι έχουν αυτοπεποίθηση, είναι πιο ανοιχτοί στον κόσμο, πιο κοσμοπολίτικοι και πιο ποζάτοι. Από ό,τι φαίνεται η ένταξη στην Ε.Ε. και η Ολυμπιάδα έκαναν καλό για την Ελλάδα…

Μάλλον το ξενοδοχείο Grande Bretagne το έκαναν ξανά από την αρχή. Τώρα είναι λίγο πιο στολισμένο. Η παλιά του εμφάνιση μήπως είχε πιο πολύ προσωπικότητα; Ή εγώ γίνομαι ένα άτομο που ψάχνει το παρελθόν του και δεν βρίσκει;

Δεν ξέρω, ίσως…

Βουρκώνουν τα μάτι του Κώστα καθώς συνεχίζει να λεει «αχ τι νεανικά χρόνια ήτανε αυτά που περάσαμε στην Πόλη…». Μια ακόμη γουλιά από τον παγωμένο ούζο του Στέλιου από τη Μυτιλήνη…

Θα νικήσουμε;

Όταν εσείς θα διαβάζετε αυτές τις σειρές θα το ξέρετε την απάντηση αυτής της ερώτησης. Αλλά είτε να νικήσουμε είτε να χάσουμε η ζωή θα συνεχίζεται, και αυτό δεν είναι το ωραίο;

Χασάν Τζεμάλ

09/09/2004

Μιλιέτ

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.