«Εμεις» και οι «Αλλοι»

Αγαπητές/οί
αναγνώστριες/ες,
 
λαμβάνω την τιμή να αρθρογραφήσω στην Εφημερίδα του «Παρατηρητή της Θράκης» που μου δίνει αυτή την σπουδαία ευκαιρία (αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει).
 
Με αφορμή την ευκαιρία τούτη, σκέφτηκα και προβληματίστηκα θα έλεγα για το περιεχόμενο του κειμένου. Να γράψω αυτό που θέλει να ακούσει ο κόσμος; Αυτό που μου έρχεται κατευθείαν στο μικρό μου κεφάλι; Και αποφάσισα να αφεθώ ελεύθερος, να γράψω ό,τι με πόνεσε μες στην αποχωρούσα χρόνια,  ό,τι με εντυπωσίασε,  ό,τι με ενόχλησε, ό,τι με έκανε να κλάψω ή να γελάσω ή καλύτερα και τα δύο μαζί.
 
Τη χρονιά που μας αφήνει οσονούπω λοιπόν ενηλικιώθηκα, έγινα φοιτητής, μετανάστης, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, Έλληνας στο Λονδίνο και Άγγλος στην Κομοτηνή.
 
Η Κομοτηνή… Η Κομοτηνή ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό όταν είχα είκοσι λεπτά για να σκεφτώ κάτι που θα έπρεπε να το κάνω μετά και ταινία. Η πρώτη μου ιδέα ήταν αυτό το «χωριουδάκι» που συμπυκνώνει στην τόσο μικρή του έκταση έναν τόσο μεγάλο κόσμο ή τουλάχιστον για μένα έναν κόσμο με τόσο μεγάλες δυνατότητες.
 
Δυνατότητες γεννημένες από την διαφορετικότητα που την ορίζει. Τα διάφορα και διαφορετικά κοινωνικά της σύνολα, τα οποία συμβιώνουν ή συγκρούονται, σέβονται ή αποδοκιμάζουν το ένα το άλλο.
 
Αυτό συμβαίνει και στον ευρύτερο κόσμο, όταν εθελοντές έρχονται από την άλλη άκρη της γης στην Μυτιλήνη για να σεβαστούν τους αδικημένους από την ζωή, ενώ την ίδια στιγμή άλλοι «άνθρωποι» αρνούνται να υποδεχτούν τους πρόσφυγες στην χώρα τους ή μήπως στο τσιφλίκι τους;!
 
Όταν σηκώθηκα (τρόπος του λέγειν) να μιλήσω για αυτή την ταινία είπα πως η πόλη μου είναι χωρισμένη σε «Εμάς» και τους «Άλλους» και αυτό με πονά. Είναι δύσκολο και συνάμα ευχάριστο να βλέπεις 16 Νοεμβρίου (τρεις μέρες μετά την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι) ένα πανεπιστήμιο γεμάτο αφίσες με συνθήματα-μηνύματα όπως «Όχι στην Ισλαμοφοβία», «Όχι στην Τρομοκρατία», «Δεν Φοβόμαστε Εμείς», «Ανοίξτε τα Σύνορα στην Ελλάδα» και άλλα παρεμφερή.
 
Δύσκολο γιατί σκέφτεσαι: τι να γίνεται άραγε στην χώρα μου; Πόσοι πολεμοχαρείς Λιακόπουλοι ερεθίζονται στην ιδέα Ρωσία vs Τουρκία; Αλλά είναι και ευχάριστο γιατί βλέπεις την άλλη όψη, της οποίας μπορείς να γίνεις υποστηριχτής.
 
Αυτή η ταινία τελικά είχε να κάνει με ανθρώπους, ή αναλυτικότερα με το πώς η διαφορετικότητα εκφράζεται μέσω της οποιασδήποτε Τέχνης και με το πώς η Τέχνη μπορεί να επιτίθεται και να ρημάζει την ανισότητα και τα κοινωνικά στερεότυπα. Αλλά εγώ προτιμώ να λέω ό,τι είχε να κάνει με ανθρώπους.
 
Αυτά τα ολίγα αγαπητά μου πρόσωπα!
 
Σας εύχομαι Καλή Χρονιά, ευτυχισμένο το 2016 και όσα κακά μας βρήκαν να βγούνε σε καλά. Σύντομα…
 
Με Αγάπη, Σεβασμό και Ευχές!

Ο τετραπληγικός μυοπαθής καλλιτέχνης και πάνω από όλα περιζήτητος εραστής…

Σπύρος Νταντανίδης
 
Υ.Γ.: Ευχαριστώ την μαμά μου, τον μπαμπά μου, τον αδελφό μου, τον κύριο Γιώργο που μου κρατούσε την τυρόπιτα στο κυλικείο του δημοτικού, την Νατάσσα που μου είπε να γράψω και τον Γιώργο και τον Χρήστο στους οποίους αναφέρεται η ταινία.
Υ.Γ.2.: Τους υπόλοιπους θα τους ευχαριστήσω στα Όσκαρ!

* Ο Σπύρος Νταντανίδης είναι φοιτητής κινηματογράφου σε πανεπιστήμιο της Αγγλίας

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.