Εκθεση Γελοιογραφιας
Στο πλαίσιο των εγκαινίων της Εκθεσης Γελοιογραφίας που πραγματοποιούνται την Παρασκευή 6 Μαρτίου και ώρα 19.30 στον πολυχώρο του βιβλιοπωλείου Παπασωτηρίου στην Ξάνθη, διοργανώνεται παράλληλα από την Φιλοπρόοδο Ένωση Ξάνθης και το βιβλιοπωλείο Παπασωτηρίου η παρουσίαση του comic album του Τούρκου δημιουργού, Γκιουνερί Ίτσογλου με τίτλο «Ο άνθρωπος της καρδιάς». Πρόκειται για μια καταπληκτική ματιά της Ανατολής στη Δύση από έναν καταξιωμένο δημιουργό και είναι η πρώτη φορά που πραγματοποιείται στη χώρα μας μια τέτοιου είδους παρουσίαση.
Λίγα λόγια για τον Γκιουνερί Ίτσογλου (Icoglu Guneri)…
Ο Γκιουνερί Ίτσογλου γεννήθηκε στη Σεβάστεια της Τουρκίας πριν από 43 χρόνια. Μαθήτευσε από μικρός πλάι στον Ογούζ Αράλ, τον “μεγάλο” των τουρκικών κόμικς και ιδρυτή του περίφημου περιοδικού Girgir. Δούλεψε με τα περιοδικά Firt, Limon και Lemanyak. Το 1989 καταδικάστηκε σε 10ετή φυλάκιση για ένα σκίτσο του που θεωρήθηκε «προσβολή κατά του τουρκισμού», αλλά αποφυλακίστηκε σύντομα χάρη σε γενική αμνηστία. Σήμερα, γράφει και σχεδιάζει για το περιοδικό Leman. Του αρέσει η ελληνική μυθολογία και τη δεκαετία του ‘90 σχεδίασε σειρά κόμικς με θέμα το πάνθεον των Ολυμπίων. Ο πιο γνωστός από τους χαρακτήρες των κόμικς του είναι ο Gonul Adami -ο «Άνθρωπος της Καρδιάς», που παίζει νέι, λατρεύει την παραδοσιακή ανατολίτικη μουσική, τρέφει την ψυχή του με την φιλοσοφία του Μεβλανά κι άλλων σοφών της Ανατολής, ζει με τις δικές του αρχές και αρνείται να προσαρμοστεί στην “πραγματικότητα”, διαλέγεται, όμως, με τον αντίπερα πόλο, τον δυτικό φίλο του Ζαν-Πιέρ, ο οποίος φαίνεται απ’ τη μια να τον θαυμάζει κι απ’ την άλλη τον προτρέπει να βρει προκοπή. Ο Γκιουνερί Ίτσογλου παίζει κι ο ίδιος νέι και είναι ερμηνευτής τραγουδιών της παραδοσιακής τουρκικής μουσικής. Στο ρεπερτόριό του έχει και μερικά ελληνικά τραγούδια. Στην Τουρκία έχουν κυκλοφορήσει 4 άλμπουμ με κόμικς του. Αλλά ας αφήσουμε τις λέξεις να μιλήσουν από μόνες τους…:
«Λένε πως, όταν ο Αζίζ Ντεντέ έπιανε, αξημέρωτα,να φυσάει το νέι του στον τεκέ πάνω στο λόφο του Γαλατά, η μελωδία έφτανε ως κάτω στην παραλία του Καράκιοϊ κι οι ψαράδες φώναζαν «φτάνει Ντεντέ, φτάνει, πρωί πρωί μας έκαψες». Για τον μεγάλο Ταμπουρί Τζεμίλ μπέη, λένε, πως δεν είχε πιάσει ποτέ να παίξει τον ταμπουρά αν στο κοινό βρισκόταν ο δάσκαλός του από σεβασμό προς εκείνον, πως τριγυρνούσε ολημερίς κι ολονυχτίς στις συνοικίες της Ισταμπούλ και μια φορά είχε πάρει με τις ώρες στο κατόπι έναν ζητιάνο που τραγουδούσε ωραία. Κι εκείνος ο εξαίσιος συνθέτης, ο Ντεντέ Εφέντη, που είχε αναλάβει το χαμάμ του πατέρα του και ασχολιόταν με τη μουσική κρυφά, γιατί η μάνα του φοβόταν πως με τη μουσική δεν θα πρόκοβε ποτέ στη ζωή του…
Σαν παραμύθι τις άκουγα μικρός τις διηγήσεις αυτές κι έλεγα, υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, να υπάρχει άραγε τέτοιος κόσμος; Ίσως – ποιος ξέρει;- η ανυπαρξία του, να έδωσε σάρκα και οστά στον Γκιονούλ Ανταμί, τον Άνθρωπο της Καρδιάς…
Ο ήρωας μας είναι μουσικός, παίζει νέι, κατέχει την τέχνη του τραγουδιού, τον συνεπαίρνει η παραδοσιακή μουσική και η ψυχή του συδαυλίζεται με την ποίηση του Γιουνούς Εμρέ, του Σεϊχη Γκαλίπ, με τη φιλοσοφία του Μεβλανά Τζελαλεντίν Ρουμί κι άλλων σοφών δασκάλων, ζει με τις δικές του αρχές και αρνείται να προσαρμοστεί στην «πραγματικότητα». Στη συχνή ερώτηση, γιατί φοράει παπιγιόν, απαντώ ότι μια μέρα είδα τον δάσκαλό μου του νέι με παπιγιόν και, απλώς, το φόρεσα στον Γκιονούλ Ανταμί. Όσο για το δάκρυ που τρεμοπαίζει πάντα στα μάτια του, αυτό είναι το μικρό παράπονο και η θλίψη του «χωρισμού», και το γέλιο του η χαρά του αναπόφευκτου μια μέρα «σμιξίματος»…
Ο φίλος του, ο Ζαν Πιερ, καθηγητής μουσικολογίας στη Σορβόννη, λατρεύει την Ισταμπούλ, εκτιμά απεριόριστα τον θυμόσοφο ανατολίτη μουσικό, ακούει τους γοητευτικούς αφορισμούς του με ευγένεια, δυσκολεύεται όμως να αντιληφθεί τον τρόπο σκέψης του, μια και ο ίδιος πιστεύει στη δύναμη του νου και θέλει να υποτάξει τα πάντα στο χαλινάρι της λογικής…
Και η Ισταμπούλ, συνωστισμός τρούλων, καμπαναριών, μιναρέδων, παλατιών, ξύλινων σπιτιών που γλίτωσαν από μεγάλες πυρκαγιές, αλλά δύσκολα γλιτώνουν απ’ τις ορέξεις των εργολάβων, γκρίζων πλακόστρωτων, νερού και γλάρων…Οι ιστορίες εξελίσσονται στο φόντο της αγαπημένης Πόλης, των ανθρώπων της, του τοπίου της, της ιστορίας της…
Ζούμε σε μια εποχή από εκείνες που ετοιμάζουν τις άλλες. Κι εγώ, δεν μπορώ παρά να χαίρομαι που το δεκαπεντάχρονο ταξίδι ενός «αλλοπαρμένου» σαν τον Γκιονούλ Ανταμί συνεχίζεται…»
Ουζγκιούρ Μεμέτ
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
