Διαστασεις,4786
1ο Πάει και αυτό… πάτερ μου,
Αλήθεια, πού το βρήκαμε, από πού το ξεσηκώσαμε αυτό το «εκοιμήθη» επί το βυζαντινότερο ή το «κοιμήθηκε» επί το λαϊκότερο όταν πρόκειται για τον θάνατο ενός προσώπου, σημαντικού ή ενίοτε και ασήμαντου; Γέμισαν οι τηλεοράσεις, γραπτά και προφορικά, από αυτό το ανόητο, το γλυκερό και παραπλανητικό «εκοιμήθη» ή «κοιμήθηκε». Οι πρόγονοί μας έλεγαν «τέθνηκεν», χρησιμοποιούσαν παρακείμενο για να δείξουν ότι ο θάνατος είναι αμετάκλητα τετελεσμένος. Και το «κείμαι» (ότι τάδε κείμεθα) είναι και αυτό πανάρχαιος παρακείμενος που αργότερα περιέπεσε σε αχρησία και καταχρηστικά επιβίωσε έως τις μέρες μας ως ενεστώτας… Όπως ως τις μέρες μας επιβίωσε η αναισθησία της πλειοψηφίας των Μητροπολιτών που μετρούσαν κουκιά πάνω από τη σορό του… Τι ντροπή και αυτή! Να μετρούν ψήφους, να γνωστοποιούν επιλογές εκλεκτών τους, να σχεδιάζουν και να ζητούν ανταλλάγματα. Λαμπρή εξαίρεση ο Παντελεήμων της Ξάνθης. Πείτε στο Αφεντικό σας πάτερ μου, ότι αντέχει ακόμη ο Λόγος Του επειδή έχει τέτοιους ανθρώπους επί γης να τον υπηρετούν…
2ο«Πριν από σχεδόν 12 χρόνια, Μαρία παιδί μου, και πάλι η Μητρόπολη πρωταγωνιστούσε σε μία άλλη μεγάλη κηδεία με πολλές παρουσίες ξένων επισήμων.» Πάτερ, αναδρομή στις κηδείες θα κάνει τώρα; Θα μου χαλάσει το γαργαλιστικό προφίλ που με τόσο κόπο έχω οικοδομήσει… «Η κηδεία του Ανδρέα Παπανδρέου είχε γίνει τον Ιούνιο του 1996 κάτω από συνθήκες πρώιμου αποπνικτικού καύσωνα που πύρωνε τα σκούρα ενδύματα. Μάρτιος του 1994, ήταν ο δημόσιος αποχαιρετισμός στη Μελίνα Μερκούρη, όταν παρέλυσε πάλι όλη η πόλη, όπως και στην κηδεία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, τον Απρίλιο του 1998. Ανοιξιάτικη ήταν και η κηδεία του βασιλέα Παύλου, τον Μάρτιο του 1964, όταν όλη η εστεμμένη Ευρώπη διάβαινε πεζή την πλατεία Συντάγματος, με τα γυναικεία μέλη σε διάφανες πλερέζες που χρύσιζαν στον αττικό ήλιο. Η κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου το 1968 έγινε η πρώτη μαζική αντικαθεστωτική διαδήλωση και είναι ιστορικές οι φωτογραφίες της λαοθάλασσας με φόντο τους στύλους του Ολυμπίου Διός καθ’ οδόν προς το Α΄ Νεκροταφείο. Ο κόσμος είχε κατεβεί στους δρόμους και στην κηδεία του Γιώργου Σεφέρη το 1971 και της Κατίνας Παξινού, το 1973. Κι αυτό το ξέσπασμα μας πηγαίνει αυτονόητα στην κηδεία του Κωστή Παλαμά τον Φεβρουάριο του 1943, όταν ο αποχαιρετισμός στον εθνικό ποιητή μετατράπηκε σε πατριωτική δημόσια εκδήλωση συγκίνησης και εκτόνωσης μιας τεράστιας ψυχικής κόπωσης του κόσμου.»… Όμοια με την δική μου, όταν καλούμε να καλύψω την επικαιρότητα αυτού του τόπου: Α)από πού θα πίνουν νερό στο Νέο Σιδηροχώρι; Β) Ποιος πήγε κι άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα; Γ) Πότε ο Κοτσάκης θα μας πει κάτι χωρίς να τα ρίχνει στην προηγούμενη δημοτική αρχή; ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ… «Χθες γέμισαν πάλι οι δρόμοι της Αθήνας. Με μεσίστιες τις σημαίες και με πένθιμες κωδωνοκρουσίες, η πόλη είπε το τελευταίο αντίο στον Χριστόδουλο»… Τι γίνεται μετά πάτερ μου; Τι σας λέει ο Θεός σας; Πού πηγαίνουν τα βάσανα και οι καημοί του Κόσμου τούτου;
3ο Καλά που έμεινε η Ταραντούλα στο σπίτι…Μου έλεγε χθες βράδυ για τους διπλανούς. «Ο άνδρας βλέπει τη γυναίκα του να φοράει ένα δαχτυλίδι με ένα τεράστιο διαμάντι, το οποίο είναι και πανάκριβο, και την ρωτάει:
– Ρε γυναίκα, πού το βρήκες αυτό το δαχτυλίδι; Αυτό κάνει μια περιουσία…
– Πού να σου τα λέω άντρα μου. Εχθές που είχα πάει για καφέ με μια φίλη μου, πάω στην τουαλέτα της καφετέριας που καθόμασταν και τι βλέπω! Μέσα στον νιπτήρα ήταν αυτό το πανέμορφο δαχτυλίδι! Κοιτάζω τριγύρω, δεν βλέπω κανέναν και το πήρα!!!
Περνάνε μερικές μέρες και ο τύπος βλέπει τη γυναίκα του που γυρνούσε από την βόλτα, να φοράει μια πανάκριβη γούνα.
– Τι είναι αυτό ρε γυναίκα; Πού την βρήκες αυτή τη γούνα;
– Aσε άντρα μου, πού να στα λέω. Κάνανε λάθος στην γκαρνταρόμπα του μαγαζιού που καθόμασταν με τη φίλη μου και αντί για το παλτό μου, μου έδωσαν αυτή τη γούνα. Χαζή είμαι κι εγώ; Την πήρα και εξαφανίστηκα!
Κι ο άντρας:
– Τι να σου πω, ρε γυναίκα. Είσαι πολύ τυχερή. Εγώ ένα σώβρακο βρήκα στο κρεβάτι μας και αυτό μου είναι μικρό…» Πάτερ μου, κάτι μου λέει ότι ο γάμος τους περνάει κρίση…
4ο Εδώ γελάτε…
Είναι απόγευμα και ο μπάρμπας από το ωραίο νησάκι του Αιγαίου έχει πάει για ψάρεμα στην αμμουδιά. Αφού ρίχνει την πετονιά ξαπλώνει προς τα πίσω στηριζόμενος στους αγκώνες του και αρχίζει να αγναντεύει περιμένοντας κάποιο τσίμπημα. Σε λίγο εμφανίζεται ένας επιχειρηματίας στην αμμουδιά που είχε πάει βόλτα για να αποβάλει λίγο από το στρες που του δημιουργούσαν οι δουλειές του.
Βλέποντας τον ψαρά να ψαρεύει τόσο νωχελικά, τον πλησιάζει και του λέει:
– Δεν κάνεις καλά, με αυτό τον τρόπο δεν θα πιάσεις ψάρια. Πρέπει να βρέξεις κώλο αν θέλεις να πιάσεις ψάρια.
– Για ποιο λόγο; τον ρωτάει ο ψαράς.
– Θα τα πουλάς και θα βγάζεις κέρδος.
– Για ποιο λόγο;
– Μετά από λίγο καιρό με τα κέρδη θα πάρεις δίχτυα ώστε να πιάνεις περισσότερα ψάρια.
– Για ποιο λόγο; λέει και πάλι ο ψαράς.
Λίγο ενοχλημένος, ο επιχειρηματίας αποκρίνεται:
– Πιάνοντας περισσότερα ψάρια θα μπορέσεις να πάρεις μία βάρκα και να βγάλεις περισσότερα χρήματα.
– Για ποιο λόγο; ξαναλέει ο ψαράς.
Έχει αρχίσει να του την δίνει του επιχειρηματία η μονότονη απάντηση του ψαρά, αλλά υπομονετικά του εξηγεί:
– Με τα χρήματα θα αγοράσεις ένα μεγαλύτερο πλοίο και θα προσλάβεις ανθρώπους να σε βοηθούν!
– Για ποιο λόγο; ρωτάει και πάλι ο ψαράς.
Ο επιχειρηματίας είναι πλέον κατακόκκινος, γεμάτος θυμό!
– Μα δεν καταλαβαίνεις; Σε λίγα χρόνια θα έχεις έναν ολόκληρο στόλο από ψαράδικα, με πολλούς υπαλλήλους, που θα ψαρεύουν σε όλες τις θάλασσες του κόσμου, για λογαριασμό σου.
– Για ποιο λόγο;
– Έτσι, θα μπορέσεις να εισάγεις την εταιρεία σου στο χρηματιστήριο. Θα θησαυρίσεις και μετά, χωρίς να σκας, το μόνο που θα έχεις να κάνεις είναι να κάθεσαι στην αμμουδιά και να βλέπεις το ηλιοβασίλεμα!
-Γιατί, τώρα τι κάνω;
Υ.Γ.
Στον υπνόσακο των ορατών η αιχμαλωσία μου…
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
