Διαστασεις,4275

1. Στην αγκαλιά του μπαμπά ακόμη…

…με τα ροδαλά της χεράκια να τον αγκαλιάζουν…Μια μικρούλα στο μεγάλο μας κόσμο. Και στον «Κόσμο» μας, στην δική μας αγκαλιά δηλαδή, γιατί είναι η ελπίδα μας, το αύριο, όταν εμείς δεν θα υπάρχουμε, εκείνη θα δημιουργεί, γι’ αυτό και θα πρέπει να της ετοιμάσουμε έναν καλύτερο κόσμο, ομορφότερο κι αυτό μόνο με αγάπη γίνεται και την βοήθεια του Θεού (μέρες που είναι)… Άλλωστε, από την αρχαιότητα ακόμη προσέφεραν θυσίες στους θεούς προς «εξιλασμό», για να καταπραΰνουν την οργή του θεού, εξευγενισμό κλπ. Σαν «εξιλαστήριο θύμα» χαρακτηρίστηκε ο Ιησούς, ο οποίος πρόσφερε τη ζωή του για τη σωτηρία του ανθρώπου. Ο Αισχύλος στον «Προμηθέα Δεσμώτη» λέει «φιλάνθρωπο» τον ήρωα της τραγωδίας, που για την αγάπη του στον άνθρωπο, Θεός αυτός, αγνόησε τον «χόλον» των θεών και χάρισε τη φωτιά στους ανθρώπους. Ο Πλάτωνας γράφει, εξάλλου, στο «Μενέξενο» ότι είναι αξιέπαινοι αυτοί που πέθαναν στον πόλεμο, που αντάλλαξαν τη ζωή τους με τη σωτηρία των ζώντων…αγάπη μικρούλα μου κι ας έγραψε κάποιος …Αγάπης, αγώνας, άγονος…

2. Όμως …η διαφορά μεταξύ του «Λόγου του Θεού»

…και της διδασκαλίας των ποιητών και φιλοσόφων είναι ότι η «Θυσία» του Θεανθρώπου απέβλεπε στην ψυχική και πνευματική» σωτηρία» των ανθρώπων. Όμως μια άλλη διαφορά ήταν ορατή σε τελετή ορκωμοσίας απόκτησης της ελληνικής ιθαγένειας όπου παραβρέθηκε ο «Κόσμος». 87 στον αριθμό οι συμπολίτες μας που έδωσαν τον όρκο, μόνο να ένα δάκρυ μας συγκίνησε περισσότερο, αυτό της γυναίκας της 2ης φωτογραφίας…Κι όποιος δεν συγκινείται αναγνώστη μου βλέποντας τα μάτια της 80χρονης γυναίκας δακρυσμένα, (και μιλά για ξένους που ήρθαν να μας πάρουν τη δουλειά μας) τότε δεν έχει παρά να θυμηθεί ότι ο Ιωσήφ παρέλαβε τον Χριστό και την Παναγία και τους οδήγησε στην Αίγυπτο. Έτσι, ο Χριστός από μικρός γνώρισε και την προσφυγιά, την ξενιτιά, την εξορία. Και, βεβαίως, η πορεία από την Βηθλεέμ στην Αίγυπτο με τα μέσα της εποχής εκείνης και μάλιστα σε μια κρίσιμη κατάσταση της Παναγίας και του Χριστού ήταν μια οδυνηρή περιπέτεια. Έτσι, ο Χριστός από την πρώτη στιγμή της Γεννήσεώς Του γνώρισε τον πόνο, την ανθρώπινη ταλαιπωρία, δηλαδή την αφιλόξενη διαγωγή των ανθρώπων, την θηριωδία της εξουσίας, την τραγικότητα της προσφυγιάς. Αλλά τα ίδια έζησε και στο τέλος της βιολογικής Του ζωής, αφού και τότε αντί του Σπηλαίου συνάντησε τον Γολγοθά, αντί της θηριωδίας του Ηρώδου αντιμετώπισε την μανία του πλήθους και την αβουλία του τότε Ηρώδου και του Πιλάτου, και αντί της εξορίας και της προσφυγιάς βίωσε την εγκατάλειψη ακόμη και από τους μαθητάς Του, πλην του Ευαγγελιστού Ιωάννη, και τον ενταφιασμό Του στον κήπο του Κεραμέως, που ήταν ο τόπος στον οποίο ενταφιάζονταν οι ξένοι. Ο Χριστός ήλθε στην γη ως ξένος, πέθανε και ενταφιάσθηκε ως ξένος, αλλά μας γέμισε με ευλογίες, αφού έγινε ο πιο δικός μας άνθρωπος, ο Κύριός μας και ο Θεός μας. (Είδατε πάτερ μέχρι και τον «Κόσμο» αγγίζει το θείο δράμα).

3. Βάλαμε το λύκο…

…βλέπε έθιμο, παράδοση, λαμπρή, κρεοπώλες και καταναλωτές…να φυλούν τα πρόβατα (βλέπε την 3η φωτογραφία). Η έκφραση έχει και αυτή την προέλευσή της από μύθους του Αισώπου: Κάποτε ένας βοσκός αντιλήφθηκε πως κάθε μέρα ένας λύκος ερχόταν πίσω από τα πρόβατά του. Στην αρχή φοβήθηκε πολύ και φυλαγόταν. Σιγά-σιγά όμως πήρε θάρρος, γιατί είδε πως ο λύκος μάλλον τα φύλαγε τα πρόβατα, μια και ποτέ του δεν πείραξε κανένα. Τότε παραπήρε θάρρος και μια μέρα αποφάσισε να βάλει τον λύκο να του φυλάξει τα πρόβατα και αυτός να κατέβαινε στην πόλη, για να ψωνίσει. Έτσι και έγινε. Αυτό, όμως, περίμενε και ο λύκος και σαν είδε τον τσοπάνη να απομακρύνεται, έπεσε πάνω στο κοπάδι και το αποδεκάτισε. Όταν γύρισε πίσω ο βοσκός και είδε την συμφορά που του έκανε ο λύκος, κούνησε με λύπη το κεφάλι του λέγοντας: «ποιος μου είπε να εμπιστευθώ τα πρόβατά μου σε έναν λύκο;». Έλα ντε…γι αυτό και χορηγούμε την ελληνική ιθαγένεια σε βουλγάρικα αμνοερίφια (συντρόφια δηλαδή)…

4. Τα κίτρινα λουλούδια της 4ης φωτογραφίας…

…είναι παραπλανητικά. Με την ελπίδα ότι δε θα τα διαβάσουν οι ιερείς θεωρώντας ότι γράφω αγαθά κείμενα (Χι! Χι! Χι! (σατανικό γέλιο είναι)). Κόλπο μπας και γλιτώσουμε το δεύτερο επιτίμιο. Εδώ γελάμε (στο κλίμα των ημερών πάντα, δηλαδή σεμνά και ταπεινά)

Τρεις φίλοι κάθονται σε ένα παγκάκι και λένε ποια θρησκεία είναι η καλύτερη.

Λέει ο Χριστιανός:

– Μία μέρα ξεκίνησα να πάω με την βάρκα μου μια βόλτα, και ξαφνικά ξέσπασε μία απίστευτη καταιγίδα με τεράστια κύματα και θαλασσοταραχή. Προσευχήθηκα τότε στο Χριστό, και γύρω-γύρω ήταν μεγάλα κύματα, και εκεί που ήμουν εγώ ήταν ηρεμία.

Λέει ο Μωαμεθανός:

– Μια μέρα, εκεί που προχωρούσα στην έρημο με την καμήλα μου, ξαφνικά αρχίζει μια φοβερή αμμοθύελλα. Προσευχήθηκα στον Αλλάχ, και γύρω-γύρω ήταν αμμοθύελλα και εκεί που ήμουν εγώ ήταν ηρεμία.

Λέει και ο Εβραίος:

– Ένα Σάββατο ξεκίνησα να πάω στην εκκλησία, και στην πορεία κουράστηκα και κάθισα σε ένα παγκάκι να ξεκουραστώ. Εμφανίζεται λοιπόν μια ωραία γυναίκα, και με άρπαξε και ήθελε να κάνουμε σεξ. Όμως εγώ δεν μπορούσα να κάνω σεξ μαζί της, γιατί ήταν Σάββατο. Προσευχήθηκα λοιπόν, και γύρω-γύρω ήταν Σάββατο, και εκεί που ήμουνα εγώ και έκανα σεξ ήταν Κυριακή! (Πάτερ είδατε τι καλό παιδί είμαι; Στο πνεύμα των ημερών και τα ανέκδοτα)

Μαρία Νικολάου

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.