«Δεν εξαιρεισαι απο την τρομοκρατια καταδικαζοντας τον Μπους»

Με αιρετικές απόψεις εμφανίστηκε ο πρώην «νέος φιλόσοφος» της δεκαετίας του 70, Αντρέ Γκλιξμάν, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Λε Φιγκαρό», δέκα ημέρες μετά το μακελειό στη Μαδρίτη στις 11 Μαρτίου.

Ο Γκλιξμάν συντάσσεται με τη γραμμή Μπλερ και Μπους, χαρακτηρίζει «δημαγωγούς» όσους αντιτίθενται στον αγγλοαμερικανικό άξονα, ενώ δεν διστάζει, στο τέλος της συνέντευξης, να υποστηρίξει πως η από το εξωτερικό επιβολή της δημοκρατίας σε κάποιες χώρες -ακόμη και με στρατιωτικό τρόπο- εξαγοράζει την ασφάλεια των δυτικών μεγαλουπόλεων! Μια άλλη άποψη:

«Ο Αθνάρ -ισχυρίζεται ο Γκλιξμάν- δεν έχασε επειδή η συμμαχία του με τον Μπους δεν ήταν δημοφιλής! Μη δημοφιλής ήταν και τρεις ημέρες πριν από τις εκλογές, όταν ο Αθνάρ ήταν φαβορί και οι αντίπαλοί του, όπως έδειχναν οι δημοσκοπήσεις, δεν είχαν καμία ελπίδα να τραβήξουν με το μέρος τους τόσους αντιτιθέμενους στον πόλεμο. Χωρίς τις βόμβες, χωρίς το μακελειό, οι κραυγές “Αθνάρ, δολοφόνε!” θα ακούγονταν ελάχιστα πειστικές, αλλά το Σημείο Μηδέν της Μαδρίτης πανικόβαλε τα μυαλά και ξαναζωντάνεψε τους δημαγωγούς, αντιστρέφοντας τις ευθύνες. Τα αδύναμα μυαλά, αυτοί οι “χρήσιμοι ανόητοι”, οι τόσο αγαπητοί στον Λένιν, δεν ήταν εκείνοι που είχαν αποδώσει στον Μπους και στη CIA την κατάρρευση των Δίδυμων Πύργων; φοβούμενοι να αντιμετωπίσουν τον πραγματικό υπεύθυνο, στοχεύουν έναν εικονικό. Ο Αθνάρ αντικαθιστά τον Μπιν Λάντεν. Πρόκειται για μια μαγική συμπεριφορά, μια άσκηση εξορκισμού. Ο αληθινός ένοχος τους ξεφεύγει και πολλοί εκλογείς εξορκίζουν έναν φανταστικό ένοχο, τον ίδιο τον αρχηγό της κυβέρνησής τους, τον οποίο σκοτώνουν συμβολικά με το ψηφοδέλτιό τους».

-Ο Αθνάρ έκανε σωστά που αψηφώντας την πλειονότητα της ισπανικής κοινής γνώμης συντάχθηκε με τον αγγλο-αμερικανικό άξονα στο Ιράκ;

«Ας ξαναδιαβάσουμε προσεκτικά το κείμενο της ανάληψης ευθύνης για τη σφαγή στη Μαδρίτη. Η Αλ Κάιντα δείχνει ως στόχο τους σταυροφόρους και τους Εβραίους, απειλεί, ελαφρά τη καρδία, εκείνους που στέλνουν τους στρατιώτες τους στο Ιράκ, αλλά και τις χώρες που έχουν μια παρουσία στο Αφγανιστάν. Επομένως, όλη την ευρωπαϊκή κοινότητα: Το Βερολίνο και το Παρίσι, όσο και τη Ρώμη, το Λονδίνο και τη Βαρσοβία. Στη Γαλλία αποδίδεται μια επιπλέον κατηγορία λόγω της θεσμοθέτησης που αφορά την απαγόρευση της μαντίλας στα δημόσια σχολεία. Καμία πράξη δειλίας δεν αξίζει τη λήψη μέτρων ασφαλείας. Ο Ευρωπαίος που θεωρεί τον εαυτό του ασφαλή επειδή είναι αντίθετος με την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν, είναι τρελός! Κανένα δημόσιο κτίριο, κανένας σιδηροδρομικός σταθμός, κανένα πεζοδρόμιο δεν ξεφεύγει από το πρόγραμμα των ισλαμιστών σφαγέων. “Τρένο του θανάτου”, “μαύρος καπνός θανάτου”, “άνεμος θανάτου”, οι μακάβριες μεταφορές πετούν πέρα από σύνορα, “απαντήσεις στα εγκλήματα που διαπράξατε στον κόσμο… στο Ιράκ και το Αφγανιστάν”».

-Οι Ευρωπαίοι δεν βλέπουν αυτήν την απειλή;

«Απέναντι σε μια τόσο άγρια επιθυμία εξόντωσης, με πόση διαστροφή πνεύματος μπορούμε να φτάσουμε στο σημείο να δείξουμε με το δάχτυλο, όχι τους πράκτορές τους, αλλά εκείνους που με έναν τσορτσιλικό τρόπο κατήγγειλαν, ταύτισαν και καταπολέμησαν, από την πρώτη ημέρα, την καταστροφική μανία που κινεί τη διεθνή υπερτρομοκρατία; Ποια έλλειψη διαύγειας πρέπει να υπάρχει ώστε να αντικαθιστάς το σύνθημα “ΕΤΑ και Αλ Κάιντα, Basta ya!” με το σύνθημα: “Αθνάρ, Basta ya!” και να ξορκίζεις μια πλανητική απειλή κραδαίνοντας χαριτωμένα πανό στολισμένα με τη λέξη “Ειρήνη!”»;

-Ακριβώς. Στο βιβλίο σας «Δύση εναντίον Δύσης» μιλάτε για τον ισλαμισμό σαν μια μηχανή «ολοκληρωτικού πολέμου» εναντίον πολιτών…

«Η φαντασίωση μιας μεγάλης πλανητικής επανάστασης εναντίον του νεοφιλελευθερισμού, εναντίον της Δύσης και του καπιταλισμού, ενίσχυσε διαδοχικά το φανατισμό των ναζιστών, των κομμουνιστών και των ισλαμιστών. Η μυστική μηδενιστική τους σύγκλιση ερμηνεύει την κοινή επιθυμία βίας. Η κοινή έγνοια αυτών των κινημάτων δεν είναι ο καπιταλισμός, αλλά η “ηθική του καπιταλισμού” (Μαξ Βεμπέρ) και τα ανθρώπινα δικαιώματα που είναι αναπόσπαστα».

-Δηλαδή, όπως λέτε και στο βιβλίο σας «Ο Ντοστογιέφσκι στο Μανχάταν», ο ισλαμισμός είναι μια από τις πολλές εκδοχές του σύγχρονου μηδενισμού. Μπορείτε να εξηγήσετε αυτό το σημείο;

«Αν πιστέψουμε ορισμένους σχολιαστές, ο ισλαμισμός δεν είναι μηδενισμός, γιατί οι τρελοί του Αλλάχ “πιστεύουν” σε ένα απόλυτο: πιο συγκεκριμένα στο δικό τους απόλυτο, δηλαδή την τρομοκρατία. Ο ισλαμισμός, όπως ο κομμουνισμός και ο ναζισμός, επιβραβεύει την επιθυμία του μηδενισμού: καλύτερα να θέλεις το τίποτα από τα να μη θέλεις τίποτα. Ο Ντοστογιέφσκι και ο Νίτσε όριζαν αυτή την άποψη ως μηδενισμό και ο Χάιντεγκερ την ονόμαζε “θέληση της θέλησης”. Οι μηδενιστές θέλουν να κυβερνήσουν με το χάος και την τυραννία. Προβάλλονται ακόμη πιο αιμοδιψείς. Σκεπτόμενοι πως το κακό, όπως και ο διάβολος σε παλαιότερες εποχές, δεν υπάρχει πια. “Να σβήσει ο ήλιος!”: ο Λέον Τρότσκι καλούσε με αυτόν τον τρόπο “τα αιώνια σκότη”. Στη Βαγδάτη, στην Ινσταμπούλ ή στην Ατότσα, όπως και στην Ιερουσαλήμ, ο τρομοκράτης θυσιάζει στην ίδια λογική. Ο ισλαμισμός είναι η τοπική υποχώρηση μιας παγκόσμιας καταστροφικής κατάστασης πνεύματος. Ο μηδενιστής που είναι ο ισλαμιστής -μπολσεβίκος ή φασίστας, ρατσιστής ή σοβινιστής- ακυρώνει όλα τα ταμπού, δεν υποχωρεί μπροστά σε τίποτα, κατ εικόνα του παιδιού – στρατιώτη του Μοράβια, το οποίο ρωτούν αν δεν σκέπτεται πως μπορεί να σκοτώσει τους ίδιους του τους γονείς με το καλάσνικόφ του, και που εκείνο απαντά: “Why not…”».

-Μήπως γι αυτόν το μηδενιστικό χαρακτήρα της Τζιχάντ, οι Ευρωπαίοι, αντίθετα με αυτό που ορισμένοι πιστεύουν, δεν προστατεύονται από την οργή της Αλ Κάιντα;

«Χειραγωγώντας τις ισπανικές εκλογές, η τρομοκρατία διαδίδει το ευαγγέλιό της και περνά στην πράξη. Πολύ καλά σχεδιασμένη η εκατόμβη της 11ης Μαρτίου, αποτελεί ένα τερατώδες παράδειγμα. Bis repetita, όλος ο κόσμος το είπε: με την 11η Μαρτίου του 2004, η Ευρώπη έζησε την 11η Σεπτεμβρίου. Ο τρόμος στο Μανχάταν χτύπησε ακόμη μια φορά και σήμερα οι δολοφόνοι μπορούν να περιφανεύονται πως νίκησαν. Σε τρεις ημέρες ανέστρεψαν την κοινή γνώμη. Το κόμμα του Αθνάρ, το οποίο είχε το προβάδισμα, έσπασε τα μούτρα του. Πώς να μη συμπεράνουν οι δολοφόνοι πως αυτοί αποφασίζουν και πως η τρομοκρατία στο εξής είναι πιο δυνατή από τη δημοκρατία; Τηρώντας την υπόσχεσή τους (που έγινε πριν από τη βομβιστική επίθεση) να εγκαταλείψουν το Ιράκ, οι σοσιαλιστές που κλήθηκαν να κυβερνήσουν την Ισπανία επιβεβαιώνουν την πεποίθηση των δολοφόνων: το έγκλημα έχει αξία. Οσο πιο μεγάλη είναι η φρίκη τόσο πιο αποτελεσματική είναι».

-Πώς εξηγείται η τόσο διαδεδομένη τάση αυτών των τελευταίων ημερών να μετατρέπονται τα θύματα σε θύτες;

«Από τον πανικό. Οταν ένας συγγενής σάς αναγγέλλει πως έχει μια σοβαρή ασθένεια, η πρώτη αντίδραση είναι μια κίνηση συμπάθειας. Αυτή η πρώτη αυθόρμητη κίνηση εξισορροπείται με μια δεύτερη κίνηση τρόμου και απομάκρυνσης. Προτιμούμε να οχυρωθούμε πίσω από την άποψη πως η δυστυχία συμβαίνει μόνο στους άλλους. “Να κοιμούνται ήσυχα” ήθελαν και οι Γάλλοι και οι Γερμανοί διπλωμάτες. Με το πρόσχημα της αντίθεσής τους προς τον Μπους, τα υπουργεία Εξωτερικών των δύο αυτών χωρών θεώρησαν πως θα εξαιρεθούν από την ισλαμική οργή. Το πιστεύουν ακόμη;».

-Απαιτείτε περισσότερη διαύγεια και θάρρος από τους διανοούμενους απέναντι στον ισλαμικό φανατισμό. Τι θέλετε να πείτε;

«Εχει φτάσει η ώρα των αποφάσεων. Είτε η Ευρώπη θα ενωθεί αντιστεκόμενη στους συντελεστές της αποκάλυψης, και αυτή είναι η επιλογή Μπλερ, είτε θα αντιπαραταχθεί στις ΗΠΑ, σ ένα δήθεν “στρατόπεδο ειρήνης”, κατά τη άποψη του Σιράκ, του Πούτιν και του αναποφάσιστου Σρέντερ. Το “viva la muerte” που ακούγεται από τις ισλαμικές ορδές δικαιώνει τον Μπλερ. Ωστόσο, ο τρόμος που δημιουργείται και παγώνει τον Ευρωπαίο πολίτη μπορεί να προκαλέσει τη μία παραίτηση μετά την άλλη. Τίποτα δεν θα ήταν πιο επικίνδυνο από το να ενωθεί η Γηραιά Ηπειρος κατά των ΗΠΑ. Το πραγματικό “τσιμέντο” για την Ευρώπη πρέπει να είναι ο αγώνας κατά της τρομοκρατίας και η απόλυτη άρνηση των δολοφονιών των πολιτών. Ας κρίνουμε μια πολιτική θέση εκ των αποτελεσμάτων της. Η λεπτή απόλαυση να τιμωρήσουμε τις ΗΠΑ οδηγεί στην ευρωπαϊκή αδυναμία, στην παράλυση του Συμβουλίου Ασφαλείας, στη δραματική αποδυνάμωση της Ατλαντικής Συμμαχίας. Ας σταματήσουμε να φωνάζουμε: “Ολα, εκτός από τον Μπους!”. Αλλωστε αυτός ο “ηλίθιος”, ο Μπους, δεν έχει ολοσδιόλου άδικο: ένα μίνιμουμ δημοκρατίας και μια ιδέα ανεκτικότητας στα προάστια του κόσμου, που ενίοτε θα έχουν επιβληθεί από το εξωτερικό και manu militari, εξασφαλίζουν την ασφάλεια της Μαδρίτης, του Παρισιού του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης».

«Ελευθεροτυπία», 30/03/2004

Υ.Γ.: Η άλλη άποψη περί αγάπης και συναδέλφωσης των λαών… Από την ειρηνική διαμαρτυρία της Αρουντάτι Ρόι στην αποστροφή «Ο ισλαμισμός, όπως ο κομμουνισμός και ο ναζισμός, επιβραβεύει την επιθυμία του μηδενισμού: καλύτερα να θέλεις το τίποτα από τα να μη θέλεις τίποτα»… Κι έτσι όλα τα βρήκαμε…Βάσει των απόψεων ενός ακόμη παιδιού Μάη του’68 του Αντρέ Γκλιξμάν…

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.