Χρηστος Τουβε «Το “Της ζωης τα παραξενα παιχνιδια” ενα εγχειριδιο ζωης μυθιστορηματικου τυπου»
«Της ζωής τα παράξενα παιχνίδια» καταγράφει με τον δικό του μοναδικό τρόπο, στο πρώτο του μυθιστόρημα, που παρουσιάζεται σήμερα στην Κομοτηνή, ο συγγραφέας Χρήστος Τούβε.
Ένα βιβλίο γραμμένο από καρδιάς που ασχολείται με θέματα καρδιάς και ευελπιστεί να αγγίξει την καρδιά κάθε αναγνώστη, καθώς πραγματεύεται το ζήτημα της τρίτης ηλικίας.
Ο Χρήστος Τούβε, σήμερα θα βρίσκεται στην Κομοτηνή καλεσμένος των βιβλιοχαρτοπωλείων «Βαφειάδης», και συγκεκριμένα στο καφέ – μπαρ «Σβούρα» για να μιλήσει στο φιλοαναγνωστικό κοινό της Κομοτηνής για τα όσα το βιβλίο του αυτό πραγματεύεται, με την βοήθεια του ιατρού πνευμονολόγου κ. Σάββα Καμενίδη και της ποιήτριας – συγγραφέα κ. Αναστασίας Παπαδάκη.
Με αφορμή την παρουσίαση αυτή, ο «ΠτΘ» συνομίλησε με τον συγγραφέα για το περιεχόμενο του βιβλίου του, τα παράξενα παιχνίδια που του έχει «παίξει» έως τώρα η ζωή, καθώς και τη σχέση του με τη συγγραφή.
Χρήστος Τούβε όμως…
ΠτΘ: κ. Τούβε, σήμερα έρχεστε στην Κομοτηνή για την παρουσίαση του πρώτου σας βιβλίου με τίτλο «Της ζωής τα παράξενα παιχνίδια». Πείτε μας δύο λόγια για την υπόθεσή του.
Χ.Τ.: Το βιβλίο αφορά στη σχέση ενός παιδιού με έναν παππού και είναι αφιερωμένο στην τρίτη ηλικία. Δεν θα μπορούσε να είναι γραμμένο διαφορετικά, γιατί μιλά για μια σχέση ζωής ανάμεσα σε ένα παιδί και έναν παππού. Μία σχέση που εξελίσσεται και ωριμάζει με το πέρασμα του χρόνου. Το έγραψα θέλοντας να αποδώσω φόρο τιμής στην τρίτη ηλικία, γιατί ήμουν πολύ δεμένος με τη γιαγιά μου και γιατί θεωρώ ότι στην ελληνική κοινωνία η σχέση του εγγονού με τον παππού και τη γιαγιά είναι πάρα πολύ έντονη.
ΠτΘ: Η ιστορία ωστόσο του πρωταγωνιστή δεν διαδραματίζεται στην Ελλάδα…
Χ.Τ.: Διαδραματίζεται στη Σικελία. Είναι μια εικόνα μου που την είδα σε ένα ταξίδι μου εκεί, όπου ένα παιδί ξέφυγε από τον έλεγχο της μητέρας του και άρχισε να τρέχει. Η μητέρα τρόμαξε και φώναξε δυνατά το όνομά του, που είναι και το όνομα του ήρωα του βιβλίου μου. Σήκωσα το κεφάλι μου και παρατήρησα πως το παιδί έτρεξε και χώθηκε στην αγκαλιά ενός παππού. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η εικόνα, εμπνεύστηκα από το ταξίδι μου εκεί, οπότε πήρα αυτούς τους δυο ήρωες και με αφορμή τη σχέση μου με τη γιαγιά μου την πέρασα στο χαρτί.
«Μια στιγμή αρκεί για να αλλάξεις τον κόσμο που αγναντεύεις»
ΠτΘ: Είστε γεννημένος στη Θεσσαλονίκη, δεν έχετε επαγγελματικά καμία σχέση με το χώρο της συγγραφής. Είστε κάτοχος πτυχίου λογιστικής management, έχετε κάνει τις μεταπτυχιακές σας σπουδές στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Πώς από αυτό το κομμάτι των σπουδών σας, της επαγγελματικής σας απασχόλησης, περάσατε στη συγγραφή;
Χ.Τ.: Ουσιαστικά γράφω από παιδί, οπότε είναι κάτι που το απαιτεί η ψυχή μου από πολύ μικρή ηλικία. Απλά ήταν ένα έναυσμα πριν εκδώσω το πρώτο μου πόνημα. Έγινε ένα «κλικ» μέσα στο μυαλό μου και από εκείνη τη στιγμή άλλαξε όλη η κοσμοθεωρία μου και κατάλαβα ότι μια στιγμή αρκεί για να αλλάξεις τον κόσμο που αγναντεύεις. Αυτό έκανα κι εγώ, άλλαξα τον κόσμο που αγνάντευα και κάνω αυτό που αγαπάω.
Το βιβλίο βρίσκεται στην τρίτη έκδοση και προχωράει στην τέταρτη, έχει γίνει με αυτοέκδοση, δηλαδή το έχω στήσει όλο μόνος μου κι αυτό γιατί ήθελα να βασιστώ σε πρότυπα του εξωτερικού γιατί ευελπιστώ μια μέρα να ζω μόνο από αυτό. Έχω δε την τιμή τη δική μου γραφή να επιμεληθεί ένας άνθρωπος που συνεργάστηκε με τον Ρίτσο και με τον Καββαδία και ο οποίος έκλεισε την καριέρα του ως επιμελητής βιβλίων με το δικό μου βιβλίο.
«Όταν αγαπάς κάτι πραγματικά βρίσκεις τον τρόπο να το φτιάξεις»
ΠτΘ: Γιατί επιλέξατε την αυτοέκδοση; Δεν σας ικανοποιεί η εγχώρια εκδοτική σκηνή ή αφορά σε ένα καθαρά προσωπικό σας στοίχημα το οποίο θέλατε εσείς να επιτύχετε;
Χ.Τ.: Πιστεύω ότι όταν αγαπάς κάτι πολύ μπορείς να το κάνεις και μόνος σου. Στο εξωτερικό αυτό κάνουν. Οι συγγραφείς ζουν από τα βιβλία τους και τα συναισθήματά τους. Δεν έχουν άλλους να καρπώνονται τις ιδέες του μυαλού τους. Επειδή το αγαπάω πολύ και το κάνω με πολύ μεράκι – αυτή η περιοδεία κρατάει δύο χρόνια ήδη και θα συνεχιστεί για τουλάχιστον μισό χρόνο ακόμη- νομίζω ότι απλά κάνω αυτό που αγαπάω και δεν χρειάζομαι ανθρώπους να με καθοδηγήσουν, γιατί όταν αγαπάς κάτι πραγματικά, βρίσκεις τον τρόπο να το φτιάξεις.
ΠτΘ: Στο πλαίσιο αυτής της περιοδείας που μετράει σχεδόν δύο χρόνια, έχετε κοντά σας ανθρώπους, αναφέρομαι τόσο στο κοινό που δίνει το παρών στις παρουσιάσεις σας, όσο και στους ανθρώπους που επιλέγεται εσείς κάθε φορά να μιλήσουν για το βιβλίο, που μπαίνουν στο πνεύμα του βιβλίου, καταλαβαίνουν τη λογική σας και όλα αυτά που θέλετε να περάσετε απ’ αυτό και αυτό γίνεται αντιληπτό από την συγκινησιακή ατμόσφαιρα που δημιουργείτε σε κάθε μία εξ αυτών.
Χ.Τ.: Θέλω να ευχαριστήσω όλο τον κόσμο ο οποίος δύο χρόνια τώρα που πηγαίνω από πόλη σε πόλη, ειλικρινά με αγκαλιάζει και έχουν εκτιμήσει ότι προφανώς το έχω «στήσει» ειλικρινά όλο αυτό με αγάπη. Τόσο το βιβλίο είναι λίγο διαφορετικά γραμμένο, όπως αντίστοιχα και το κομμάτι των παρουσιάσεων που έχουμε στήσει με τους συνεργάτες μου, γιατί θέλουμε να είναι λίγο πιο γρήγορη η εξέλιξη της παρουσίασης. Ακόμα και το κομμάτι του βιβλίου που παρουσιάζω εγώ είναι πάρα πολύ μικρό και είναι θεατρικού τύπου. Έχει να κάνει με συγκίνηση, μιλάμε για τη ματαιοδοξία, μιλάμε για πράγματα τα οποία ο άνθρωπος ξεχνάει στην καθημερινότητά του και επειδή υπάρχει και οπτικοακουστικό υλικό, ειδικά το τελείωμά του δημιουργεί μια συγκίνηση.
ΠτΘ: Για εσάς, πέρα της αγάπης που τρέφεται γι’ αυτήν, η συγγραφή είναι και ένας τρόπος να εκφράζεται και τον εσωτερικό σας κόσμο, τους προβληματισμούς σας, για την υφιστάμενη πραγματικότητα;
Χ.Τ.: Είναι ένα εγχειρίδιο ζωής μυθιστορηματικού τύπου, με πολλές «πινελιές» ψυχολογίας, και ουσιαστικά βοηθάει πάρα πολύ αρχικά εμένα και μετέπειτα τον αναγνώστη να βελτιώσει τον τρόπο αντίληψής του και να αλλάξει την οπτική του γωνία για το πώς θα χαίρεται την καθημερινότητά του και το πώς θα αντιμετωπίζει τα προβλήματά του. Το βιβλίο πραγματεύεται θέματα όπως μίσος, χωρισμός, θυμός, γιατί όλα αυτά τα συναισθήματα ένα παιδί τα έχει και δεν μπορεί να τα διαχειριστεί. Στο βιβλίο λοιπόν ο παππούς με τη μορφή διηγήσεων και ιστοριών του μαθαίνει στο παιδί πώς να τα διαχειρίζεται έτσι ώστε να βγει στη ζωή.
«Πρέπει να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε και να αρχίζουμε να χτίζουμε με το δικό μας τρόπο τον καινούργιο κόσμο που θέλουμε»
ΠτΘ: Θεωρείτε ότι έχουμε ακόμα και σήμερα, εμείς οι νεότεροι να πάρουμε πολλά μαθήματα και εμπειρίες από τους παλαιότερους; Οι νεότερες γενιές, τρέφουν θυμό για τους παλαιότερους ως προς το μερίδιο των ευθυνών που θεωρούν ότι έχουν για την υφιστάμενη κατάσταση.
Χ.Τ.: Είμαι της άποψης «μην κοιτάς τι έγινε, κοίτα να δεις τι θα κάνεις από εδώ και πέρα». Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε ανθρώπους και να πούμε εσύ πέρασες καλά, εγώ δεν μπορώ να περάσω καλά. Θεωρώ ότι αν βρισκόμασταν εμείς στη θέση τους ίσως να κάναμε το ίδιο. Δεν θέλω να τους κρίνω, γιατί δεν έχω υπάρξει στη θέση τους. Θεωρώ ότι πρέπει να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε και να αρχίζουμε να χτίζουμε με το δικό μας τρόπο τον καινούργιο κόσμο που θέλουμε να δούμε. Είναι στο δικό μας χέρι και αν αυτή η πολιτική κατάσταση ή η οικονομική δεν μας αρέσει μπορούμε να την αλλάξουμε. Ένας καθηγητής μου στο μεταπτυχιακό μου έλεγε κάτι πολύ εύστοχο, «ή κάτσε και σκάσε και μην γκρινιάζεις ή σήκω και φύγε».
«Κάθε συγγραφέας έχει και μια “αποστολή”, να πάει καλά το βιβλίο και να μπορέσει να ανεβάσει το επίπεδο του κοινού»
ΠτΘ: Το βιβλίο όπως είπατε βρίσκεται στην τέταρτη έκδοσή του. Έχετε κάτι άλλο, νέο στα σκαριά;
Χ.Τ.: Όλα έχουν δρομολογηθεί. Μου αρέσει πολύ να είμαι οργανωμένος και να σέβομαι πάρα πολύ τον αναγνώστη, είτε με τη στήριξή του από το διαδίκτυο είτε με τη στήριξή του σε κάποια παρουσίασή μου. Το βιβλίο κυκλοφορεί σε 63 χώρες του εξωτερικού, μέσω του παγκόσμιου site Amazon, για να μπορούν οι Έλληνες αναγνώστες του εξωτερικού να το προμηθευτούν πάρα πολύ άμεσα. Όσον αφορά το κομμάτι του δεύτερου βιβλίου, να σας πω ότι το βιβλίο είναι γραμμένο, έτοιμο. Είναι μία εντελώς διαφορετική δουλειά από το πρώτο βιβλίο και θα λέγεται το «Μονοπάτι της αλήθειας 33». Θα είναι 33 ιστορίες γιατί κλείνω τα 33 και θέλω να δείξω πώς βλέπω τον κόσμο στα 33 μου χρόνια, με ιστορίες μικρές, με πολύ μεγάλα ωστόσο νοήματα, γιατί θέλω να αγγίξω ένα κοινό που δεν διαβάζει. Νομίζω ότι κάθε συγγραφέας έχει και μια «αποστολή», να πάει καλά το βιβλίο και να μπορέσει να ανεβάσει το επίπεδο του κοινού. Αν το δούμε μεμονωμένα και θέλουμε μόνο εμείς να πάμε καλά, δεν θα κάνουμε τίποτα, γιατί η ομάδα είναι πάντα καλύτερη της μονάδας. Νομίζω το έγραψε καλύτερα από όλους ο Θουκυδίδης στον «Επιτάφιο» του Περικλέους, «αν η πόλη σου δυστυχεί, η ώρα σου έρχεται».
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
