Χρηστος Παπαδοπουλος «Για μενα το θεατρο ειναι επικοινωνια, που γινεται βιωμα, συναισθημα, σκεψη»

Ραντεβού στο θεατρικό σανίδι του Πολιτιστικού Κυττάρου ΡΕΞ δίνει στους συμπολίτες του, αυτό το Σάββατο 1 Απριλίου, ο Κομοτηναίος, επαγγελματίας ηθοποιός κ. Χρήστος Παπαδόπουλος, ο οποίος επιστρέφει στην πόλη του, με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας «α’ όπως β’» για την παρουσίαση της αμφιλεγόμενης νουβέλας «Ο Ανθυπολοχαγός Γκουστλ».
 
Αμφιλεγόμενης, καθώς όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά, το 1901,ο συγγραφέας της Άρτουρ Σνίτσλερ, κατηγορήθηκε ότι «έβλαψε και υποβίβασε την τιμή και το κύρος του στρατεύματος», μέλος του οποίου ήταν και ο ίδιος, μέχρι την ώρα εκείνη που αποτάχθηκε.
 
Το έργο αυτό επέλεξε για την πρώτη της «αυτοοργανωμένη» θεατρική παράσταση η ομάδα «α’ όπως β’», που μετρά μόλις λίγους μήνες ζωής, με πρωτοβουλία του σκηνοθέτη κ. Γιώργου Τσόπα, παράσταση την οποία το θεατρόφιλο κοινό της πόλης θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει το προσεχές Σάββατο.
 
Με αφορμή την επιστροφή του στα «πάτρια εδάφη» ο «ΠτΘ» συνομίλησε με τον Κομοτηναίο Χρήστο Παπαδόπουλο για το περιεχόμενο της παράστασης και τον ρόλο του, καθώς και για την πρώτη του εμπειρία, στο χώρο της παραγωγής μίας θεατρικής παράστασης.
 
Χρήστος Παπαδόπουλος όμως…
 
ΠτΘ: κ. Παπαδόπουλε επιστρέφετε στην Κομοτηνή, αυτή τη φορά ως πρωταγωνιστής στο θεατρικό σανίδι του Πολιτιστικού Κύτταρου, υπό την φιλοξενία του ΔΗΠΕΘΕ, ως μέλος της ομάδας «α’ όπως β’» και την παράσταση «Ο Ανθυπολοχαγός Γκουστλ». Πείτε μας κάποια πράγματα σχετικά με την ομάδα αυτή.
Χ.Π.: Τον Οκτώβριο που μας πέρασε ο κ. Γιώργος Τσόπας, ο οποίος είναι φίλος από παλιά, από τις φοιτητικές θεατρικές ομάδες της Θεσσαλονίκης αλλά και από το θεατρικό εργαστήρι «Αβέρτο», του Βαγγέλη Οικονόμου στη Θεσσαλονίκη που φοιτήσαμε μαζί,  ήρθε με μια πρόταση που αφορούσε στη δημιουργία μιας ομάδας με στόχο την υλοποίηση της παράστασης  «Ο Ανθυπολοχαγός Γκουστλ», που είχε αναλάβει να διασκευάσει ο ίδιος για το θέατρο. Πρόκειται για μια νουβέλα στην οποία μιλάει ένα άτομο, ο «Ανθυπολοχαγός Γκουστλ», το οποίο ο ίδιος χώρισε σε δύο ρόλους, τον «Ανθυπολοχαγός Γκουστλ» και τον εαυτό του. Δηλαδή δυο άτομα επί σκηνής υποδύονται το ίδιο άτομο,  αλλά τις διαφορετικές του πλευρές. Τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο Γιώργος Τσόπας προσέγγισε εμένα και τον Γιώργο Βεργούλη, με τον οποίο επίσης φοιτούσαμε στο ίδιο τμήμα στο εργαστήριο του «Αβέρτο», και μαζί με την Ειρήνη Ατματζίδου που ανέλαβε τη σκηνογραφία, τη γραφιστική επιμέλεια και τα κοστούμια φτιάξαμε αυτή την ομάδα. Ονομάστηκε  «α΄ όπως β΄», μετά από αρκετή σκέψη, βασισμένη σε έναν κώδικα που προέκυψε μεταξύ μας κατά τη διάρκεια των προβών. Η ομάδα δημιουργήθηκε για την παράσταση αυτή και προσωπικά εύχομαι και ελπίζω να συνεχιστεί και για άλλες παραγωγές. 

«Το θέατρο είναι κυρίως επικοινωνία» 

ΠτΘ: Στο εισαγωγικό σημείωμα της παράστασης, αναφέρετε μεταξύ άλλων πως βασίζεται στις αρχές της αυτοοργάνωσης, ενώ αναφέρετε επίσης πως σας ενδιαφέρει «η χρήση του θεάτρου όχι μόνο ως μέσο καλλιτεχνικής και δημιουργικής έκφρασης των μελών της, αλλά και ως μέσο επικοινωνίας προτάσεων με το κοινό και παρουσίαση αφορμών για διάλογο»…
Χ.Π.: Όσον αφορά το κομμάτι της «αυτοοργάνωσης», στο θέατρο σημαίνει πολύ απλά ότι ξεκινάω από το μηδέν.  Ξεκινάω χωρίς χρηματοδοτήσεις, χωρίς στήριξη από κάποιο κεφάλαιο, με μια ομάδα ατόμων με μόνο όπλο την αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα, να φτιάξω κάτι.  Ξεκινάω προς ένα στόχο από το μηδέν, με τη ισότιμη βοήθεια όλων των μελών.  Σε ό,τι αφορά τη συγκεκριμένη παράσταση όταν ξεκινήσαμε δεν είχαμε τίποτα πίσω μας και τίποτα δεν ήταν σίγουρο. Έπρεπε να βρούμε μόνοι μας στέγη για πρόβες, διάφορους εξωτερικούς βοηθούς, συντελεστές να μας βοηθήσουν στην κίνηση, κάποιος άλλος να γυρίσει τα τρέιλερ, να κάνει τη φωτογράφιση κ.ο.κ.  Έπρεπε να ψάξουμε μόνοι μας χορηγίες, χρηματοδοτήσεις, να βγουν τα έξοδα και φυσικά οτιδήποτε αφορούσε το καλλιτεχνικό κομμάτι και την παραγωγή αυτής της παράστασης, περνούσε από εμάς τους τέσσερις, μέσω συζήτησης, μέσω κύκλου, μέσω brain storming, διαφόρων διαδικασιών συζήτησης και πρότασης ιδεών.
 

Σε ό,τι αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, αυτό που έχω διδαχθεί στο θέατρο από τους κατά καιρούς δασκάλους μου είναι ότι το θέατρο είναι κυρίως επικοινωνία. Δηλαδή να πάρεις ένα έργο και να το επικοινωνήσεις στο κοινό.  Τα μηνύματά του, το λόγο του, τις εικόνες του. Να μπουν μέσα στον θεατή, να μην «ξύσουν» απλώς την επιφάνεια, αλλά να φτάσουν σε μια βαθύτερη αλήθεια. Αυτό ακριβώς το κομμάτι της επικοινωνίας είναι αυτό που προσωπικά με συγκινεί στο θέατρο. Μια επικοινωνία  που δεν μένει απλά στο μάτι σαν θέαμα, αλλά γίνεται βίωμα, συναίσθημα,  σκέψη, ούτως ώστε όταν θα φύγει ο θεατής από το θέατρο για μια δυο μέρες να σκέφτεται αυτά που του άφησε η παράσταση.  

«Το κείμενο το ίδιο κατακρίνει τις αντιλήψεις της εποχής, ενώ ο ήρωας τις υποστηρίζει ∙ Εκεί έγκειται και ο προβληματισμός που θα προκληθεί με τον θεατή» 

ΠτΘ: Πρόκειται για ένα «απαγορευμένο» έργο, για το οποίο ο συγγραφέας του Άρτουρ Σνίτσλερ «κυνηγήθηκε», όταν πρωτοκυκλοφόρησε…
Χ.Π.: Ο Άρτουρ Σνίτσλερ ήταν και ο ίδιος μέλος του Αυστροουγγρικού στρατού, που κατείχε μία  σημαντική θέση στην Ευρώπη. Μιλάμε για την Αυστροουγγαρία, μια αυτοκρατορία που βρισκόταν ακριβώς στο κέντρο της Ευρώπης και ήταν κέντρο γενικότερα γιατί ακριβώς από πάνω ήταν η Γερμανία. Έχουν περάσει 117 χρόνια από τότε που γράφτηκε το έργο. Ήταν ένας στρατός με πολύ κύρος, με μεγάλο ανάστημα για τον υπόλοιπο κόσμο, και φυσικά αν κάποια στιγμή  το κύρος αυτό το έθιγε κάποιος, με κάποιο δημιούργημά του, αντιδρούσαν κάπως ακραία. Επίσης, πρόκειται για μία άλλη κοινωνία τότε, όχι πάρα πολύ διαφορετική από αυτή που ζούμε τώρα, με διάφορες ωστόσο αντιλήψεις, όπως ο αντισημιτισμός που υπήρχε τότε, δηλαδή αυτή η αντίθεση προς τους Εβραίους, ο ρόλος της γυναίκας στην κοινωνία κ.ο.κ.  Μέσα από το έργο παρακολουθούμε ένα μέλος του αυστροουγγρικού στρατού, τον ανθυπολοχαγό Γκουστλ, όχι πολύ υψηλόβαθμό, ο οποίος φαίνεται να έχει μια μίξη από όλες αυτές τις απόψεις στο κεφάλι του. Τώρα αν ο ίδιος τις πιστεύει πραγματικά ή όχι, θα το κρίνει ο ίδιος ο θεατής.
 
Το κείμενο το ίδιο- για να το διαχωρίσουμε από τον ήρωα –  κατακρίνει, όχι εντελώς ευθέως, αλλά με ένα διακριτικό χιούμορ, τις αντιλήψεις της εποχής και δη των ανθρώπων αυτών, των μιλιταριστών. Σε ό,τι αφορά τον ήρωα,  θα δούμε έναν άνθρωπο που υποστηρίζει τέτοιες απόψεις, εξ ου και δυσκολεύεσαι να ταυτιστείς μαζί του, ενώ αντίθετα ταυτίζεσαι πιο εύκολα με το κείμενο.  Εκεί έγκειται και ο προβληματισμός που θα προκληθεί στον θεατή.
 
ΠτΘ: Είναι η πρώτη φορά που σας βλέπουμε σε καθαρά πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια παράσταση; Πώς νοιώθετε γι’ αυτήν την πορεία σας. Έχει αλλάξει κάτι μέσα σας, ως προς τον τρόπο που προσεγγίζετε πλέον το θέατρο, σε σχέση με τις προηγούμενες συνομιλίες μας;
Χ.Π.: Είναι η δεύτερη χρονιά που δουλεύω καθαρά επαγγελματικά σε αυτό το χώρο, η δεύτερη χρονιά που δηλώνω πια ως επαγγελματίας ηθοποιός. Αυτό που έχει αλλάξει νομίζω φέτος,  και το παρατηρώ, είναι ότι ασχολήθηκα πιο πολύ με τα εκ των έσω, κυρίως με την αφορμή αυτής της ομάδας, γιατί αναλάβαμε όλο το κομμάτι μιας παραγωγής. Συνήθως έμπαινα κάπου στη μέση. Η παραγωγή δηλαδή ήταν ήδη στημένη, είχε ήδη ανθρώπους από πίσω, που θα αναλάμβαναν κάποιο κομμάτι, όπως την προώθηση,  τη διαφήμιση, τη χρηματοδότηση κι εγώ έμπαινα μόνο στο κομμάτι της υποκριτικής. Φέτος βέβαια και με την άλλη ομάδα που παίξαμε Τριβιζά και ήρθαμε στην Κομοτηνή τον Οκτώβρη και με την «α’ όπως β’», αναλάβαμε ένα κομμάτι ευρύτερο. Έχει να κάνει δηλαδή με την παραγωγή του θεάτρου, με το να προσέξει το κάθε κομμάτι μιας παράστασης, το κάθε γρανάζι περνάει από τα χέρια σου, ώστε η μηχανή να λειτουργήσει σωστά. 

«Υπάρχουν φθορές όταν ασχολείσαι με το τεχνικό κομμάτι αυτής, ωστόσο το αποτέλεσμα και τα μάτια των θεατών σε επιβραβεύουν» 

ΠτΘ: Σας γοήτευσε καθόλου αυτός ο χώρος ή αφαίρεσε λίγο τη μαγεία και τον ρομαντισμό που ενδεχομένως είχατε για τον τομέα του θεάτρου;
Χ.Π.: Σίγουρα υπάρχουν φθορές, όταν φεύγεις από το καθαρά επί σκηνής μαγικό και ρομαντικό κομμάτι και ασχολείσαι για παράδειγμα με λογιστικά ή με το δημόσιο. Νομίζω ωστόσο ότι όταν βλέπεις το αποτέλεσμα της δουλειάς και τα μάτια των θεατών μετά την παράσταση, σε επιβραβεύει για όλο αυτό τον κόπο και σου δίνει τεράστιο κίνητρο για τη συνέχεια.
 

ΠτΘ: Έχετε άγχος που επιστρέφετε στην Κομοτηνή με την ιδιότητα του ηθοποιού, έχοντας απέναντί σας στο κοινό, ανθρώπους με τους οποίους μεγαλώσατε, ανθρώπους που σας γνωρίζουν πολύ καλά και ενδεχομένως θα σας δουν επί σκηνής για πρώτη φορά;
Χ.Π: Σίγουρα προσδίδει λίγο στο άγχος, το γεγονός ότι θα υπάρχουν πολλά γνωστά πρόσωπα στο κοινό, αλλά νομίζω ότι η χαρά μου έρχεται πρώτη και ανυπομονώ. Και φυσικά ανυπομονούν και οι συνεργάτες μου, τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας,  οι οποίοι βέβαια με κοροϊδεύουν ότι θα είμαι ο «μαϊντανός» της πόλης.
 
ΠτΘ: Σε ότι αφορά το υπόλοιπο ταξίδι της παράστασης, υπάρχει κάτι προγραμματισμένο;
Χ.Π.: Η παράστασή μας ξεκίνησε από το θέατρο «Άνετον» στη Θεσσαλονίκη, όπου  δώσαμε δύο παραστάσεις, στις 10 και 11 Μαρτίου στο πλαίσιο του φεστιβάλ του Δήμου Θεσσαλονίκης «Ανοιχτή σκηνή – θεατρικές φωνές της πόλης» και πήγε πάρα πολύ καλά. Η παράσταση θα συνεχιστεί στα τέλη Απριλίου στο χώρο VIS MOTRIX  στη Θεσσαλονίκη για δύο παρασκευοσαββατοκύριακα, και φυσικά σε ενδιάμεσες ημερομηνίες εκτός από το ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής, έχουμε κάνει πρόταση και σε άλλα ΔΗΠΕΘΕ της επαρχίας, στην Καβάλα, στις Σέρρες, στην Κοζάνη, στα Γιάννενα κ.ο.κ. Η δουλειά που ρίξαμε για αυτή την παραγωγή είναι μεγάλη και θέλουμε να «ταξιδέψει» παντού. 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.