Αυλαια στην παρασταση «Τα μωρα τα φερνει ο πελαργος»

Μετά από έναν πετυχημένο κύκλο παραστάσεων στην Κομοτηνή και μια περιοδεία, το έργο «Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός» του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής κάνει αύριο το βράδυ στις 9.00 την τελευταία του παράσταση. Μεγάλη ήταν η συμμετοχή των Κομοτηναίων, που σχεδόν γέμιζαν σε κάθε παράσταση το θέατρο, έχοντας μάθει από φίλους ότι πρόκειται για μια ιδιαίτερα αξιόλογη παραγωγή. Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Ιωάννου, αν και δεν ήθελε αρχικά ν’ ανοίξει τα χαρτιά του σχετικά με την οπτική που είχε στο στήσιμο του έργου, για να διασφαλίσει την έκπληξη, πέτυχε μια δεμένη παράσταση που χαρακτηρίστηκε από πολύ καλές ερμηνείες, καλή επικοινωνία των ηθοποιών και κίνηση στο ενδιαφέρον σκηνικό της Κωνστάντσιας Σαραφιανού. Πολύ καλά έντυσε το έργο και η μουσική του Θανάση Γκαϊφύλλια που μας ταξίδεψε αρκετές δεκαετίες πίσω και βοήθησε να εκφραστεί η συγκίνηση, η συμπάθεια, η αμηχανία.

Αν και πολλές δεκαετίες μακριά από την Κατοχή, οι οικείοι χαρακτήρες που δημιουργήθηκαν από συγγραφικό δίδυμο Ρέππας – Παπαθανασίου πάνω σε μια ιδέα της τσέχικης ταινίας του Γιαν Χρέμπεκ «Παιχνίδια διχασμού και εγκυμοσύνης» άγγιξαν το κοινό, που συμμετείχε με χαμόγελο, γέλιο, αλλά και συγκίνηση στις περιπέτειές τους. Οι χαρακτήρες διαφορετικοί, δένουν και λειτουργούν συμπληρωματικά στον καμβά που αναπαριστά την εικόνα μιας γειτονιάς της Θεσσαλονίκης, την περίοδο 1943 – 1944, που θα μπορούσε να έχει αντανάκλαση και στη σημερινή πραγματικότητα. Ο δωσίλογος Βαγγέλης, τον οποίο ερμηνεύει πολύ καλά ο Λεωνίδας Χρυσομάλλης, θα μπορούσε να είναι ένας σημερινός άνθρωπος με πολλές διασυνδέσεις σε υπουργεία, που συναναστρέφεται την εξουσία, για να διασφαλίσει όχι τον ελληνικό καφέ, αλλά το τζακούζι και το ακριβό αμάξι. Εξάλλου, οι προδότες γίνονται όλο και πιο εύκολα αποδεκτοί στη σημερινή κοινωνία.

Η γοητευτική γυναίκα του, (γοητευτική γιατί την υποδύεται η Λεμονιά Γιανναρίδου), αν και η ίδια λέει ότι δεν ήταν από τις πιο όμορφες στα χρόνια της, έχει καλή ανατροφή, μεγάλωσε σε σπίτι δίπατο κι έχει έναν αδελφό διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων από τον επιτήδειο Βαγγέλη. Το μόνο που δεν έχει είναι ένα παιδί, όπως και η παιδική της φίλη και συγκάτοικος, σε δωμάτιο που τους έχουν παραχωρήσει να μένει με το σύζυγό της Μίμη (Αντώνης Μπαμπούνης),η Χριστίνα (Ειρήνη Μουρελάτου). Ο καημός βρίσκει τελικά γιατρειά χάρη στη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, ίσως και σ’ έναν πελαργό που στάθηκε κάποια στιγμή πάνω από το επιταγμένο από τους Γερμανούς σπίτι, για τις ανάγκες της διευκόλυνσης των φιλογερμανών Ελλήνων, όπως ο Βαγγέλης.

Μόνο που ο πελαργός στην περίπτωση της θεοσεβούμενης Χριστίνας ακούει στο όνομα Ιακώβ, είναι νέος, ψηλός, γοητευτικός, γεννήθηκε στο σπίτι όπου κατοικούν τα δύο ζευγάρια, αλλά είχε την ατυχία να γεννηθεί Εβραίος. Ο Θοδωρής Θεοδωρίδης διευκολύνεται από το παρουσιαστικό του για να προσεγγίσει το ρόλο, αλλά έχει και την ικανότητα να πείθει για την αθωότητα και το ήθος. Το δεύτερο χαρακτηριστικό του Ιακώβ, κατά κόσμον Θοδωρής Θεοδωρίδης, είναι ότι είναι… παρθένος και η μόνη του εμπειρία από γυναίκες είναι ένα φιλί με μια συμμαθήτριά του. Τελικά, η μητέρα φύση και η επιθυμία της κυρίας Χριστίνας – όπως την αποκαλεί – για ένα παιδί, ξεπερνούν την άγνοια και κάνουν θαύματα, όπως είναι το θαύμα της εγκυμοσύνης.

Τις αμήχανες σκηνές στο κρεβάτι (Χριστίνα – Μίμης, Χριστίνα – Ιακώβ, Λέλα – Μίμης), πάντα για την εκπλήρωση του υψηλού στόχου της τεκνοποίησης, τις ξεπερνούν οι καλές ερμηνείες και η χημεία που βγαίνει μεταξύ των ζευγαριών.

Οικεία ως φιγούρα και η γειτόνισσα με το πολλά παιδιά, η Βικτώρια (Άννα Σιταρίδου) η οποία είναι «και με τον αστυφύλαξ και με το χωροφύλαξ», στην προκειμένη περίπτωση με το «σύντροφό» της Ελασίτη, που εισβάλλει στο σπίτι με την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης για να συλλάβει το δωσίλογο, κατ’ εντολή της κυρίας Βικτωρίας, η οποία θυμήθηκε τον πατριωτισμό της την ίδια στιγμή που ξέχασε τα αυγά που της έδινε ο κύριος Βαγγέλης για τα επτά παιδιά της. Οι πετυχημένες ερμηνευτικά φωνές της, για να ησυχάσουν ο Γιωργάκης, ο Βάκης, ο Θανασάκης και τα λοιπά τέκνα, παραπέμπουν στην εποχή που οι γειτονιές σχηματίζονταν από μονοκατοικίες και το ένα σπίτι ήταν συνέχεια του άλλου. Φτωχιά η ίδια, το μόνο πλεονέκτημα που έχει είναι ότι πιάνει εύκολα παιδί ή καλύτερα ο άντρας της δεν ήταν στείρος.

Τελικά, όπως θα έλεγε και η Μελίνα Μερκούρη στο «Ποτέ την Κυριακή», όλα τελειώνουν καλά, μια και η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης απελευθερώνει και τους πρωταγωνιστές του μικρόκοσμου της γειτονιάς από τους φόβους και τις ανασφάλειες, κυριαρχεί η ενότητα μπροστά στον κίνδυνο ο Πατριώτης (Φιλοποίμην Ανδρεάδης) να σκοτώσει τον Βαγγέλη. Μ’ ένα έξυπνο ψέμα ο Πατριώτης πιστεύει ότι ο δωσίλογος είναι γνωστός γυναικολόγος και μάλιστα αυτός που τον έφερε στη ζωή. Η ευπιστία στην απόδοση του ρόλου διευκολύνεται από την προσέγγισή του μέσα από τη ματιά του ανθρώπου της υπαίθρου που παραπέμπει σε Βλάχο και σέβεται τους επιστήμονες, άρα τους πιστεύει, και ο Φιλοποίμην Ανδρεάδης «δίνει ρέστα» σ’ ένα πολύ καλό φινάλε.

Τελικά, η απελευθέρωση φέρνει και δύο παιδιά που συμβολικά γεννήθηκαν την ίδια μέρα, όπως και η ελπίδα για ζωή στα μάτια του Ιακώβ, από τη στιγμή που ο πατριώτης πείθεται ότι πρόκειται για Εβραίο, με το γνωστό τρόπο της εξέτασης του πέους… Εξάλλου, όλη η ιστορία γύρω από τα μωρά που δεν έρχονται και φαίνονται μόνο στο φλιτζάνι της Λέλας και της Χριστίνας, έχει στενή σχέση με τη γονιμότητα, άρα τη σεξουαλική πράξη, που στα παντρεμένα ζευγάρια φαίνεται πως δεν ήταν απόλαυση, αλλά ανάγκη για να έρθει ο διάδοχος.

Το κοινό νιώθει την αγωνία των δύο γυναικών, που με διαφορετικές μεθόδους (η μία με προσευχές, η άλλη με σέξι εσώρουχα), αλλά με τον πόνο κρυμμένο μέσα τους διεκδικούν ένα παιδί, για να μη φωνάζουν στα παιδιά της γειτονιάς που θα σπάσουν την πορσελάνινη μπαλαρίνα (όπως λέει η Λέλα).

Πολύ καλός στην προσέγγιση της ψυχολογίας του Μίμη (γιατί οι ήρωες είναι χαρακτήρες και όχι τύποι) και ο Αντώνης Μπαμπούνης, στις λίγες στιγμές που τα «φώτα» της παράστασης πέφτουν πάνω του, για ν’ αναδειχθούν τα ερωτηματικά, οι ανησυχίες, ίσως και το ότι έχει μετανιώσει για την παράξενη συμφωνία με την τρυφερή σύζυγό του και τον «Κλαρκ Γκέιμπλ» Ιακώβ.

Οι κ.κ. Μουρελάτου και Γιανναρίδου καταφέρνουν με την ερμηνεία τους να υποστηρίξουν ότι τα παιδιά είναι των γυναικών κι ότι οι μπαμπάδες παίζουν μικρό ρόλο στη ζωή τους, ίσως γι’ αυτό η λύση του πελαργού παραμένει αειθαλής κι ενδιαφέρουσα.

Μαρία Αμπατζή

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.