Αυλαια για την κεντρικη σκηνη του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνης

Αυλαία έριξε το βράδυ της Δευτέρας, μετά το πέρας 8 συνολικά παραστάσεών του, το  «Με δύναμη από την Κηφισιά» των Κεχαΐδη – Χαβιαρά, σε σκηνοθεσία της Μυρσίνης Λαντζουράκη.
 
Η παράσταση αυτή αποτέλεσε την κεντρική παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ για τη φετινή χρονιά και δεν επιλέχθηκε διόλου τυχαία, καθώς, όπως επεσήμανε και στην έναρξη της τελευταίας παράστασης η πρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ κ. Σοφία Μενεσελίδου, συνδυάζει τον διπλό στόχο της διοίκησης του ΔΗΠΕΘΕ, που δεν είναι άλλος από την αξιοποίηση του ντόπιου καλλιτεχνικού δυναμικού, σε έργα που έχουν να καταθέσουν προβληματισμούς και διακρίνονται ταυτόχρονα για τις υψηλές ποιοτικές προδιαγραφές τους.
 

Ένα τέτοιο έργο, υψηλών ποιοτικών προδιαγραφών και αντίστοιχων απαιτήσεων παρουσίασαν επί σκηνής, οι επαγγελματίες ηθοποιοί Ασπασία Πιτιλάκη, Ρίτα Μοσχίδου, Χρύσα Ιωαννίδου και Αθανασία Πουπουζή, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση της κ. Λαντζουράκη, η οποία ιδιαίτερα εύστοχα «προσάρμοσε» τα «δυνατά» σημεία κάθε ηθοποιού στους ρόλους του έργου.
 
Καινοτομία της παράστασης η «ιστορικότητα» που προσέδωσε στην «ανάγνωσή» της η σκηνοθέτις με τα εμβόλιμα ενσταντανέ σκηνών  από τον βωβό κινηματογράφο που επιμελήθηκε ο Μιχάλης Βαμβακάς της «ΜΑΙΚ Production», μεταφέροντας  εικόνες από τον βίο των γυναικών στα προ του φεμινισμού χρόνια,  με ύφος από την belle époque, και τη γυναίκα ωραίο σιωπηλό και καλοντυμένο αντικείμενο «προσοχής» των ανδρών.
 

«Ιστορικότητα» θα μπορούσε να αναγνωστεί και στο σκηνικό ήθος   της Αλέκας, της Φωτεινής και της Μάρως, αφού ο τρόπος με τον οποίο αποδόθηκαν οι χαρακτήρες τους, διανθισμένος με πολύ πολύ χιούμορ,  είχε ως αποτέλεσμα οι «καημοί» των τριών γυναικών  για τους έρωτές τους, να φαντάζουν ως στάσεις και ήθος ζωής μάλλον ξεπερασμένες σήμερα. Λογικό, αν κάποιος σκεφθεί ότι έχουν περάσει 20 και κάτι χρόνια από την εποχή που γράφτηκε το έργο, το οποίο σημειωτέον απασχολούσε το συγγραφικό δίδυμο επί μια περίπου δεκαετία.  
 
Αν και όσα  «μεταφέρουν» και συζητούν οι τρεις γυναίκες, υπό την εποπτεία της Ηλέκτρας, της νεότερης ηρωϊδας,  στο σαλόνι της Αλέκας, η οποία όμως στο τέλος της παράστασης παρουσιάζει τον ίδιο «καημό» σε σχέση με τον έρωτά της, τον «σκηνοθέτη» της που της αφαιρεί από τη νέα ταινία του σκηνή, ενδεχομένως  να υποδηλώνουν  ότι ορισμένες  «γυναικείες ερωτοκαταστάσεις» ισχύουν διαχρονικά.
 

Θεατρικά, όπως παρατήρησε η δραματολόγος κ. Ρασσά,  το  σαλόνι της «καλής κοινωνίας» των βορείων  προαστίων των Αθηνών για  τη συγκεκριμένη  παρέα γυναικών, ο έρωτας στις ζωές των οποίων παίζει κορυφαίο ρόλο, και από τις περιπέτειες του οποίου όλες επιθυμούν να ξεφύγουν, επιδιώκοντας την ελευθερία μέσα από το διαρκώς αναβαλλόμενο και μηδέποτε πραγματοποιηθέν ταξίδι στην Ταϊλάνδη, δηλώνει ουσιαστικά εγκλεισμό.  Με τους αντρικούς χαρακτήρες του έργου να είναι απόντες μεν από την σκηνή, παρόντες δε καθ’ όλη την διάρκεια της δίωρης παράστασης, χάρη στην αριστοτεχνική πένα των συγγραφέων.
 

Μια παράσταση μοιραία σε επίπεδο υποκριτικής  –και όχι μόνον–  «γυναικεία υπόθεση», για την οποία πέραν των  ηθοποιών Χρύσας Ιωαννίδου στο ρόλο της Φωτεινής, Αθανασίας Πουπουζή στο ρόλο της Μάρως, Ασπασίας Πιτιλάκη στο ρόλο της Αλέκας και Ρίτας Μοσχίδου στο ρόλο της Ηλέκτρας,  εργάστηκαν επίσης οι προαναφερθείσες  Αρετή Ρασσά στη δραματουργική ανάλυση  και η Μυρσίνη Λαντζουράκη στη σκηνοθεσία. Η παράσταση  υπηρετήθηκε ωστόσο και από άνδρες,  από τα σκηνικά και τα κοστούμια του σταθερού συνεργάτη του ΔΗΠΕΘΕ  Γιάννη Καραγκιουλμέζη, τη μουσική του  Νίκου Ντεκούλη και φυσικά τον  Δημήτρη Τζατζανά στα φώτα και τον ήχο.
 
Μετά το πέρας της παράστασης οι παρευρισκόμενοι είχαν την ευκαιρία να απευθύνουν τα σχόλια, τις ερωτήσεις και τις παρατηρήσεις τους στην θήλεια ομάδα  της παράστασης,  που αποτέλεσε ομολογουμένως την πλέον ενδιαφέρουσα –από άποψη ρεπερτορίου–  παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής τα τελευταία χρόνια. 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.