Απο το no budget στα κινηματογραφικα Φεστιβαλ του κοσμου

Η ταινία «Dark Illusion» είναι μία πολλά υποσχόμενη παραγωγή που προβλήθηκε πριν λίγες μέρες στην Κομοτηνή στο πλαίσιο του διήμερου αφιερώματος «Εξερευνώντας τον Ευρωπαϊκό κινηματογράφο».
 
Πρόκειται για μία ιδιαίτερη ταινία, αφού γυρίσθηκε με ελάχιστο προϋπολογισμό μέσα σε καιρούς οικονομικής κρίσης, με κάθε πτυχή της -από το σενάριο που αναδείχθηκε μέσω διαγωνισμού μέχρι το καστ της, που αποτελεί μία σύνθεση γνωστών και ερασιτεχνών ηθοποιών- να είναι σίγουρα κάτι το διαφορετικό.
 
Η υλοποίηση της ιδέας οφείλεται στον κ. Μάνο Καρυστινό, ο οποίος χωρίς να έχει καμία εμπειρία αλλά και ειδικές γνώσεις στο καλλιτεχνικό στερέωμα απέδειξε πως μπορεί κανείς με μόνα του όπλα το μεράκι και μία κάμερα να δημιουργήσει μία ταινία ικανή να διακριθεί στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και σε διεθνείς διαγωνισμούς.
 
Από την καρέκλα του σκηνοθέτη, λοιπόν, ο κ. Μάνος Καρυστινός μίλησε για το ψυχολογικό θρίλερ που φέρνει το κοινό αντιμέτωπο με την σκοτεινή πλευρά των ανθρώπων, την πρόσφατη συνεργασία του με το ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής που του επέτρεψε να μετατρέψει τις παιδικές του αναμνήσεις σε ένα επετειακό αφιέρωμα και τα σχέδιά του για το μέλλον και άλλα πολλά. 

Ο λόγος, όμως, στον ίδιο… 

«Πήρα τον ρόλο του σκηνοθέτη με αφορμή έναν διαγωνισμό και τότε κατάλαβα πώς είναι αυτό που αγαπώ» 

ΠτΘ: Είστε ένας νέος καλλιτέχνης, ο οποίος μέσα σε περίοδο οικονομικής κρίσης και χωρίς σπουδές στον καλλιτεχνικό χώρο αποφάσισε να γυρίσει μία no budget ταινία. Τι σας έκανε να πάρετε αυτήν την απόφαση;
Μ.Κ.:Δεν  έβλεπα την σκηνοθεσία σαν επάγγελμα, αλλά σαν μία προσπάθεια χωρίς επαγγελματική προσέγγιση. Κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων στην Θεσσαλονίκη είχα την ευκαιρία να ασχοληθώ με τα καλλιτεχνικά, συμμετάσχοντας σε μία θεατρική ομάδα. Με αφορμή την ανακοίνωση ενός διαγωνισμού πήρα τον ρόλο του σκηνοθέτη σε μία ταινία μικρού μήκους και τότε κατάλαβα πως η σκηνοθεσία είναι αυτό που αγαπώ.
 
Τότε, φυσικά, δεν είχα καν φανταστεί ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ επαγγγελματικά! Αρχικά μου ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να διακρίνω ξεκάθαρα τις αρμοδιότητες του σκηνοθέτη, με αποτέλεσμα να νοιώθω πως όλα περνάνε από το χέρι ενός ανθρώπου, από το να  τραβήξει βίντεο, μέχρι το να κάνει το μοντάζ. Το είχα στο μυαλό μου σαν «OnemanShow».
 
Ενώ συνέχιζα τις σπουδές μου, είχα σαν ταυτόχρονη ενασχόληση τα καλλιτεχνικά. Έβλεπα διάφορα βιντεάκια στο YouTube, ενώ έναν χρόνο μετά τον διαγωνισμό μαζευτήκαμε ακόμη περισσότεροι φίλοι, πήραμε μία καινούργια κάμερα και αποφασίσαμε να κάνουμε μία ακόμη καλύτερη ταινία, με εκτενές σενάριο. 

«Έχω πολλές αναμνήσεις από παραστάσεις παιδικού θεάτρου του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής» 

ΠτΘ: Το ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής είναι ένας φορέας με τεράστια ιστορία από την οποία έχετε παιδικές αναμνήσεις. Για τα 30α γενέθλιά του κληθήκατε να δημιουργήσετε ένα επετειακό αφιέρωμα. Πώς ήταν η εμπειρία του να μετουσιώσετε αυτές τις εμπειρίες σε ένα βίντεο;
Μ.Κ.:Ήταν μεγάλη μου χαρά, όταν μου έγινε από την πρόεδρο του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής κ. Σοφία Μενεσελίδου η πρόταση να παρουσιάσω τα 30 χρόνια λειτουργίας του φορέα μέσα σε 17 λεπτά επετειακής ταινίας. Η αλήθεια είναι πως όντως  έχω πολλές αναμνήσεις από παραστάσεις παιδικού θεάτρου, που παρουσιάστηκαν κατά καιρούς στην σκηνή του, θεωρήθηκε, επομένως, πως ήμουν ο κατάλληλος πρεσβευτής για αυτό το εγχείρημα. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων είχα πρόσβαση στο αρχειακό υλικό του φορέα, ενώ ταυτόχρονα μίλησα με ανθρώπους που αφιερώθηκαν σε αυτόν ήδη από τον πρώτο χρόνο λειτουργείας του.  Είναι σημαντικό το γεγονός πως το ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής δηλώνει «παρών» και προσφέρει στον πολιτισμό με καινούργιες παραστάσεις και διακεκριμένους καλλιτέχνες για το θεατρικό κοινό. 

«Οι καλλιτέχνες του ‘’Θρακόμελου’’ σκάβοντας  το παρελθόν φέρνουν ξανά την παράδοση στο σήμερα» 

ΠτΘ: Έχετε, επίσης, συνεργασθεί και με το παραδοσιακό συγκρότημα «Θρακόμελο». Με ποιον τρόπο οι νέοι άνθρωποι συμβάλλουν στην ανάδειξη της πλούσιας θρακιώτικης παράδοσης;
Μ.Κ.: Αγαπώ πολύ το συγκρότημα «Θρακόμελο» με τους Στέλιο Ματακάκη, Αλέξανδρο Παπουτσή, Θάνο Καρακατσιάνη και Ηλία Μίσκα. Θέλαμε για πολύ καιρό να κάνουμε κάτι όλοι μαζί, μιας και προσωπικά εκτιμώ πολύ το γεγονός ότι τα παιδιά ξεκινούν από την παράδοση και είναι πολύ πιστοί σε αυτήν. Έχουμε δει αντίστοιχα συγκροτήματα να προσπαθούν να «πειράξουν»μουσικές και να τις φέρουν πιο κοντά στο σήμερα. Οι καλλιτέχνες του «Θρακόμελου», ωστόσο, προσπαθούν να «σκάψουν το παρελθόν» και να φέρουν ξανά την παράδοση στο σήμερα. Η προσπάθεια είχε πολύ ενδιαφέρον, γιατί προσπαθούσαμε να βρούμε ένα concept που θα μπορεί να ανταποκριθεί στον ήχο του σήμερα, αλλά και του παρελθόντος.
 
ΠτΘ: Πώς προέκυψε το «Dark Ilussion» εν τέλει;
Μ.Κ.:Το Dark Ilussion προέκυψε βήμα βήμα, όταν ένοιωσα πως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου και μπορώ πλέον να σκηνοθετήσω μία ταινία μεγάλου μήκους. Σε αυτή μου την προσπάθεια βοήθησαν ιδιαίτερα οι άνθρωποι που είχα δίπλα μου. Αυτοί μου έμαθαν πόσο σημαντική είναι η ύπαρξη ενός συνεργείου για τη δημιουργία μίας ταινίας, ενώ με τον καιρό έμαθα να διακρίνω τις αρμοδιότητες του κάθε συντελεστή.

 
ΠτΘ: Το σενάριο ήταν αποτέλεσμα ενός διαγωνισμού, ενώ το καστ μία συνεργασία γνωστών ηθοποιών με ερασιτέχνες…
Μ.Κ.: Μέσω του διαγωνισμού «Γράψε το Σενάριο» αναδείχθηκε αυτό της Αναστασίας Κοτζίμπα, με την οποία εν τέλει συνεργαστήκαμε. Ήταν ιδανικό και βατό για μία no budget παραγωγή. Όσον αφορά το καστ των ηθοποιών, επαγγελματίες και ερασιτέχνες ηθοποιοί συνεργάστηκαν μεταξύ τους πολύ αρμονικά. Ο καθένας λειτουργούσε με διαφορετικό τρόπο, αλλά σταδιακά ενώσαμε τα κομμάτια μας και καταφέραμε να λύσουμε όποια δυσκολία. Πιστεύω πως όλοι αποδέχθηκαν το concept και τους ευχαριστώ, γιατί συμμετείχαν σε αυτό με σκοπό κυρίως να βοηθήσουν, δίχως να έχουν κάποιο οικονομικό όφελος. Έδωσαν, ωστόσο, το 100% του εαυτού τους. 

«Τα γυρίσματα του Dark Ilussion ξεκίνησαν τον Απρίλιο, ενώ είχαμε βάλει στόχο το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης που θα γινόταν τον Σεπτέμβριο» 

ΠτΘ: Ποιες δυσκολίες κληθήκατε να αντιμετωπίσετε;
Μ.Κ.: Ένα ζήτημα ήταν οι περιορισμένοι χρόνοι που έπρεπε να ακολουθήσουμε. Αυτό προέκυψε, καθώς είχαμε βάλει στόχο να παρουσιάσουμε το Dark Ilussion στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης που θα γινόταν τον Σεπτέμβριο, ενώ τα γυρίσματα ξεκίνησαν τον Απρίλιο και ολοκληρώθηκαν τον Ιούλιο με πολλές δυσκολίες. Από άποψη συντονισμού δυσκολευθήκαμε κάπως, γιατί όλοι οι συντελεστές είχαν παράλληλα άλλες δουλειές και η ταινία ήταν για αυτούς μία ερασιτεχνική ενασχόληση.
 
Όταν η ταινία ολοκληρώθηκε είχαμε στην διάθεσή μας μόλις ενάμιση μήνα να γράψουμε την μουσική, να προσθέσουμε τα ειδικά εφέ κτλ. Εν τέλει τα καταφέραμε κι έτσι το Dark Illusion συμμετείχε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αποσπώντας βραβείο κοινού, αλλά και σε άλλα διεθνή Φεστιβάλ.
 
Έτσι, η ταινία έκανε τον κύκλο της στο ελληνικό φεστιβάλ του Λονδίνου (βραβείο κοινού), το 10ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Κύπρου (βραβείο σεναρίου), το 6ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ «Γέφυρες» (βραβείο Β’ ανδρικού ρόλου για τον Ανδρέα Μαριανό) και σε τρία διεθνή διαδικτυακά φεστιβάλ στο Δελχί, το Λος Άντζελες και την Μελβούρνη.
 
ΠτΘ: Στην ταινία σας παίζει μεγάλο ρόλο η μουσική επένδυση. Με ποιόν τρόπο συμβάλλει στο χτίσιμο της σκηνοθεσίας;
Μ.Κ:. Γενικότερα η προσπάθεια να κάνουμε μία low budget ταινία είχε εκπαιδευτικό, κυρίως χαρακτήρα, μιας και, όπως είπε κάποτε ο Ταραντίνο «η καλύτερη κινηματογραφική σχολή είναι να προσπαθήσει κανείς να κάνει μία μεγάλου μήκους ταινία, χωρίς καθόλου χρήματα».
 
Με αυτό το κίνητρο προσέγγισα κάποιους φίλους μουσικούς, που ασχολούνται με την ηλεκτρονική μουσική, το συγκρότημα «Deepinmind»με τους Bjorn Alexandridi και Μάριο Ποδαρά, οι οποίοι το είδαν σαν μία όμορφη πρόκληση. Γράφθηκε, έτσι, ένα άλμπουμ πάνω στην ταινία  με μία συνοχή. Είναι, δηλαδή, ένα σύνολο κομματιών που το δουλέψαμε παρέα ανάλογα με την εξέλιξη της ταινίας και έχει ένα νόημα. Αποτελεί κατά κάποιον τρόπο μία μουσική ταινία παράλληλα με την ίδια την ταινία.
 
Πιστεύω ότι τα παιδιά με την μουσική τους βοήθησαν πολύ στην ταινία, γιατί είχε αρκετά θέματα με τον ρυθμό της και όλη την σκηνοθετική της προσέγγιση, αφού τότε εγώ δεν είχα όσες γνώσεις θα ήθελα να έχω και τα πράγματα ήταν ακόμη σε πειραματικό στάδιο. Η μουσική «ήρθε και έδεσε» όλα όσα εγώ ίσως δεν κατάφερα να αναδείξω μέσω της εικόνας.
 
ΠτΘ: Ο τίτλος παραπέμπει σε κάτι σκοτεινό και μυστηριακό. Ισχύει κάτι τέτοιο;
Μ.Κ.:Η ταινία έχει χαρακτήρα μυστηριακό, όπως φαίνεται και από την πρώτη σκηνή της, ενώ το σενάριο παίζει με την πραγματικότητα και το φαντασιακό. Αποτελεί ένα ψυχολογικό θρίλερ, αρκετά προσωποκεντρικό, αφού οι περισσότερες σκηνές στρέφονται γύρω από τον κεντρικό ήρωα.
 
Ο κεντρικός χαρακτήρας αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα, τα οποία εν τέλει δικαιολογούνται στο τέλος της ταινίας από το γεγονός ότι η μητέρα του είχε προκαλέσει ένα δυστύχημα πριν ο ίδιος να γεννηθεί. Στην προσπάθειά της να γλυτώσει η μητέρα, οι ισορροπίες στην οικογένεια χάθηκαν, με αποτέλεσμα ο πατέρας να γίνει αλκοολικός και ο πρωταγωνιστής κάπως κατατονικός, μιας και από μικρό παιδί επισκεπτόταν ψυχολόγους και λάμβανε φαρμακευτικές αγωγές.
 
Όταν εγκαταλείπει το σπίτι του, εισάγεται το δεύτερο μέρος της ταινίας που είναι μία «μετενσάρκωση», μιας και συμβαίνουν περίεργα πράγματα που ο ίδιος αποδίδει στα ψυχολογικά του προβλήματα. «Παίζουμε» με τον θεατή, για να μην μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει∙ εξ ου και ο τίτλος «Dark Ilussion», δηλαδή «Σκοτεινή Παραίσθηση». 

«Η ελληνική οικογένεια της ταινίας έχει πολλά προβλήματα, αλλά δεν θέλει να δείξει τίποτα προς τα έξω» 

ΠτΘ: Περνά, επομένως, μηνύματα με κοινωνικές προεκτάσεις…
Μ.Κ.: Σκοπός μου ήταν να πω μία ιστορία και μαζί με την Αναστασία Κοτζίμπα είδαμε ότι το σενάριο αυτό την αφηγείται καλά. Μιλά για τις οικογενειακές σχέσεις και θίγει πόσο προβληματικό μπορεί να είναι ένα περιβάλλον που στη βιτρίνα του πολύ όμορφο και λειτουργικό. Αυτή η γυναίκα, δηλαδή, έκανε τα πάντα για να κρατήσει την οικογένεια ενωμένη χωρίς όμως αυτό να είναι αληθινό. Η ταινία, έτσι, καλύπτει ένα κοινωνικό φάσμα. Θεωρώ πως είναι αρκετά κοντά στην ελληνική πραγματικότητα, μιας και παρουσιάζει μία οικογένεια σε καιρό κρίση, που αντιμετωπίζει προβλήματα, ενώ ταυτόχρονα ο γιος μένει ακόμη μαζί με τους γονείς του. Η ελληνική οικογένεια στην ταινία, όμως, αν και έχει προβλήματα τα κρατά και δεν θέλει να δείξει τίποτα προς τα έξω.
 
ΠτΘ: Με τι ασχοληθήκατε μετά το πέρας των γυρισμάτων;
Μ.Κ.:Μετά την ολοκλήρωση της ταινίας είχα αρκετό χρόνο να βάλω τα πράγματα σε μία σειρά, γιατί είχα τελειώσει το Πολυτεχνείο και έπρεπε να πάρω μία απόφαση: αν θα ασχοληθώ ή όχι με τον κινηματογράφο
 
Θέλω να πιστεύω ότι έπραξα καλά, γιατί, καθώς προχωρούν τα πράγματα, μού αρέσει όλο και περισσότερο. Αρχικά ήθελα να φύγω στο εξωτερικό για σπουδές, αλλά δεν τα κατάφερα κι έτσι παρακολούθησα μαθήματα στα «ΙΕΚ ΑΚΜΗ» στην Αθήνα.Παράλληλα, άρχισα να δουλεύω σαν βοηθός μοντερ και έτσι αντιλήφθηκα πώς λειτουργούν τα πράγματα, ενώ απέκτησα δεξιότητες, όπως τον χειρισμό προγραμμάτων. Κοντά μου είχα και τον Λάμπη Χαραλαμπίδη, εξαιρετικό μοντέρ και καθηγητή μου στην σχολή.  Μέχρι να δημιουργήσω κάτι δικό μου, δούλεψα στα γυρίσματα της ταινίας «1968» του Τάσου Μπουλμέτη, αφιερωμένη στην μπασκετική ΑΕΚ. 

«Η χώρα μας διαθέτει πολλούς άξιους πρεσβευτές, όπως η Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη και ο Γιώργος Λάνθιμος»

ΠτΘ: Θεωρείτε τον καλλιτεχνικό ως έναν κλειστό χώρο;
Μ.Κ.: Δεν θα έλεγα ότι ο κινηματογραφικός χώρος είναι ένας χώρος κλειστός.Σίγουρα υπάρχει αρκετά μεγάλος ανταγωνισμός, αυτό όμως είναι θετικό, μιας και υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να ασχοληθούν με αυτόν και κατ’ επέκταση μία ποικιλομορφία. 
 
Υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη cinema,  ωστόσο, στην Ελλάδα τα πράγματα είναι κάπως πιο περιορισμένα, λόγω του ότι το κοινό στο οποίο απευθύνεται η βιομηχανία του κινηματογράφου είναι πιο μικρό. Παρ’ όλα αυτά η χώρα μας διαθέτει πολλούς άξιους πρεσβευτές, μεταξύ άλλων την Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη και τον Γιώργο Λάνθιμο. Αυτό που έχει σημασία είναι να βρεις ανθρώπους να σε στηρίζουν και να πιστεύουν στο όραμά σου. Ο κινηματογράφος είναι ένα ακριβό σπορ και μία low budget ταινία, αν και σου προσφέρει πολλά, είναι ένα δύσκολο εγχείρημα.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.