Ανθρωποι και… 21/08/08

Ο Ιωάννης Χουντής, τους τελευταίους επτά μήνες μένει στο γηροκομείο της πόλης. «Στο χωριό είναι διαφορετικά, δεν μπορείς να πεις ότι είναι η ζωή, όπως είναι εδώ μέσα. Στην πόλη είναι κλειστός ο χώρος. Εκεί βγαίνεις έξω, παίρνεις τον αέρα σου. Η ζωή στην πόλη με την ζωή στο χωριό έχει μεγάλη διαφορά», δηλώνει και όταν αναφέρεται στο σπίτι του σημειώνει, «Στο σπίτι μου τώρα δεν έχει μείνει κανένας. Το κλείδωσα και έφυγα. Τα παιδιά το έγραψαν στο γηροκομείο. Εγώ συμφώνησα, τι άλλο να κάνω; Εγώ σημερινός είμαι και αυριανός όχι. Δεν ξέρουμε τα χρόνια μας, δεν ξέρουμε τι ώρα θα πεθάνουμε!» Μιλά για τη ζωή στο γηροκομείο, θυμάται τον αγώνα που έδωσε ως καλλιεργητής της γης και απαντά στο ερώτημα: Αν φοβάται το θάνατο!

ΠτΘ: Πόσο καιρό μένετε στο γηροκομείο;

Ι.Χ.: Μένω στο γηροκομείο επτά μήνες. Προς το παρόν, νομίζω, ότι είμαι πολύ καλά. Αν έμενα στο σπίτι, δεν θα είχα κανέναν, γιατί τα παιδιά μου είναι όλα έξω.

ΠτΘ: Πόσο «έξω»;

Ι.Χ.: Είναι στη Γερμανία. Όταν πέθανε η γυναίκά μου, έμεινα μόνος. Δεν μπορούσαν να με κοιτάξουν. Έχουν τις δουλειές τους, έχουν τις υποχρεώσείς τους, είναι αλλού.

ΠτΘ: Πόσα παιδιά έχετε;

Ι.Χ.: Έχω τρία παιδιά, δύο αγόρια και ένα κορίτσι.

ΠτΘ: Τι είπαν, όταν πήρατε την απόφαση να έρθετε στο γηροκομείο;

Ι.Χ.: Εκείνα μου είπαν να έρθω. Εκείνοι με έφεραν εδώ. «Τώρα μπαμπά, ποιος θα σε προσέχει;», μου είπαν και μου πρότειναν να μείνω εκεί.

ΠτΘ: Πόσο χρονών είστε;

Ι.Χ.: Είμαι 82 ετών. Ας λέμε καλά. Καλά κρατιέμαι, τουλάχιστον είμαι στο πόδι μου.

ΠτΘ: Τι δουλειά κάνατε;

Ι.Χ.: Ήμουν γεωργός. Παίρνω σύνταξη του ΟΓΑ, εργάστηκα πάρα πολλά χρόνια. Μόλις πάτησα στα πόδια μου, άρχισα να δουλεύω. Απολύθηκα από φαντάρος, παντρεύτηκα το 1950 και μέχρι τώρα ήμουν στην γεωργία.

ΠτΘ: Ήσασταν καλός πατέρας;

Ι.Χ.: Νομίζω ότι ήμουν καλός πατέρας. Τα παιδιά μου τα μεγάλωσα, παντρεύτηκαν, καλά είναι.

ΠτΘ: Οι συγχωριανοί σας επισκέφτηκαν το χώρο, που μένετε τώρα;

Ι.Χ.: Ήρθαν οι συγχωριανοί μου, με είδαν, για να διαπιστώσουν αν είμαι καλά. Και οι συγγενείς ήρθαν, δεν έχω παράπονο, κανείς τους δεν με ξέχασε.

ΠτΘ: Τρώτε στην ώρα σας;

Ι.Χ.: Το φαγητό μας το έχουμε στην ώρα μας. Πλένουν τα ρούχα μας, μας σιδερώνουν. Ήρθε η ώρα μας, θα φάμε ένα ζεστό πιάτο φαγητό.

ΠτΘ: Βγαίνετε έξω;

Ι.Χ.: Πηγαίνω στο καφενείο. Κάθομαι καμία ώρα, πίνω τον καφέ μου, μετά επιστρέφω, ξαπλώνω. Ύστερα τρώμε, όλα καλά.

ΠτΘ: Πότε κοιμάστε;

Ι.Χ.: Ανάλογα με την όρεξη του καθενός. Άλλος στις οκτώ, άλλος κοιμάται στις δέκα, εγώ κοιμάμαι στις έντεκα. Βλέπω τηλεόραση και κοιμάμαι. Στην τηλεόραση περνάμε την περισσότερη ώρα μας.

ΠτΘ: Σας λείπει το χωριό;

Ι.Χ.: Στο χωριό είναι διαφορετικά, δεν μπορείς να πεις ότι είναι η ζωή, όπως είναι εδώ μέσα. Στην πόλη είναι κλειστός ο χώρος. Εκεί βγαίνεις έξω, παίρνεις τον αέρα σου. Η ζωή στην πόλη με τη ζωή στο χωριό έχει μεγάλη διαφορά.

ΠτΘ: Ποιος μένει στο σπίτι σας τώρα;

Ι.Χ.: Στο σπίτι μου τώρα δεν έχει μείνει κανένας. Το κλείδωσα και έφυγα. Τα παιδιά το έγραψαν στο γηροκομείο. Εγώ συμφώνησα, τι άλλο να κάνω; Εγώ σημερινός είμαι και αυριανός όχι. Δεν ξέρουμε τα χρόνια μας, δεν ξέρουμε τι ώρα θα πεθάνουμε!

ΠτΘ: Φοβάστε το θάνατο;

Ι.Χ.: Όχι, δεν το φοβάμαι καθόλου. Από την ημέρα που γεννιέσαι, ξέρεις ότι θα νοικοκυρέψεις και θα τακτοποιήσεις τα παιδιά σου και μετά θα πεθάνεις. Κανένας δεν μένει σ’ αυτό τον κόσμο.

ΠτΘ: Ο πλούτος μένει;

Ι.Χ.: Το χρήμα δεν το είχα για να ξέρω. Ίσα – ίσα ζούσα τα παιδιά μου. Δόξα το Θεό, καλά είμαι.

ΠτΘ: Πήγατε θάλασσα;

Ι.Χ.: Μπάνιο κάνουμε κάθε Τετάρτη στο γηροκομείο. Στην θάλασσα όχι, δεν πηγαίνουμε.

ΠτΘ: Τι σκεφτόσασταν τώρα που σας βρήκα;

Ι.Χ.: Είμαστε έντεκα χιλιόμετρα από το Νέο Σιδηροχώρι τώρα, είναι λίγο περίεργο για μένα που την έβγαλα μια ζωή στο χωριό μου. Πήγα, είδα το σπίτι και έφυγα.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.