«Αναγκη να δημιουργηθει ενα κοινωνικο μετωπο»

Την Κομοτηνή επισκέφθηκε ο βουλευτής του ΚΚΕ Γιάννης Ζιώγας την προηγούμενη Παρασκευή. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην πόλη μας ο κ. Ζιώγας συναντήθηκε με εκπροσώπους των παράκτιων αλιέων, των κτηνοτρόφων και των αγροτών στα γραφεία της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών Ροδόπης.

Στο πλαίσιο αυτό παραχώρησε συνέντευξη στον «Παρατηρητή της Θράκης», όπου με αφορμή την ιδιότητά του ως πανεπιστημιακού αναφέρεται στο ρόλο των διανοουμένων σήμερα και στην ανάγκη το ζήτημα της παιδείας, της εκπαίδευσης να ιδωθούν εκ βάθρων από το βρεφονηπιακό σταθμό έως και το διδακτορικό, ώστε οι νέοι σήμερα να συνειδητοποιήσουν τον ρόλο τους στην κοινωνία και τις υποχρεώσεις που έχουν. Όσον δε αφορά στους εργαζόμενους τονίζει ότι πρέπει να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους και να δημιουργήσουν ένα κοινωνικό κίνημα.

«Η διανόηση δεν παίζει το ρόλο που έπαιζε παλιότερα»

ΠτΘ: κ. Ζιώγα, είστε χημικός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσαλονίκης, βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης. Τελικά ό,τι συνηθίζαμε να ονομάζουμε πνευματικούς ανθρώπους θα έλεγα ότι δεν είναι οι πρωταγωνιστές στην εποχή μας. Βέβαια αυτό το ζήτημα κουβεντιάζεται ευρέως και μάλιστα οι πανεπιστημιακοί απαντούν υποστηρίζοντας ότι δεν τους «παίζουν» και όχι ότι δεν είναι παρόντες. Πώς το αντιλαμβάνεσθε εσείς το θέμα;

Γ.Ζ.: Είναι αλήθεια ότι η διανόηση, ενώ τις περασμένες δεκαετίες ήταν στρατευμένη με τα συμφέροντα των εργαζομένων, ήταν αποδέκτης και μάλιστα ευαίσθητος, όπως αποδείχθηκε, σήμερα δεν παίζει το ρόλο που έπαιζε παλιότερα. Αυτό όσον αφορά στο πανεπιστήμιο, για το οποίο μπορώ να μιλήσω. Μεγάλη πλειοψηφία του ερευνητικού και διδακτικού προσωπικού έχει εκφράσει το «απεταξάμην», με την έννοια ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι αυτό που γνωρίζουν οι περισσότεροι είτε με βιώματα είτε με περιγραφές είτε με επιθυμία. Εδώ και αρκετά χρόνια λειτουργεί ως επιχείρηση. Το πανεπιστήμιο αναγκάσθηκε να λειτουργήσει με αυτόν τον τρόπο, γιατί έτσι ακριβώς το χρειάζονταν το καθεστώς. Με τους νόμους της δεκαετίας του ’90, με την ανάγκη που είχε η ελληνική καπιταλιστική τάξη, η πλουτοκρατία να λειτουργήσει το πανεπιστήμιο παραχωρώντας το δυναμικό που έχει, και που αφορούσε στην ικανότητα ή στις ιδέες ή στην έρευνα των ιδίων των πανεπιστημιακών καθώς και των ερευνητικών ομάδων σε συνδυασμό επίσης με τα εργαστήρια που είχαν, αυτό λοιπόν που προερχόταν και επομένως έπρεπε να κατευθυνθεί στην κοινωνία και να είναι κοινωνική περιουσία και κοινωνικός πλούτος αναγκάσθηκε μέσω των ερευνητικών προγραμμάτων ή των κατευθύνσεων που επέβαλλαν οι νόμοι της δεκαετίας του ‘90, νόμοι και της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, να κατευθυνθεί, να δώσει αυτό το οποίο παρήγαγε και που ήταν η γνώση με όρους αγοράς στις επιχειρήσεις. Για αυτό μιλάμε για ένα επιχειρηματικό πανεπιστήμιο. Ενημερωτικά να πω ότι πολλοί τομείς της δραστηριότητας του πανεπιστημίου έχουν ανατεθεί σε εργολάβους και μάλιστα όχι με οικονομία χρημάτων, γιατί δίνουν περισσότερα χρήματα σε αυτούς, αλλά σπατάλη χρημάτων. Δεύτερον, υπάρχει ανώνυμη εταιρεία αξιοποίησης της περιουσίας των πανεπιστημίων. Τρίτον, υπάρχουν δίδακτρα, τα οποία ψηφίσθηκαν το καλοκαίρι αυτό με νομοσχέδιο της Νέας Δημοκρατίας. Συγκεκριμένα ψηφίσθηκαν τρία νομοσχέδια που αφορούσαν στην εκπαίδευση. Το ένα για τα μεταπτυχιακά, το άλλο για την έρευνα και το τρίτο για τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών. Αυτά ήταν η ταφόπετρα, ήταν το κερασάκι πάνω στην τούρτα και όλο αυτό το οικοδόμημα που δημιουργήθηκε δημιούργησε μια στροφή του πανεπιστημίου. Αυτό που σήμερα λέγεται είναι ότι «εσείς οι πανεπιστημιακοί αυτό που παράγετε με τη δημόσια στήριξη θα το προσφέρετε σε ιδιώτες μέσα από μια πανεπιστημιακή συναλλαγή». Έτσι λοιπόν, ο πανεπιστημιακός δεν ενδιαφέρεται ή δεν έχει κύριο σκοπό να μεταφέρει την γνώση στο παιδί, δεν λειτουργεί ως διδάσκοντας, ως ερευνητής. Επίσης, είναι ένα άτομο ή επικεφαλής μιας ερευνητικής ομάδας που κατά παραγγελία φέρνει σε πέρας την υποχρέωση έναντι τιμήματος. Δεν είναι τριάντα αργύρια, είναι κάτι παραπάνω, υπάρχουν όμως αυτού του είδους οι συναλλαγές. Η ποιότητα είναι η ίδια, η ποσότητα διαφέρει, για να μιλάμε με φρασεολογία των ημερών μας. Έτσι λοιπόν η διανόηση τουλάχιστον από τον χώρο του πανεπιστημίου αλλά και από άλλους, όπως βλέπουμε, έκανε μια στροφή. Η δεκαετία του πενήντα και του εξήντα είχε ανάγκη από σύμβολα και έβγαλε, η εποχή μας ως επίκεντρο έχει το χρήμα. Αυτά τα μοντέλα που χλευάζαμε ως προοδευτικοί άνθρωποι δεκαετίες πριν, τώρα τα ασπαζόμαστε γιατί όλα κινούνται γύρω από το χρήμα και η καταξίωση γύρω από αυτή την αξία, την οποία εμείς, θα μου επιτρέψετε, ακόμη και τώρα, όχι μόνο δεν την ασπαζόμαστε αλλά αυτή την αντίληψη την αντιπαλεύουμε, την πολεμάμε.

ΠτΘ: Επειδή αναφερθήκατε στη δεκαετία του εξήντα και επειδή έχω βιώματα από αυτή θα έλεγα ότι ήταν διαφορετικό το κλίμα, δηλαδή όλοι μάθαμε γράμματα από τους δασκάλους. Το πανεπιστήμιο σε ρεαλιστικούς όρους είναι έτσι όπως το περιγράψατε, έγινε επιχείρηση. Σήμερα υπάρχουν δάσκαλοι στο πανεπιστήμιο ως εξαίρεση έστω;

Γ.Ζ.: Σε καμία περίπτωση δεν τα τσουβαλιάζουμε, για αυτό και είπα προηγουμένως η πλειοψηφία. Υπάρχουν ακόμη αν θέλετε οι γραφικοί, αυτοί οι οποίοι φυλάττουν Θερμοπύλες, αυτοί οι οποίοι επιμένουν σε κάποιες κοινωνικές αξίες όπως σε όλους τους χώρους. Και μάλιστα, αν θέλετε, υπάρχει κατανεμημένα. Ως πολιτικός φορέας έχουμε κάνει έκκληση στα άτομα αυτά να ορθώσουν το ανάστημά τους, γιατί είναι αρκετοί ούτως ώστε να αντιπαλέψουμε, να επαναφέρουμε το πανεπιστήμιο σε αυτή την κατεύθυνση των αρχών και στον τρόπο λειτουργίας που αναφέρατε, γιατί το πρώτιστο είναι αυτό, να δώσουμε τη νέα γνώση στα παιδιά, να μεταφέρουμε στη νέα γενιά την νέα γνώση, ώστε να γευθούν και αυτό το οποίο στερούνται στη μέση εκπαίδευση συνειδητά. Πρέπει το ζήτημα της παιδείας, της εκπαίδευσης που είναι διαφορετικά πράγματα, της γνώσης να τα δούμε εκ βάθρων από το βρεφονηπιακό σταθμό έως και το διδακτορικό. Άρα λοιπόν, βεβαίως και υπάρχουν δάσκαλοι και καθηγητές σε όλα τα πανεπιστήμια, και μπορώ να το γενικεύσω, που συνεχίζουν να τιμούν τον ρόλο τους, την ιδιότητά τους και να μεταφέρουν στα παιδιά είτε με ερεθίσματα είτε με το προσωπικό τους παράδειγμα είτε με το περιεχόμενο της διδασκαλίας τους αξίες ανθρώπινες και δυναμικές, ώστε τα άτομα αυτά παίρνοντας πτυχία να έχουν θέση στην κοινωνία, όχι όμως αυτή που επιτάσσει ή σπρώχνει η άρχουσα τάξη, δηλαδή ένα γρανάζι επί πλέον σε αυτή τη μηχανή, η οποία ανά πάσα στιγμή μπορεί και εμάς να μας χρησιμοποιήσει ως αναλώσιμο υλικό αλλά να συνειδητοποιήσουν τον ρόλο τους στην κοινωνία και τις υποχρεώσεις που έχουν.

«Η αντίδραση πρέπει να είναι ενιαία»

ΠτΘ: Την περίπτωση του νεαρού κομμουνιστή, του Γάλλου ταχυδρόμου, του Μπεζανσενό που έχει αρχίσει να «ανησυχεί» τη Γαλλία πώς τη βλέπετε; Δέχεται την οικονομία και την προτεραιότητά της στην κοινωνία και βέβαια έχει μεγάλη ανταπόκριση στον κόσμο…

Γ.Ζ.: Στα θέματα αυτά ούτε εκ των προτέρων μηδενίζουμε ούτε εκ των προτέρων απορρίπτουμε όμως η λυδία λίθος, γιατί έχουμε δει και άλλα κινήματα τα οποία έχουν δημιουργηθεί και ακόμη αν θέλετε και στη Γαλλία έπαιξαν ρόλο προσωπικότητες στον Μάη του ’68, στη δεκαετία του ’90 ή και του 2000 με αγρότες ή και εργάτες που μπήκαν μπροστά, οι οποίοι όμως εξαφανίσθηκαν από το σύστημα. Προσωπικά να κάνω μια γενίκευση γυρίζοντας χρόνια πριν που υπήρξαν όχι μόνο προσωπικότητες, όχι μόνο κινήματα, όχι μόνο κινήσεις, υπήρξαν κομμουνιστικά κόμματα στη Γαλλία με τον Μπαρσέ, στην Ισπανία με τον Καρίγιο, στην Ιταλία με τον Μπερλίνγκουερ που είχαν ποσοστά μεγάλα μέχρι και 30% που όμως τα κομμουνιστικά αυτά κόμματα επειδή κινήθηκαν σε μια συγκεκριμένη γραμμή απεμπόλησης των αρχών λενινισμού – μαρξισμού και επειδή υπήρξε μια συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία της εποχής, αυτή η αντίληψη, αυτή η άποψη μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα όχι μόνο έφτασε σε αδιέξοδο, όχι μόνο δεν προσέφερε στο εργατικό κίνημα, γιατί το 2009 βρισκόμαστε με μία Ευρώπη που δεν υπάρχουν όχι μόνο κομμουνιστικά κινήματα αλλά ούτε καν εργατικό κίνημα ικανό να αντιμετωπίσει στη λαίλαπα αυτών των μέτρων.

ΠτΘ: Θα υπάρξουν στο μέλλον;

Γ.Ζ.: Βεβαίως, είναι νομοτελειακό ότι αντιστάσεις των λαών θα υπάρξουν, ότι θα υπάρξουν αντιστάσεις τέτοιου είδους. Εμείς δεν είμαστε κατηγορηματικοί ότι μόνο υπ΄ αυτή τη μορφή ο λαός, οι εργαζόμενοι θα βρουν μορφές έκφρασης και δράσης με τα οποία θα αντισταθούν και θα αντιπαλέψουν αυτή την πολιτική. Είμαστε έτοιμοι να συμπορευτούμε με αυτά τα κινήματα σε μία όμως συγκεκριμένη κατεύθυνση. Την αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική και στη χώρα μας και στην Ευρώπη. Και θεωρούμε εκ των ων ουκ άνευ αυτή τη συμπόρευση, γιατί όπως είναι ενιαία η επίθεση της άρχουσας τάξης στην Ευρώπη με τα μονοπώλιά της, με τις κυβερνήσεις της, με τους μηχανισμούς της έτσι ενιαία πρέπει να είναι η αντίδραση, η αντίσταση και η αντεπίθεση που πρέπει να κάνουν οι εργαζόμενοι όλων των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

«Πολιτική η απάντηση στα μονοπώλια και όχι μποϋκοτάζ»

ΠτΘ: Ήρθατε στην Κομοτηνή που πλήττεται πανταχόθεν. Έχουμε συνεχώς προβλήματα όπως το θέμα της ΔΕΛΤΑ που δεν παραλαμβάνει το γάλα. Πιστεύετε ότι είναι ένα μέτρο το μποϋκοτάζ, μια μορφή πάλης;

Γ.Ζ.: Σε καμία περίπτωση δεν είμαστε αυτοί που θα κάνουμε μαθήματα ή θα μηδενίζουμε τις διαθέσεις και τα αποτελέσματα της όποιας μορφής επιλέξουν τα κινήματα, είτε τα πρόσωπα απέναντι στην οικονομική πολιτική και όχι μόνο που στηρίζουν τα συμφέροντα των μεγάλων μονοπωλίων. Από την άλλη όμως πιστεύουμε ότι η απάντηση σε τέτοιου είδους πολιτικές ή μέτρα δεν αποδίδει με δεδομένο ότι σε μια μεγάλη βιομηχανία δεν ιδρώνει το αυτί με τέτοιες αντιδράσεις, με την έννοια ότι έχει τέτοια αμυντική ικανότητα και στήριξη με άλλους τρόπους από την κυβέρνηση, γιατί σε ένα καπιταλιστικό κράτος η κυβέρνηση παίζει ένα συγκεκριμένο ρόλο και υπερασπίζεται συγκεκριμένα συμφέροντα. Άρα λοιπόν η ΔΕΛΤΑ στηρίζεται και ενισχύεται και από τη συγκεκριμένη πολιτική της συγκεκριμένης κυβέρνησης. Αυτού του είδους οι ενέργειες δυστυχώς δεν έχουν αποτελέσματα, δεν πρόκειται να πλήξουν τα συμφέροντα, μπορούν να τα πλήξουν για μερικές ώρες, για μερικές εβδομάδες επί τούτου και σε ένα συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Σε καμία όμως περίπτωση δεν θα έχουν τα αποτελέσματα τα οποία εμείς επιδιώκουμε με δεδομένο ότι και η επιφάνειά τους είναι τεράστια και τα κεφάλαιά τους είναι μεγάλα και έχουν τις δυνατότητες, εφόσον τη διαφήμιση την έχουν με το μέρος τους, όπως και τα υπουργεία αλλά και τους μηχανισμούς του κράτους. Οπότε πέρα από μία συγκεκριμένη ενέργεια που θα γίνει σε ένα συγκεκριμένο χρόνο από τους καταναλωτές και είναι μετρήσιμα τα αρνητικά αποτελέσματα που θα επιβληθούν σε αυτή την εταιρεία ή σε οποιαδήποτε άλλη, μακάρι τα μονοπώλια να δέχονταν πλήγματα με τέτοιες κοινωνικές συμπεριφορές. Για μας η απάντηση που πρέπει να δοθεί είναι πολιτική και για αυτό λέμε ως ΚΚΕ στην πρόταση εξουσίας που έχουμε και η οποία ξεκινά με το ότι δεχόμαστε μια επίθεση, μας παίρνουν ένα κομμάτι της ζωής μας, ότι είναι μια ελάχιστη μειοψηφία αυτοί που έχουν τα μέσα παραγωγής και καρπώνονται τον πλούτο, εμείς είμαστε η συντριπτική πλειοψηφία που παράγουμε αυτό τον πλούτο και άρα πρέπει να γίνουν κοινωνική περιουσία. Σε αυτή μας όμως την πρόταση είναι δεδομένο ότι όταν αποφασίσει η πλειοψηφία του ελληνικού λαού να το κάνει πράξη αυτοί θα αντιδράσουν, θα αντισταθούν, θα βγάλουν τα δόντια έξω. Και δεν είναι μόνο η συγκεκριμένη εταιρεία θα είναι όλα αυτά τα μονοπώλια που δεν έχουν να κάνουν με τα είδη μόνο διατροφής, αλλά συνολικά και όχι μόνο αυτοί που χτυπάνε την αγροτική παραγωγή, η οποία χτυπιέται τις τελευταίες δεκαετίες και όχι τα τελευταία χρόνια όπως επίσης και οι κτηνοτρόφοι μας και να θυμίσω και τις επιδοτήσεις και τις ποσοστώσεις, τη συνυπευθυνότητα. Όλα αυτά έγιναν στην κατεύθυνση του να έρθουν τώρα αυτοί που τα άρπαξαν όλα και να κάνουν τη συγκεκριμένη πολιτική. Με συμφέρει, το κάνω, αν δεν με συμφέρει τι με νοιάζει θα γίνει, γιατί θα επαναλάβω ότι μας αντιμετωπίζουν ως αναλώσιμο υλικό. Άρα λοιπόν πόσο στη συνείδηση την πολιτική συνεισφέρουν αυτές οι ενέργειες και αυτό είναι και το ζητούμενο για το κόμμα μας. Πόσο συνεισφέρουν αυτές στον Έλληνα εργαζόμενο; Εμείς λοιπόν λέμε, χωρίς να μηδενίζουμε αυτές τις ενέργειες, αποτελεσματικότητα μπορεί να έχει μόνο αν δούμε πίσω από αυτά τι κρύβεται, να δούμε τα ταξικά συμφέροντα την πολιτική, ούτως ώστε οι εργαζόμενοι να πάνε στο σωματείο τους και όχι απλά να γίνουν μέλη, να έχουν μια ενεργή συμπεριφορά, να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, να βελτιώσουν το βιοτικό τους επίπεδο, τις αποδοχές τους τις εργασιακές τους σχέσεις, να απαιτήσουν και να διεκδικήσουν μια άλλη Υγεία και Παιδεία και έχοντας αυτά ως συνείδηση να είστε σίγουροι ότι αυτή είναι η προσπάθεια που κάνουμε εμείς για αυτό και η πάλη του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ είναι στη συνείδηση του εργαζόμενου. Να αποφασίσει τελικά και να συνειδητοποιήσει τη δύναμή του και σε ποια κατεύθυνση πρέπει να στραφεί και να μην κυνηγά τα αποτελέσματα και τις επιπτώσεις μιας πολιτικής, αλλά να την ξεπατώσει από τη ρίζα της. Αυτό είναι ένα μέτωπο που πρέπει να δημιουργηθεί, κοινωνικών δυνάμεων, η εργατική τάξη, η αγροτιά μας, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι βιοτέχνες, η νεολαία και οι γυναίκες και να πουν «ως εδώ και μη παρέκει». Η υπόθεση είναι δική μας. Πρέπει όμως να είμαστε έτοιμοι και για κάποιες θυσίες γιατί τίποτα δεν κερδίζεται με τη μία και δεν είναι ένας ανοιχτός ασφαλτοστρωμένος δρόμος αυτός των ανατροπών και των ρήξεων που καλούμε εμείς και ξέροντας ότι είναι δύσκολος αυτός ο δρόμος που θα πορευθούμε και αυτά που ζητάμε από τους εργαζόμενους αλλά είναι υποχρέωση απέναντι στον εαυτό τους και στα παιδιά τους για αυτό και εμείς δεν είμαστε ανυπόμονοι στα γρήγορα και μεγάλα αποτελέσματα. Είμαστε όμως σίγουροι για το τέλος αυτού του αγώνα και του δρόμου.

ΠτΘ: κ. Ζιώγα σας ευχαριστούμε πολύ.

Γ.Ζ.: Κι εμείς ευχαριστούμε.

Τ.Β.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.