Αλησμονητοι οι ηρωες του Μακεδονικου Αγωνα

Με την ευχή οι αλησμόνητοι ήρωες του ένδοξου Μακεδονικού Αγώνα να μας ενισχύουν με το θάρρος τους και τη θυσία τους, έκλεισε την επετειακή ομιλία του, την Κυριακή 18 Οκτωβρίου ο κ. Ιωάννης Σιγούρος, υπεύθυνος σχολικών δραστηριοτήτων της Δ/νσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης της ΠΕ Ροδόπης.

Ο κ. Σιγούρος εκφώνησε την ομιλία του στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τον εορτασμό του Μακεδονικού Αγώνα στην Κομοτηνή. Αυτές ξεκίνησαν την Παρασκευή με ομιλίες για το θέμα στα σχολεία της Ροδόπης, ενώ την Κυριακή πραγματοποιήθηκε επιμνημόσυνη Δέηση στον Ιερό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, όπου προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μαρωνείας και Κομοτηνής κ. Παντελεήμων.

Διδάγματα που μας καθοδηγούν σαν αιώνια πυξίδα

Μετά την επιμνημόσυνη δέηση ο κ. Σιγούρος εκφώνησε την επετειακή του ομιλία, στην οποία επισήμανε πως οι γιορτές μας δίνουν την ευκαιρία να τιμήσουμε ό,τι σπουδαίο μας άφησε η ιστορική μας κληρονομιά. «Μας δίνουν την ευκαιρία για περισυλλογή και αυτοσυγκέντρωση, για την εξαγωγή των απαραίτητων και χρήσιμων ιστορικών συμπερασμάτων και διδαγμάτων, τα οποία θα μας καθοδηγούν σαν αιώνια πυξίδα στον δρόμο του εθνικού μας χρέους. Από το φως τους παίρνουμε δύναμη και θάρρος, να συνεχίσουμε την ιστορική μας πορεία» ανέφερε.

Μια τέτοια λαμπρή ιστορική επέτειος είναι εκείνη του μακεδονικού αγώνα, μέσα από την οποία τιμώνται οι ήρωες μακεδονομάχοι, Μακεδόνες και εθελοντές από κάθε μεριά της Ελλάδος που έλαβαν μέρος  στη σκληρή σύγκρουση της περιόδου από το 1904 έως το 1908.

Ο ρόλος του Σχίσματος της Βουλγαρικής Εκκλησίας

Ο κ. Σιγούρος τόνισε πως καταλυτικό ήταν το σχίσμα της βουλγαρικής εκκλησίας, η οποία ονομάσθηκε πια Εξαρχία και αποδεσμεύθηκε, όχι μόνο από τη θρησκευτική δικαιοδοσία, αλλά και από την πολιτική εποπτεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, μετά από Ρωσικές πιέσεις, έλαβε τη μορφή εθνικής αντιπαράθεσης μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων και αποτέλεσε την απαρχή του Μακεδονικού Αγώνα.

«Η βουλγαρική προπαγάνδα από εξαρχικούς δασκάλους και ιερείς στα μακεδονικά χωριά, τυπικά, αποσκοπούσε στον θρησκευτικό προσηλυτισμό. Ουσιαστικά όμως απέβλεπε στην ισχυροποίηση των βουλγαρικών θέσεων στην Μακεδονία» τόνισε, μιας και εκείνη την εποχή οι διακρίσεις των πληθυσμών στη νευραλγική αυτή περιοχή των Βαλκανίων δεν γινόταν με βάση την εθνική τους ταυτότητα, αλλά τη θρησκευτική τους επιλογή.

Η δράση αυτή εντάθηκε και συστηματοποιήθηκε μετά το 1890, όταν ιδρύθηκαν οι οργανώσεις των Βούλγαρων Κομιτατζήδων, που άρχισαν μεθοδικά, στην αρχή ήπια και μετά σκληρά, να επιδίδονται συστηματικά στο αφελληνισμό των μακεδονικών χωριών. Η κατάσταση χειροτέρεψε μετά τον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, και η Μακεδονία ζούσε μία μαρτυρική περίοδο κάτω από το την πίεση και τον φόβο των Τούρκων και των Βουλγάρων.

Αντίδραση από όλη την Ελλάδα

Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν πολλοί Έλληνες στη Μακεδονία να ξεκινήσουν ένοπλη αντίσταση κατά των Βούλγαρων, ενώ το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, προκειμένου να συμπαρασταθεί στους Μακεδόνες έστειλε σε νευραλγικά κέντρα νέους φωτισμένους ιεράρχες με θάρρος, για να τονώσουν τους κατοίκους που δοκιμάζονταν από τους Κομιτατζήδες.

Τα γεγονότα όμως που στάθηκαν πολύ σημαντικά για την έναρξη του Μακεδονικού Αγώνα, ήταν η τοποθέτηση του νεαρού  Ίωνα Δραγούμη στο Προξενείο Μοναστηρίου το 1902 και του Λάμπρου Κορομηλά γενικού Πρόξενου της Ελλάδας στη Θεσσαλονίκη.

«Από το 1902 ο Δραγούμης, κηρύσσοντας αληθινή εθνική σταυροφορία στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας, κατηχούσε, εμψύχωνε, όριζε διοικητικές επιτροπές σε πόλεις και χωριά και οργάνωσε τη «Μακεδονική Άμυνα» στην περιοχή Μοναστηρίου» ανέφερε, ενώ το 1904 δημιουργήθηκε στην Αθήνα επιτροπή με την ονομασία Ελληνομακεδονικό Κομιτάτο (ή απλώς Μακεδονικό Κομιτάτο) από τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Δημήτριο Καλαποθάκη, με σκοπό την ενίσχυση της ελληνικής επιρροής στην περιοχή της Μακεδονίας, ένα από τα βασικά στελέχη του οποίου ήταν ο Παύλος Μελάς.

Την άνοιξη του 1904 στάλθηκαν μυστικά στη Μακεδονία τέσσερις έμποροι. Στην πραγματικότητα ήταν αξιωματικοί του ελληνικού στρατού. Ανάμεσά τους και ο Παύλος Μελάς, με το ψευδώνυμο Πέτρος Δέδες. Ξαναγύρισε στη Μακεδονία τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου με δικό του επαναστατικό  σώμα, ως καπετάν Μίκης Ζέζας, ψευδώνυμο που προήλθε από τη σύνθεση των ονομάτων των δύο παιδιών του (Μιχάλη και Ζωή). Το Σώμα αυτό συγκροτήθηκε από ντόπιους και εθελοντές από την ελεύθερη Ελλάδα και την Κρήτη. Οι Μακεδόνες τον δέχθηκαν ως ελευθερωτή.

Το υψηλό του φρόνιμα και οι σπάνιες ψυχικές αρετές του τον κατέστησαν σύμβολο του μακεδονικού αγώνα, πλήττοντας του Κομιτατζήδες, όμως προδόθηκε στους Τούρκους, κυκλώθηκε στη περιοχή της Σιάτιστας και  έπεσε ηρωικά στις 13 Οκτωβρίου του 1904. Η απήχηση της αυτοθυσίας του ενήργησε ως καταλύτης, εμπνέοντας κι άλλους εθελοντές, που έσπευσαν από την ελεύθερη Ελλάδα, για να σμίξουν με τους Μακεδόνες αντάρτες.

Υπόθεση του κάθε Έλληνα η τύχη της Μακεδονίας

Στον μακεδονικό αγώνα ο ρόλος των εκπαιδευτικών ήταν εξίσου σημαντικός με των κληρικών. Η σταθερή λειτουργία σχολείων σε αμφισβητούμενες περιοχές ήταν ένδειξη ελληνισμού και πρόκριμα για την τελική ελληνική επικράτηση. Στα τέλη του 19ου αιώνα στην ευρύτερη τότε περιοχή της Μακεδονίας λειτουργούσαν 1.000 περίπου ελληνικά εκπαιδευτήρια, με περισσότερους από 70.000 μαθητές και τροφίμους και 1.700 δασκάλους και καθηγητές.

Στα τέσσερα χρόνια του ένοπλου Μακεδονικού Αγώνα (1904 – 1908), υπήρξαν πολλές αιματηρές συγκρούσεις και αναρίθμητοι  μάρτυρες και οι ήρωες.

«Ο σπόρος που έσπειραν οι μακεδονομάχοι  στη γόνιμη μακεδονική γη έφερε πλούσιους καρπούς. Δεν είναι, μάλιστα, υπερβολή να λεχτεί ότι μετά το θάνατό του ο Μελάς πέτυχε να κάνει την τύχη της Μακεδονίας υπόθεση του κάθε Έλληνα» ανέφερε ο κ. Σιγούρος, σημειώνοντας πως με την αποτροπή των σχεδίων των Κομιτατζήδων, εξασφαλίστηκε η μακεδονική ελευθερία που πραγματοποιήθηκε οριστικά με τους βαλκανικούς πολέμους του 1912-13.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.