«Ο αδηριτος ζυγος της ενωμενης Ευρωπης»

Ανάμεσα στο εγώ και στο εμείς σήμερα η σελίδα. Ανάμεσα στις αφηγήσεις  των προσώπων που φτιάχνουν ιστορία σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, το εφάπαξ, τα ακίνητα και τη βολή τους, περιστρεφόμενοι γύρω από την αενάως υπάρχουσα πιάτσα πολιτικών οραμάτων, και τη μεγάλη ιστορία, αυτή που αφορά σε  γεωστρατηγικούς όρους  και υπακούει σε παγκόσμια συμφέροντα…
Ανάμεσα στον Josef Kapa  δηλαδή σήμερα  η σελίδα που μας μιλά για τους πολίτες-γυριστρούλες  από κόμμα σε κόμμα, και τον Πάμπλο, τον Μιχάλη Ράπτη ήτοι, που από το 1979 αναγίγνωσκε το νέο πείραμα της αναδιάρθρωσης του κόσμου αλλά και της Ευρώπης στα μέτρα της γερμανικής αυτοκρατορίας…

«Σε ξέρω παρτάκια της διπλανής πόρτας…»

Του Josef Kapa

Σε ξέρω, σε θυμάμαι στους ώμους του πατέρα σου να κουνάτε σημαιάκια του ΠΑΣΟΚ το 81. Δεν το παραπίστευε ο πατέρας σου το ΠΑΣΟΚ, αλλά συνεπαρμένος από την μέθη της αλλαγής, πήγε με το μπούγιο. Όχι χωρίς ανταλλάγματα. Εκεί που καιγόταν στα χωράφια, πούλησε τα ξαδέρφια του από το χωριό για ψήφους και μπήκε στο δημόσιο.

Και από τότε όλα άλλαξαν. Αγοράσατε διαμέρισμα, πέρναγαν τα χρόνια αγοράστε και εξοχικό στη Λούτσα. Μπήκατε στις κλαδικές στα γρήγορα »χώθηκε» και η μαμά. Μπήκε στο ΙΚΑ καθαρίστρια και γρήγορα πέρασε σε γραφείο. Εσύ πήγες γαλλικά, πήγες πιάνο, έκανες ενόργανη όλα καλά. Θυμάσαι ακόμη την Αυριανή στο τραπέζι της οικογένειας. Και μείς ψηφίζαμε ΠΑΣΟΚ αλλά δεν τα καταφέρναμε να ξεκολλήσουμε απ τα χωράφια. Είχατε τον τρόπο σας ήσασταν πιο καπάτσοι.
Ύστερα ήρθε ο Μητσοτάκης. Δεν το πίστευες ότι κάποιος αμφισβητούσε τα κεκτημένα σου. Και η αλήθεια είναι ότι ο τύπος το έκανε άγαρμπα. Δεν το συγχώρεσες. Του κόλλησες την ρετσινιά του γκαντέμη, του λωποδύτη. Τα κατάφερες τον ισοπέδωσες.

Σε θυμάμαι μετά και στα συνέδρια του 96. Δεν σε ένοιαζε που ο Σημίτης έλεγε τα ακριβώς αντίθετα από τον Ανδρέα. Κόλλησες πάνω του γιατί έβλεπες πως το’ χε με την εξουσία, ήταν το μέσο που θα σε αποθέωνε. Έπαιξες στο χρηματιστήριο με τον πατέρα, κονομήσατε για λίγο καιρό, σπούδασες και στην Αγγλία. Ο πατέρας, σου έπαιρνε αυτοκίνητο με την αποφοίτηση και όλα προδιαγράφονταν καλά και για σένα.(Και εγώ Σημίτη ψήφιζα αλλά δεν τα κατάφερνα. Έκανα τον σερβιτόρο, είχα φθηνό μηχανάκι, κάτι δεν έκανα καλά).Τον Σημίτη τον ισοπέδωσες κι αυτόν όταν έφυγε, γιατί έφερε τον Γιαννίτση και κάτι άλλους περίεργους που βάζαν χέρι στο εφάπαξ. Και τον διαολόστειλες κι αυτόν.

Ο ΓΑΠ τα έλεγε καλύτερα. Μίλαγε και για μπάφους, ήταν και Παπανδρέου, δεν θα πείραζε τα κεκτημένα ένας Παπανδρέου. Τον αποθέωσες και τον Γιώργο του έδωσες φτερά. Μέχρι που αυτός στα αμφισβήτησε όλα. Σου είπε πως πρέπει να πληρώσεις, ενώ προεκλογικά σου έλεγε λεφτά υπάρχουν. Λεφτά υπήρχαν, αλλά ήταν τα ΔΙΚΑ ΣΟΥ. Αυτά εννοούσε ο μαύρο ΓΑΠ. Λεφτά από μαύρα ιδιαίτερα, λεφτά από φακελάκια, λεφτά από ψεύτικες υπερωρίες, από κρυμμένες ταμειακές, λεφτά ακόμη και από πρόωρες συντάξεις και παχυλά εφάπαξ. Αυτό δεν συγχωρούνταν με τίποτα. Κανείς δεν θα πείραζε τα λεφτά απ’ το εφάπαξ. Τον έστειλες από κει που ήρθε.

Φαινόταν αδιέξοδο, από τη μια η δεξιά από την άλλη το χάος. Μέχρι που ήρθε ο Αλέξης. Τον είδαν πρώτα τα λαγωνικά, ο Κουρουμπλής, η Λούκα και ο Κοτσακάς. Δεν θα πήγαιναν σε κουτσό άλογο αυτοί και τα αλάνθαστα αντανακλαστικά σου δεν σε πρόδωσαν.

Και έτσι ήρθε ο Αλέξης. Τι και αν έλεγε ότι να’ ναι φαινόταν ότι θα γίνει εξουσία και σου έφτανε. Βρήκες και το κατάλληλο παραμύθι-πάντα σου άρεσε το παραμύθι-το ονόμασες μνημόνιο-αντιμνημόνιο και βούτηξες στα βαθιά. Αυτό το δίπολο ήταν βολικό, ξέπλενε την ευθύνη σου από τα χρόνια που ούρλιαζες ΠΑΣΟΚ και έτσι καθαρός και αριστερός έφτιαχνες νέες πολιτείες. Ο Αλέξης διασφάλιζε το μισθό και τη σύνταξη των γονιών που θα σε ζούσε μέχρι να μπεις και συ στο δημόσιο. Αν δεν μπεις εσύ, να βουλιάξουν όλοι. Δεν μπορεί να σε ξεπατώσει στη δουλειά ο κάθε βρωμιάρης ευρωπαίος στην ελεύθερη αγορά. Εσένα που τα είχες όλα. Δεν σε αθροίζω με τους Συνασπιστές. Αυτοί ήταν πιο ευρωπαϊστές από όλους μας και παραμένουν, εσύ αναζητάς τη δραχμούλα.

Εκεί που Συριζαίοι έχουν σαστίσει με τις επιλογές Τσίπρα, εσύ στέκεσαι βράχος Προεδρικός. Δικαιολογείς τα αδικαιολόγητα. Γιατί καταβάθος είσαι λούμπεν τσοκαρία που γουστάρει μόνο την εξουσία με οποιοδήποτε κόστος… Δεν πας όμως με το ΚΚΕ που τα λέει καλύτερα για τη δραχμούλα γιατί εκεί έχει βραχάκια, δεν έχει εξουσία.

Δεν είσαι ΣΥΡΙΖΑΙΟΣ και το ξέρεις. Ούτε νέο ΠΑΣΟΚ. Είσαι το χειρότερο ΠΑΣΟΚ, το αηδιαστικό, αυτό που πρέπει να ξεμπερδεύουμε και κρύβεσαι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ… Τα χώνεις στη Φώφη που παίρνει ένα χιλιάρικο από σύνταξη, λόγω καρκίνου, αλλά καταπίνεις τη Βαλαβάνη. Καταπίνεις και την κόρη του Κωνσταντόπουλου. Σε πειράζει ο Σταύρος που λες ότι τα παίρνει από τον Μπόμπολα, δεν σε νοιάζει που οι πετρελαιάδες είναι κάργα ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν σε νοιάζει τίποτα γιατί πάνω από λα είσαι παρτάκιας, ο παρτάκιας που διέλυσε τη χώρα και όσο σου διασφαλίζουν τα κεκτημένα σου τόσο θα συνεχίζεις να διαλύεις τα πάντα. Δεν σε φοβάμαι, δεν σε γουστάρω αλλά δεν θα σου βάλω κρεμάλες όπως εσύ.
Ένα όμως να ξέρεις, σε λυπάμαι.

Πηγές: thecaller.gr/opinion, www.facebook.com/josef.kapa.1

Απελπισμένη φωνή

Συντάκτης: Σταυρούλα Ματζώρου

Ήταν 17-7-1990. Ο Πάμπλο (Μιχάλης Ράπτης) στα 79 του πια, και έχοντας περάσει διά πυρός και σιδήρου, έχοντας ξεκαθαρίσει με εχθρούς και φίλους, συμπληρώνει, όπως και κάθε μέρα, το ημερολόγιό του με κάποια πολιτική σκέψη• κάποιο σχόλιο για την πολιτική επικαιρότητα. Είναι η μέρα που ο Νίκολας Ρίντλεϊ, υπουργός Εμπορίου και Βιομηχανίας της Βρετανίας έχει αναστατώσει την ευρωπαϊκή σκηνή.

Πρέπει να είσαι Αγγλος απόγονος μιας αυτοκρατορίας, τώρα στην οριστική δύση της -που έπαιξε όμως επί δυόμισι αιώνες πρωταρχικό ρόλο στις υποθέσεις του κόσμου- και ακόμα αλαζονικός αριστοκράτης –όχι μικροαστός ή μεσαίος σαν αυτούς που μπροστά στους δυνατούς φοβούνται και τον ίσκιο τους- για να εκστομίσεις τα λόγια του υπουργού Ρίντλεϊ. Και να παραιτηθείς μετά, πριν εκθέσεις περισσότερο τη σιδηρά κυρία της χώρας, εξαναγκάζοντάς την να σε αντικαταστήσει.

Και πρέπει να είσαι πρωθυπουργός της Γερμανίας, της ανερχόμενης νέας παγκόσμιας δύναμης για να κρατήσεις την ψυχραιμία σου και να μην επιδοθείς στα εξοργισμένα μικροσχόλια των Γάλλων και άλλων Ευρωπαίων. Ομως ό,τι είπε ο Ρίντλεϊ έξω από τα δόντια, πως η Ευρώπη περνά υπό γερμανική κυριαρχία και οι Γάλλοι σαν σκυλάκια ακολουθούν πειθήνια αντί να συνταχθούν με την Αγγλία, δεν εξέφραζαν μόνο τα εθνικά αγγλικά συμφέροντα, δηλαδή εκείνα του καθαρού αγγλικού τραπεζικού ή βιομηχανικού κεφαλαίου, αλλά και γενικότερα παρόμοιων ευρωπαϊκών κύκλων.

Είναι η απελπισμένη φωνή όσων πρόκειται να υποστούν τον αδήριτο ζυγό της ενωμένης Ευρώπης, οπωσδήποτε αναπόφευκτης μονάδας ενός επανασυγκροτούμενου κόσμου γύρω από μεγάλα σύνολα, τα μόνα ικανά να επιβιώσουν στον οικονομικό αδυσώπητο πόλεμο μεταξύ τους.
Πέρασαν από κείνο το πρωινό που έγραφε ο Πάπλο 25 χρόνια, και η τελευταία παράγραφος του σημειώματός του επαληθεύτηκε και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο για την Ελλάδα. Και τώρα Ιούλιος. Μπορεί και να γράφουμε τα «δικά» μας Ιουλιανά.

Η απελπισμένη μας φωνή δεν ακουγόταν στο ελληνικό Κοινοβούλιο προχθές, όπου ο ρεβανσισμός έγινε λάβαρο, οι ειρωνείες και οι χλευασμοί επίδειξη κακουγουστιάς, ο σουρεαλισμός σλόγκαν σε κυβερνητικά χείλη «υποστηρίζουμε την κυβέρνηση αλλά δεν ψηφίζουμε τις προτάσεις της, τη συμφωνία της», απλή κίνηση η εξεύρεση 20 και βάλε δισ. αλλά απόλυτη σιωπή για το μετά, η θλίψη για τα μαγκάλια πρόκληση. Κι ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω…

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.