Βραβεια της Ξανθιας 2022
Καλημέρα, καλησπέρα και καλή βραδιά!
Το 2022 τελικά δεν εμφανίστηκα, όπως δεσμεύτηκα, αλλά αποσυντονίστηκα λίγο όπως και ολόκληρο το σύμπαν καθώς φαίνεται.
Αυτή τη χρονιά δεν την περίμενα έτσι να σας πω την αλήθεια μου. Είχα άλλες προσδοκίες, όπως και πολύ άλλοι φαντάζομαι. Αισθάνθηκα σαν να πήρα εισιτήριο για μια καταπληκτική παράσταση και μπήκα στο λάθος θέατρο, αλλά επειδή πλήρωσα έμεινα γιατί ήμουν σίγουρη πως θα δω φως στο τούνελ ―καλύτερα να έβλεπα Νικολούλη βέβαια περισσότερο φως θα έβλεπα―, ούτε το φως ήρθε όμως ούτε βγήκα από το τούνελ. Παρόλα αυτά δεν άλλαξα θέση, έμεινα εκεί σταθερά με τον κώλο μου να πονάει τόση ώρα στην καρέκλα, τα πόδια μου να μουδιάζουν, τρώγοντας συνέχεια το ίδιο φαγητό ―όσο πιο εύκολο, εύπεπτο και γρήγορο τόσο το καλύτερο―, πίνοντας πολύ καφέ για να μείνω σε εγρήγορση για να ανταποκριθώ στη δουλειά. Το έργο έπαιζε και εγώ παρακολουθούσα αναμένοντας να έρθει το «ωραίο» και κάνοντας μόνο ό,τι ήταν απαραίτητο για την επιβίωσή μου. Αυτά την ώρα που στην πραγματικότητα έπρεπε να σηκωθώ από την καρέκλα μου και να δημιουργήσω τις συνθήκες για να φτιάξω ένα ωραίο τέλος, να παλέψω, να διεκδικήσω, να χορέψω να αισθανθώ, να ζήσω. Γιατί αν δεν κοιτάς εκεί που πρέπει να πας, θα πας απλά εκεί που κοιτάς (Απόφθεγμα από τους «Δύο Ξένους»). Αλλά κάθισα και περίμενα. Όπως και πολλοί από εσάς φαντάζομαι, καθώς μια έντονη δυσωδία ξεκίνησε από τις πρώτες μέρες του 2022 η οποία ανέδειξε το σάπιο που κάποιοι έχουν μέσα τους και το σάπιο που όλοι δημιουργήσαμε μέσα μας καλύπτοντας τους προαναφερόμενους.
Ζούμε στην εποχή που αναρωτιέσαι αν υπάρχουν διανοούμενοι και στοχαστές πλέον ―πιστέψτε με είναι πολύ σημαντικό να τους ξαναβρούμε― όπου η τρέλα κάποιων ανθρώπων φέρνει τον πόλεμο και μια παγκόσμια κρίση, που αν με ρωτάτε σε καλό δεν θα βγει. Ταυτόχρονα ενώ η Ιωάννα Τούνη μας «ποστάρει» το τεστ εγκυμοσύνης της ―και καλά κάνει και το χαίρεται, συγχαρητήρια κορίτσι μου πιστή σου follower― ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο Αλέξης καλέ, δημοσιεύει το αρνητικό pcr για να βεβαιώσει πως είχε το δικαίωμα να παραστεί στο Μέγαρο. Καλά έκανε και το χάρηκε και ο Αλέξης σαν νίκη. Συγχαρητήρια αγόρι μου.
Αυτή λοιπόν είναι μια μικρή ανασκόπηση από τη δική μου χρονιά. Εύχομαι η δική σας ανασκόπηση να είναι καλύτερη.
Ας περάσουμε λοιπόν στην στιγμή που όλοι περιμένατε (το εύχομαι και σας παρακαλώ να με διαβάσετε) στα διαφορετικά βραβεία της Ξανθιάς.
ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΒΟΛΗΣ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ
Φέτος παρακολούθησα τόσο πολύ τηλεόραση που ανακάλυψα και την ΕΡΤ. Tην πληρώνουμε που την πληρώνουμε, να κάνουμε απόσβεση. Λάθος όρος νομίζω αλλά δεν πειράζει. Κάποια στιγμή το καλοκαίρι του 2022 η Αττική είχε γεμίσει με μωβ μέδουσες, ο κόσμος τρομοκρατήθηκε και οι λουόμενοι της Αττικής παρακολουθούσαν το «Δελτίο Μεδουσών» από το JellyReport για να ξέρουν αν θα καταφέρουν να δροσιστούν. Η ΕΡΤ λοιπόν, και όλα τα κανάλια ως όφειλαν, μέσω της εκπομπής με τον τίτλο «Με νέα ματιά» βγάζανε με τον καύσωνα ρεπόρτερ στην παραλία για να αφουγκραστούν τον φόβο των πολιτών για την επέλαση των μωβ μεδουσών. Κάπου εκεί και ενώ ο Κώστας Λασκαράτος δίνει την πάσα για το θέμα φαίνεται πως σκέφτεται και ετοιμάζεται με περίσσια θα τολμήσω να πω αυτοπεποίθηση να πετάξει «ατακάρα». Στο πουλάει, κάθεσαι και περιμένεις. Και ξεστομίζει το εξής αδιανόητο στη δημοσιογράφο, συνάδελφό του Μαίρη Σκανδάλη: «Εγώ θα προτιμούσα να δω τη μέδουσα, παρά εσένα με το μικρόφωνο πάνω από το κεφάλι μου», και γέλασε. Το βρήκε αστείο και αισθάνθηκε ωραία. Η Μαίρη δεν πάγωσε…απλά τον ρώτησε, γιατί την έστειλε στην παραλία, για να πάρει άλλη μια αδιανόητη απάντηση από τον Λασκαράτο: «Για να σε εκθέσω». Άρα ο κ. Λασκάρατος επέλεξε την ρεπόρτερ, την έστειλε παραλία, σκεφτόταν το ωραίο να πω για να πασάρω το ρεπορτάζ και βρήκε ό,τι πιο άβολο και αλλόκοτο μπορούσε να βρει. «Τα λεγάμε, τα πούμε» όπως λέει και σε άπταιστα ελληνικά η Μary Vitinaros.
Συγχαρητήρια στον Ευτύχη Γρυφάκη ο οποίος προσπάθησε να το σώσει και ας πούμε τα κατάφερε.
ΒΡΑΒΕΙΟ ΥΠΟΜΟΝΗΣ
Είχα την χαρά να έχω συγγενείς σε χωριό και πέρασα πολύ ωραία χρόνια και απέκτησα διάφορες συνήθειες, καλές και κακές, χωρίς να έχω μετρήσει ποτέ ποιες είναι οι περισσότερες. Μια από αυτές είναι να βλέπω δελτία ειδήσεων. Ο θείος μου πάντα έπινε ένα ούζο το μεσημέρι, κοιμόταν και ξυπνούσε το απόγευμα, όταν με το καφεδάκι του ξεκινούσε και έβλεπε δελτία ειδήσεων σε όλα τα κανάλια, από τις 18:00 μέχρι τις 21:00. Μου άρεσε πολύ να κάθομαι δίπλα του, ειδικά σαν έφηβη και να τον ακούω να σχολιάζει καθώς προερχόμασταν και από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους. Ήθελα βεβαίως να απαντώ και να σχολιάζω και το έκανα, αλλά πάντα προσεκτικά γιατί τον φοβόμουν. Πάντα λοιπόν αναρωτιέμαι για το τι μπορεί να σκέφτονται οι παρουσιαστές των ειδήσεων, αν αντιλαμβάνονται ότι ακούνε βλακείες και γιατί τις αφήνουν να αναπαράγονται και το πώς κάποια πράγματα τα αφήνουν να περάσουν έτσι. Και στην τελική τους κάνουν στις σχολές κάποιο μάθημα υπομονής και αν ναι πόσο κάνει να το πληρώσω;
Την απορία μου την έλυσε η Ράνια Τζίμα στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Mega με σχολιαστή τον Γιάννη Πρετεντέρη και καλεσμένο τον κ. Δημητρακόπουλο για το φλέγον θέμα της Εύα Καϊλή. Το Ευάκι καλέ με τις σακούλες. Κλήθηκε λοιπόν ο κ. Δημητρακόπουλος να απαντήσει στο ερώτημα αν θα κάνουν με τον συνάδελφό του κ. Ριζόπουλο έφεση. Εκεί που πήγε να απαντήσει ο δικηγόρος της «Πασόκας της καρδιάς μας», αρχίζει να αναφέρεται σε ένα συγκινητικό γεγονός, το πως του φόρεσε την τήβεννο ο συνάδελφός του και την κούμπωσε γιατί δεν μπορούσε ο ίδιος. Να αναφέρουμε εδώ ως οφείλουμε σαν αξιόπιστη εφημερίδα, πως το dresscode για να αγορεύσεις στις Βρυξέλλες είναι η Τήβεννος. Σε όλη αυτή τη συγκινητική εξιστόρηση η Ράνια Τζίμα έχει περάσει 3 εγκεφαλικά, 4 κρίσεις άγχους, 2 αναγούλες και τα μάτια της ίσως να γύρισαν, αλλά όλα αυτά τα εξέφρασε απλά με έναν ελαφρύ αναστεναγμό και με ένα «μάλιστα…λοιπόν…εντάξει…», ενώ ο Πρετεντέρης με σταυρωμένα τα χέρια παρακολουθούσε αποσβολωμένος. Ήρθε ευτυχώς το επόμενο θέμα, και επιτέλους νιώθει μια ανακούφιση η παρουσιάστρια, όταν ο συνάδελφός της τη διακόπτει να της πει πως και η επίσκεψη της ελληνικής αποστολής στην Αλβανία ήταν επίσης συγκινητική, και τότε η Ράνια μίλησε. «Επειδή έπεσε πολύ συναίσθημα και με την τήβεννο πριν, και είπα να μην το προσεγγίσω έτσι το πράγμα», προσπαθώντας να κρατήσει τα γέλια της.
Η Ράνια Τζίμα είναι, λοιπόν, υπόδειγμα υπομονής και ξέρει πότε και ποια ατάκα να πετάξει. Θέλω όμως να σας πω πως αφού παρουσιάζονται δημόσια οι συγκινητικές στιγμές, όταν θα έρθει η συγκινητική στιγμή να μου ξεκουμπώσει κάποιος το σουτιέν μου θα το μοιραστώ με τον κ. Δημητρακόπουλο. Για να μην αισθάνεται μόνος.
ΒΡΑΒΕΙΟ (μη) ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ
Αν δεν με απατά η μνήμη κάποια στιγμή το βραβείο αυτό το κέρδισε με την αξία του ο Μάκης Βορίδης σχολιάζοντας την περιβόητη φωτογραφία με το τσεκούρι, και σε συνδυασμό με την αστυνομία στα πανεπιστήμια και όλα αυτά τα παράλογα που συνέβησαν εναντίον της φοιτητικής κοινότητας θα ήθελα να αφήσω αυτό σαν σχόλιο:
Έχει όμως πολλούς συναδέλφους που διεκδικούν αυτό το βραβείο με πρώτο και καλύτερο τον Πρωθυπουργό. Αλλά τον επισκίασε ο Άδωνις Γεωργιάδης. Όταν ήμουν μικρή είχαμε ελευθερία και τριγυρνούσαμε όλη την πόλη χωρίς φόβο, βλέποντας διάφορα. Πάντα, με κάποιο μαγικό τρόπο και χωρίς να έχουμε κινητά μαθαίνατε ό,τι διαφορετικό συνέβαινε και τρέχαμε να το δούμε. Κάπως έτσι κάποια στιγμή είδα τον «αρκουδιάρη». Όποτε περνούσαν από την περιοχή περιπλανώμενοι Ρομά, με διάφορους τρόπους προσπαθούσαν να βγάλουν το φαΐ τους και χρήματα. Κάποιοι χρησιμοποιούσαν την αρκούδα, δεμένη από μια αλυσίδα στη μέση, την τραβούσε ο αρκουδιάρης σε όλη την πόλη και έδινε μικρά σόου. Με το ντέφι στο χέρι ζητούσε από την αρκούδα να κάνει διάφορα πράγματα, όπως το να χορέψει, να κάνει πως κοιμάται και ροχαλίζει ο παππούς, πώς χτενίζεται η Αλίκη Βουγιουκλάκη στον καθρέφτη ―δεν το έκανε ποτέ αυτό η αρκούδα― και πολλά άλλα τέτοια τα οποία μας προκαλούσαν θαυμασμό και γέλιο ταυτόχρονα. Εμείς σαν παιδιά όποτε εμφανιζόταν ο αρκουδιάρης τον ακολουθούσαμε σε όλες τις γειτονιές. Ο κόσμος απολάμβανε το θέαμα και στο τέλος γέμιζε το ντέφι με λεφτά. Αν δεν έχετε κάνει ακόμα τον συνειρμό να σας βοηθήσω. Άδωνι, δείξε πώς είναι καλό το καλάθι. Πάει ο Άδωνις στα σουπερμάρκετ και αν δεν είναι καλό κατεβάζει τα ράφια. Άδωνι, δείξε πώς ο πληθωρισμός είναι ο χαμηλότερος στην Ευρώπη. Παραδίδει στη Βουλή μαθήματα αριθμητικής ο Άδωνις. Φυσικά δεν περιορίζεται να δώσει παραστάσεις μόνο στη Βουλή, αλλά και στα σουπερμάρκετ και την τηλεόραση και φυσικά δεν έχει αφήσει και καμία λαϊκή αγορά. Τώρα για το ποιος είναι ο αρκουδιάρης και τι υποκαθιστά το ντέφι στη χάραξη της πολιτικής του κ. Γεωργιάδη το αφήνω σε εσάς. Θα τους πρότεινα πάντως να του ζητήσουν να μας δείξει πώς η Αλίκη Βουγιουκλάκη χτενιζόταν στον καθρέφτη.
ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΝΟΗΣΙΑΣ
Αν η ανοησία ήταν επάγγελμα τότε η Βουλή των Ελλήνων θα ήταν το τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανό της. Εμείς βέβαια όταν αναφερόμαστε στην ανοησία, αναφερόμαστε στις αφελείς, παιδικές στιγμές που έχει κάποιος και φέρνουν γέλιο και χαρά. Δεν υπονοούμε κάτι άλλο.
Όταν είσαι Υπουργός είσαι πολύ απασχολημένος, πρέπει από το πρωί να τρέχεις σε κανάλια, να ενημερώνεσαι για όλα τα σκάνδαλα, να τρέχεις να προλάβεις τις εξελίξεις και να είσαι «πολιτικά ορθός», σύμφωνα με τη γραμμή του κόμματος. Μέσα σε όλα αυτά, βέβαια, πρέπει να περνάς και από τη Βουλή για να κάνεις κάποιες αγγαρείες, αλλά, δυστυχώς, υπάρχει και αυτό. Το παραπάνω jobdescription ακολουθεί και ο κ. Σκυλακάκης. Πήγε μια μέρα στη Βουλή για να καταθέσει μια τροπολογία. Είχε αργήσει και λίγο, του δίνει ο βοηθός την τροπολογία σαν σκυτάλη στον διάδρομο και έτρεξε να προλάβει. Είδε μια πόρτα και την άνοιξε, αντίκρισε μια άδεια αίθουσα και σκέφτηκε πως είναι στο σωστό μέρος. Πριν προλάβει να καθίσει τον καλεί ο Πρόεδρος να μιλήσει για την τροπολογία. Ανεβαίνει και διαβάζει το χαρτί-σκυτάλη-τροπολογία και λέει εκεί κάτι ακαταλαβίστικα και κατεβαίνει. Επικρατεί μια νεκρική σιγή στην αίθουσα και όχι επειδή ήταν άδεια. Ακολούθησε ένας εποικοδομητικός διάλογος, ο οποίος κατέληξε πως ο Υπουργός βρισκόταν σε άλλο μέρος, μιλούσε για ένα άλλο πράγμα το οποίο δεν γνώριζε κανείς δεν είχε κατατεθεί πουθενά και απλά ανακοίνωσε. Οκ, “shit happens” και αποχώρησε! Αυτό έτσι απλά… Θα μπορούσε να ήταν οποιαδήποτε τροπολογία, από οποιοδήποτε νομοσχέδιο και όλα καλά… απλά λάθος ώρα λάθος στιγμή.
Και η ανοησία συνεχίστηκε κάπως έτσι:
- Σκυλακάκης: «Χίλια συγγνώμη, παρεξήγησις, είναι στο ερανιστικό νομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών, συνεπώς νόμιζα ότι εεε…έχει ήδη… εεε…θα πάω στην επιτροπή για να τοποθετηθώ».
- Αντιπρόεδρος της Βουλής Θ. Μπούρας:«Δεν πειράζει, είναι χρήσιμη η παρουσία σας εδώ γιατί δώσατε κάποιες απαντήσεις».
Τουλάχιστον καλύπτει ο ένας τον άλλον.
ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΤΥΛ
Πραγματικά απορώ γιατί δεν το είχα κάνει τόσο καιρό, και θέλω να ζητήσω συγγνώμη από τα βάθη της καρδιάς μου γιατί απλά μου διέφυγε. Εγώ τις γυναίκες γενικά τις αγαπάω και τις θαυμάζω. Περισσότερο δε θαυμάζω αυτές που είναι και ενεργές σε διάφορους τομείς, έχουν οικογένεια, άπειρα πράγματα να κάνουν και είναι πάντα «ατσαλάκωτες», πανέμορφες από την κορφή ως τα νύχια και απίστευτα στυλάτες. Σας μιλάει τώρα μια γυναίκα που πάει στο περίπτερο με τη σκισμένη πιτζάμα και το μαλλί τομάτα και εύχεται να μην την αναγνωρίσει κανείς, αλλά πέφτει πάνω στον πρώην της. Αυτό, λοιπόν, δεν θα συνέβαινε ποτέ στη Φελίνα Καζάκου. Δεν ξέρω αν μπορεί να πάρει και αυτή τίτλο «υπέρκομψης», αλλά στάθηκε δίπλα στη Μαρέβα και ούτε την κοιτάξαμε την πρωθυπουργίνα. Είναι πάντα παντού, από τις Βρυξέλλες ως το Παρίσι και το Φανάρι, και είναι σαν να βγαίνει από editorial. Θα ήθελα βέβαια να μάθω πόσες βαλίτσες παίρνει σε κάθε ταξίδι, γιατί έχει το ιδανικό ρούχο για την κάθε περίσταση, καφέ, ραντεβού με υπουργό, cocktail party. Όλα!!! Δεν ξέρω βέβαια αν έχει Βασίλη Ζούλια στην ντουλάπα της, αλλά της βγάλω το καπέλο στο στυλ και αν έχει κάποιο στυλίστα να μας το συστήσει.
Αν δεν έχει, δέχομαι ένα μάθημα από την ίδια.
ΒΡΑΒΕΙΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
Παραπάτω θα δείτε 2 φωτογραφίες σε ένα όπως τις παρουσίασε το rosa.
Για την κηδεία της Shireen Abu δημοσιογράφο του Αλ Τζαζίρα, ενώ έκανε την δουλειά της. Το δίκτυο Αλ Τζαζίρα κατηγόρησε τις ισραηλινές δυνάμεις για τη δολοφονία της, χαρακτηρίζοντας το συμβάν ως «κατάφωρη δολοφονία» και «ειδεχθές έγκλημα που αποσκοπεί στο να εμποδίσει τα μέσα ενημέρωσης να ασκήσουν ελεύθερα το καθήκον τους». Το παλαιστινιακό υπουργείο Υγείας κατηγόρησε, επίσης, τον ισραηλινό στρατό. Ο κόσμος φρόντισε να γίνει η κηδεία της και της απέδωσε τον σεβασμό και την ηρεμία που της αξίζει στο τελευταίο της ταξίδι, ανεξαρτήτου θρησκείας.
ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΗΜΟΤΗ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
Το φετινό βραβείο θα είναι γυναικεία υπόθεση και θα δοθεί με τη σύμφωνη γνώμη της εκδότριας και μετά από πολύ συζήτηση (ένα imessage δλδ) σε μια γυναίκα η οποία θα ήθελα πάρα πολύ να είναι φίλη μου.
Σε όλες τις χώρες τις τελευταίες 2 δεκαετίες συζητιέται πολύ ο όρος της κοινωνίας των πολιτών. Ουσιαστικά, μιλάμε για οργανώσεις, άτυπες ομάδες, ενεργούς πολίτες οι οποίοι ούτε συνδέονται με το κράτος, αλλά ούτε και διοικούνται από αυτό με απώτερο σκοπό το καλό της κοινωνίας και, εν γένει, το δικό μας καλό.
Όταν επιστρέφεις στη μικρή πόλη που γεννήθηκες μετά από πολλά χρόνια, γνωρίζεις τους ανθρώπους από την αρχή και δεν ξέρεις πόση δουλειά και τι έχουν κάνει όλα αυτά τα χρόνια που έλειπες. Από το 201… δεν θυμάμαι πότε έχω επιστρέψει, υπάρχει μια γυναίκα η οποία δεν έχει σταματήσει να εργάζεται, ακόμα και μέσα στην πανδημία για την οργάνωση δράσεων στην πόλη μας και πάντα για ένα σκοπό. Με όλη την ομάδα της σταθερή εδώ και χρόνια (κάτι δείχνει αυτό) έχει καθιερώσει δράσεις που επαναλαμβάνονται και όλοι εσείς τις αγκαλιάζετε. Είναι δύσκολο να είσαι ενεργός πολίτης και να πιστεύεις σε αυτό χωρίς καμία προσωπική φιλοδοξία να το ξέρετε. κ.Άρτεμις Τσολάκη σας ευχαριστούμε και εύχομαι κάποια στιγμή να σας αναγνωριστεί όλο αυτό που προσφέρετε.
Έτσι για το γαμώτο.
*To 2018, αν δεν κάνω λάθος, μαζί με την Άννα Μαχαιροπούλου και τον αγαπημένο μου Ιωάννη Καραγκιουλμέζη ήταν οι εμπνευστές και σχεδιαστές του «Μαγεμένου Πάρκου», το οποίο θα τολμούσα να πω αποτελεί προπομπό του πολύ όμορφου θεματικού πάρκου Πινόκιο που υπάρχει τώρα.
**Το 2023 επίσης συμπληρώνονται δέκα ολόκληρα χρόνια από την αρχή της πρωτοβουλίας «Ο Άη Βασίλης άργησε μια μέρα» η οποία ξεκίνησε πρωτίστως από την κ.Τσολάκη και έπειτα βρήκε πολλούς συνοδοιπόρους. Θα εορταστούν όπως μαθαίνουμε αντιστοίχως της πορείας της.
ΒΡΑΒΕΙΟ ΞΑΝΘΙΑΣ
Όλοι μας έχουμε τους δικούς μας δαίμονες… και παλεύουμε με αυτούς εδώ και χρόνια. Κάποιοι επιβιώνουμε και κάποιοι όχι. Η δική μου αγάπη, εκτίμηση και σεβασμός αυτή την χρονιά είναι στα άτομα που αντιμετωπίζουν κάθε είδος ψυχικής ασθένειας, αλλά και αυτούς που πλαισιώνουν τον οικογενειακό και προσωπικό κύκλο τους και επιβίωσαν για ακόμα μια χρονιά. Και θέλω να το κάνω γιατί είναι πολύ σημαντικό να μας το πει κάποιος σε όλους εμάς που είμαστε «στιγματισμένοι» λόγω αυτού και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι παρά μόνο να αποδεχτούμε τη βλάβη μας και να συνεχίσουμε.
Ο άνθρωπος αν θέλει αλλάζει, και εγώ το έχω βιώσει αυτό, απλά πρέπει να βρει τι πάει λάθος. Σε εμένα είναι μια ψυχική βλάβη που από την μέρα που την αποδέχτηκα και το είπα χωρίς φόβο βρήκα ευτυχώς στήριξη. Και παλεύω μέσα από αυτό και ξέρω πόσος κόσμος ακόμα εκεί έξω ζει έτσι. Ακόμα και οι φίλοι μου ξέρω πόσο δύσκολα ζούνε να με βλέπουν έτσι, κλεισμένη μέσα στο σπίτι, να τρέμω και την ανάσα μου, να είμαι συνέχεια θλιμμένη, να μην μπορώ να αισθανθώ.
Και με όλα αυτά που συμβαίνουν εκεί έξω… Προφανώς έχω αυτή τη βλάβη από την μέρα που γεννήθηκα και την ανακάλυψα στα 30. Ξεφυλλίζοντας παλιές αναμνήσεις κατέληξα πως αν ήμουν 12χρονη δεν θα μπορούσα να πω «όχι» και να φύγω, αν ήμουν παιδί σε μια δομή θα ευχαριστούσα το Θεό που κάποιος με θέλει και με αγαπάει, που έχω κάπου να κοιμηθώ και να φάω. Δεν θα καταλάβαινα πως με κακοποιούσαν, αν ήμουν ερωτευμένη θα έκανα ότι ήθελα και αν έτρωγα και μια μπάτσα θα καθόμουν γιατί έπρεπε να είμαι με κάποιον… να μην είμαι μόνη. Δεν θα σκότωνα όμως τα παιδιά μου, τη γυναίκα μου, τον άντρα μου, τον πρόσφυγα… μόνο στον εαυτό μου θα έκανα κακό. Και πρέπει όλοι, είτε έχουμε κάποια βλάβη ή όχι, να μιλάμε για το τι συμβαίνει για να προλάβουμε, ή για να αντιμετωπίσουμε πράγματα. Ίσως και για να καταλάβουμε μετά κάποια πράγματα.
Πονέσαμε πολλοί αυτό τον χρόνο και ζούμε σε έναν μόνιμο πόλεμο. Φρικτό πόλεμο. Και αυτό που σας ζητάω είναι να μας συγχωρέσετε εμάς τους «ψυχικά ασθενείς» που είμαστε περίεργοι, που σας ξεχνάμε, που δεν μπορούμε και το δείχνουμε, που σας φοβίζουμε… απλά ζούμε δύσκολα. Το ξέρουμε πως ζείτε και εσείς δύσκολα και αυτό μας κάνει να πονάμε περισσότερα.
Η ζωή δυστυχώς αποτιμάται, είτε το θέλουμε είτε όχι, στην υγεία, στον πόλεμο στην Ουκρανία, στην ψυχή, και στον πόλεμο πρέπει να είμαστε όλοι μαζί.
Άντε και καλή μας τύχη μάγκες!
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
