Σπυρος Νταντανιδης «Οι τεχνες ουσιαστικα ειναι σαν εμβολια για τις δυσκολες καταστασεις της ζωης»

Μπορεί το όνομά του να μη λέει κάτι σε πολλούς ωστόσο είναι σίγουρο ότι τον Σπύρο Νταντανίδη όλο και κάπου τον έχει πάρει το μάτι σας. Πνεύμα ανήσυχο άλλωστε ο ίδιος ασχολείται με το θέατρο, τη μουσική, τον κινηματογράφο και είναι μόλις 17 χρονών!
 
Κι αν η ζωή του έθεσε εμπόδια ο Σπύρος ποτέ δεν το έβαλε κάτω και συνέχισε να επιμένει κάνοντας αυτό που έμαθε από μικρή ηλικία, να δημιουργεί, να ονειρεύεται, να διεκδικεί ένα μέλλον καλύτερο όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά για όλους τους ανθρώπους που συναντούν δυσκολίες στη ζωή τους, εξ ου και είναι από τους πρωτεργάτες του i-living, ένα εγχείρημα που θέλει να κάνει πραγματικότητα στην Ελλάδα το εγχείρημα της ανεξάρτητης διαβίωσης για το αναπηρικό κίνημα.
 
Λίγους μήνες πριν «μεταναστεύσει» στο Λονδίνο, για να σπουδάσει κινηματογράφο ο Σπύρος βρέθηκε στο στούντιο του Ράδιο Παρατηρητής συνομιλώντας με την Τζένη Κατσαρή- Βαφειάδη και τη Νατάσσα Βαφειάδου και η αλήθεια είναι, όπως φάνηκε και από τη συνομιλία, ο Σπύρος έχει πολλά να καταθέσει, παρά το νεαρό της ηλικίας του.
 
Σπύρος Νταντανίδης λοιπόν… 

«Από μικρός μου άρεσε να είμαι θεατής πρωτίστως»

ΠτΘ: Τελειώνεις φέτος το Λύκειο. Καλώς εχόντων των πραγμάτων η νέα χρονιά πού θα σε βρει;
Σπ. Ντ.: Σχεδιάζω με τη νέα χρονιά να μεταβώ στο Λονδίνο και να σπουδάσω κινηματογράφο.
 
ΠτΘ: Θέλεις να σπουδάσεις κινηματογράφο και γνωρίζουμε ότι ασχολείσαι και με το θέατρο. Πώς κατευθύνθηκες προς τα εκεί;
Σπ. Ντ.: Και εγώ αναρωτιέμαι το ίδιο πράγμα πολλές φορές. Μπορεί να κατέληξα στον κινηματογράφο από άλλες ιδέες που είχα. Νομίζω πως από μικρός μου άρεσε να είμαι θεατής πρωτίστως. Ήθελα από μικρός να ασχοληθώ ερασιτεχνικά με το θέατρο και πήρα παράδειγμα από ένα φίλο μου που πήγαινε στο θεατρικό εργαστήρι της Μυρσίνης Λαντζουράκη και αποφάσισα να πάω και εγώ. Η κ. Λαντζουράκη με δέχτηκε με μεγάλο πάθος και φρόντισε αμέσως όποια ανάγκη είχα σε προσβασιμότητα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι πήγα στο εργαστήριο το Σάββατο και την επόμενη Παρασκευή το εργαστήρι ήταν πλήρως προσβάσιμο και δεν στάθηκε μόνο εκεί αλλά επιπλέον προσάρμοσε διάφορους ρόλους στα μέτρα ενός ανθρώπου με αναπηρία. Έτσι στη Μυρσίνη είμαι από τη 2α γυμνασίου μέχρι σήμερα. 

«Την πρώτη φορά που βγήκα στη σκηνή, έχασα τα λόγια μου»

ΠτΘ: Ως ερασιτέχνης ηθοποιός ήταν η κατάσταση στη σκηνή όπως την περίμενες;
Σπ. Ντ.: Την πρώτη φορά που βγήκα στη σκηνή – παίζαμε ένα έργο του Τσέχωφ- έχασα τα λόγια μου. Οπότε μπορώ να σου πω ότι ήταν λίγο δύσκολη η πρώτη στιγμή αλλά οι διάφορες ασκήσεις αυτοσχεδιασμού και οι μικρές γνώσεις που μπορείς να πάρεις στις πρόβες, άμα έχεις την όρεξη, σου δίνουν ερεθίσματα για να μπορείς να εξελίσσεσαι στο θέατρο.

«Το μουσικό σχολείο προσφέρει απλόχερα εφόδια γύρω από την τέχνη και τον πολιτισμό»

ΠτΘ: Σε βοήθησε σε αυτές τις καλλιτεχνικές σου αναζητήσεις το μουσικό σχολείο;
Σπ. Ντ.: Αν όπως λένε ότι είχα ο μικρόβιο της καλλιτεχνίας από μικρός, στο μουσικό σχολείο αυτό το μικρόβιο πολλαπλασιάστηκε. Στο μουσικό σχολείο όλοι οι μαθητές μπορούν να έχουν εξαιρετική επαφή με την τέχνη. Οποιοδήποτε παιδί πηγαίνει, αν έχει τη θέληση να πάρει εφόδια γύρω από την τέχνη και τον πολιτισμό, το μουσικό σχολείο τα προσφέρει απλόχερα.

«Τα μουσικά όργανα βοηθούν πάρα πολύ έναν καλλιτέχνη»

ΠτΘ: Γιατί επέλεξες το μουσικό; Είχες κλήση και στη μουσική;
Σπ. Ντ.: Στο μουσικό σχολείο πήγα για δύο λόγους επειδή ο δάσκαλος μου, ο Κώστας Αυγερινός, μας παρότρυνε να πάμε στο μουσικό και επειδή είχε ασανσέρ. Αυτοί ήταν οι λόγοι που πήγα στο μουσικό σχολείο, δεν είχα καμία σχέση με τη μουσική. Στην πορεία βέβαια απέκτησα. Όταν πρωτοπήγα στο μουσικό δεν ήξερα να παίζω κάποιο όργανο -ήξερα να παίζω λίγο πιάνο αλλά υποτυπωδώς- και ο δάσκαλός μας ο Χρήστος Χατζόπουλος έψαξε να βρει ποιο όργανο θα μπορούσα να παίξω και έτσι βρήκαμε το κανονάκι, το πιάνο της Ανατολής. Αν και θα έπρεπε να δουλέψω περισσότερο μαζί του, το κανονάκι το αγαπώ πολύ. Γενικά τα μουσικά όργανα βοηθούν πάρα πολύ έναν καλλιτέχνη. 

«Ο κινηματογράφος είναι ο πιο όμορφος τρόπος για να μεταδώσεις ένα μήνυμα»

ΠτΘ: Από τις μέχρι τώρα καλλιτεχνικές σου ενασχολήσεις ποια θα ξεχώριζες;
Σπ. Ντ.: Αποφάσισα πως θέλω να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο γιατί από μικρός αισθανόμουν την ανάγκη να μεταδίδω μηνύματα που οι άλλοι ενδεχομένως δεν καταλάβαιναν. Όπως μου είπε κάποτε και μια φιλόλογος οι τέχνες ουσιαστικά είναι σαν εμβόλια για τις δύσκολες καταστάσεις της ζωής. Τα βάζεις στον άνθρωπο ώστε όταν έρθουν οι δύσκολες καταστάσεις να μπορεί να τις αντιμετωπίσει. Για μένα λοιπόν ο κινηματογράφος είναι ο πιο όμορφος τρόπος για να μεταδώσεις ένα μήνυμα.

«Τα δικά μας πανεπιστήμια δεν είναι καν προσβάσιμα και στην Αγγλία έχουν disabillity advisor»

ΠτΘ: Γιατί διάλεξες το Λονδίνο για τους σπουδές σου και όχι την αντίστοιχη σχολή της Ελλάδας;
Σπ. Ντ.: Κατ’ αρχήν γιατί ο κινηματογράφος στο εξωτερικό είναι πιο ανεπτυγμένος. Η σχολή κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη είναι κάποια βήματα πίσω όχι σε επίπεδο αλλά στα πάγια ελληνικά ζητήματα, κυρίως οργάνωσης. Το δεύτερο έχει να κάνει με την αναπηρία. Στο εξωτερικό οι άνθρωποι είναι πιο ακομπλεξάριστοι με τέτοια ζητήματα. Εκεί η ζωή μου μπορεί να είναι ανεξάρτητη, να μην χρειάζεται να είναι δίπλα μου κάποιος οικείος. Μπορώ να έχω κάποιους ανθρώπους, που θα με βοηθούν και θα το κάνουν επαγγελματικά αυτό και παράλληλα οι δομές που χρειάζονται υπάρχουν.
 
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα όπου όταν γινόταν η αξιολόγηση της Σχολής Κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη από μια ευρωπαϊκή επιτροπή, το πανεπιστήμιο είχε κατάληψη. Παράλληλα όταν ήθελα να πάρω το πανεπιστήμιο δεν είχε τηλέφωνο. Είχε μόνο η γραμματεία. Στην Αγγλία χρειάστηκε να στείλω μόνο ένα e- mail. Μου απάντησαν άμεσα με σαφείς οδηγίες και μου είπαν ότι θα απευθυνθώ στον κοινωνικό λειτουργό – disability advisor- του πανεπιστημίου. Τα δικά μας πανεπιστήμια δεν είναι καν προσβάσιμα και στην Αγγλία έχουν disabillity advisor και όχι έναν αλλά πέντε και μάλιστα σε ένα πανεπιστήμιο που στην κατάταξη της Αγγλίας δεν ήταν από τα πρώτα, όπως το Oxford ή το Cambridge, αλλά ήταν στην κατάταξη 25ο, και εννοείται ότι όλες οι δομές του πανεπιστημίου ήταν προσβάσιμες. Κάθε πανεπιστήμιο στην Αγγλία έχει ένα συγκεκριμένο μπάτζετ για τέτοια θέματα, σε κάποια είναι μεγαλύτερο σε κάποια λιγότερο.
 
Η Ελλάδα κάνει πολλές προσπάθειες σε πολλούς τομείς. Το πρόβλημα των Ελλήνων είναι ότι τα περιμένουν όλα από το κράτος και δεν κάνουν τίποτα μόνοι τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα στην προσπάθεια αλλαγής αυτής της νοοτροπίας είναι ο σύλλογος ΠΕΡΠΑΤΩ. Η Κομοτηνή πλέον είναι μια προσβάσιμη πόλη. Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι και στην Αγγλία υπάρχουν θέματα που δεν έχει επιλύσει ακόμα το αγγλικό κράτος. Στην περίπτωσή μου, επειδή δεν είμαι Άγγλος πολίτης, υπάρχουν παροχές που δεν μου παρέχει το αγγλικό κράτος. Αλλά είναι σαφώς λιγότερο αγχώδης η κατάσταση εκεί για μένα. 

Το εγχείρημα του i-living

ΠτΘ: Η άποψή σου για την Κομοτηνή και για την Ελλάδα ποια είναι;
Σπ. Ντ.: Η Κομοτηνή έχει τεράστια περιθώρια βελτίωσης. Έχουμε μείνει σε πολλά πράγματα πίσω δυστυχώς. Είμαστε δυστυχώς μια πόλη πολυπολιτισμική όπου υπάρχει ρατσισμός αλλά όσον αφορά την αναπηρία η Κομοτηνή έχει κάνει πολλά βήματα προόδου. Υπήρξαν άνθρωποι που δούλεψαν πάνω σε αυτό και τη βελτίωσαν σε μεγάλο βαθμό. Υπήρχαν και ιδέες που δεν κατάφεραν να γίνουν ακόμα πράξη αλλά ελπίζουμε ότι θα γίνουν στο μέλλον.
Όσο αφορά την Ελλάδα πριν ένα μήνα περίπου ήταν η ευρωπαϊκή ημέρα ανεξάρτητης διαβίωσης. Έχω ένα φίλο τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο, ο οποίος έχει την ίδια πάθηση με μένα και είναι γιατρός στην Αθήνα. Ο Στέλιος λοιπόν προσπάθησε μαζί με άλλους 15 ανάπηρους από όλη την Ελλάδα και έφτιαξαν το i – living που αφορά την ανεξάρτητη διαβίωση. Η ανεξάρτητη διαβίωση είναι ένας τρόπος, ένα μέσο με το οποίο μπορούν οι ανάπηροι να ζουν ανεξάρτητα. Έτσι ένας άνθρωπος με οποιαδήποτε μορφής αναπηρία μπορεί να έχει δίπλα του έναν άνθρωπο για δύο ώρες την ημέρα ή τρεις για είκοσι τέσσερις ώρες την ημέρα οι οποίοι είναι δίπλα του και τον βοηθούν σε οτιδήποτε αυτός χρειαστεί, όχι να τον φροντίζουν αλλά να εξυπηρετούν τις ανάγκες του. Κάναμε μια δράση και στην Κομοτηνή με τη βοήθεια των φοιτητών της κοινωνικής διοίκησης που κάνουν την πρακτική τους στον ΠΕΡΠΑΤΩ ενώ παράλληλα κάποιοι μοίραζαν φυλλάδια σε κεντρικά σημεία της Κομοτηνής ώστε να ενημερώσουμε και τον κόσμο για το ζήτημα. Υπάρχει η θέληση, από τους αναπήρους στην Ελλάδα τουλάχιστον, να αλλάξει κάτι. Η ιδέα πήγε να υλοποιηθεί και πιο παλιά αλλά έμεινε στάσιμη και δεν πέτυχε.
Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι με αυτές τις ενέργειες πάλι λεφτά θέλουν αυτοί. Στην Ελλάδα παίρνουμε επίδομα 550-600 ευρώ και μέχρι εκεί. Χωρίς να υπάρχει πρόβλεψη για το τι θα το κάνει κανείς πού θα το χρησιμοποιήσει, πού θα τον βοηθήσει. Η ανεξάρτητη διαβίωση κάνει τον ανάπηρο παραγωγικό. Σε όποια χώρα εφαρμόστηκε έδειξε ότι βελτιώνει την κοινωνία και οικονομικά και κοινωνικά και πολιτισμικά, σε οποιοδήποτε τομέα. 

«Σκοπός του i-living είναι να υλοποιήσει μέχρι τέλους το εγχείρημα της αυτόνομης διαβίωσης»

ΠτΘ: Στο σχολείο είχες συνοδό;
Σπ. Ντ.: Παράλληλη στήριξη για να έχω ένα συνοδό μαζί μου στην τάξη υπήρχε. Όχι πάντα βέβαια, στην πρώτη Λυκείου δεν είχα συνοδό και τα έκαναν όλα οι συμμαθητές μου αλλά σε ένα βαθμό λειτουργεί, υπάρχει αυτό το πράγμα. Θα έπρεπε βέβαια σε μεγαλύτερο βαθμό αλλά όπως λέμε και με τη συνοδό μου τη Μαργαρίτα, αυτό το “θα έπρεπε” θα μας φάει στην Ελλάδα. Γι αυτό και εντάχθηκα στο εγχείρημα του i-living σκοπός του οποίου είναι να υλοποιήσει μέχρι τέλους το εγχείρημα της αυτόνομης διαβίωσης, γιατί στην Ελλάδα πολλά πράγματα έχουν γίνει και έμειναν στη μέση. Υπάρχουν πολλά μικρά πράγματα που τα δεχόμαστε ως έχουν αλλά τελικά μας φθείρουν ψυχολογικά.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.