Οταν η Πολη ξυπναει

Το να περπατάς στους δρόμους της Πόλης είναι σαν να ακολουθείς έναν συνεχή κυματισμό. Ανηφόρες και κατηφόρες, άλλοτε απότομες και δύσκολες που κόβουν την ανάσα και καταπονούν τα γόνατα κι άλλοτε με μικρή κλήση αναγκάζουν τους πεζούς να προσαρμόσουν το βηματισμό τους. Η Πόλη είναι χτισμένη πάνω σε συνεχείς λόφους που σβήνουν στις ακτές του Βοσπόρου, της Θάλασσας του Μαρμαρά και του Εύξεινου Πόντου.

Όπως κάθε αστικό κέντρο η Πόλη ξυπνά αργά και νωχελικά. Εξάλλου εδώ οι άνθρωποι εργάζονται ως αργά το απόγευμα και κάποιοι μέχρι νωρίς το βράδυ. Η Πόλη ξυπνά κι ετοιμάζεται για άλλη μια πολύβουη μέρα. Το κέντρο τραβά σαν μαγνήτης. Οι διαβάτες ακόμα λιγοστοί. Από τα κάθετα στενά γονείς με τα μικρά βλαστάρια τους φορτωμένα τις σχολικές τσάντες βγαίνουν στην κεντρική οδό κι από εκεί στα μεγάλα σχολεία της περιοχής. Μαζί τους πορεύονται και μικρές παρέες νεαρών κοριτσιών κι αγοριών μεγαλύτερων σχολικών βαθμίδων. Σ’ αυτήν τη μαθητική μαζική έξοδο στους δρόμους της Πόλης συμμετέχουν και τα αμέτρητα σχολικά λεωφορεία επιτείνοντας ακόμα περισσότερο το πρωινό κυκλοφοριακό κομφούζιο.

Λίγοι οι πεζοί τέτοια ώρα στα φαρδιά πεζοδρόμια που οδηγούν στην πλατεία Taksim, ξεχωρίζουν οι φιγούρες τους καθώς δε χάνονται μέσα στο πλήθος. Όσο ο καιρός είναι καλός το πρωινό περπάτημα είναι ο καλύτερος τρόπος για να μπει κανείς στην νέα απαιτητική μέρα.

Λίγο πριν την πλατεία, μετά από μια μικρή ανηφοριά, ο δρόμος ανοίγει ακόμα περισσότερο και το πλάτωμα στην κορυφή του λόφου είναι στο τέρμα του. Το πάρκο Gezi έχει αλλάξει και η πλατεία έχει πάρει μεγάλο μέρος του. Τα ανοίγματα με τα σιντριβάνια, τα μεγάλα γρανιτένια παγκάκια και τις τεράστιες ζαρντινιέρες με τα δέντρα έχουν δώσει μια άλλη μορφή στο χώρο.

 Η Αγία Τριάδα και το Ζάππειο στην άλλη μεριά της πλατείας ορίζουν το τέλος της διαδρομής και τη γραμμή του ορίζοντα. Ο τρούλος και τα καμπαναριά κι οι τελευταίοι όροφοι του σχολείου από τη μία μεριά και οι μιναρέδες του καινούριου τζαμιού από την άλλη είναι το φόντο που ορίζει το τέλος της πλατείας και την αρχή της Μεγάλης Οδού του Πέρα. Σηματοδότες της Πόλης και της ιστορίας της, των ανθρώπων και των έργων τους. Η Ρωμιοσύνη εδώ δεν είναι μία αφηρημένη έννοια. Έχει αφήσει απτά σημάδια της παρουσίας της και φροντίζει να τα διατηρεί ζωντανά ενώ το παρόν της Πόλης πασχίζει να αφήσει το δικό του σημάδι στο χρόνο και στον τόπο.

Είναι νωρίς ακόμα για την πλατεία. Μόνο οι πρωινοί τουρίστες σέρνουν τις βαλίτσες τους πάνω στις γκρίζες πλάκες. Κάποιοι μόλις έφτασαν στην Πόλη των ονείρων τους με τα νυχτερινά δρομολόγια. Ψάχνουν το ξενοδοχείο που θα τους φιλοξενήσει τις επόμενες μέρες. Σταματούν, κοιτούν την οθόνη του κινητού τους, κοιτάζουν γύρω γύρω προσπαθώντας να προσανατολιστούν. Ο ενθουσιασμός κι η προσμονή είναι ζωγραφισμένοι στα πρόσωπά τους. Μακάρι η Πόλη να επαληθεύσει τις προσδοκίες τους. Όπως κι αυτών που διασταυρώνονται οι δρόμοι τους, που μόλις έχουν αδειάσει κάποιο δωμάτιο και τρέχουν να προλάβουν το λεωφορείο ή το μετρό για την αναχώρησή τους.

Λιγοστοί αυτοί που διασχίζουν την πλατεία. Προχθές μια παρέα κοριτσιών με τη στολή και το σήμα του σχολείου στο στήθος έστησαν ένα μικρό παιχνίδι βόλεϊ, περιμένοντας να περάσει η ώρα για το πρώτο κουδούνι. Μπορεί να ήταν Ζαππίδες ή Ζωγραφιώτισσες, ήταν αρκετά μακριά και δεν διέκρινα.

Ούτε το νοσταλγικό τραμ δεν έχει ξεκινήσει ακόμα τα δρομολόγιά του. Στέκει άδειο κι ακίνητο μπροστά στην παλιά δεξαμενή νερού, που έδωσε και το όνομα στην πλατεία. Taksim θα πει μοίρασμα. Από εδώ ξεκινούσε το νερό, που μοιράζονται στις γύρω γειτονιές. Λίγο αργότερα που θα κυλήσει πάνω στις ράγες, θα κατέβει την μεγάλη οδό του Πέρα, τη γνωστή σε όλους İstıiklal, θα γεμίσει κόσμο και θα φωτογραφηθεί σαν σταρ της περιοχής.

Δίπλα στη χαρά κι η δυστυχία. Άστεγοι και ρακοσυλλέκτες κουλουριασμένοι στο γρασίδι του πάρκου και στα παγκάκια της πλατείας προσπαθούν να ξεκουράσουν με λίγο ύπνο τα ταλαίπωρα κορμιά τους, τη βασανισμένη τους ψυχή. Οι αντιθέσεις της ζωής στις μεγάλες πόλεις είναι ακόμα πιο τρανταχτές. Ο πόνος και οι δυστυχία βρίσκονται δίπλα δίπλα με τη χαρά και την ευχαρίστηση.

Στον Ίσιο Δρόμο, όπως αποκαλούσαν οι παλιοί Ρωμιοί την İstiklal, τα καταστήματα μόλις σηκώνουν τα ρολά τους. Σε κάποια γίνεται η πρωινή καθαριότητα. Τα φορτηγά εφοδιασμού έχουν μπει στο μεγάλο πεζόδρομο, ανοίγουν τις πόρτες και ξεφορτώνουν τις προμήθειες. Τέτοια ώρα ούτε συνωστισμός, ούτε κοσμοσυρροή. Τα βαγονέτα των κουλουρτζήδων είναι όμως γεμάτα κι έτοιμα να υποδεχθούν τους πελάτες της καινούριας μέρας. Σιμίτια, τσατάλια κι ατσμάδες. Ό,τι πρέπει για να συνοδεύσει κανείς τον πρωινό του τσάι.

Η καινούρια μέρα έχει ήδη αρχίσει!

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.