Ιατρικη εκπαιδευση στην Τουρκια: Η ανησυχια των γιατρων

Οι ειδικευμένοι εργαζόμενοι του τομέα υγείας διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στον αγώνα της Τουρκίας κατά την πανδημία Covid-19. Ωστόσο, λόγω των προβλημάτων της ιατρικής εκπαίδευσης, οι ίδιοι οι γιατροί δεν είναι σίγουροι ότι η ίδια ποιότητα μπορεί να συνεχιστεί στο μέλλον.

 

«Το κύριο μέρος της ιατρικής εκπαίδευσης είναι η πρακτική. Τα προηγούμενα χρόνια ήμασταν 5 άτομα όταν πηγαίναμε στον ασθενή, αλλά τώρα ήμαστε 15 άτομα. Δεν μπορείς καν να αγγίξεις τον ασθενή. Από τη μια πλευρά ανησυχείς για να μην ενοχλήσεις τον ασθενή και από την άλλη πλευρά ο εκπαιδευτικός προσπαθεί να εξηγήσει από μια γωνία και δεν μπορείς να τον ακούσεις. Για παράδειγμα, στα εργαστήρια, δεν μπορείς να έχεις πρόσβαση σε μικροσκόπιο επειδή δεν υπάρχουν επαρκείς υποδομές, ένα μικροσκόπιο ανήκει σε 4-5 άτομα».

 

Η Μελτέμ Γκιουνμπεγί, μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Τουρκικής Ιατρικής Ένωσης και βοηθός γιατρός που συνεχίζει την εξειδίκευση της στη Σαμψούντα, επικρίνει την αύξηση των ιατρικών ποσοστόσεων. Η Γκιουνμπεγί πιστεύει ότι υπάρχει ένα «χάσμα» μεταξύ των ίδιων και των δασκάλων της όσον αφορά την εκπαίδευση.

Σχεδόν όλοι συμφωνούν ότι ο αγώνας της Τουρκίας κατά την πανδημία γίνεται με την υπεράνθρωπη προσπάθεια που επιδεικνύουν οι ειδικευμένοι εργαζόμενοι του τομέα υγείας. Παρόλο που η πανδημία δεν έχει ακόμη σταματήσει πλήρως, οι θάνατοι μειώθηκαν με τις προσπάθειες των εργαζομένων του τομέα υγείας. Ωστόσο, οι ειδικοί ανησυχούν ότι θα είναι δύσκολο να βρεθούν καλοί γιατροί στην Τουρκία στο μέλλον, λόγω των σημερινών προβλημάτων της ιατρικής εκπαίδευσης.

 

Η ιατρική εκπαίδευση είναι μια μακρά διαδικασία τουλάχιστον 6 ετών και συνολικά 5.500 ωρών. Στις σχολές που διδάσκουν σε ξένες γλώσσες, η περίοδος αυτή αυξάνεται σε 7 χρόνια. Μετά την προπτυχιακή εκπαίδευση, υπάρχει η εξειδίκευση που διαρκεί κατά μέσο όρο 4-5 χρόνια. Με άλλα λόγια, ένας φοιτητής ιατρικής συνεχίζει την εκπαίδευση του, ενώ οι συνομήλικοι του, με τους οποίους αποφοίτησε από το λύκειο, μπορεί να έχουν ήδη δουλειά.

 

Υπάρχουν πολλές σχολές στην Τουρκία που παρέχουν καλή ιατρική εκπαίδευση, ειδικά πανεπιστημιακά νοσοκομεία. Ωστόσο, σύμφωνα με τους ειδικούς, τα πανεπιστήμια που άνοιξαν πρόσφατα και ασχολούνται με την ιατρική εκπαίδευση και για διάφορους λόγους, όπως η μεγαλύτερη αύξηση του αριθμού των φοιτητών από ό,τι είναι απαραίτητο, η έλλειψη εκπαιδευτικών και η μείωση των προτύπων επιλογής εκπαιδευτικών, συντελούν, σε αντίθεση με τώρα στην Τουρκία, στο να μην μπορεί να βρεθεί ένας καλός γιατρός στο μέλλον.

 

Το Συμβούλιο Ανώτατης Εκπαίδευσης ανακοίνωσε 15.500 θέσεις φοιτητών για 139 προγράμματα ιατρικών σχολών στην ακαδημαϊκή περίοδο 2019-2020, τα 5 από τα οποία είναι στο εξωτερικό. Για την περίοδο 2020-2021, ο αριθμός αυτός ήταν 16.553.

 

Ο πρώην πρόεδρος του Ιατρικού Επιμελητηρίου της Άγκυρας και του Τουρκικού Ιατρικού Συλλόγου Δρ. Μπαγιαζήτ Ιλχάν, ο οποίος απάντησε στις ερωτήσεις του DW Τουρκιά, συμμερίζεται επίσης αυτή την ανησυχία. «Όχι μόνο εσείς αλλά και οι γιατροί οι ίδιοι ανησυχούν για το μέλλον τους. Φοβούνται ποιος γιατρός θα τους φροντίσει όταν γεράσουν» σημείωσε χαρακτηριστικά.

 

Ο Ιλχάν υπενθυμίζει ότι το 2014 το Υπουργείο Υγείας έθεσε ως στόχο ο αριθμός των γιατρών μέχρι το 2023 να ανέλθει σε 200 χιλιάδες λαμβάνοντας υπόψη μελέτη σχετικά με την ανάγκη για γιατρούς στην Τουρκία. Στο πλαίσιο αυτό, ο ίδιος δήλωσε πως ο αριθμός των φοιτητών που πρέπει να ληφθούν σε ένα χρόνο θα πρέπει να μειωθεί σε 5 χιλιάδες. Ωστόσο παρά το έργο του υπουργείου, οι ποσοστώσεις της Ιατρικής Σχολής αυξάνονται τακτικά.

 

«Υπάρχει έλλειψη βασικής επιστήμης»

 

Οι ειδικοί τονίζουν ότι το σημαντικό στην ιατρική εκπαίδευση δεν είναι η αύξηση του αριθμού των πανεπιστημίων και των σχολών, αλλά η εκπαίδευση στις υπάρχουσες σχολές να πληροί τα ελάχιστα πρότυπα.

Σύμφωνα με τον καθ. Ορχάν Οντάμπασι από τον Πανεπιστήμιο Χατζεττεπέ, μία από τις προτεραιότητες των ιατρικών σχολών πρέπει να είναι οι βασικές ειδικότητες. Όμως οι νεοσυσταθείσες Σχολές έχουν σημαντικές ελλείψεις στον τομέα αυτό. Ο Οντάμπασι, δήλωσε πως αν οι βασικές ειδικότητες σε μια ιατρική σχολή δεν είναι ισχυρές, η άποψη των γιατρών θα είναι πιο πρακτική και βασισμένη προς τον ασθενή. Ο ίδιος συνέχισε λέγοντας πως «μια ιατρική σχολή χωρίς υποδομή και με ελλείψεις μελών ΔΕΠ ξεκινά ατελής. Με άλλα λόγια, αμφισβητείται η επιστημονική επάρκειά της. Οι άνθρωποι που αποφοιτούν από μια σχολή που δεν είναι φυσικά ισχυρή στις βασικές ειδικότητες επικεντρώνονται λίγο περισσότερο στην τρέχουσα πρακτική και λείπει το ζήτημα του “τι υπάρχει ως υπόβαθρο”».

 

«Η ποιότητα των μελών ΔΕΠ μειώνεται σταθερά»

 

Μια άλλη πτυχή που προκαλεί σκέψη στην ιατρική εκπαίδευση είναι η σταδιακή μείωση της επαγγελματικής ικανότητας των μελών ΔΕΠ ως εκπαιδευτών. Ένα μέλος ΔΕΠ που εργάζεται στην Ιατρική Σχολή και δεν θέλει να αποκαλύψει το όνομα του έκάνε την ακόλουθη αξιολόγηση στο DW Τουρκία: «Τους τελευταίους 7-8 μήνες, 938 ακαδημαϊκές θέσεις έχουν ανοίξει στο Πανεπιστήμιο Επιστημών Υγείας, 627 από τις οποίες αφορούσαν σε καθηγητές και 311 σε αναπληρωτές καθηγητές. Καμία χώρα δεν “παράγει” τόσο μεγάλο αριθμό ακαδημαϊκών στον τομέα της Ιατρικής σε 8 μήνες. Ο λόγος για αυτό είναι η έλλειψη μελών ΔΕΠ στις ιατρικές σχολές που ανοίγουν σε κάθε επαρχία. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι παίρνουν αυτούς τους τίτλους χωρίς να αποκτήσουν προσόντα ως εκπαιδευτής και χωρίς να δοκιμαστούν τις εκπαιδευτικές ικανότητες τους».

 

Στην Τουρκία, μέχρι το 1981, ήταν απαραίτητο να γνωρίσουν οι υποψήφιοι καθηγητές δύο ξένες γλώσσες και το 1981 η απαίτηση αυτή μειώθηκε σε μια γλώσσα. Η μόνη απαίτηση ξένων γλωσσών εισήχθη επίσης για υποψήφιους αναπληρωτές καθηγητές, αλλά η βαθμολογία που απαιτείται για να περάσουν την γλωσσική εξέταση μειώθηκε σταδιακά με την πάροδο των ετών από 70 σε 55.

 

Ένας έμπειρος μέλος ΔΕΠ συγκρίνει το παλιό και το νέο ως εξής: «Στο παρελθόν η εξέταση ενός αναπληρωματικού καθηγητή ξεκινούσε με την επισκόπηση των δημοσιεύσεων από την κριτική επιτροπή. Στη συνέχεια ζητούσαν από τον υποψήφιο να εκτελέσει μια επέμβαση στους χειρουργικούς κλάδους και μια διάγνωση μαζί με θεραπεία σε έναν ασθενή στους εσωτερικούς κλάδους. Υπήρχε επίσης προφορική εξέταση. Τώρα όλα αυτά έχουν αφαιρεθεί. Τώρα ένας μπορεί να γίνει αναπληρωτής καθηγητής με επαρκή αριθμό δημοσιεύσεων».

 

 

Η επίδραση του Covid-19 στην ιατρική εκπαίδευση

 

Η πανδημία Covid-19 θεωρείται ότι έχει διαταράξει την ιατρική εκπαίδευση, ειδικά όσον αφορά τα πρακτικά μαθήματα, αλλά από την άλλη πλευρά, έχει προσφέρει και νέες ευκαιρίες.

 

Ο Οντάμπασι, δεν είναι απαισιόδοξος για τον αντίκτυπο της πανδημίας. Ο ίδιος αναγνωρίζει ότι η ιατρική εκπαίδευση απαιτεί άμεση επαφή με τον ασθενή και ως εκ τούτου υπάρχουν κάποιες αποτυχίες από την άποψη αυτή κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ωστόσο η πανδημία μπορεί επίσης να δημιουργήσει νέες ευκαιρίες.

 

Η Γκιουνμπεγί αναφέρει ότι λόγω της πανδημίας, τα μαθήματα που βασίζονται στην πρακτική δεν μπορούν να διεξαχθούν και η θεωρία δεν μπορεί να αντικαταστήσει την πρακτική. Όπως τονίζει, ένας υποψήφιος γιατρός που θα γίνει χειρουργός δεν μπόρεσε να εκτελέσει χειρουργική επέμβαση για τουλάχιστον έξι μήνες, και εξέφρασε την ελπίδα η πρακτική άσκηση μετά τον εμβολιασμό να συνεχιστεί από εκεί που σταμάτησε.

Πηγή κειμένου και φωτογραφίων: https://www.dw.com/tr/türkiyede-tıp-eğitimi-doktorlar-endişeli/a-56265107

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.