Ειναι ζητημα «Δυναμης Ψυχης» 12 χρονια τωρα

«Το πιο σημαντικό μήνυμα που πρέπει να στείλουμε είναι ότι η πρόληψη σώζει ζωές! Πρέπει όλοι να εξεταζόμαστε»

Ο Σύλλογος Καρκινοπαθών και Φίλων νομού Ροδόπης «Δύναμη Ψυχής» μετρά πλέον 12 χρόνια από τη σύσταση και δραστηριοποίησή του. Οι συστάσεις περιττεύουν καθώς σε αυτά τα χρόνια ο Σύλλογος έχει καταφέρει να αφήσει το αποτύπωμά του, και ευαισθητοποιήσει και να κινητοποιήσει την τοπική κοινωνία, αναπτύσσοντας πλέον ένα ευρύ πεδίο δραστηριοτήτων.

Η Ροδούλα Κοκκινάκη, Πρόεδρος του Συλλόγου Καρκινοπαθών και Φίλων νομού Ροδόπης, «Δύναμη Ψυχής» και η Έλσα Λιολιοσίδου, Αντιπρόεδρος του ίδιου συλλόγου, δύο γυναίκες που έδωσαν τη μάχη τους με την επάρατη νόσο με επιτυχία μίλησαν στην εκπομπή του «Ράδιο Παρατηρητής», «Κομοτη.. νέοι και παλιοί» της Ελένης Καλίτση, πιάνοντας το νήμα της ιστορίας του συλλόγου από την αρχή.  Παράλληλα παραθέτουν «τη βεντάλια» των δραστηριοτήτων του συλλόγου και υπογραμμίζουν την σωστή ενημέρωση και την αξία της πρόληψης.

Ο λόγος στις ίδιες λοιπόν…

Η δημιουργία του συλλόγου, ο σκοπός και η σημασία της «Δύναμης Ψυχής»

ΠτΘ: Πώς γεννήθηκε η ιδέα για τη δημιουργία του συλλόγου;

Ρ.Κ.: Ο σύλλογος μετράει δώδεκα χρόνια από τη δημιουργία του. Η ιδέα ξεκίνησε -από εμένα τουλάχιστον- από τότε που έκανα ακτινοθεραπείες. To 2004 λοιπόν στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου εθελόντριες από τον σύλλογο καρκινοπαθών Μακεδονίας – Θράκης μας μοίραζαν καφέ, τσάι και κουλουράκι το πρωί. Ήταν πάρα πολύ καλό αυτό, γιατί μας μιλούσαν και μας έβγαζαν από το πρόβλημα και το ίδιο είχα νιώσει και στις χημειοθεραπείες που έκανα στο ΑΧΕΠΑ, αλλά τότε δεν ένιωσα την ανάγκη για τον σύλλογο. Όταν έκανα τις ακτινοθεραπείες, πήγαμε μία μέρα με μία φίλη από την Ορεστιάδα -που γνωριστήκαμε στις θεραπείες- να γραφτούμε στον σύλλογο. Τότε η εθελόντρια μας είπε ότι είμαστε νέες και ότι μπορούμε να κάνουμε συλλόγους στις περιοχές μας για να βοηθήσουμε και άλλες γυναίκες. Εντωμεταξύ τότε  -είκοσι χρόνια πριν- δυστυχώς ντρεπόσουν  να πεις ότι έχεις καρκίνο, γιατί ο άλλος φοβόταν μην κολλήσει… Η εντύπωση που είχε ο κόσμος για την ασθένεια του καρκίνου και τον ίδιο τον ασθενή ήταν λανθασμένη και άσχημη. Με τον καιρό, όμως, γνωριστήκαμε με άλλα κορίτσια και κάποια στιγμή, μετά από τέσσερα – πέντε χρόνια ξεκινήσαμε να κάνουμε τον σύλλογο που τελικά ιδρύθηκε αρκετά χρόνια μετά, το 2009.

Ήμασταν άτομα, τα οποία είχαμε νοσήσει από καρκίνο και είχαμε την εμπειρία. Κάποιες το είχαμε ξεπεράσει, κάποιες αντιμετώπιζαν ακόμη το πρόβλημα και δυστυχώς κάποιες από εμάς έφυγαν και δεν πρόλαβαν καν να δουν τον σύλλογο.

Ο καρκίνος είναι μία ασθένεια στην οποία δεν τα καταφέρνουν όλοι και τότε ήταν ακόμη πιο δύσκολο, γιατί μην ξεχνάτε ότι τώρα έχουμε πάρα πολλές νέες θεραπείες και τα πράγματα πάνε καλύτερα σε σχέση με πριν δεκαεννέα χρόνια. Έτσι ξεκίνησε ο σύλλογος. Μαζευτήκαμε ίσα ίσα τα απαραίτητα είκοσι άτομα και από ‘κει και πέρα φτάσαμε σιγά σιγά να έχουμε σήμερα γύρω στα πεντακόσια μέλη. Τα μισά είναι ασθενείς και τα μισά είναι φίλοι εθελοντές και οικογένειες των ασθενών.

ΠτΘ: Υπάρχουν ακόμη άτομα από το πρώτο διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου που συνεχίζουν να συμμετέχουν;

Ρ.Κ.: Βεβαίως! Εγώ, τους πρώτους έξι μήνες λειτουργίας ήμουν αντιπρόεδρος και μετά έγινα πρόεδρος. Επίσης είναι και η Λίτσα Καραολάνη, που ήταν και αυτή από τα ιδρυτικά μέλη και ήταν στο πρώτο διοικητικό συμβούλιο. Και άλλα μέλη που ήταν στο διοικητικό συμβούλιο είναι τώρα στην εξελεγκτική επιτροπή του συλλόγου. Νομίζω ότι τα πρώτα άτομα, το πρώτο διοικητικό συμβούλιο που είχαμε, είναι τα άτομα που πίστεψαν σ’ αυτόν τον σύλλογο και τον στηρίζουν σε ό,τι δράσεις κάνουμε και είναι από τα άτομα που τρέχουν, βοηθάνε, συμμετέχουν και στηρίζουν.

ΠτΘ: Έλσα ήσουν κι εσύ από τα ιδρυτικά μέλη του συλλόγου;

Ε.Λ.: Όχι, εγώ μπήκα αργότερα. Νόσησα το 2013 και στον σύλλογο πήγα το 2015-16. Σιγά σιγά άρχισα να δραστηριοποιούμαι μέσα στον σύλλογο και μπορώ να σου πω ότι με έγραψε η μαμά μου που είναι από τα ιδρυτικά μέλη του συλλόγου. Στην αρχή ήμουν αρνητική με τη νόσο γενικά, σιγά σιγά όμως, μέσα από τον σύλλογο βοηθήθηκα πάρα πολύ στην επανένταξή μου κοινωνικά. Το λέω και το πιστεύω ότι ο σύλλογος, οι δραστηριότητές του, οι γνωριμίες και οι φιλίες που έκανα μέσω αυτού και η δουλειά με βοήθησαν να επανενταχθώ κοινωνικά. Γιατί, όταν διανύεις αυτή την πορεία μέσα από τη νόσο και τις θεραπείες χάνεις τον εαυτό σου, αλλάζει η ζωή σου. Βρήκα, όμως στηρίγματα δίπλα μου.

ΠτΘ: Άρα λοιπόν, ο σύλλογος παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στο να βοηθήσει τους ασθενείς, αφού περάσουν το δύσκολο κομμάτι της ασθένειας να ενταχθούν ξανά κοινωνικά;

Ε.Λ.: Η ασθένεια δεν πληγώνει μόνο το σώμα σου, πληγώνει και τον ψυχολογικό τομέα του ανθρώπου. Όταν κάνεις χημειοθεραπείες δεν έχεις μόνο σωματικό πόνο, αλλά και ψυχικό. Χάνεσαι. Δεν έχεις τη δυνατότητα που είχες πριν, δεν είσαι λειτουργικός άνθρωπος. Υπάρχουν παρενέργειες.

Ρ.Κ.: Να πω ένα παράδειγμα. Πριν από κάποιες μέρες, κατά τις δυόμιση το μεσημέρι και ενώ ετοίμαζα τραπέζι, χτύπησε το κινητό μου. Ήταν μία κυρία, μουσουλμάνα από την περιοχή μας -και το αναφέρω γιατί δυστυχώς έρχονται πιο δύσκολα απ’ ό,τι οι άλλες κυρίες- η οποία διαγνώστηκε την προηγούμενη μέρα, ήταν σε πολύ κακή κατάσταση και ήθελε να το μοιραστεί. Ήθελε να ‘ρθει στον σύλλογο για να μιλήσει με εμάς που το περάσαμε, για να στηριχθεί κοινωνικά και ψυχολογικά. Είναι σημαντικό να ‘ρθει κανείς από την πρώτη μέρα και μπράβο στην κυρία που το έκανε.

Ε.Λ.: Δύσκολα πας από την πρώτη μέρα, δεν το διαχειρίζεσαι εύκολα, όταν μαθαίνεις ότι νοσείς. Κακά τα ψέματα όλους τους τρομάζει η λέξη. Κι επειδή ο καρκίνος έχει ακουμπήσει όλα τα σπίτια άμεσα ή έμμεσα, προσωπικά ή σε συγγενείς και φίλους, φοβίζει.

Ένας από τους ρόλους του συλλόγου -που εγώ το βίωσα γιατί μπήκα αργότερα- είναι η υποστήριξη του ασθενή και των συγγενών του, της οικογένειας και των φροντιστών. Είναι σημαντικό να ξεφεύγεις και είναι σημαντικό να μιλάς και να ξέρεις ότι σε καταλαβαίνουν. Μιλάς σε ανθρώπους που το περάσανε, βλέπεις ότι σήμερα είναι καλά, είναι δυνατοί, ενεργοί και λειτουργικοί και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Εγώ έκανα σημαντικές φιλίες μέσα απ’ τον σύλλογο.

ΠτΘ: Πού βρίσκεται ο σύλλογος;

Ε.Λ.: Τα γραφεία του συλλόγου βρίσκονται στον τρίτο όροφο του Πολυλειτουργικού Κέντρου Κομοτηνής, είναι ανοιχτά κάθε μέρα 09:00-14:00 με την γραμματέα και την ασκούμενη κοινωνική λειτουργό του πανεπιστημίου να βρίσκονται καθημερινά εκεί.

Είναι δύο γραφεία τα οποία μας τα παραχωρεί ο Δήμος, τον οποίο ευχαριστούμε και δημόσια. Δεν είναι πολύ μεγάλα για τις δράσεις μας, θα θέλαμε κάτι πιο μεγάλο, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε εύκολα να βρούμε δωρεάν κάτι τόσο μεγάλο. Για παράδειγμα, η ομάδα της γυμναστικής, η οποία λειτουργεί δώδεκα χρόνια στον σύλλογο και είναι πολύ μεγάλη, φιλοξενείται στο ΔΑΚ Κομοτηνής. Να ευχαριστήσουμε την γυμνάστρια Σούλη Αποστολίδου που κάνει το τμήμα τόσα χρόνια και μάλιστα που μέσα στον κορωνοϊό μας το έκανε διαδικτυακά. Ήταν η μόνη ομάδα που συνέχισε να λειτουργεί και συμμετείχαμε από τα σπίτια μας.

«Τα μέλη της οικογένειας ενός ασθενή θα πρέπει να δεχθούν πρώτοι την ψυχολογική στήριξη»

ΠτΘ: Γιατί επιλέξατε να υπάρχουν και οι φίλοι στον σύλλογο;

Ρ.Κ.: Όταν έγινε ο σύλλογος ξεκινήσαμε να τον κάνουμε καρκινοπαθών και φίλων, γιατί μπήκαν και μέλη των οικογενειών μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και αυτά τα μέλη έχουν την ανάγκη να είναι κάπου. Μάλιστα, κυρίως τα μέλη της οικογένειας ενός ασθενή θα πρέπει όχι απλά να είναι ενημερωμένα, αλλά ακόμη και να δεχθούν πρώτοι την ψυχολογική στήριξη για να μπορέσουν να στηρίξουν σωστά τον ασθενή. Μας έτυχε πολλές φορές να προσφέρουμε ψυχολογική στήριξη σε μέλη των οικογενειών.

Ε.Λ.: Όταν είσαι σε μια δύσκολη κατάσταση, μια δύσκολη ασθένεια, με δύσκολες θεραπείες, ο φροντιστής, ο συγγενής, ο σύντροφος, ο γονέας, τα παιδιά -που πολλές φορές είναι μικρά- χρειάζονται μία βοήθεια ώστε να μπορέσει να ανταπεξέλθει και να διαχειριστεί και ο ίδιος το πρόβλημα, ώστε να βοηθήσει και τον ασθενή.  Στον σύλλογο συνεργαζόμαστε με επαγγελματία ψυχολόγο και όποιος κρίνουμε ότι χρήζει βοήθειας, ο σύλλογος παρέχει κάποιες συνεδρίες δωρεάν. Ο ψυχολόγος πληρώνεται από τον σύλλογο είτε για τον ασθενή είτε για τον συγγενή.

ΠτΘ: Έχει ανταπόκριση αυτό το οποίο προσφέρετε στους ασθενείς;

Ρ.Κ.: Έχει αρκετά μεγάλη και μάλιστα παρότι η κοινωνική λειτουργός που είχαμε στο γραφείο για τρία χρόνια έφυγε ως αναπληρώτρια, έχουμε κοινωνική λειτουργό ως μέλος στο ΔΣ που πλέον κάνει τα κοινωνικά ιστορικά. Επειδή και οι κοινωνικοί λειτουργοί έχουν γνώση, τις πρώτες συνεδρίες τις ξεκινούν με την κοινωνική λειτουργό και η ίδια μετά κάνει την παραπομπή στον ψυχολόγο, αφού έχει έτοιμο και το κοινωνικό ιστορικό για να τον βοηθήσει. Απλά αυτή τη στιγμή και οι δύο κοινωνικοί λειτουργοί που έχουμε είναι σαν εθελοντές στον σύλλογο, αλλά όποιος ασθενής χρήζει βοήθειας καθημερινά τον βλέπουνε, δεν τον αφήνουμε.

«Όταν κολυμπάς στο πέλαγος πιάνεσαι όπου βρεις»

ΠτΘ: Εσείς καθοδηγείτε τα μέλη;

Ε.Λ.: Ναι, ένας ρόλος του συλλόγου είναι κι αυτός. Ο ασθενής ή ο συγγενής μπορεί να απευθυνθεί στον σύλλογο για να μάθει τα δικαιώματά του και τις διαδικασίες που πρέπει να ακολουθήσει. Για παράδειγμα, κάποιος πρέπει να περάσει απ’ τα ΚΕΠΑ για την πιστοποίηση αναπηρίας, άλλος θα χρειαστεί να πάει στην πρόνοια για να πάρει κάποιο επίδομα ή κάποιος άλλος θα χρειαστεί να κάνει χαρτιά του για αναπηρική σύνταξη… Μια κατεύθυνση και μια βοήθεια δίνεται μέσω του συλλόγου. Όταν κολυμπάς στο πέλαγος πιάνεσαι όπου βρεις. Ο σύλλογος βοηθάει σ’ αυτό το κομμάτι και είναι σημαντικό.

Ρ.Κ.: Επίσης, όταν υπάρχει πραγματική ανάγκη στηρίζουμε και οικονομικά, μετά από έκθεση της κοινωνικής λειτουργού και με τα χαρτιά που θα μας προσκομιστούν, γιατί τα χρήματα αυτά δεν είναι δικά μας και δεν μπορούμε να τα δίνουμε όπου θέλουμε. Όταν γίνεται  μία δωρεά στον σύλλογο για παροχή βοήθειας, πρέπει να γίνεται και απαραίτητος έλεγχος για το πού θα δοθούν τα χρήματα.

ΠτΘ: Από πού προκύπτουν τα έσοδα του συλλόγου;

Ε.Λ.: Τα έσοδα του συλλόγου είναι μια μικρή ετήσια συνδρομή των μελών και δωρεές συμπολιτών. Δωρεές εις μνήμην ανθρώπων που έφυγαν και που η οικογένεια αντί στεφάνου κάνει μια δωρεά στον σύλλογο. Έτσι κινούμαστε κι αυτά τα χρήματα κοιτάμε να διαχειριστούμε και να βοηθήσουμε όποιον μπορούμε.

Ρ.Κ.: Και με αυτά τα χρήματα πληρώνουμε τη μισθοδοσία της κοινωνικού λειτουργού και της ψυχολόγου.

ΠτΘ: Αν δεν κάνω λάθος, έχετε και ένα σημαντικό κοινωνικό έργο όσον αφορά το πόσο στηρίζετε τις οικογένειες οι οποίες έχουν οικονομική ανάγκη, για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στη μεγάλη δυσκολία που έχουν μπροστά τους…

Ε.Λ.: Στη χημειοθεραπεία δυστυχώς χάνεις τα μαλλιά σου, άρα πέρα απ’ το να αντιμετωπίσεις το πρόβλημά σου, καλείσαι να βάλεις και κάτι στο κεφάλι σου. Αυτό όμως κοστίζει, οι περούκες είναι ακριβές. Εμείς αυτή τη στιγμή έχουμε μια γκάμα και μπορεί η γυναίκα να ‘ρθει και να διαλέξει αυτή που της ταιριάζει.

Ρ.Κ.: Ευχαριστούμε όλες τις κυρίες και τα παιδάκια που έχουν κουρέψει τα μαλλιά τους και με βάση αυτά τα μαλλιά έχουμε μαζέψει αρκετές περούκες. Κάποιοι βέβαια, μας έδωσαν χρήματα για να πάρουμε περούκες ή κάποιοι έκαναν δωρεές αντί στεφάνων. Έχουμε ράψει κάποιες φυσικές – χειροποίητες περούκες γι’ αυτές τις κυρίες. Να αναφέρουμε ότι είναι ένα κομμωτήριο στην Κομοτηνή, το «Όραμα», το οποίο περίπου ενάμιση χρόνο φιλοξενεί κουμπαρά όπου ο κόσμος βάζει χρήματα και με αυτά τα χρήματα που είναι από το κομμωτήριο κοιτάμε να πάρουμε περούκες για τις γυναίκες.

Ε.Λ.: Απλά λέμε και πού πηγαίνουν τα χρήματα για να ξέρει και ο κόσμος. Είναι οι περούκες, είναι κάποιοι στηθόδεσμοι, κάποιες σιλικόνες… Μετά την μαστεκτομή το σώμα αλλάζει…

Ρ.Κ.: Να πούμε επίσης ότι οι ανασφάλιστοι δεν τα δικαιούνται αυτά και για να τα αγοράσουν είναι πανάκριβα. Οι ασφαλισμένοι δικαιούνται να πάρουν ένα μέρος των χρημάτων πίσω, αφού πληρώσουν βέβαια ολόκληρο το ποσό. Και πάλι δεν είναι λίγα τα λεφτά, αλλά οι ανασφάλιστοι το πληρώνουν εξ ολοκλήρου. Σκεφτείτε ότι μία ασφαλισμένη για να πάρει δύο στηθόδεσμους και μία σιλικόνη που δικαιούται, πληρώνει γύρω στα 150 ευρώ συμμετοχή. Σκεφτείτε πόσο πληρώνει η ανασφάλιστη.

Ε.Λ.: Όλα αυτά τα είδη είναι ακριβά. Ένα βαμβακερό επίθεμα που βάζει μία γυναίκα κάνει 30 ευρώ.

Ρ.Κ.: Αυτά τα βαμβακερά επιθέματα μας τα είχε ράψει μία εθελόντρια και έχουμε ακόμη λίγα. Τώρα ξεκίνησε μία άλλη εθελόντρια να μας τα ράβει, γιατί σε κάθε κυρία που έρχεται και έχει κάνει μαστεκτομή, τις πρώτες μέρες που δεν μπορεί να βάλει την σιλικόνη, για να μην αισθάνεται άσχημα όταν βγαίνει έξω, βάζει το ένθεμα. Όπως δίνουμε και τα μαξιλαράκια αγκαλιάς, τα οποία μπαίνουν κάτω από τη μασχάλη για να ανακουφίζουν τις γυναίκες μετά το χειρουργείο, τα οποία μας τα δίνει δώρο επί χρόνια η coco-mat και το «Ύπνος project» με το οποίο συνεργάζεται και συγκεκριμένα μας τα παρέχει η Σμαράγδα Κατσικάκη και τα δίνουμε σε κάθε γυναίκα.

Ε.Λ.: Είναι πολύ βοηθητικά όλα αυτά. Εγώ βλέπω και τις γυναίκες όταν έρχονται και τους το δίνεις  χαίρονται.

Οι ομάδες του συλλόγου

ΠτΘ: Ποιες είναι ο ομάδες που λειτουργούν σήμερα στον σύλλογο και τι ακριβώς κάνουν;

Ε.Λ.: Οι ομάδες είναι χρήσιμες σε πολλά σημεία, γιατί πέρα από δραστηριότητα είναι και ψυχοθεραπεία και δη για τους ασθενείς. Σε πολλές ομάδες συμμετέχουν και φίλοι, οι περισσότερες βέβαια είναι αμιγώς για καρκινοπαθείς.

Ρ.Κ.: Όπως είναι η ομάδα διατροφής και η ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης, που φέτος έγιναν αρκετά μεγάλες.

Ε.Λ.: Στην ομάδα διατροφής προσπαθεί να μας κάνει σεμινάριο ένα νέο παιδί, ο Βασίλης Μουρελάτος .

ΠτΘ: Κάθε καρκίνος έχει διαφορετική διατροφή;

Ε.Λ.: Η διατροφή πρέπει να είναι προσεκτική για όλο τον κόσμο, ασθενείς και μη. Το βάρος δεν είναι καλό για καμία ασθένεια. Ειδική διατροφή ακολουθείται μόνο αν υπάρχει πρόβλημα στον οισοφάγο, τον λάρυγγα, αν ο ασθενής δεν μπορεί να φάει.

Ρ.Κ.: Για κάποιες περιπτώσεις υπάρχουν συγκεκριμένες συνταγές. Μας έχει ενημερώσει και η ομοσπονδία κατά καιρούς. Μέχρι πριν από λίγο καιρό η Λαμπρίνα Δουλγέρη, η οποία ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη, εξυπηρετούσε  -και πάλι αν θέλουμε εξυπηρετεί- όποιον ασθενή απευθυνόταν στον σύλλογο και έπρεπε να ακολουθήσει μία συγκεκριμένη διατροφή. 

Ε.Λ.: Κάθε άνθρωπος για να λειτουργεί σωστά θέλει σωστή διατροφή και κίνηση. Γι’ αυτό υπάρχει η ομάδα γυμναστικής και η ομάδα διατροφής. Υπάρχει η ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης την οποία κάνει εθελοντικά η ψυχολόγος του συλλόγου, η ομάδα των αγγλικών με καθηγήτρια την Σοφία Μιχαηλίδου και η ομάδα ιταλικών με καθηγήτρια την Αγγελική Κοτσίλα. Ο Χάρης Μουρελάτος μας κάνει ζωγραφική και έχουμε κάνει πολλά έργα, τα οποία θα εκθέσουμε στην εκδήλωση για την κοπή της πίτας με το νέο έτος και έχουμε και την ομάδα εργόχειρου, που την κάνει η κυρία Ελένη δύο φορές την εβδομάδα.

«Να προλαμβάνουμε και να μην αφήνουμε τίποτα στην τύχη»

ΠτΘ: Έχοντας περάσει και οι δύο από αυτή τη δοκιμασία, τι μήνυμα στέλνετε σε έναν νέο ασθενή;

Ρ.Κ.: Ας το πάμε λίγο πριν γίνει ασθενής… Πρέπει να προλαμβάνει, να μην αφήνει τίποτα στην τύχη! Κυρίως για τις γυναίκες, να κάνουν τον ετήσιο έλεγχό τους, αν δουν κάτι ύποπτο στο σώμα τους να μην το αμελήσουν και να πάνε κατευθείαν στον γιατρό, γιατί όλα δείχνουν ότι η έγκαιρη διάγνωση έχει και την καλύτερη θεραπεία και πλήρη ίαση. Σε έναν νέο ασθενή θα έλεγα ότι το σημαντικό είναι να μην τρομοκρατηθεί, να έχει εμπιστοσύνη στον γιατρό του, αλλά αν δεν νιώσει την εμπιστοσύνη ας πάει σε κάποιον άλλο. Είναι σημαντικό να εμπιστεύεται κανείς τον γιατρό του και να δέχεται τη θεραπεία για να πιστέψει ότι θα γίνει καλά. Να μην τον πάρει από κάτω, να έχει δύναμη για να το ξεπεράσει και να μην ξεχνάμε ότι η επιστήμη κάνει άλματα και όπως λέει και η πρόεδρος της ομοσπονδίας μας, αυτή την στιγμή στον καρκίνο γίνεται μία κοσμογονία, έχουμε πάρα πολλές νέες θεραπείες και θέλουμε να πιστεύουμε ότι πολλές μορφές καρκίνου θα είναι πολύ σύντομα θεραπεύσιμες.

Ε.Λ.: Ήδη κάποιες μορφές είναι θεραπεύσιμες. Παλιά ήσουν καταδικασμένος. Σήμερα δεν είναι έτσι και είμαστε ζωντανό παράδειγμα! Η Ροδούλα νόσησε πριν από δεκαεννιά χρόνια κι εγώ πριν από εννιά. Οι θεραπείες εξελίσσονται, η πρόληψη σώζει ζωές, ο κόσμος πλέον εξετάζετε, οπότε τα πράγματα πάνε καλά. Το πιο σημαντικό μήνυμα που πρέπει να στείλουμε είναι ότι η πρόληψη σώζει ζωές! Πρέπει όλοι να εξεταζόμαστε, κι εμείς που το περάσαμε και όσοι δεν το έχουν περάσει.

«Κάναμε ομιλία για τον προστάτη και ήταν πιο πολλές οι γυναίκες»

ΠτΘ: Υπάρχουν και άνδρες στον σύλλογο, ασθενείς ή μέλη;

Ρ.Κ.: Θέλουμε να τονίσουμε ότι ο σύλλογος δεν είναι γυναικών, είναι σύλλογος καρκινοπαθών. Έχουμε και άντρες και γυναίκες. Οι άντρες είναι ελάχιστοι και δυστυχώς αυτοί που συμμετέχουν είναι ακόμη πιο λίγοι.

Ε.Λ.: Υπάρχουν άντρες ως γραμμένα μέλη, όμως δεν συμμετέχουν στις δράσεις ή στο διοικητικό συμβούλιο. Πρέπει να υπάρχουν και άντρες στο διοικητικό. Δυστυχώς, όλοι ξέρουμε ότι οι άντρες πάνε δύσκολα στον γιατρό και ότι δύσκολα θα ασχοληθούν με συλλόγους. Βλέπουμε όμως σε άλλες πόλεις τους άντρες να συμμετέχουν στους συλλόγους και να είναι πάρα πολύ δραστήριοι κι εμάς μας κακοφαίνεται που δεν έχουμε άντρες στον σύλλογο. Τους καλούμε να έρθουν στον σύλλογο και να δραστηριοποιηθούν κοντά μας, για να ευαισθητοποιήσουν και το ανδρικό κομμάτι, γιατί αλλιώς θα ευαισθητοποιήσει ένας άνδρας τους άνδρες. Κάναμε μία ομιλία για τον προστάτη και ήταν πιο πολλές οι γυναίκες που ήρθαν να ενημερωθούν.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.