«Του Θανου του ΜΕΓΑΛΟΥ Μικρουτσικου»

Αγαπητέ/η/@ αναγνώστη/ρια/@,

Θα έγραφα άρθρο απολογιστικό, έτσι θα έπρεπε τουλάχιστον, μα να με συγχωρεί η εκδότρια κι ο αρχισυντάκτης.

Γεννήθηκα το ‘97 και νιώθω νέος και γέρος παράλληλα. Νέος γιατί μου αρέσει να φτιάχνω, να γεννώ, να «δημιουργώ» και γέρος γιατί βλέπω ταινίες παλιές, ακούω παλιά τραγούδια, με συγκινούν ιστορίες παππούδων και έχω γούστο ξεπερασμένο αρκετά. Βαρετή αυτή η περιγραφή, την πουλάνε αρκετοί καλλιτέχνες για να «εμπνέονται» από τα διηγήματα του παρελθόντος και να νοσταλγούν παλιά σπίτια, αρχοντικά ή κατώγια. Θα ήταν άχρηστα αυτά που σου λέω αυτήν την στιγμή αν δεν ήταν η στιγμή κατάλληλη.

Το 2020 έχοντας στα χέρια του τρανή τεχνολογία και επιστήμη έχει και το βάρος της ευθύνης να σώσει την Γη από το ενθουσιώδες ανθρώπινο είδος που έχει καταστρέψει λίγο το «σπίτι» του με την απότομη ανάπτυξή του. Παράλληλα μπαίνουμε για τα καλά στον εικοστό πρώτο αιώνα και το μέλλον δείχνει καλύτερο, όσο κι αν δεν γουστάρουν να το παραδεχτούν οι νοσταλγοί που έχουν κάνει σημαία το κάθε πέρυσι και καλύτερα. Το αύριο είναι η καλύτερη μέρα για να ζεις. Έχοντας λιγότερη φτώχεια και πείνα από ποτέ στα χρονικά του πλανήτη, έχοντας την καλύτερη τεχνολογία που μπορούσαμε να φανταστούμε, έχοντας περισσότερους ανθρώπους από ποτέ, έχοντας την ευκαιρία να κάνουμε μια κοινωνία σπουδαία, με τόσα εργαλεία και τόσο πλούτο. Το αύριο όμως είναι η καλύτερη μέρα για να ζεις.

Αυτό που δικαιολογεί την νοσταλγία που νιώθουμε όλοι για το χθες είναι η απώλεια. Η αίσθηση της απουσίας αντικειμένων, καταστάσεων, αξιών, παραδόσεων, ιδεών, εικόνων και προσώπων. Προσώπων που δημιουργούν και αγαπάνε τα παραπάνω και έτσι μας λείπουν και τα πρόσωπα και τα τριγύρω τους, πράγματα, υλικά και άυλα.

Όλοι οι άνθρωποι που θα μας λείπουν αύριο, στο νέο και καλύτερο αύριο του ερχόμενου έτους, είναι η ευθύνη μας για να δημιουργήσουμε και εμείς. Η κληρονομιά που κάνει τον άνθρωπο να κρατά μέσα του γνώσεις αιώνων είναι και αυτή που μου δίνει την ευκαιρία να λέω πως αύριο είναι η καλύτερη μέρα για να ζεις.

Όταν χάνουμε κάτι ή και κάποιον/α/ο θρηνούμε για την απώλεια που βιώνουμε, για αυτά που θα χάσει το εκλιπόν πρόσωπο. Ξεπερνώντας την απώλεια όμως μετά δεν θα έπρεπε να λειτουργούμε για να βλέπει από κάπου ο δικός μας άνθρωπος, μα γιατί αυτός/η/ο που έφυγε μας έδωσε και εφόδια για αφού φύγει. Έτσι κυλά η ζωή και γράφω κλισέ ατάκες και άρθρα.

Τώρα που έχω λίγο ακόμα χώρο θα πω δυο πράγματα ακόμα.

Όλο αυτό το τρικάκι που διαβάσατε και σας το πλασάρουμε ως άρθρο, γράφτηκε γιατί φέτος η θεραπεία του HIV είναι μια ρεαλιστικότατη συζήτηση, και γιατί πέθανε κι ο Θάνος ο Μικρούτσικος. Πέθαναν κι άλλοι/ες/α φέτος, ναι, αλλά ο Μικρούτσικος έχει άλλη χάρη γαμώτο. Έκανε πολλούς ανθρώπους να αγαπήσουν το ελληνικό τραγούδι, και πολλούς που δεν είναι Έλληνες. Θα συνεχίζουμε να αγαπάμε την μουσική του. Θα θρηνήσουμε λίγο. Και θα γράψουμε τραγούδια πολύ ωραία, επηρεασμένα από αυτόν.

Υ.Γ.1: Χρόνια πολλά μωρέ

Υ.Γ.2: «Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ’ την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα
Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο»

Υ.Γ.3.: Και ένα έξτρα. Ο Μικρούτσικος μελοποίησε Ρίτσο, Χικμέτ, Αλκαίο, Καββαδία, Καβάφη, Νικολακοπούλου, Ελευθέριου, Μπρεχτ, Λαζόπουλο, Τσικληρόπουλο, Σεφέρη, Κακουλίδη, Λαχά και άλλους τόσους/ες δημιουργούς. Βλέποντας το παρελθόν, το παρόν και ό,τι άλλο.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.