Το σκουληκι της καρυδιας και ο εθνικισμος

Ως δενδροκαλλιεργητής, συζητώντας με γεωπόνους και ψάχνοντας στο διαδίκτυο σχετικά με τις ασθένειες της καρυδιάς , διαπίστωσα ότι το σκουλήκι της καρυδιάς έχει πολλές ομοιότητες με τον εθνικισμό.
 
Ως γνωστόν η ψίχα του καρυδιού έχει το σχήμα του ανθρώπινου εγκεφάλου και φαίνεται ότι η φύση ή ο Θεός (όπως προτιμά ο καθένας ) μαζί με τον παραδειγματικό κύκλο ζωής του σκουληκιού αυτού, μάς περιγράφει κατά κάποιο τρόπο τον εθνικισμό.
 
Κάθε σκουλήκι καρυδιάς λοιπόν κι ένας εθνικιστής.
 
Όταν υπάρχει πρόσφορο πολιτικό έδαφος και διεγείρονται τα πρωτόγονα συναισθήματα του ανθρώπου με τη χρήση της εθνικιστικής ρητορικής, ο ανθρώπινος εγκέφαλος αρχίζει να τρέφεται από το σκουλήκι του εθνικισμού.
 
Ή καλύτερα το σκουλήκι του εθνικισμού, αρχίζει να τρέφεται από τον ανθρώπινο εγκέφαλο.
 
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το σκουλήκι της καρυδιάς. Όταν το επιτρέψουν οι κλιματολογικές συνθήκες, πηγαίνει στο καρύδι που βρίσκεται στα πρώτα στάδια της ανάπτυξής του, και μπαίνει μέσα.
 
Μεγαλώνοντας το καρύδι προσφέρει όλο και περισσότερη τροφή στο σκουλήκι που μένει μόνιμα πλέον μέσα στο καρύδι.
 
Όσο πιο πολλοί ανθρώπινοι εγκέφαλοι προσφέρονται ως τροφή στο σκουλήκι του εθνικισμού, τόσο πολύ μεγαλώνει και ο εθνικισμός.
 
Το ίδιο γίνεται κα με το καρύδι . Όσο μεγαλώνει η καρυδιά, άλλο τόσο μεγαλώνει και το σκουλήκι μέσα της.
 
Επειδή όμως, όλα τα πράγματα στη ζωή έχουν ένα τέλος, έτσι κι ο συγκεκριμένος κύκλος ζωής έχει ένα τέλος.
 
 Μεγαλώνει τόσο πολύ το σκουλήκι μέσα στο καρύδι που αρχίζει να μη χωρά πλέον . Το σκουλήκι αφού καταλαβαίνει ότι τελειώνει και η τροφή, κάνει μια προσπάθεια να βγει έξω. Είναι όμως αργά πια. Ο καιρός έχει περάσει. Το καρύδι έχει σκληρύνει εξωτερικά και το σκουλήκι δεν μπορεί να ανοίξει τρύπα για να βγει. Υποχρεωτικά αρχίζει δίαιτα.
 
Αφού λοιπόν δεν υπάρχει τροφή, το σκουλήκι θα αδυνατήσει τόσο πολύ που θα φτιάσει στο αρχικό μέγεθος που είχε όταν άνοιξε την τρύπα για να μπει. Πιστεύοντας ότι θα βγει έξω και θα βρει τροφή, βγαίνει έξω. Πάλι όμως είναι αργά. Ο καιρός έχει περάσει και έχει έρθει το φθινόπωρο . Δεν υπάρχει τροφή πουθενά για το σκουλήκι και πεθαίνει.
 
Την ίδια κατάληξη έχει και ο εθνικισμός. Ειδικά ο ακραίος.
 
Μεγαλώνει τόσο πολύ που αρχίζει να μην χωράει στην κοινωνία που δρα. Όταν τελειώνει η τροφή (οι ανθρώπινοι εγκέφαλοι) και μη μπορώντας να βρει νέα τροφή, στρέφεται με εχθρικό τρόπο προς τα έξω . Σε άλλες και διαφορετικές κοινωνίες ανθρώπων (όπως ο χουντικός εθνικισμός στην Ελλάδα και η Χρυσή Αυγή αλλά και άλλου είδους εθνικισμοί).
 
Επειδή όμως κι εκεί βρίσκει εμπόδια που είναι αδύνατο να ξεπεράσει, για να μπορέσει να επιβιώσει στο τέλος, στρέφεται στην ίδια την κοινωνία όπου δραστηριοποιείται. Όταν όμως στραφεί εναντίων διαφορετικών ανθρώπινων εγκεφάλων της ίδιας κοινωνίας που δρα, έρχεται το τέλος του και πεθαίνει.
 
Όχι οριστικά βέβαια.
 
Το σκουλήκι της καρυδιάς και του εθνικισμού, θα ξαναεμφανιστούν, όταν το επιτρέψουν οι κλιματολογικές συνθήκες και το πρόσφορο πολιτικό έδαφος.
 
Για να μην καταστρέφεται η ψίχα της καρυδιάς, η γεωπονική επιστήμη έχει εφεύρει φάρμακα που αντιμετωπίζουν το σκουλήκι της καρυδιάς.
 
Ενώ για να μην καταστρέφονται οι ανθρώπινοι εγκέφαλοι, η πολιτική επιστήμη έχει εφεύρει τον αλληλοσεβασμό, την ανοχή στη διαφορετικότητα, την αλληλεγγύη, την αγάπη για τον συνάνθρωπο, τη δημοκρατία. (Στη πράξη όχι στα λόγια).
 
Ο ψεκασμός του εθνικισμού με πολλές δόσεις και με πολύ δημοκρατία είναι η μόνη λύση. Στις μέρες μας ο ψεκασμός του εθνικισμού είναι αναγκαίος όσο ποτέ και σε καθημερινή βάση.
 
*Ο Κιαμήλ Σιτζάκ Εμίν είναι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Ροδόπης

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.