Ψηφιακο μανιφεστο

Η ανθρώπινη κοινωνία είναι ένας ζωντανός οργανισμός όπου οι συνιστώσες του, σ’ εξωτερικό επίπεδο τα κράτη του και σ’ εσωτερικό οι κοινωνικές του τάξεις, βρίσκονται σε διαρκή πολυεπίπεδη και πολυδιάστατη διαστρωματοποιημένη εξέλιξη των παραγωγικών τους δυνάμεων, οι οποίες καθορίζουν τις σχέσεις παραγωγής τους και την οργάνωση της κοινωνικής τους ζωής, δηλαδή τους πολιτικούς, νομικούς, θρησκευτικούς της θεσμούς, καθώς και τις τέχνες και τις επιστήμες της. Ο κάθε επιμέρους κοινωνικός σχηματισμός, σε όποια βαθμίδα εξέλιξης και αν βρίσκεται, δεν προήλθε από παρθενογένεση, ενέργεια ανώτερης δύναμης, αλλά από τη διαδοχή κάποιου κατώτερης μορφής σχηματισμού, τον οποίο κατά την εξελικτική του πορεία αντικατέστησε με κάποιον πολυπλοκότερο. Μια εξελικτική πορεία όμως που προήλθε από μικρά και μεγάλα ποιοτικά κοινωνικά άλματα, με βάση πρωτεύοντες και δευτερεύοντες κοινωνικούς νόμους.
 

Κοινωνικές τάξεις υπό τη σταθερή κυριαρχία και εξουσία των απαράγωγων κοινωνικών τάξεων των εκλεκτών

 
Κατά την περίοδο εξέλιξης των πιο ανεπτυγμένων κοινωνικών σχηματισμών, όπως αυτών της βιομηχανικής εποχής της νεωτερικότητας, δημιουργήθηκαν, διογκώθηκαν και οργανώθηκαν, λόγω κυρίως της μεγάλης ανάπτυξης της βιομηχανίας, το κεφάλαιο και η εργατική δύναμη, εκπροσωπούμενα από την αστική και την εργατική τάξη. Με την εκρηκτική ανάπτυξη των δυνάμεών τους, αναγνωρίστηκαν ως οι φυσικοί ηγέτες των αντιμαχόμενων τάξεων, που αγωνίζονται για τη νομή της εξουσίας. Εξουσία όμως, που μόνιμα κατεχόταν από τις δυνάμεις των απαράγωγων κοινωνικών τάξεων των εκλεκτών, που ενισχύθηκαν ακόμη περισσότερο με τη συμμαχία τους με το αστικό συσσωρευμένο κεφάλαιο. Οι παραγωγικές τάξεις, για πρώτη φορά με την ηγεσία της εργατική τάξης, κατόρθωσαν να καταλάβουν την εξουσία στη Ρωσία. Έτσι δημιουργήθηκε η ΕΣΣΔ η πρώτη «αταξική σοσιαλιστική δημοκρατία» ή «δικτατορία του προλεταριάτου», η οποία όμως ταχύτατα χαλιναγωγήθηκε, αναχαιτίστηκε, μετατράπηκε σε μια ιδιαίτερης μορφής κοινωνία, με την εξουσία υπό τον έλεγχο νέου τύπου εκλεκτών, εκφυλίστηκε, αυτοκαταστράφηκε και επανήλθε στον «σωστό» δρόμο. Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ δημιουργήθηκε η βεβαιότητα ότι οδηγούμαστε σε μια μακρόχρονη εποχή κυριαρχίας της «νέας τάξης πραγμάτων», όπου σε διεθνές επίπεδο τα κράτη θα λειτουργούν «αρμονικά» υπό την εποπτεία της Αυτοκρατορίας, οι δε κοινωνικές τάξεις υπό τη σταθερή κυριαρχία και εξουσία των απαράγωγων κοινωνικών τάξεων των εκλεκτών. Μια «κοινωνική αρμονία», που με την επικράτηση της παγκοσμιοποίησης εξασφαλίζεται με τη βοήθεια μη κυβερνητικών διεθνών οργανώσεων, όπως ο ΟΗΕ, το ΔΝΤ, ο ΠΟΕ, ΟΑΣΕ, κλπ, -στις οποίες έχουν εκχωρηθεί από όλα τα κράτη μέρος των εξουσιών τους- και που όλες τους λειτουργούν υπό το διακριτικό ή μη έλεγχο της Αυτοκρατορίας. Μια «βεβαιότητα» που αποτυπώθηκε ακριβέστατα στο «τέλος της Ιστορίας» του Φ. Φουκουγιάμα, ο οποίος όμως σύντομα διαψεύστηκε καθώς οι δυνάμεις της κοινωνίας, ταχύτατα εξελισσόμενες, ανατρέπουν τις συνθήκες ύπαρξης και διατήρησης αυτών των μορφών εξουσίας. 
 

Αδιέξοδο ερμηνείας των κοινωνικών εξελίξεων

 
Παράλληλα κατέρρευσε και το όλο οικοδόμημα του φιλοσοφικού, οικονομικού και πολιτικού στοχασμού, που βασίζεται στα δεδομένα της βιομηχανικής εποχής. Έτσι σήμερα, τόσο η Μαρξιστική και νεομαρξιστική, όσο και η φιλελεύθερη και νεοφιλελεύθερη καπιταλιστικές θεωρίες, βρίσκονται μπροστά σ’ ένα τεράστιο αδιέξοδο ερμηνείας των κοινωνικών εξελίξεων και η παρακμή και η απαξίωσή τους καθρεφτίζονται στα αντίστοιχα πολιτικά τους εκφράσματα. Αντίστροφα η παρακμή και η αποσύνθεση αυτών των πολιτικών εκφρασμάτων υποδηλώνουν και την νέκρωση του ζωοδότη τους φιλοσοφικού και πολιτικού στοχασμού. Με βάση τις παραγωγικές συνθήκες και την τότε ισχύ των κοινωνικών δυνάμεων της εποχής, ο φιλοσοφικο-πολιτικός στοχασμός των ανεπτυγμένων χωρών οδηγήθηκε στη φιλοσοφικο-πολιτική θέση, ότι κατά την εξελικτική πορεία της κοινωνίας, οι προωθητικές της δυνάμεις της «πάλης των αντιθέτων» είναι το κεφάλαιο και η εργατική δύναμη και οι εκπρόσωποί τους, η αστική (με την κεφαλαιοκρατική έννοια) και η εργατική τάξη. Από τους αγώνες αυτών των αντίθετων δυνάμεων γεννήθηκαν όλες οι μέχρι σήμερα επί μέρους μορφές πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης και διαστρωμάτωσης της κοινωνίας. Θέση η οποία οδήγησε στο σημερινό πολιτικό αδιέξοδο και τη γενική συστημική της κρίση.
 

Οικονομικοί  κολοσσοί  αποδεσμευμένοι από  κρατικές εξουσίες

 
Με την έναρξη της ψηφιακής εποχής στην οποία εισερχόμαστε, στα πρωτοπόρα και πιο εξελιγμένα στρώματα της κοινωνίας, εμφανίζονται και νέες μορφές λειτουργίας των συντελεστών παραγωγής πλούτου, του κεφαλαίου και της εργασίας οι οποίες έχουν εξελιχθεί με ποιοτικά άλματα. Το συσσωρευμένο κεφάλαιο εμφανίζεται διχασμένο και ενώ το ένα και μεγαλύτερο μέρος του, προς το παρόν παραμένει στη συμμαχία του, με τις δυνάμεις και τους μηχανισμούς εξουσίας των κοινωνικών τάξεων και συντεχνιών των εκλεκτών, όπου όμως περιορίζεται η ισχύς του στη μεταξύ τους ισορροπία, το άλλο μέρος του, το οποίο προοδευτικά αυξάνεται, ανεξαρτοποιείται, επενδύεται και συμμαχεί: α) με τα αναπτυσσόμενα κράτη και β) με τις παραγωγικές τάξεις, ενισχύοντάς τες με τις πληροφορίες, την τεχνογνωσία και την ευφυΐα που διαθέτει.  Ειδικότερα εμφανίζονται συγκεντρώσεις τεράστιου όγκου κεφαλαίων, με συγχωνεύσεις πολυεθνικών κολοσσών, βιομηχανιών ή τραπεζών, που η οικονομική τους δύναμη υπερβαίνει ακόμη και την οικονομική δύναμη μεσαίου μεγέθους ανεπτυγμένων κρατών. Οι οικονομικοί αυτοί κολοσσοί μόνοι τους πλέον, αποδεσμεύονται προοδευτικά από τις κρατικές εξουσίες και ιδίως της Αυτοκρατορίας, οι οποίες δεν μπορούν να τους εξασφαλίσουν την καταστρατήγηση της «ανταγωνιστικότητας», μέσα στο σημερινό κόσμο της παγκοσμιοποίησης, χωρίς να τους ενδιαφέρει πλέον να επηρεάζουν την πάλη των τάξεων για εξουσία, λειτουργούν μόνοι τους συμμαχώντας με οποιονδήποτε, σύμφωνα με τα συμφέροντα τους, προσπαθώντας να καταστρατηγούν σαν μονοπώλια την «ανταγωνιστικότητα», για όσο διάστημα μπορούν, με συγκριτικά πλεονεκτήματα τις προηγμένες τεχνολογίες και τεχνογνωσίες που διαθέτουν, εξασφαλίζοντας τα κέρδη τους χωρίς τη βοήθεια πλέον εξουσιαστικών μηχανισμών. Η εξελικτική πορεία της διάρρηξης των σχέσεων, εξουσίας – κεφαλαίου, που οφείλεται στο ποιοτικό άλμα των δομών λειτουργίας του κεφαλαίου, θα έχει σαν αποτέλεσμα τη συρρίκνωση της ολικής δύναμης των μηχανισμών εξουσίας των εκλεκτών, που μεγάλο μέρος τους συντηρείτο από αυτό.
 
Η εργατική δύναμη, η ισχύς της οποίας περιορίστηκε, μέσα στη συνολική ισχύ των παραγωγικών δυνάμεων συμμετέχει απλά ως βασικός συντελεστής τους κι όχι πλέον ως ηγέτης τους. Παραγωγικές δυνάμεις όμως μιας νέας μορφής, αποτελούμενες στο μεγαλύτερο μέρος τους από «ανθρωπομηχανές» εμπλουτισμένες μ’ επενδυμένα σ’ αυτές κρατικά και ιδιωτικά κεφάλαια,  διεκδικούν με νέες τακτικές την εξουσία. Με τις νέες μορφές δομής και λειτουργίας τους, οι συντελεστές παραγωγής πλούτου, το κεφάλαιο και η εργασία, γίνεται εμφανές ότι δεν αποτελούν πλέον τους βασικούς πόλους της «πάλης των αντιθέτων» αλλά μέρος των πραγματικών αντίπαλων δυνάμεων που είναι: α) οι πάντα εκτός εξουσίας παραγωγικές κοινωνικές δυνάμεις και β) οι μόνιμα κατέχουσες την εξουσία απαράγωγες κοινωνικές δυνάμεις των εκλεκτών, όπου σε αμφότερες ανισομερώς κατανέμονται.
 
            Μια νέα εξέλιξη στη δομή των αντιμαχόμενων για την εξουσία δυνάμεων, αποτελεί πλέον και η ισχυρή συμμετοχή της γυναίκας σε όλες τις μορφές κοινωνικής πάλης και διεκδικεί με ίσους όρους το ποσοστό της εξουσίας που της αναλογεί, εφόσον διαθέτει στη νέα «ψηφιακή σύγκρουση» διεκδίκησης της εξουσίας, τις ίδιες με τον άνδρα δυνάμεις (οι ανθρωπομηχανές δεν έχουν φύλο).
            Εξέλιξη, που αποτελεί ένα «τεράστιο ποιοτικό άλμα», που σηματοδοτεί και χαρακτηρίζει όμως και την κλιμακωτή πολιτική και συστημική διαστρωμάτωση εξέλιξης των κοινωνιών, ανάλογα με τις πολιτικές κατακτήσεις της γυναίκας. 
 
            Όσον αφορά τη δομή και την ουσία του κεφαλαίου και της ανθρώπινης εργασίας (όχι μόνο εργατικής) που έχει τη δυνατότητα να παράγει αξίες, στα κεφάλαια κάθε είδους και μορφής, χρήμα, εργαλεία, μηχανές, γνώση, πληροφορίες, υλικά αγαθά κλπ, σαν υλικά στοιχεία που έχουν ανταλλακτική αξία, είναι αποταμιευμένη ανθρώπινη ενέργεια, νόμιμη ή παράνομη, που μετατράπηκε σε «ύλη» και που ταχύτατα μπορεί να επανέλθει σ’ ενέργεια με κάποια ανθρώπινη εντολή, για να συνεχίσει να παράγει αξίες. Έτσι μπορεί να θεωρηθεί ότι το κεφάλαιο και η εργασία είναι μία και η αυτή δύναμη, που με τους δικούς τους νόμους εναλλάσσουν τη μορφή τους και ότι η «αποταμίευση» ανθρώπινης ενέργειας είναι το βασικό στοιχείο, που οδήγησε στην αλλαγή του ζώου σε άνθρωπο.
 
            Η εξελικτική πορεία των μέσων παραγωγής και των αντίστοιχων παραγωγικών σχέσεων, μέσα σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και συνεχούς ειρήνης, μετά τον παγκόσμιο πόλεμο, απελευθέρωσε και σταθεροποίησε μεταξύ και εντός των κρατών την «ανταγωνιστικότητα», δύναμη η οποία ενεργοποιεί τους οικονομικούς νόμους: α) της πτωτικής τάσης του μέσου ποσοστού κέρδους των επενδυμένων κεφαλαίων και β) της πτωτικής τάσης των εισοδημάτων των ανεπτυγμένων κρατών μέσα σε μια συνεχή οικονομική τους κρίση, για την σύγκλισή τους με αυτά των αναπτυσσομένων. Οικονομική κρίση κατά την οποία άρχισε να διαφαίνεται η συστημική κατάρρευση όλων των δομών και των πυλώνων, που διαμορφώνουν την κοινωνική δομή και συνείδηση των λαών τους, που σχηματίστηκε, κατά τη διάρκεια της μέχρι σήμερα κοινωνικής ζωής, κατά την οποία με οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα και αν κυβερνήθηκαν οι λαοί, η εξουσία παρέμενε πάντα υπό την κυριαρχία των απαράγωγων τάξεων των εκλεκτών.
 

Φεουδαρχικού τύπου κρατικά κέντρα δύναμης

 
Σε όλα τα ανεπτυγμένα κράτη και ειδικότερα στη χώρα μας, για να κατορθώνει η εξουσία τους να διατηρεί τους μηχανισμούς της πειθαρχίας, και συναίνεσης και διαμόρφωσης γνώμης, αναγκάστηκε να δημιουργήσει φεουδαρχικού τύπου κρατικά κέντρα δύναμης, διοικούμενα προνομιακά από συντεχνίες εκλεκτών, στηλοβατών του συστήματος, οι οποίες χρησιμοποιούν τα κέντρα αυτά σαν ιδιωτικές επιχειρήσεις για ατομικό πλουτισμό. Με τον τρόπο αυτό «νόμιμα» με την επίβλεψη των πολιτικών μηχανισμών και με κάλυψη και ατιμωρησία από τη δικαστική εξουσία, (που αποτελεί και αυτή μια εξόχως προσοδοφόρα ατομική επιχείρηση), μοιράζονται μεγάλο μέρος του εθνικού πλούτου, συνεταιρικά μ’ ένα μέρος του κρατικοδίαιτου ιδιωτικού κεφαλαίου. Οι διαφορές στο μοίρασμα της λείας, μεταξύ των συντεχνιών εξουσίας και του κρατικοδίαιτου κεφαλαίου, αμβλύνονται από το φόβο απώλειας της εξουσίας, ο οποίος λειτουργεί σαν συγκολλητική ουσία στις σχέσεις μεταξύ των φιλόδοξων και άπληστων αυτών «αρπακτικών».
 

Τα  κόμματα συντεχνίες «αρπακτικών» που λυμαίνονται τον εθνικό πλούτο

 
Στα κράτη της ευρωζώνης της νότιας Ευρώπης καθώς και στη χώρα μας το πολιτικό τους οικοδόμημα καταρρέει. Οι ιδεολογικές τους θέσεις, που ίσχυαν κατά τη διάρκεια της τελευταίας περιόδου της βιομηχανικής εποχής, «αριστερά – δεξιά», σοσιαλδημοκρατία – φιλελεύθερη ή νεοφιλελεύθερη δημοκρατία, σοσιαλισμός – καπιταλισμός κλπ έχουν πλήρως απαξιωθεί. Τα πολιτικά κόμματα δεν εκφράζουν πλέον τις παραγωγικές ή ακόμη και τις απαράγωγες κοινωνικές τάξεις, παρά μόνο συντεχνίες «αρπακτικών», που λυμαίνονται τον εθνικό πλούτο. Γι’ αυτό και σε όλες τις δομές τους επανδρώνονται από κρατικοδίαιτα συνδικαλιστικά όργανα και πολιτικούς, που ελέγχονται απόλυτα από το σύστημα εξουσίας των εκλεκτών και του κρατικοδίαιτου ιδιωτικού κεφαλαίου. Μια πραγματικότητα που επεξηγεί τον λόγο, για τον οποίο τα πολιτικά κόμματα έπαψαν πλέον να κάνουν συνέδρια προσδιορισμού της ταξικής τους θέσης και ιδεολογίας, παρά μόνο συνέδρια ανάδειξης των καθοδηγητικών τους οργάνων.
 

Συνθήκες μετατροπής του πλήθους σε λαό

 
Με την εμφανισθείσα στη χώρα μας μόνιμη οικονομική κρίση και το θίξιμο των συμφερόντων μεγάλων λαϊκών στρωμάτων, προκαλούνται εκρήξεις αναζωογόνησης της λειτουργίας των νεκρωμένων πολιτικών εγκεφαλικών τους κυττάρων, δημιουργούνται οι συνθήκες μετατροπής του πλήθους (ενός ανομοιογενούς συνόλου ακαθόριστων σχέσεων και επιδιώξεων) σε λαό (ένα σύνολο με ενιαία βούληση και δράση), διογκώνονται οι δυνάμεις, που αντιμάχονται τους μηχανισμούς εξουσίας των εκλεκτών, εμπεδώνουν ότι όλα τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα λειτουργούν σε βάρος των συμφερόντων τους, απομακρύνονται απ’ αυτά, όπως φαίνεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις, αποτελούν πλέον ένα νέο πολιτικό χώρο «ο κανένας» και αναζητούν να ενταχθούν σ’ ένα νέο πολιτικό φορέα που θα τα εκφράζει. Ένα νέο πολιτικό φορέα που θα εξασφαλίζει, όταν καταλάβει την εξουσία: α) τον εξοβελισμό όλων των κέντρων δύναμης των προνομιούχων συντεχνιών που συνθλίβουν το κοινωνικό σύνολο β) τη θεσμοθετημένα αναλογική εκπροσώπηση όλων των κοινωνικών τάξεων και φύλων σ’ αυτή, γ) την αξιολόγηση και «εξακριβωσιμότητα» όλων των κρατικών λειτουργιών και λειτουργών με τη συνεχή δημοσίευση όλων των πληροφοριών που τους αφορά και δ) τη διασφάλιση ότι οι εκλεγμένοι πολιτικοί άρχοντες δεν θα μετατραπούν πάλι σε κατεστημένο εκλεκτών.
 
Κατά τη διάρκεια των αγώνων τους, οι νέοι πολιτικοί φορείς που θα εκπροσωπούν τις παραγωγικές δυνάμεις, πρέπει να λαμβάνουν υπ’ όψη τους, τους νόμους ανάπτυξης της κοινωνίας, που μπορούν να ερμηνεύσουν σωστά την πορεία της, σύμφωνα με τις, νέας μορφής, παραγωγικές δυνάμεις και τις νέες παραγωγικές σχέσεις της ψηφιακής εποχής, οι οποίες δεν έχουν καμιά σχέση μ’ εκείνες της ξεπερασμένης βιομηχανικής εποχής. Έτσι μόνο θα εξασφαλίσουν τη μέγιστη επιδίωξη της πολιτικής επιστήμης που είναι η «προβλεψιμότητα» και τότε μόνο η πρακτική τους δράση για την επίτευξη των στόχων τους θα είναι επιτυχής. Προβλεψιμότητα με την οποία προσδιορίζονται με βεβαιότητα οι μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις, οι οποίες ακολουθούν μια νομοτελειακή πορεία, της ποσοτικής ανάπτυξης των δυνάμεων των παραγωγικών τάξεων, μέχρι το σημείο του ποιοτικού τους άλματος και της ανατροπής των απαράγωγων κοινωνικών τάξεων των εκλεκτών. Οι δυνάμεις εξουσίας μ’ όλο το πολιτικό τους σύστημα, κατά την πορεία αυτή, προοδευτικά, λόγω της μόνιμης οικονομικής κρίσης των ανεπτυγμένων χωρών και αδυναμίας συντήρησης και διατήρησής του, θα συρρικνώνονται και θα εξασθενίζουν. Η συρρίκνωση αυτή θα εντείνεται όσο: α) θα μειώνονται τα προνόμια και εισοδήματα των «αρπακτικών» και θα οδηγούνται σε μεταξύ τους συγκρούσεις για τη διατήρηση των κεκτημένων τους. β) θα δημοσιοποιούνται πληροφορίες, που αφορούν τα προνόμια, τα εισοδήματα και η διαφθορά τους και γ) θ’ απομακρύνονται από τις τάξεις τους «ανθρωπομηχανές» που θα μεταστρέφονται από τύψεις συνείδησης και θα εντάσσονται πολιτικά με το μέρος των παραγωγικών τάξεων.
 

Δημιουργία νέου φορέα εκπροσώπησης των παραγωγικών τάξεων

 
Για τις παραγωγικές κοινωνικές δυνάμεις το σημαντικότερο γεγονός για την ενεργοποίηση του αγώνα τους, είναι η δημιουργία φορέα εκπροσώπησής τους. Ενός φορέα, που θα καθορίζει όλες τις πολιτικές του θέσεις τόσο κατά τη διάρκεια του αγώνα, όσο και κατά την επικράτησή του και άσκηση της εξουσίας. Ηγετικό στοιχείο όμως και αιχμή του δόρατος του αγώνα του θα αποτελέσει προοδευτικά η μεγαλύτερη στη σημερινή εποχή κοινωνική τάξη των «ανθρωπομηχανών». Μια συνεχής διογκούμενη κοινωνική τάξη επιστημόνων και τεχνικών μικροαμοιβόμενων, άνεργων και σπουδαστών, που εμπεδώνουν ότι με τις σημερινές συνθήκες αποκλείεται πλέον η δυνατότητα να ενταχθούν στους κρατικοδίαιτους μηχανισμούς της εξουσίας των εκλεκτών. Πρόκειται για άτομα, που έχουν επενδυθεί επάνω τους τεράστια ποσά ιδιωτικών και κρατικών κεφαλαίων, που είναι προβληματική η αναπαραγωγή τους. Άτομα, που το σύστημα μέχρι τώρα, με τους μηχανισμούς του της βιομηχανίας της συναίνεσης και διαμόρφωσης γνώμης, νέκρωσε τα εγκεφαλικά πολιτικά τους κύτταρα και τ’ απομάκρυνε από πολιτικές ιδεολογικές ομαδοποιήσεις και διεκδικήσεις. Άτομα απομονωμένα το ένα από το άλλο, μέσα σ’ ένα υπερτεχνολογικό σύμπαν, που κυριαρχούν το στρες, οι ψυχικές διαταραχές και η κατάθλιψη. Άτομα όμως, που η απόγνωση, η αγανάκτηση και ο θυμός σε συνδυασμό με την εκρηκτική νεανική τους επαναστατικότητα, θα αντιστρέψουν όλο το οικοδόμημα της πολιτικής τους χειραφέτησης, από τα σκοτεινά κέντρα διαφώτισης, που κύρια αποτελούνται από την εκκλησία, τους πολιτικούς, τα ΜΜΕ και τους νέους «ιεροεξεταστές» πανεπιστημιακούς καθηγητές. Άτομα ευφυή, που αντιλαμβάνονται ότι το «σύστημα» δεν απειλείται από την «τρομοκρατία» την οποία το ίδιο δημιούργησε, τροφοδοτεί και μεγαλοποιεί σαν πρόσχημα για να συντρίβει τις αντιστάσεις των λαών, που απειλούν τα συμφέροντά του, αλλά από την ανακάλυψη και δημοσιοποίηση πληροφοριών που δολίως αποκρύπτονται από τους λαούς και αποκαλύπτουν την αρπακτικότητα του. Η ταχύτητα πολιτικοποίησης αυτής της «κοινωνικής τάξης» με τις τεράστιες πνευματικές δυνάμεις και τα διαδικτυακά μέσα, είναι το μεγαλύτερο σύγχρονο όπλο, στη σύγκρουση της νέας ψηφιακής εποχής, που θα κρίνει και την έκβασή της, καθώς η δυνατότητα λύσεων με τους μηχανισμούς πειθαρχίας των εκλεκτών και επιβολής δικτατοριών, έχει πλέον οριστικά εκλείψει.
 

Αναγεννημένη τέχνη

 
Παράλληλα η πολιτικοποίηση αυτής της κοινωνικής τάξης, καθώς και η πολιτικοποίηση μεγάλων λαϊκών στρωμάτων θα δημιουργήσει νέες πνευματικές ανάγκες κατά τη διάρκεια των αγώνων τους, η ικανοποίηση των οποίων θα ενεργοποιήσει πνευματικές δυνάμεις, να παράγουν πνευματικά προϊόντα όλων των ειδών τέχνης. Μιας νέας όμως μορφής αναγεννημένης τέχνης, που πάντα λειτουργεί σαν μπροστάρης στους αγώνες των λαών. 
 
Η ιστορία μας δείχνει ότι καμιά δύναμη δεν μπορεί να σταματήσει την εξελικτική πορεία της κοινωνίας, σε όλες τις μορφές διαστρωμάτωσής της. Οι πιο εξελιγμένες κοινωνικές μορφές ή θα εξελίσσονται ή θα παρακμάζουν και θα υποβιβάζονται σε κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Γι’ αυτό ένας δρόμος υπάρχει για τα πρωτοπόρα κοινωνικά στρώματα και ειδικότερα για τη χώρα μας. Αυτός της οργάνωσης του αγώνα για την επικράτηση των παραγωγικών τάξεων του λαού μας και της αντικατάστασης του πολιτεύματος της «δημοκρατίας των πολιτών», του πιο εξελιγμένου πολιτεύματος της βιομηχανικής εποχής που δύει, με την «δημοκρατία των τάξεων» του νέου πολιτεύματος της ψηφιακής εποχής που ανατέλλει.                               
    
Υ.Γ.: Τα σκίτσα, με αγγλική λεζάντα ευκόλως κατανοήσιμη, επιβεβαιώνουν με τη σειρά τους τον διεθνή προβληματισμό για την ποιότητα της δημοκρατίας σήμερα  

Για περισσότερα κείμενα του Λάμπρου Σταματιάδη, πατήστε εδώ

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.