Που πας καραβακι με τετοιον καιρο;

«Χάθηκε ο δάσκαλος

ο ποιητής

ο έρωτας

η σκέψη

και η αντίδραση»

Νίκος Διπλός, Χωρίς αναπνοή

Οι άνεμοι που φύσηξαν αυτό το καλοκαίρι στη χώρα μας δεν βοήθησαν μόνο στην εξάπλωση των πυρκαγιών (με τη γνωστή εθνική τραγωδία) αλλά σπρώχνουν και την ελληνική κοινωνία στα βράχια.

Ετούτη την περίοδο στην Ελλάδα φωνάζουν άπαντες κατά πάντων και συχνά φωνάζουν όλοι μαζί εν είδει παράφωνης χορωδίας: φωνάζει ο κλέφτης, ο νοικοκύρης, οι τρίτοι, οι απόντες, ακόμα κι οι πεθαμένοι. Ζούμε στην εποχή των κραυγών: κραυγές αντίστασης[;], διαφορετικότητας/διαφοροποίησης, ψευτομαγκιάς, μίσους.

Οι άτυχοι κακολογούν τους τυχερούς, οι δυστυχείς τους ευτυχισμένους, οι χαμένοι τους νικητές, οι άσχημοι τους όμορφους, οι υγιείς τους έχοντες υποκείμενα νοσήματα, οι βολεμένοι τους ευάλωτους,οι δυνατοί τους αδύναμους, οι καθαροί τα λαμόγια, οι ψεκασμένοι τους ορθολογιστές, οι εμβολιασμένοι τους ανεμβολίαστους, οι πυρόπληκτοι τους αδιάφορους παραθεριστές, οι οικολόγοι τους επενδυτές, οι πιστοί τους άθεους, οι δεξιοί τους αριστερούς (και τούμπαλιν), οι εναλλακτικοί τους  συστημικούς, οι φοβισμένοι τους ψύχραιμους, οι πολεμοχαρείς τους ειρηνοποιούς, οι «επαναστάτες» τον κυρ-Παντελή, οι δικαιωματίες (sic) τους υπέρμαχους του δημοσίου συμφέροντος, οι νομοταγείς τους παράνομους, οι ερωτύλοι τους κρυόκωλους κλπ, κλπ, κλπ.

Ιδεοληπτικές πλατφόρμες που κακοφορμίζουν, νοσταλγοί που τραμπουκίζουν, θρησκόληπτοι που «ριζοσπαστικοποιούνται», δεισιδαίμονες που προσεύχονται για να λυθούν τα μάγια, εγκλωβισμένοι στο ένοχο παρελθόν τους που παγιδεύουν το μέλλον, ένας κανιβαλικός λαϊκισμός κι ένας διαλυτικός ριζοσπαστισμός (Κ.Καλφόπουλος) μοιάζει να φυσάει από παντού και να παρασέρνει το καραβάκι «Η Ελλάς» σε αχαρτογράφητα ύδατα.

Αν το μυστικό της διαχείρισης της αγανάκτησης και της απόγνωσης βρίσκεται στο βάθος της (αυθεντικής κι όχι της κατασκευασμένης) οργής, αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να είναι αυτός ο ιδεώδης σκοπός, αυτό το υψηλό ιδανικό που υπηρετούν όσοι τζογάρουν μέσα στην καταστροφή (των άλλων); Οι υπερασπιστές της ολικής ιδεολογίας με τα αδιάψευστα (sic) δόγματα, των γενικών προβλέψεων καθολικής ισχύος, της μιάς και μόνης πηγής γνώσης, οι εκδίδοντες φετφάδες με οδηγίες προς (αφελείς) πιστούς, ενώ διαψεύδονται καθημερινά από την σκληρή πραγματικότητα συνεχίζουν να επενδύουν στην αυθεντία των φθαρμένων κοσμοειδώλων.

Τα κάθε είδους και χρωματισμών Ιερατεία άλλοτε επιχειρούν να  ηθικοποιήσουν  τον πολίτη κι άλλοτε να πολιτικοποιήσουν την ηθική. Κι όλα αυτά μέσα σ’ ένα κοινωνικό κλίμα όπου το αίσθημα αβοηθησίας κι αδυναμίας (ακόμα και βραχυπρόθεσμου) προγραμματισμού της προσωπικής ζωής έχει επικρατήσει.

Τα μελτέμια θα συνεχίσουν για λίγο ακόμα, η θάλασσα μας προειδοποιεί, το σκαρί έχει παλιώσει, οι ναύτες έχουν κουραστεί να κωπηλατούν. Μόνον οι ανώτατοι αξιωματικοί όλων των ειδικοτήτων μοιάζει να εθελοτυφλούν πιστεύοντας ότι καπετάνιος είναι ο Θεός της Ελλάδας. Αυτή όμως η αντίληψη δεν ανταποκρίνεται σε σύγχρονο Κράτος, ούτε σε ώριμο κοινοβουλευτικό σύστημα.

Και ο νοών, νοείτω…

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.