Point of View: Seated

«ΑΔΥΝΑΤΟΝ
 
Να θαυμάζεις το μίσος σε ό,τι ξένο.
Να δέχεσαι τον φυλετικό ρατσισμό.
Να σκύβεις το κεφάλι μπροστά στο τσεκούρι εθελοτυφλώντας, βλέποντάς το για λάβαρο αγάπης.
Να χάνεις κάθε μάχη και να μας λες ότι νικάς (αυτό το λες και ψεύτη, ακόμα και λαϊκιστή, μη σου πω πρωθυπουργό).
Να αδιαφορείς για τον αδύναμο που υπήρξες ή παρ’ ολίγο να υπάρξεις στη θέση του».
 
Αναγνώστη/ρια μου που δεν μπήκες στο κλίμα «σατιρίζω»-με πικρό χαμόγελο- το διαφημιστικό του ΟΠΑΠ για τους Παραολυμπιακούς του Rio.
 
Ξέρω άργησα αλλά δεν μ’ αρέσει να γράφω τα πράγματα όταν είναι φρέσκα, όταν είναι ζεστά, μόλις τα βάζω στο στόμα, γιατί η ουσιαστική γεύση είναι αυτό που μένει μετά.
 
Πέραν των σπουδαίων συμμετοχών και επιτυχιών των αθλητών του «Ηρόδικου» (Αθλητικός Σύλλογος ΑμεΑ με έδρα την Κομοτηνή) και της εναπομείνασας γλύκας, έμεινε και μια καούρα. Κάτι που μου κάθεται στον λαιμό, μου γυρνάει το στομάχι και θέλω να κάνω εμετό. Αυτή η ατελείωτη παραγωγή της ιδεολογίας εμβατηριακής τυμπανοκρουσίας του «Ήρωα της Ζωής», του αξιολύπητου και αξιοθαύμαστου με «ειδικές ανάγκες» και «ειδικές δεξιότητες» παιδιού (κι ας είναι 45 χρόνων) γιατί καταφέρνει το αδύνατον.
 
Σιχαίνομαι, αηδιάζω, μελαγχολώ. Πάω να ξεχάσω αυτούς που τολμούν και λυπούνται τον όποιο ανάπηρο χτυπώντας τον φιλικά στην πλάτη γιατί «το καημένο το παιδί, τι περνάει; Δόξα τω Θεώ! Καλά είμαστε…» και τον θαυμάζουν για την «Δύναμη Ψυχής», αλλά την κόρη τους δεν τη δίνουν, ούτε ζωγραφιστή, σε αυτόν τον τύπο που χθες τον ανάγκασαν να μετατρέψει το αμαξίδιο σε αμάξι, βγαίνοντας στον δρόμο, γιατί όπου υπάρχει ράμπα είναι και χώρος στάθμευσης, έτσι; Όλους αυτούς θέλω να τους ξεχάσω εδώ στη Δύση αλλά δεν μπορώ. Γιατί βλέπω τον πρωθυπουργό της χώρας να τα αναπαράγει, να τα ενστερνίζεται και να αδιαφορεί για την ύπαρξη political correctness of disability aspects, μιας και ποιος θα διαμαρτυρηθεί;!
 
 Αφού εδώ ο σημαιοφόρος των τιμωμένων μόνο για τους αθλητές με αναπηρία μίλησε. Για τους έγκλειστους στα ιδρύματα της χώρας, που είναι δεμένοι σε κλουβιά και υποφέρουν από κατακλίσεις και μοναξιά, που έχουν φυλακιστεί με την καταδικαστική απόφαση «Ανάπηρος» – ούτε αθώος, ούτε ένοχος – τίποτα. Και αυτοί οι έγκλειστοι- οι φυλακισμένοι οι ισοβίτες- ρε καθίκια μπορεί να έχουν την ίδια αναπηρία με εμένα και τον σημαιοφόρο της αποστολής, που τυχαίνει να είμαστε ομοιοπαθούντες, αλλά ετεροφρονούντες σχετικά με τον σεβασμό στον συνάνθρωπο και το φιλότιμο που χαρακτηρίζει έναν υπερήφανο ανάπηρο που δεν καταδέχεται να τον πουλάνε ως φιγούρα έμπνευσης οίκτου και πηγής παρηγορίας για τον Έλληνα τηλεθεατή.
 
Δεν το δέχομαι αυτό. Φαντάζει Αδύνατον.
Κι αν αυτό με ενοχλεί μια φορά η αποδοχή των ευσήμων από νεοναζιστικά κτήνη με ενοχλεί χίλιες φορές. Όταν είναι κοινή γνώση η εξολοθρευτική θεωρία και πράξη του ναζισμού απέναντι στους ανάπηρους αρνούμαι πεισματικά να τους ευχαριστήσω για τα συγχαρητήριά τους, πόσω μάλλον να χαμογελάσω δίπλα τους μπροστά από έναν φωτογραφικό φακό.
 
Δε με ενοχλεί απλά αυτή η κατάσταση, με πληγώνει. Είχα την τύχη πριν λίγες μέρες να δώσω το παρόν στη συμμετοχή του συλλόγου Περπατώ στην Rehacare 2016, Διεθνή έκθεση με αντικείμενο την αναπηρία σε κάθε φάσμα της, που πραγματοποιήθηκε στο Ντύσσελντορφ.
 
Βασικός σκοπός μας ήταν να αναδείξουμε τη δράση του συλλόγου «ΠΕΡΠΑΤΩ» όλα αυτά τα χρόνια, την επιρροή του στην κοινωνία και γενικότερα ό,τι δραστικό και ζωογόνο συμβαίνει στον χώρο της αναπηρίας εν Ελλάδι και να προσελκύσουμε ανθρώπους με αναπηρίες να έρθουν στην Ελλάδα. Η ομάδα μας αποτελούνταν από τους Αλέξανδρο Ταξιλδάρη, Μιχάλη Ραγκούση, Μάκη Καλαρά και εμένα τον νεότερο, ασχετότερο μα και γοητευτικότερο ασφαλώς.
 
 Λοιπόν για να περιγράψω το σκηνικό είχε 900 περίπτερα και 7 αίθουσες. Οι εκθέτες ήταν από την Ιαπωνία μέχρι και τον Καναδά και το κοινό ήταν πολύ, πάρα πολύ. Δεν έχω ξαναδεί τόσους ανάπηρους μαζί μου είπε μια εθελόντρια και είχε δίκιο. Ανάμεσα σε αυτούς τους ανάπηρους λοιπόν υπήρχαν και κάποιοι οι οποίοι είτε ήταν ομογενείς κάτοικοι Γερμανίας είτε είχαν ταξιδέψει στην Ελλάδα πριν την αναπηρία τους και πίστευαν πως δεν γίνεται να έρθουν ποτέ ξανά.
 
Εκεί λοιπόν μία κυρία σε συζήτηση που έκανε με τον Άλεξ δήλωσε πως «Δυστυχώς στην Ελλάδα εμείς πολύ δύσκολα ερχόμαστε, εξάλλου στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολλά προσβάσιμα μέρη» για να λάβει την εξής απάντηση από τον Άλεξ «Όχι! Στην Κομοτηνή είναι προσβάσιμα. Δεν έχετε κανένα κώλυμα. Από τον καφέ μέχρι την υπηρεσία, την πρόσβαση στη θάλασσα και σε όλες τις δραστηριότητες που προσφέρουμε υπάρχει προσβασιμότητα».
 
 Αυτό είναι μια πολύ ωραία αλήθεια, μια ουτοπική μεν για κάποιους, πραγματικότητα δε για εμάς. Ξέρω ότι για αρκετούς από σας μοιάζει λίγο αδιάφορο ότι η Κομοτηνή είναι μια από τις πιο προσβάσιμες πόλεις της χώρας. Θα έπρεπε να γνωρίζεται όμως πως αυτό δεν έγινε ούτε από τη μια μέρα στην άλλη ούτε μέσω κάποιου προεδρικού διατάγματος. Έγινε με εθελοντισμό, με προσωπικές θυσίες από ανθρώπους που πίστεψαν και οραματίστηκαν πως οι ανάπηροι της κοινωνίας αυτής δεν αξίζουν να είναι κλεισμένοι σπίτια τους. Δεν αξίζουν να πηγαίνουν σε άλλα σχολεία ή να ζουν σε ιδρύματα όντας φυλακισμένοι. Δεν αξίζουν τον οίκτο και την εκμετάλλευση κανενός και φυσικά δεν αξίζουν ούτε κατά διάνοια την πολιτική στείρωσης, ευθανασίας και εξόντωσης των ναζί.
 
Για αυτό φωνάζω, αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει…
 
Χωρίς βρώμικο αίμα
 
Αλλά πάντα
Με τιμή,
Σπύρος Νταντανίδης
 
ΥΓ1. Στο Λονδίνο έχει ήλιο…
ΥΓ2. Πολύ κουλτουριάρικη η κατακλείδα με Παπακωνσταντίνου, έτσι; Ε ρε τι καλλιτέχνης είμαι ο άτιμος! Φτου μου…
ΥΓ3. Μια φράση που έχω ματακλέψει από μια αγαπημένη μου καθηγήτρια: …γιατί η ουτοπία του σήμερα είναι η πραγματικότητα του αύριο…

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.