Οταν σπερνεις εθνικισμο και μισος…

Ένας φίλος μου, μου έλεγε τις προάλλες πως η «κολλητή» της κόρης του που πάνε μαζί στο δημοτικό (μιλάμε για κοριτσάκια επτά χρονών) του έλεγε πως «οι Τούρκοι είναι εχθροί μας» και ότι «μισεί» τους Τούρκους.

Όταν ο φίλος μου της εξήγησε πως δεν είναι σωστό να μισούμε τους ανθρώπους λόγω της καταγωγής τους, διότι και ο ίδιος αλλά και η κόρη του, που είναι «κολλητή» της, έχουν καταγωγή τουρκική, το κοριτσάκι άρχισε να κλαίει και να φωνάζει «όχι, εσείς δεν είστε Τούρκοι, είστε καλοί άνθρωποι».

Ένα παρόμοιο σκηνικό μου είχε αναφέρει ένας άλλος καλός μου φίλος πριν κάποια χρόνια, που σε ένα νηπιαγωγείο ένα παιδάκι κρατούσε ένα ξύλο, το οποίο είχε φαντασιωθεί σαν όπλο και όταν το ρώτησε τι κάνει απάντησε: «Σκοτώνω Τούρκους».

Καθώς άκουγα τα παραπάνω, σκέφτηκα τα δικά μου παιδικά χρόνια. Είχαμε και εμείς αυτήν την υστερία του εθνικισμού και ρατσισμού στο σχολείο, στο σπίτι, στη γειτονιά;

Στην αρχή η απάντηση ήταν αρνητική. Εμένα ας πούμε, η μάνα μου που είναι Τουρκάλα και πιστή Μουσουλμάνα που προσεύχεται πέντε φορές τη μέρα, δε μου μίλησε ποτέ για την ανωτερότητα των Τούρκων ή των Μουσουλμάνων. Δεν υποτίμησε ποτέ μπροστά μου τους Έλληνες, Ρώσους ή Χριστιανούς. (Καμιά φορά με ανάγκαζε να πηγαίνω τζαμί βέβαια, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το θέμα μας.)

Ο μπαμπάς μου, απ’ την άλλη, είχε περισσότερους φίλους πλειονοτικούς παρά μειονοτικούς (ένας εκ των οποίων σήμερα είναι και αρχισυμμορίτης των ναζί στην πόλη μας). Ο ατσάλινος αυτός εργάτης, που ήταν και συνδικαλιστής στο ΠΑΜΕ ένα φεγγάρι, που η μόνη φορά δάκρυσε στη ζωή του ήταν στην κηδεία του «κολλητού» του, του Χρήστου, δεν μπορούσε να μου μάθει να συμπεριφέρομαι ρατσιστικά!
Άρα, στην οικογένεια, δεν υπήρχε μια τέτοια υστερία.

Ούτε στη γειτονιά μου, που κατοικούν άνθρωποι από διάφορες θρησκείες και εθνικές καταγωγές. Εγώ είχα «κολλητό» τον Αλέξη ή Sasha ο οποίος ήταν απ’ τη Ρωσία, παίζαμε μπάλα με παιδιά που ήταν από Αρμενία ή Ουζμπεκιστάν, βλέπαμε τουρκικό πρωτάθλημα μαζί στο καφενείο του Οσμάν αγκά.
Μετά θυμήθηκα τα χρόνια στο γυμνάσιο και η απάντηση μου άλλαξε. Διότι θυμήθηκα, που στα μαθήματα γυμναστικής μας άφηνε ο καθηγητής να παίζουμε ποδόσφαιρο, δε παίζαμε με «μιξ» ομάδες αλλά κάναμε αγώνα «Έλληνες» ενάντια στους «Τούρκους». Ποιος το σκέφτηκε και γιατί; Δε ξέρω.

Και «κόλλησα» στο εξής σημείο: Και τα πρώτα δύο σκηνικά που ανέφερα στην αρχή, αλλά και η δική μου περίπτωση, συμβαίνουν σε ιδρύματα εκπαίδευσης. Τα οποία ιδρύματα, υποτίθεται ότι είναι υποχρεωμένα να μας μαθαίνουν να γίνουμε καλοί άνθρωποι, να μας «δίνουν το όραμα», να μας δίνουν τη γνώση για να παλέψουμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο.

Αλλά –δυστυχώς– στο ομορφότερο προτεκτοράτο της ΕΕ, στα σχολεία μαθαίνουν στα παιδιά το πόσο «γαμάτοι» ήταν οι πρόγονοι τους, τι μεγάλη ιστορία έχουν, ότι δεν έκαναν επεκτατικό πόλεμο ποτέ αλλά μόνο άμυνα και ότι όλοι είναι «εχθροί» της Ελλαδίτσας –οπότε και δικοί μας– αλλά η Ελλαδίτσα «δε πεθαίνει ποτέ».
Και τα παιδιά εκεί αντί να μαθαίνουν τον Αριστοτέλη ή τον Αισχύλο, με λίγα λόγια τη δημοκρατία και φιλοσοφία των Ελλήνων, ώστε να γίνουν σκεπτόμενοι άνθρωποι, μαθαίνουν για τους «κακούς» Τούρκους και «ξένους» και γίνονται «χάρτινα Κωλοκοτρανάκια».

Και όχι μόνο στα σχολεία. Εγώ στη δική μου περίπτωση μπορεί να ήμουνα τυχερός, αλλά και στα σπίτια, στην οικογένεια, στη γειτονιά αυτός ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, η μισαλλοδοξία σπέρνεται.
Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο υπάρχουνε «τενεκέδες» που δεν βλέπουν τους πρόσφυγες να ρίχνουν φράχτες για να φύγουν στην Ευρώπη και «ουρλιάζουν» πως ήρθαν να μας κατακτήσουν.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο υπάρχουνε «τενεκέδες» που «ξεχνάνε» πως οι Έλληνες έζησαν 400 χρόνια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και δεν εξισλαμίστηκαν και «ουρλιάζουν» πως «έρχονται μετανάστες να μας ισλαμοποιήσουν».
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο υπάρχουνε «τενεκέδες» που βρίζουν ασύστολα τον κάθε μειονοτικό που εκφράζει την άποψη του και τον αποκαλούν «τσιράκι του προξενείου».

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο υπάρχουνε «τενεκέδες» που πιστεύουν πως μια ολόκληρη μειονότητα καθοδηγείται από ένα προξενείο, άρα είναι και εχθροί αυτής της χώρας… ξεχνώντας πως αυτοί οι άνθρωποι έχουν δώσει δεκάδες νεκρούς για να φύγει η «μπότα» των Γερμανών ναζιστών και Ιταλών φασιστών απ’ αυτή τη χώρα.

Τέλος, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο υπάρχουνε «τενεκέδες» που δίνουν μαχαίρι στο χέρι των ναζιστών δολοφόνων, ψηφίζοντας τη συμμορία τους ή και κάποιοι άλλοι «τενεκέδες» που πιστεύουν πως η σωτηρία της χώρας βρίσκεται σ’ ένα πραξικόπημα που θα ηγείται ο Φράγκος Φραγκούλης.
 
Μήπως ήρθε η ώρα να «ταρακουνηθούμε» και να συνέλθουμε και να δούμε ότι πρέπει να επανιδρύσουμε τη χώρα μας;
 
* Ο Μουσταφά Τσολάκ είναι ποιητής, δημοσιογράφος και μεταφραστής.
[email protected]

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.