Ο τεταρτος Μαγος

Πάνε πολλά χρόνια από τότε που άκουσα για πρώτη φορά την ιστορία του τέταρτου Μάγου. Στην πέμπτη ή έκτη Δημοτικού πρέπει να ήμουν. Είχα πάει με τον πατέρα μου σε μια δουλειά που είχε σε κάποιο ορεινό χωριό, που δεν θυμάμαι τ’ όνομά του, μια ώρα περίπου απ’ την πόλη. Πλησίαζαν Χριστούγεννα. Απόγευμα, μα ήταν ήδη σκοτεινά στους στενούς πλακόστρωτους δρόμους του χωριού. Κουβαλούσαμε στ’ αμάξι έναν μουσαμά δαπέδου, που ήταν της μόδας τότε να βάζουν στα πατώματα των σπιτιών. Ο πατέρας μου θα παρέδιδε την παραγγελία και θα τοποθετούσε τον μουσαμά. Νοικοκυραίοι οι άνθρωποι που μας περίμεναν, κέρασαν σπιτική πίτα, καφέ, πορτοκαλάδα για μένα, κι αμέσως μετά ξεκίνησαν οι μεγάλοι τη δουλειά. Για να μην μπλέκομαι στα πόδια τους, κάθισα στο διπλανό δωμάτιο, να κάνω και παρέα στον παππού της οικογένειας, έναν συνταξιούχο δάσκαλο, που λόγω προβλημάτων στα πόδια ήταν περιορισμένος στο κρεβάτι. 
 
Ο ηλικιωμένος δάσκαλος με υποδέχτηκε καλόκαρδα. Ρυτιδιασμένο πρόσωπο, κατάλευκα μαλλιά, βλέμμα βαθύ, σχεδόν απόκοσμο. Κι η φωνή του βαθιά και ήρεμη, όταν με ρωτούσε το όνομά μου και ποιο ήταν εκείνο το βιβλίο που κρατούσα στα χέρια μου. Θυμάμαι, πάντα κουβαλούσα ένα βιβλίο, κυρίως όταν θα πήγαινα σε μέρη άγνωστα ή σε περιστάσεις που μου προξενούσαν άγχος. Ένιωθα το βιβλίο σαν μια έξοδο κινδύνου από μια στενόχωρη πραγματικότητα, ή μάλλον σαν μιαν είσοδο ασφαλείας σ’ έναν άλλο κόσμο, καλύτερο ηθικά, δικαιότερο, πιο κατανοητό – καλοί και κακοί βολικά διαχωρισμένοι, έναν κόσμο «ελέγξιμο» κάπως από τις μικρές μου δυνάμεις. Το βιβλίο που είχα τότε μαζί μου το θυμάμαι καλά: η «Ιστορία των τριών Μάγων», ενόψει των επικείμενων εορτών. Είχα βάλει στόχο να αποστηθίσω επιτέλους τα ονόματά τους και τα δώρα που είχαν φέρει για το Θείο Βρέφος. 
 
«Την ιστορία του τέταρτου Μάγου σας την λένε τώρα καθόλου στο Σχολείο σας;», με ξάφνιασε η ερώτηση του γέρου δασκάλου. Δεν ξέρω αν μουρμούρισα κάτι ή αν απλά έγνεψα «όχι» με το κεφάλι μου. Δεν ξέρω καν αν είχε σημασία γι’ αυτόν η απάντησή μου, καθώς είχε σκοπό να αφηγηθεί ούτως ή άλλως τη διήγησή του. Να γευτεί τη χαρά να γίνει ξανά, έστω για λίγο, δάσκαλος. Σύντομα πάντως κρεμόμουν από τα γερασμένα χείλη του, που ξεκινούσαν την ιστορία. Μια ιστορία που τη θυμάμαι σαν να την άκουγα χθες.
 
Ο Μελχιόρ, ο Κασπάρ κι ο Βαλτάσαρ, φορτωμένοι χρυσό, λιβάνι και σμύρνα για να τιμήσουν τον νέο Βασιλιά που θα γεννιόταν, όπως είχαν διαβάσει στα άστρα, περίμεναν μέρες πολλές τον Αρταβάν στη Βορσίππα, στα βάθη της Περσίας. Ο φίλος τους από τα Εκβάτανα, που μελετούσε κι αυτός τα ουράνια σώματα, θα τους συναντούσε εκεί, για να ξεκινήσουν όλοι μαζί το ταξίδι τους για τον τόπο όπου θα γεννιόταν ο Βασιλιάς. Όμως εκείνος είχε αργήσει κι αυτοί έπρεπε να βιαστούν. Ποτέ δεν θα μάθαιναν τι του είχε συμβεί. Στην αρχή νόμισαν ότι απλά αργοπόρησε – το ’χε συνήθεια αυτό. Πάντα ξεχνιόταν μελετώντας κάτι που τον ενδιέφερε. Στον δρόμο τους για τη Βηθλεέμ, ακολουθώντας το φως του άστρου, αναρωτήθηκαν συχνά πού να ’ταν, αν θα προλάβαινε να δει νεογέννητο τον Βασιλιά. Κατόπιν, άρχισαν ν’ ανησυχούν, μήπως κάτι κακό του συνέβη, μήπως είχε χαθεί. Κι ύστερα, πίστεψαν ότι απλά τα παράτησε μπροστά στη δυσκολία του ταξιδιού.
 
Ποτέ δεν θα μάθαιναν ότι στον δρόμο ο Αρταβάν συνάντησε έναν άρρωστο Εβραίο, να βασανίζεται μόνος στην έρημο. Κι ο σοφός άντρας θεώρησε καθήκον του να τον βοηθήσει. Κι ας είχε ήδη αργήσει. Κι ας καταλάβαινε βαθιά μέσα του ότι η επιλογή του αυτή θα τον εμπόδιζε να τιμήσει τον Βασιλιά με τα δικά του Δώρα, τα τρία πολύτιμα πετράδια που κουβαλούσε. Πράγματι, όταν έφτασε στη Βηθλεέμ, ακολουθώντας κι αυτός το φως του άστρου, ο Ιωσήφ, η Μαρία και το Βρέφος είχαν ήδη φύγει για την Αίγυπτο. Για εκεί θα ξεκινούσε αμέσως κι αυτός, για να προσφέρει έστω αργοπορημένα τα δώρα του, αν δεν τον πρόφταινε ο στρατός του Ηρώδη. Εκεί αποχωρίστηκε και το πρώτο του πετράδι, για να σώσει τη ζωή ενός παιδιού από το σπαθί ενός στρατιώτη.
 
Το δεύτερο πετράδι θα το αντάλλαζε σύντομα στην Αίγυπτο με ρούχα, τρόφιμα και βότανα που θα έντυναν, θα χόρταιναν και θα απάλυναν τον ανθρώπινο πόνο που συναντούσε άπλετο στον δρόμο του. Στην πορεία του Αρταβάν προς τον Βασιλιά. Μα κάθε φορά που πλησίαζε, όλο και κάποιος δυστυχισμένος θα τύχαινε μπροστά του, όλο και κάποια πληγή θα φρόντιζε ή κάποιον απελπισμένο θα βοηθούσε. 33 χρόνια καθυστέρησης κι εμποδίων. Μέχρι που γέρος κι αποκαμωμένος έφτασε στα Ιεροσόλυμα, όπου έσωσε τη ζωή μιας νεαρής κοπέλας από τους βασανιστές της, χαρίζοντας το τελευταίο του πετράδι. Ήταν τότε που ένας σεισμός πρωτόγνωρος συντάραζε την πόλη …
 
«Λένε πως τότε ξεψύχησε ο Μάγος», πρόσθεσε ο γέρος αφηγητής. «Μα εγώ δεν το πιστεύω», μου είπε με νόημα. «Νομίζω ότι ο τέταρτος Μάγος έφυγε απογοητευμένος κι από εκεί. Ίσως να μην μπορούσε να δεχτεί αυτό που συνέβαινε, να σταυρώνουν οι άνθρωποι τον σωτήρα Βασιλιά τους. Ίσως κιόλας δεν το πίστευε. Και συνέχισε το ταξίδι του. Μα όλο και κάποιος δυστυχισμένος μπλεκόταν στα βήματά του. Κι η δυστυχία περίσσευε χρόνο με τον χρόνο. Κι έβλεπε ανθρώπους να σκοτώνουν ανθρώπους στ’ όνομα του Θεού και της πίστης. Κι έβλεπε πολέμους να μαίνονται στ’ όνομα της ειρήνης. Κι είδε συγκρούσεις για λίγα μέτρα γης να ποτίζουν κάμπους ολόκληρους μ’ ανθρώπινο αίμα. Κι άκουσε θρήνους μανάδων που ’χασαν άντρες και παιδιά, και κλάματα παιδιών που ’χασαν τους γονείς τους. Κι ο Μάγος απορούσε πώς τόση σοφία που είχαν μαζέψει οι άνθρωποι δεν τους έμαθε τίποτε για την αξία της ζωής και τη δύναμη της αγάπης. Κι αυτό δεν το χωρούσε ο νους του. Κι ο Μάγος κρύωσε. Και πείνασε. Και στήθηκε σε ουρές μαζί με πεινασμένους, κοιμήθηκε σε πεζοδρόμια μαζί με αστέγους, μπήκε σε βάρκες μαζί με πρόσφυγες. Κι ακόμη, λένε, ψάχνει τον Θεό. Κι όσο Τον ψάχνει, τόσο βρίσκει τον Άνθρωπο μπροστά, γύρω και μέσα του.»   
 
Πολλά χρόνια μετά, δάσκαλος πλέον κι εγώ, έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του Χένρυ Βαν Ντάικ «Η ιστορία του τέταρτου Μάγου». Ρούφηξα μεμιάς την αφήγηση, που ολοκληρώνεται όμως στην Ιερουσαλήμ, τη στιγμή της Σταύρωσης του Θεανθρώπου: «Το ταξίδι του τελείωσε. Οι θησαυροί του έγιναν δεκτοί. Ο τέταρτος μάγος είχε βρει τον Βασιλέα.» Ασυναίσθητα γυρίζω σελίδα. Ψάχνω μάλλον τη συνέχεια της ιστορίας. Γιατί, σίγουρα, ο τέταρτος Μάγος συνέχισε το ταξίδι του. Κι ίσως το συνεχίζει ακόμη. 

Περισσότερες ανα-γνώσεις από τον Σπύρο Κιοσσέ εδώ

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.