Ο φραχτης του Εβρου, ο πρωθυπουργος και η Εκκλησια

Ήλθε για άλλη μία φορά στον Έβρο ο κύριος Μητσοτάκης. Προεκλογική περίοδος είναι! Ήλθε βέβαια και άλλες φορές, ποτέ όμως δεν έδωσε λύση σε κάποιο πρόβλημα της περιοχής, ούτε την ανάκαμψή της κατόρθωσε να δρομολογήσει επί τέσσερα χρόνια, την έξοδό της δηλαδή από το τέλμα της υπανάπτυξης στο οποίο βυθίζεται ολοένα και περισσότερο παρά τη γεωπολιτική της εκτόξευση εδώ και τριάντα ολόκληρα χρόνια. Αντίθετα, όλα αυτά τα χρόνια η Θράκη εισπράττει την περαιτέρω απαξίωσή της με την ερείπωση των βιομηχανικών ζωνών της σε Αλεξανδρούπολη, Κομοτηνή και Ξάνθη, την πλήρη ανυπαρξία του σιδηροδρόμου, μοναδικό φαινόμενο για ευρωπαϊκή περιφέρεια, τη μετανάστευση της νεολαίας προς αναζήτηση εργασίας, την αστυφιλία που ερήμωσε τις αγροτικές περιοχές, αφού και οι τελευταίοι νέοι που απέμειναν εντάχθηκαν στα Σώματα Ασφαλείας ως συνοριοφύλακες ή στον στρατό ως ΕΠΟΠ, αντί να στρατευθούν στην ανάπτυξη της περιοχής. Αυτήν τη φορά ήλθε για να παραστεί στην εκδήλωση για την επέκταση του φράχτη στον Έβρο, προκειμένου να αντιμετωπίσει η χώρα μας τον «κίνδυνο» που αποτελούν οι πεινασμένοι, οι ανυπόδητοι, οι δυστυχείς που δεν διστάζουν να ρισκάρουν τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους για να γλυτώσουν τον εφιάλτη της χώρας τους. Μετέβαλε ο πρωθυπουργός την Αλεξανδρούπολη από προσδοκώμενο, από το 1992, κέντρο του διαμετακομιστικού εμπορίου από την Ανατολική Μεσόγειο έως το Ελσίνκι, όπως και τη Θράκη ολόκληρη, σε αμερικανική αποικία με την επίκληση του τουρκικού κινδύνου, ανύπαρκτου λόγω της μορφολογίας της περιοχής. Τους απελπισμένους φοβάται;

Αφού όμως επαίρεται για τον φράχτη έναντι των ελάχιστων απελπισμένων που κτυπούν την πόρτα του Έβρου, τότε ας μην πάει το Σάββατο της Ανάστασης να ψάλλει το «Χριστός Ανέστη» ούτε την προηγούμενη τη «Ζωή εν Τάφω», ούτε να έχει αναρτημένη στο γραφείο του τη δύστυχη Παναγία, ώστε καθηλωμένη εκεί να ακούει τις αποφάσεις του και να μαραζώνει, ούτε βέβαια οι συνεργάτες του να γεμίζουν τα γραφεία τους με εικόνες μπροστά στις κάμερες, λες και εκπλειστηριάζονται, για να πληροφορηθεί το πανελλήνιο το μέγεθος της πίστης τους. Διότι δεν μπορούν όσοι εμφανίζονται ως θρησκευόμενοι να υιοθετούν άλλες αρχές και αξίες ως πολίτες και αντίθετες ως θρησκευόμενοι. Πολιτική και θρησκεία είναι αλληλένδετες, στην ίδια κοινωνία απευθύνονται και ας μην ξεχνάμε ότι ιστορικά η θρησκεία προηγήθηκε της πολιτικής, ακολούθησαν οι -ισμοί. Δεν ισχύει η θεωρία των δύο βασιλείων που επικαλείται συνήθως η Εκκλησία για να ιεροποιήσει την υποταγή στην εγκόσμια εξουσία και για να νίψει τας χείρας στα εγκλήματα της πολιτικής εξουσίας, εξορίες, πόλεμοι, ακραίες ταξικές ανισότητες. Αν η Εκκλησία αποσιωπά και δεν υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, τότε ποιος θα τα υπερασπιστεί, όταν αλληθωρίζει η πολιτική; Είναι δυνατό τα ανθρώπινα δικαιώματα να συνδέονται με την ιθαγένεια; Οι θρησκείες δεν υπερβαίνουν τις εθνότητες και τα σύνορα των κρατών; Γιατί στερείται ο πρόσφυγας στοιχειωδώς τα ανθρώπινα δικαιώματα ακόμη και στην Ευρώπη που επαίρεται για τον πολιτισμό της; Μας το λέει η Χάνα Άρεντ:

«Η έννοια των δικαιωμάτων του ανθρώπου, βασισμένη στην υποτιθέμενη ύπαρξη κάποιου ανθρώπινου όντος καθεαυτό, κατέρρευσε σε κομμάτια μόλις εκείνοι που τη διακήρυσσαν βρέθηκαν για πρώτη φορά αντιμέτωποι με ανθρώπους που είχαν πραγματικά χάσει κάθε άλλη συγκεκριμένη ιδιότητα και δεσμό εκτός από το γεγονός ότι ήταν άνθρωποι […]. Το παράδοξο εδώ είναι ότι ακριβώς η φιγούρα που θα έπρεπε κατ’ εξοχήν να ενσαρκώνει τα δικαιώματα του ανθρώπου, ο πρόσφυγας, συνιστά αντίθετα τη ριζική κρίση αυτής της έννοιας. […] Ένα μόνιμο καθεστώς “ανθρώπου καθαυτόν” είναι αδιανόητο για το δίκαιο του έθνους κράτους». 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήλθε και άλλες φορές, ποτέ όμως δεν έδωσε λύση σε κάποιο πρόβλημα της περιοχής, ούτε την ανάκαμψή της κατόρθωσε να δρομολογήσει επί τέσσερα χρόνια, την έξοδό της δηλαδή από το τέλμα της υπανάπτυξης στο οποίο βυθίζεται ολοένα και περισσότερο παρά τη γεωπολιτική της εκτόξευση εδώ και τριάντα ολόκληρα χρόνια. Αντίθετα, όλα αυτά τα χρόνια η Θράκη εισπράττει την περαιτέρω απαξίωσή της με την ερείπωση των βιομηχανικών ζωνών της, σε Αλεξανδρούπολη, Κομοτηνή και  Ξάνθη, την πλήρη ανυπαρξία του σιδηροδρόμου, μοναδικό φαινόμενο για ευρωπαϊκή περιφέρεια, τη μετανάστευση της νεολαίας προς αναζήτηση εργασίας

Κάποτε θα πρέπει η Εκκλησία να αξιολογήσει γιατί η Ορθοδοξία υπερέχει κοινωνικά ως ιδεολογία έναντι των άλλων εκφάνσεων του Χριστιανισμού και να υπερασπισθεί έμπρακτα την υπεροχή της. Δεν υπερέχει λόγω των θεολογικών δογματικών διαφορών που υπήρξαν το πρόσχημα των αποσχίσεων από την Ορθόδοξη Εκκλησία και αργότερα από την Καθολική, αλλά λόγω των διαφορετικών κοινωνικοπολιτικών συνθηκών που ίσχυαν κάθε φορά που συνέβαιναν αυτά. Το προνόμιο της Ορθοδοξίας έγκειται στη διαπίστωση ότι αποτελεί τις ρίζες του Χριστιανισμού και εμφανίσθηκε στην περίοδο της δουλοκτητικής κοινωνίας, εκφράζοντας τους καταπιεσμένους της εποχής, σε αντίθεση με τον καθολικισμό που ταυτίσθηκε με την άρχουσα τάξη του φεουδαλισμού, τους φεουδάρχες, και σε αντίθεση με τις εκφάνσεις του προτεσταντισμού, που εξ αρχής ταυτίσθηκαν με τα συμφέροντα της ανερχόμενης αστικής τάξης που επικράτησε στη συνέχεια και τον καπιταλισμό. Βέβαια, από τη στιγμή που η Ορθοδοξία επιβλήθηκε για πολιτικούς λόγους ως θρησκεία στο Βυζάντιο, μετατράπηκε σε συνοδοιπόρο της πολιτικής εξουσίας, ρόλο που διατηρεί μέχρι σήμερα. Όμως, οι ρίζες παραμένουν.

—Ποιο ήταν το πρωτογενές υλικό της πρώτης χριστιανικής κοινότητας;

—Ποιας μορφής κοινωνική οργάνωση είχε αναπτύξει;

—Συμβιβάζονται όλα αυτά με την ανοχή της έναντι της πολιτικής σε βάρος των προσφύγων ως μη-ανθρώπων;

Αλεξανδρούπολη, 1/4/2023

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.