Ο αριβιστας

Συνηθίζεται να λέμε ότι η πολιτική κι οι πολιτικοί είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας που ζούμε. Μ’ άλλα λόγια είμαστε αυτό που ψηφίζουμε.

Η καθ’ όλα σωστή αυτή ρήση με εξεγείρει όταν απέναντί μου υπάρχει ένας πολιτικός αριβίστας, ένας άνθρωπος που θα έκανε τα πάντα για να ανέβει.

Ένας αριβίστας που εκμεταλλεύεται την κοινωνία μας και τον κόσμο, που έμαθε να εκφράζεται, να λειτουργεί με μια αλήθεια ανεξέλεγκτη, ειδικότερα ο καθένας με τη δική του. Ο τρόπος απλός. Ζώντας στις παρυφές της πολιτικής σκηνής, ο αριβίστας μας έχει συλλάβει τις σχέσεις και τις ανταποκρίσεις των πραγμάτων, άρα και την μέθοδο που τον οδήγησαν στο μοναδικό του στόχο, την ανέλιξη στον θώκο που πάντα επιθυμούσε και στο συναίσθημα που πάντα ήθελε να «άρχει».

Έτσι οργάνωσε κατάλληλα το οπλοστάσιό του, φορώντας το «πρέπον» προσωπείο ανάλογα με ποιον συναναστρέφεται και ξεκίνησε τον υπέρ πάντων αγώνα. Πλανεύει τις κομματικές οργανώσεις, μαγεύει τις κεντρικές δομές ποντάροντας στο λαϊκίστικο ρεύμα του κόμματός του και τζογάροντας με την εκλογή προέδρου από το ακριβώς αντίθετο ρεύμα. Ως θαύματος έγινε ο αρεστός της κομματικής αρχής.

Ενδύεται ευθύς τις κομματικές ταυτότητες και τα μυριάδες προσωπεία του στον προεκλογικό αγώνα με στόχο να βαυκαλίσει όλους εμάς τους ονειροπόλους που επιθυμούσαμε μια άλλη πραγματικότητα. Κατορθώνει, πηγαίνοντας στα άκρα να ανασκολοπίσει τις χάρτινες φιγούρες των αντιπάλων, απροετοίμαστες για ακρότητες, υποσχόμενος στον καθένα ό,τι ακριβώς επιθυμούσε. Αποτέλεσμα νικηφόρο.

Αλλά πόσο μπορεί να κρυφτεί ο τυχοδιωκτισμός; Με το που έκατσε στην καρέκλα ο βοναπαρτισμός του βγήκε στην επιφάνεια. Αποτέλεσμα να βιάζει κάθε διοικητική δομή με έναν τρόπο σαδιστικό, να ξεσπά πάνω σε άτομα-φορείς-δομές-διαδικασίες επιθυμώντας να τα μεταμορφώσει σύμφωνα με τις επιθυμίες του. Χίλιες φορές νιώθει ο καθένας μας τη δυσάρεστη επιβολή της δύναμης από τις αισθήσεις του κι αναγκάζονται όλοι, φίλοι κι εχθροί να σκύψουν βαθιά, κάτω από την παραζάλη της διάλυσης, με την καρδιά τους να χτυπά δυνατά βλέποντας ένα ένα τα κομμάτια που με τόσο κόπο ο πολιτισμός, η κοινωνία κι οι προκάτοχοι έφτιαξαν. Νιώθω να μ’ ακολουθεί ο υπόκωφος θόρυβος ενός κόσμου που αλλάζει, υπό το βάρος των ποσοτήτων εκδίκησης που ετοίμασε για τους συνανθρώπους του, και να επανέρχεται στο κομματικό κράτος του 20ου αιώνα, στα γαλάζια-πράσινα-ροζ καφενεία, στον διαχωρισμό της κοινωνίας στο εμείς και στους άλλους, στο φαραωνικό εκείνο κλίμα  «η επιθυμία μου διαταγή» υπεράνω διαδικασιών, διατάξεων και νόμων.

Αναρωτιέμαι ποια να’ ναι η σκοπιμότητα της ηθικής, η αναγκαιότητα της ομορφιάς, η σημασία της αλήθειας για μια ύπαρξη που φτερουγίζει πάνω από τα καλώς κείμενα-πεπατημένες κι αποφασίζει να τις καταστρέψει, να ξαναφέρει το χάος και να δημιουργήσει μια ερήμωση όπου θα βασιλεύει μόνος αυτός; Απαντώ,καμία το μόνο που έχει αξία για αυτή την ύπαρξη είναι η ύλη κι η εξουσία.

ΟΧΙ!!! Δε βαστώ να ζήσω ακόμα μια φορά μια τέτοια εμπειρία του κακού, της καταστροφής προς χάριν ενός αριβίστα. Πνίγομαι κι επαναστατώ, δεν είναι μέλλον αυτό για τα παιδιά μας, για όλους. Να πάρω τα βουνά, να φύγω; Δεν μπορώ. Να δράσω, δρω δια του παρόντος κι  απομένω πλέον να βασίζομαι στη βεβαιότητα ότι υπάρχει ακόμα απόθεμα φωτός στην κοινωνία μας για να αντισταθμίσει το σκοτάδι κι ότι βοηθώντας να το φέρουμε στην επιφάνεια ερχόμαστε σε αρμονία με την ύπαρξή μας.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.