Μια χρονια στον αυτοματο πιλοτο

Είθισται, με το τέλος του έτους, να κάνουμε ένα απολογισμό της χρονιάς που έφυγε και μια εκτίμηση τι βλέπουμε να έρχεται την επόμενη.
 
Το πρόβλημα είναι όμως πως συνέβησαν τόσα πολλά, τοπικά, εθνικά, αλλά και διεθνώς, τα οποία μας επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα, που είναι δύσκολο να τα βάλεις σε μια σειρά, όχι χρονολογική, αλλά σημασιολογική.
 
Κοινός τόπος όμως ήταν ότι το 2017 είδαμε, όλο και περισσότερο, τα γεγονότα να εκφεύγουν του πραγματικού τους όγκου, και να γίνονται σημεία, ή κατά άλλους, τέρατα, και η οποιαδήποτε άποψη να μετατρέπεται σε ζήτημα αντιπαράθεσης, που γίνεται πιο έντονη όσο πιο ήσσον είναι το ζήτημα.
 
Δυστυχώς αυτή η τάση φοβόμαστε ότι θα συνεχιστεί το 2018, μιας και δεν περιορίζεται στην πόλη ή τη χώρα μας, αλλά αποτελεί ένα παγκόσμιο φαινόμενο, με ανθρώπους που περιχαρακώνονται στις δικές τους απόψεις, υποβοηθούμενοι από τους «θαλάμους ηχούς» που δημιουργούνται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
 
Έτσι σε μια χρονιά που είδαμε ένα έργο σύμβολο, το νέο Νοσοκομείο Κομοτηνής, το οποίο αποτελούσε διακαή πόθο της πόλης, πλην μερικών εξαιρέσεων, να γίνεται δεκτό με ελάχιστες τυμπανοκρουσίες, μιας και ένα έργο τέτοιου μεγέθους τα παλαιότερα χρόνια, που μάλιστα υπήρχαν και λεφτά, θα αποτελούσε την αρχή και το τέλος κάθε ομιλίας πολιτικού, τώρα αποτελεί «ένα έργο που θα γίνει στην περιοχή», μεγάλο μεν αλλά ένα.
 
Μάλιστα  και ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε σε αυτό στην ομιλία του κατά το αναπτυξιακό συνέδριο στην Κομοτηνή, με πανηγυρικές εκφράσεις βέβαια, αλλά μεταξύ άλλων, χωρίς την έμφαση που θα περιμέναμε. Και για να προλάβουμε την παρεξήγηση, μπορεί να πει κανείς πολλά για τον πρωθυπουργό, κανένας όμως ποτέ δεν τον κατηγόρησε για υπερβολική μετριοφροσύνη.
 
Την ίδια ώρα ο νόμος για τις συμβάσεις πάγωσε τα όποια έργα στην περιοχή, που δυστυχώς αποτελούν τον μοναδικό τρόπο πλέον να κινηθεί σημαντικά η οικονομία της (πέρα από τους φοιτητές, που η πόλη όμως τους υπολογίζει λίγο πολύ πλέον σαν πάγιο έσοδο, που και αυτό βαίνει μειούμενο) και έτσι μπορούμε να μιλούμε για μια χρονιά στον αυτόματο.
 
Οι κοινωνικές δράσεις στην πόλη μας τουλάχιστον παραμένουν δυναμικές, όμως και αυτές δεν μπορούν να συνεχίσουν επ’ άπειρο, χωρίς να επηρεαστούν από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
 
Τώρα αν αυτή η ραστώνη αποτελέσει το έναυσμα για ένα πιο δυναμικό 2018, αυτό μένει να το δούμε.
 
Άλλωστε το 2018 είναι, από πολλές απόψεις, ένα προεκλογικό έτος, οπότε θα δούμε να «ζεσταίνουν» οι μηχανές της ανάπτυξης, ας ελπίσουμε όμως, ότι δεν θα πάμε με την όπισθεν. 

Αντί επιλόγου 

Επειδή βλέπουμε πως αφενός με τις επισκέψεις στη Θράκη της μισής Τουρκικής Κυβέρνησης, και αφετέρου με το μακεδονικό, και ενίοτε το Κυπριακό, οι εξελίξεις οι εθνικές δεν σταματούν, και ήδη έχουν βγει τα πολιτικά μαχαίρια με κατηγορίες εκατέρωθεν για εθνικές μειοδοσίες και άλλα τέτοια χαρούμενα, αντί επιλόγου θα παραθέσουμε ένα κείμενο του Γεωργίου Σουρή, ενός από τους σημαντικότερους σατιρικούς συγγραφείς της νεότερης Ελλάδας, που είχε δημοσιευτεί το 1889, σε μία από τις πολλές «αναφλέξεις» του Κρητικού ζητήματος, το οποίο αποτελούσε συνεχή αφορμή για αντιπαραθέσεις μεταξύ των κομμάτων, και την τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία, με αποτέλεσμα, πολλές φορές, την ταπείνωση του νεαρού κράτους της Ελλάδας από τους Ευρωπαίους.
 
Το κείμενο είναι αδύνατο να παρατεθεί στο σύνολό του, για πολλούς λόγους, όμως σημασία για εμάς έχει κυρίως η αρχή του, που είναι διαχρονική, όπου ο Φασουλής και ο Περικλέτος, οι ήρωες που χρησιμοποιούσε ο Σουρής για τη σάτιρά του, περιγράφουν την αντιπαράθεση των κομμάτων του Τρικούπη, του Δεληγιάννη ( ο πρώτος εν τοις ίσοις) και του Ράλλη στη βουλή, που φυσικά καμία σχέση δεν έχει με τη σημερινή κατάσταση στον ναό της Δημοκρατίας, αλλά και στα «εργαστήρια της Δημοκρατίας», όπως αποκαλούν οι Αμερικάνοι τις τοπικές αυτοδιοικήσεις. 

Ο τίτλος του: «Πατριώτες και προδότες»

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.