Η παρουσια των νεων

Η Κομοτηνή, ως φοιτητούπολη, είχε πάντα τον παλμό της νεολαίας. Άλλωστε οι νέοι, οι φοιτητές μας, είναι αυτοί γύρω από τους οποίους κινείται εν πολλοίς τόσο η οικονομία,  ο πολιτισμός, όσο και η κοινωνία ευρύτερα.

Και βασικό ζητούμενο της διαχρονικής της παρουσίας στην πόλη από την ίδρυση του ΔΠΘ, αποτελεί η περαιτέρω διασύνδεσή τους με την πόλη και τα όσα αυτή έχει να τους δώσει. Το ακούμε άλλωστε σε δηλώσεις πολιτικών, εκπροσώπων των πρυτανικών αρχών, επαγγελματιών, καλλιτεχνών και πόσων ακόμα.

Η τραγικότητα του δυστυχήματος στα Τέμπη πέραν της «δικής μας» – των ντόπιων δηλαδή – συμμετοχής σε δράσεις συλλογικές, όπως το πρόσφατο συλλαλητήριο της Τετάρτης, αλλά και η συγκέντρωση που ακολούθησε την Κυριακή στην κεντρική πλατεία της Κομοτηνής, ενίσχυσε και την συμμετοχή των φοιτητών σε αυτές. Εκκινώντας από την «συγκλονιστική» για τα δεδομένα της πόλης συμμετοχής τους στην πορεία και συνεχίζοντας την Κυριακή, με μια δράση «μουσικής διαμαρτυρίας» όπως την ονόμασαν όπου μαζί με τους μαθητές του Μουσικού Σχολείου Κομοτηνής όχι απλώς πρωταγωνίστησαν αλλά με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, έναν τρόπο που απηχεί κυρίως στις καρδιές των νέων, έναν τρόπο δικής τους έκφρασης όπως η μουσική, είπαν όσα είχαν να μπουν.

Ευτυχής συγκυρία ίσως και το πλήθος των νέων που έδωσε το παρών το απόγευμα της Παρασκευής στον χώρο του Βιβλιοπωλείου «Δημοκρίτειο» για την παρουσίαση του βιβλίου του Λέων Α. Ναρ το αφιερωμένο στο έργο του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Θανάσης θα μου πείτε είναι αυτός…αγαπημένος σε νεότερους και μεγαλύτερους. Διαχρονικά!

Ακόμα και με την αφορμή ωστόσο του προσώπου νοιώσαμε τεράστιο ενθουσιασμό βλέποντας την εικόνα ενός γεμάτου βιβλιοπωλείου, ενός χώρου και μιας εκδήλωσης που μέχρι στιγμής τουλάχιστον όπως έχει αποδείξει η κατά τα άλλα πλούσια ιστορία της Κομοτηνής σε βιβλιοπαρουσιάσεις, η νεολαία δεν δίνει το παρών.

Οι μεν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, με τη δε βιβλιοπαρουσίαση ουδέν κοινό χαρακτηριστικό σαφώς έχουν, αν εξαιρέσει κανείς ότι οι στίχοι του Θανάση Παπακωνσταντίνου – γι’ αυτό και αγγίζουν μικρότερους και μεγαλύτερους – υμνούν την ελευθερία και συνηγορούν προς την συλλογική διεκδίκηση του καλύτερου παρόντος αλλά μέλλοντος.

Η συλλογική παρουσία των νέων μας σε αμφότερες τις περιπτώσεις ήταν κοινή, αλλού μικρότερη αλλού μεγαλύτερη, αλλά σε κάθε μία πολυπληθής, γεγονός που όχι απλά μας χαροποίησε, αλλά μας γέμισε ελπίδα και αισιοδοξία για το μέλλον.

Γιατί το μέλλον, μοιραία, ανήκει σε αυτούς, και η Κομοτηνή, η κοινωνία μας, η χώρα μας ευρύτερα τους έχει ανάγκη, παρόντες στην διαμόρφωση του παρόντος, πολύ δε περισσότερο των χρόνων που θα ακολουθήσουν. Σε αντιδιαστολή των όσων οι μεγαλύτεροι έως σήμερα έχουμε καταφέρει ή όσων δεν καταφέραμε, ενδεχομένως ακόμα.

Είθε αυτή η κινητικότητα, αυτή η συμμετοχή, η συνδιαλλαγή, αυτή η ζωντάνια να παραμείνει τέτοια και να γιγαντωθεί ακόμα περισσότερο κάθε μέρα, σε κάθε τομέα της καθημερινότητάς μας.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.