Η ωρα της αληθειας

«Αν τα ΝΑΙ ήταν ΝΑΙ
θα πιστεύαμε όλα τα ΟΧΙ»

(Έλενα Γεωργίου, Τριανταδύο + ένα …χαϊκού)

Αναρωτιέμαι για το ποιος είναι σήμερα ο αριστερός πολίτης/πολιτικός. Ποια τα χαρακτηριστικά του; Ποιο το προφίλ του; Και κυρίως “ποιος δεν είναι –εν γνώσει ή εν αγνοία του-αριστερός”.

Είναι αριστερός αυτός που σιωπά σαν αμνός για τα λάθη/εγκλήματα των δικών του (λόγω κομματικού κόστους),αλλά ουρλιάζει σαν λύκος για τ’ ανομήματα των άλλων;

Αυτός που αξιολογεί την κυβερνητική πολιτική με το ζύγι της αυθαίρετης σύγκρισης με τους αντιπάλους (ο καλός, ο κακός, ο χειρότερος) κι όχι με βάση σταθερές και διακηρυγμένες αρχές;

Αυτός που ασχολείται με την εικόνα του Αρχηγού, άρα με τις «κατασκευές» των ΜΜΕ κι όχι με το Κάτοπτρον του Ηγεμόνα, άρα με αξίες διακυβέρνησης;

Αυτός που αρνείται κάθε ευθύνη γιατί θεωρεί abinitio τον εαυτό του ιστορικά δικαιωμένο (;) και τους άλλους από τη φύση τους[sic] ενόχους;

Αυτός που ταυτίζει (;) τη δράση του με ήρωες της δημοκρατίας, της Αντίστασης, του πολέμου, ενώ ποτέ δεν έχει ο ίδιος  θυσιάσει κάτι στους αγώνες της Πατρίδας;

Αυτός που εκλαμβάνει σαν αλάθανστη την πεποίθησή του και το όραμά του για την κοινωνία των ίσων, αν και στον ιδιωτικό/επαγγελματικό τομέα παράγει καθημερινά ανισότητες;

Αυτός που θέτει σε κίνδυνο τ’ ανθρώπινα δικαιώματα όλων των πολιτών στο όνομα της υπεράσπισης των δικαιωμάτων επιμέρους-συμπαθών στον ίδιον-ομάδων;

Αυτός που ανέχεται ή κι εκθειάζει αντικοινωνικές πράξεις για να στηρίξει τη θεωρία της «επαναστατικής αντικανονικότητας»;

Αυτός που καλλιεργεί κλίμα κοινωνικών εντάσεων κι εκ-ρήξεων για να κρατάει «ζεστό» το ακραίο του κομματικό κοινό;

Αυτός που βαφτίζει το χθες ως αύριο  για να ξαναγράψει την Ιστορία κατά το δοκούν και στα μέτρα του;

Αυτός που αντιλαμβάνεται την αυτοκριτική σαν αστικό κατάλοιπο και προτιμάει τη συντήρηση των μύθων αντί της προβολής της αλήθειας;
Αυτός που επιχειρεί κατ’ απομίμησιν να φαίνεται σαν σοφός και μετριοπαθής αλλά η υποκριτική του εξαϋλώνεται όταν καλείται να υπερασπιστεί ακατανόητες κομματικές σκοπιμότητες;

Αυτός που άλλα (συντηρητικά) γράφει στα επιστημονικά του συγγράμματα κι άλλα (ψευτοαριστερά) διακηρύσσει μέσω των κομματικών εντύπων;

Προφανώς υπάρχουν κι άλλες ενδεικτικές στάσεις κι απόψεις ανθρώπων που δηλώνουν «αριστεροί», ίσως για να γίνουν αρεστοί στο όποιο αριστερό κόμμα εξουσίας, αλλά οι οποίοι στο βάθος-βάθος (της ψυχής τους ή της προσωπικής τους πορείας) μόνο στην Αριστερή ηθική και ιδεολογία δεν πιστεύουν. Σε κάθε περίπτωση η κοινωνία είναι αυτή που σε κατατάσσει ιδεολογικοπολιτικά στην Αριστερά, με βάση τη συνολική σου δράση και παρουσία, κι όχι η δήλωσή σου ή η εγγραφή σου σ’ένα κόμμα.

Το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί ο υπό μετασχηματισμό ΣΥΡΙΖΑ όλους αυτούς, τους οποίους γνωρίζει καλά  «κι από τα μέσα κι από τα έξω» (ιδίως τους επώνυμους),αντί να τους στείλει στ’ αζήτητα, όχι μόνο συνομιλεί μαζί τους ,όχι μόνο τους τιμάει αλλά και ψάχνει να προσελκύσει κι άλλους ‘όμοιους’ για να διευρύνει την κομματική του βάση(sic).

Δυοίν θάτερον:- ή δημιουργείς αριστερό κόμμα αριστερών/σοσιαλιστών/δημοκρατικών/προοδευτικών [και κυρίως ‘καθαρών’] πολιτών, που θ’ αγωνίζονται έντιμα κι ανιδιοτελώς από κάθε μετερίζι για το καλό των πολλών

-ή αποδέχεσαι ένα μόρφωμα τουρλού-τουρλού ατόμων «γενικής προσφοράς», που θα στοχεύει στο να ξαναγίνεις κυβέρνηση για χάριν των συμφερόντων ή των φιλοδοξιών κάποιων.

Ιδού το δίλημμα, ιδού η αλήθεια, ιδού η αριστερή προοπτική.

ΥΓ. «Κακόμοιροι ηλίθιοι!
Πιστεύετε στην αλλαγή πολιτικής. Δεν θα έχετε παρά αλλαγή προσωπικού» (Ζ.Π.Σαρτρ, Τα γρανάζια)

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.