«Η Αγια Οικογενεια»

Ο τίτλος (και ό,τι σχετίζεται με αυτόν) ανήκει στους Κ.Μαρξ και Φ.Ένγκελς

Πρόσφατα, σε μια συζήτηση που είχα με μια φίλη –φυσικά περί των εμβολίων- ανακάλυψα προς μεγάλη μου έκπληξη, θα έλεγα, ότι αρκετοί νέοι δεν εμβολιάζονται όχι επειδή δεν το επιθυμούν οι ίδιοι, αλλά εξαιτίας των οικογενειών τους. Τι εννοώ με αυτό; Είναι πολύ απλό, η οικογένεια είναι αυτή που πολλές φορές κρατά τους νέους (τα μέλη της) «πίσω», και μιλάω γενικά και όχι μόνο ως προς το θέμα των εμβολίων.

Αυτή η συζήτηση που είχα, λοιπόν,  στάθηκε η αφορμή που δεν ήξερα ότι χρειαζόμουν,  για να μπω στη διαδικασία να «ξεφύγω» από τα πολιτικά θέματα και να αναφερθώ και σε ένα ακόμη πολύ σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας: την οικογένεια.

Η Ελλάδα –ή μάλλον η κοινωνία αυτής- έχει, όπως όλοι γνωρίζουμε ουκ ολίγες παθογένειες –λαϊκιστί κουσούρια- η σημαντικότερη των οποίων είναι, όπως ανέφερα και πιο πάνω το θέμα με το οποίο αποφάσισα να μπω ξανά μετά από αρκετό καιρό «στο παιχνίδι».

Πάμε, λοιπόν, να μιλήσουμε για την αθάνατη – ελπίζω πως όχι- ελληνική οικογένεια.

Πράξη πρώτη: ο γάμος/ τα παιδιά

Και ξεκινάμε, λοιπόν, με το ίσως σημαντικότερο γεγονός για την ελληνική κοινωνία: τον γάμο (τα παιδιά εννοείται πως θεωρούνται φυσικό επακόλουθο). Το «πάρτυ» εδώ αρχίζει με το που φτάσουν οι νέοι/νέες στα πρώτα «άντα». Μα φυσικά και πρέπει και πρέπει να «νοικοκυρευτούν» και φυσικά πρέπει να αφήσουν την καριέρα τους για να «εκπληρώσουν τον σκοπό του ανθρώπινου είδους». Εδώ θα κάνω μια μικρή παρένθεση και θα πω ότι τη φράση αυτή την άκουσα από την δική μου οικογένεια και πέρα από αυτό ήδη ονειρεύονται τον γάμο μου (ετών 21 και ακόμα φοιτήτρια)

Αφού όμως γίνει αυτός ο περιβόητος γάμος αρχίζουν οι ερωτήσεις και τα σχόλια του τύπου : κανά παιδάκι θα κάνετε; Τι στο ένα θα μείνετε; Κάντε του και ένα αδερφάκι, ένα ίσον κανένα και διάφορα άλλα τέτοια.

Το τραγικό όμως αυτής της κατάστασης –πέρα από την πίεση και ίσως και χειραγώγηση – που δέχονται τα ζευγάρια είναι ότι τα σχόλια αυτά γίνονται χωρίς κανένα ίχνος ντροπής, για να μη μιλήσω για την ενσυναίσθηση που είναι επιεικώς ανύπαρκτη. Έχω συναναστραφεί με κόσμο που τα θεωρεί και άκρως φυσιολογικά –και για να σας προλάβω, δεν ήταν ετών 60 και 70-. Το γεγονός αυτό μας λέει πολλά από μόνο του. Η κουλτούρα του γάμου και της απόκτησης παιδιών είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στην ελληνική κοινωνία που έχουμε φτάσει στο σημείο θα θεωρούμε αφύσικο και ίσως και προβληματικό κάποιον που δεν θέλει να ακολουθήσει αυτήν την πορεία στη ζωή του, με την κοινωνική κατακραυγή να φτάνει στο έσχατο σημείο της όταν αυτός ο κάποιος είναι γυναίκα. Και κάπως έτσι περνάμε στην «επόμενη πράξη»

Πράξη δεύτερη: η ανατροφή των παιδιών- η θεοποίηση της μητρότητας

Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Ειλικρινά δεν ξέρω… Μάλλον για αρχή ίσως πρέπει να τονίσουμε ότι η ενασχόληση με τα παιδιά θεωρείται μια «αυστηρώς γυναικεία υπόθεση». Θα μου πείτε τώρα «μα έχουμε φτάσει στο 2021, έχουν αλλάξει τα πράγματα» και εγώ θα σας απαντήσω, πως «λυπάμαι πολύ, αλλά όχι είμαστε ακόμα στο 1950».

Στην επαρχία θεωρείται ακόμα ανήκουστο να πάρει ο πατέρας –και όχι η μητέρα- τη γονική άδεια και να κάτσει στο σπίτι. Αλλά σε αυτό το θέμα μας έχουν προσφέρει απλόχερα άπειρη τροφή για σκέψη και οι έλληνες δημοσιογράφοι – να ναι καλά τα παιδιά. Από την ερώτηση στην Μ.Τουμασάτου για τον «αν νιώθει τύψεις» που αφήνει τα παιδιά στον άντρα της , μέχρι την χωρίς λόγο και αιτία δημόσια επίθεση στην Κ.Στικούδη επειδή τόλμησε να γυρίσει στην δουλειά της μια εβδομάδα αφότου γέννησε το παιδί της . Εγώ γι’ αυτά ένα έχω να πω, ή μάλλον δύο: οι μπαμπάδες/σύζυγοι δεν είναι διακοσμητικά χώρου και καμία γυναίκα δεν σας χρωστάει αναφορά/απολογία για το πότε και πώς θα ασχοληθεί με τη δουλειά της και το παιδί της.

Το ένα, όμως, φέρνει το άλλο, και φτάνουμε στην άνευ προηγουμένου θεοποίηση της μητρότητας. Δεν είναι βέβαια ένα «σημείο των καιρών» αλλά αντιθέτως κάτι τόσο παλιό, όσο και το ανθρώπινο είδος. Από τους ανθρώπους γύρω μας, την τηλεόραση , τα μίντια – εν έτι 2021 ευτυχώς έχουν αλλάξει κάπως  πορεία- ακόμα και από την κυβέρνηση! ( μην ξεχνάμε το περιβόητο συνέδριο γονιμότητας) και φυσικά την εκκλησία. Τον φανταστικό -καθόλου- αυτόν θεσμό δεν τον άφησα τυχαία για το τέλος. Θα μπορούσα να γράψω διδακτορικό ολόκληρο πάνω σε αυτό, για χάρη όμως του κειμένου, θα αρκεστώ σε μερικές σειρές.

Πριν, όμως, πω το οτιδήποτε πρέπει  –κυρίως προς αποφυγή παρεξηγήσεων- να διαχωρίσουμε την θρησκεία από την εκκλησία, άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Η εκκλησία, λοιπόν, και όσοι την ακολουθούν πιστά (φανατισμένα) δεν χάνουν ευκαιρία να μας θυμίσουν –πρωτίστως σε εμάς τις γυναίκες– πόσο όμορφο και ονειρικό και υπερ-τέλειο πράγμα είναι ο γάμος και τα παιδιά, με την πραγματικότητα να απέχει έτη φωτός από αυτό που περιγράφουν.

Βεβαίως και η δημιουργία οικογένειας είναι κάτι όμορφό και μοναδικό, αρκεί να είναι και η βασική επιθυμία του ατόμου. Η μητρότητα, τα παιδιά και η διατήρηση των ισορροπιών μέσα στην οικογένεια είναι πράγματα δύσκολα και απαιτούν υπομονή, επιμονή –ίσως και ένα γερό νευρικό σύστημα. Δεν είναι όλοι και όλες φτιαγμένοι γι αυτό, όπως αρέσκονται πολύ να λένε τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας –οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας.

Πράξη Τρίτη : ο αυταρχισμός

Το αν υφίσταται τελικά ο αυταρχισμός ή όχι μέσα στην οικογένεια, είναι κάτι που έχει απασχολήσει ουκ ολίγους μελετητές, σε παγκόσμιο επίπεδο, στην πορεία των τελευταίων χρόνων. Στην Ελλάδα όμως –κατά την ταπεινή μου άποψη– δεν υφίσταται κανένα περιθώριο αμφιβολίας: ο αυταρχισμός είναι εδώ, δίπλα μας σε κάθε βήμα.

Οι γονείς επιδιώκουν –έστω και ασυνείδητα– να έχουν παντού τον τελευταίο λόγο. Από το τι δουλειά θα κάνουν τα παιδιά τους , μέχρι το ποιοι θα είναι οι καλεσμένοι στον γάμο τους. Το «καλύτερο» βέβαια έρχεται στην ώρα της βάφτισης των παιδιών: οι παππούδες/γιαγιάδες φυσικά και θα «σκάσουν» αν δεν πάρει το εγγόνι  το δικό τους όνομα (σαν να εξαρτάται από αυτό η αγάπη τους). Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ τη πίεση μπορεί να υπομένει ένα ζευγάρι σε αυτό το θέμα, και αυτό γιατί μερικοί πολύ απλά δεν καταλαβαίνουν ό,τι και να τους πει κανείς.

Εκτός, όμως, από αυτά τα παραδείγματα του οικογενειακού αυταρχισμού, ας μου επιτραπεί και ένα προσωπικό σχόλιο: στην Ελλάδα μας αρέσει πολύ να λέμε ότι ανήκουμε στην Ευρώπη, αν όμως το καλοσκεφτεί κανείς θα δει χωρίς αμφιβολία πως σε αυτή τη χώρα (τουλάχιστον σε επίπεδο κοινωνίας) είμαστε ακόμη «ανατολίτες» ή όπως αλλιώς μου αρέσει πολύ να λέω «η Ελλάδα πατά με το ένα πόδι στη Δύση και με το άλλο στην Ανατολή».

Πράξη Τελευταία: Η αποκαθήλωση

Το να έχει κανείς μια οικογένεια είναι κάτι το ανεκτίμητο. Στην Ελλάδα όμως έχουμε πάντα την τάση να φτάνουμε στα άκρα. Οι γονείς θεωρούν ακόμα ότι επειδή έφεραν στον κόσμο τα παιδιά τους και επειδή τα μεγάλωσαν όσο καλύτερα μπορούσαν, έχουν το δικαίωμα να επεμβαίνουν διαρκώς στις ζωές τους. Δεν υπάρχουν λέξεις που να περιγράφουν επαρκώς πόσο λάθος και τοξική είναι αυτή η πεποίθηση. Το «χρέος» των γονέων είναι να δώσουν αξίες και εφόδια στα παιδιά τους, ώστε αυτά να πορευτούν στη ζωή τους όντας ανεξάρτητα και όχι υποταγμένα στα θέλω των γονέων.

ΥΓ: Η αντίληψη που επικρατεί, είναι ότι τα παιδιά έχουν χρέος προς τους γονείς. Αυτό , όμως, που θα σας πω – και θα ήθελα να το σκεφτείτε- είναι το ακριβώς αντίθετο: οι γονείς επέλεξαν να φέρουν στον κόσμο τα παιδιά τους και το λιγότερο που μπορούν να κάνουν είναι να τα αφήσουν ελεύθερα να «ανοίξουν τα φτερά τους» και να ζήσουν τη ζωή που εκείνα ονειρεύονται. *Η Ειρήνη Στεργίου είναι φοιτήτρια του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης του ΔΠΘ

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.