«Ενας αξιος μαθηματικος και εκπαιδευτικος, μα κυριως ενας αξιος ανθρωπος»

Όταν σε χωρίζει ένας ωκεανός από τον τόπο, που μεγάλωσες και σπούδασες, το μόνιμο άγχος σου είναι μήπως η απόσταση σου στερήσει την δια ζώσης επικοινωνία με άτομα, που αγαπάς και θέλεις στη ζωή σου. Αυτή η χιλιομετρική απόσταση πριν περίπου ένα μήνα μου στέρησε τη δυνατότητα να ξανά δω έναν άνθρωπο που πλέον διδάσκει στη γειτονιά των αγγέλων, τον Σάκη Λιπορδέζη.

Η είδηση του θανάτου του Σάκη Λιπορδέζη συντάραξε την τοπική κοινωνία της Κομοτηνής, ενώ για εμένα η είδηση αυτή, ως κεραυνός εν αιθρία, μου δημιούργησε μια σειρά αναμνήσεων, που επιθυμώ να εξωτερικεύσω. Η Κομοτηνή έπλεξε το εγκώμιο του Σάκη Λιπορδέζη, αναγνωρίζοντας την προσφορά του στις επιστήμες και στα γράμματα. Νιώθω την ανάγκη να μεταφέρω κάποιες σκέψεις μου για τον Σάκη Λιπορδέζη, όχι μόνο ως επιστήμονα, ως εκπαιδευτικό, ως ιδρυτή και διευθυντή ενός εκπαιδευτηρίου, αλλά για τον Σάκη Λιπορδέζη ως άνθρωπο. Από την πρώτη μέρα, που πήγα να εγγραφώ στο φροντιστήριο, ενδιαφέρθηκε για εμένα, σαν να με γνώριζε χρόνια ολόκληρα. Από τους πρώτους ανθρώπους που πίστεψαν σε εμένα, από κύριος Λιπορδέζης έγινε ο μέντορας Λιπορδέζης. «Κάρεν, εμείς οι δύο έχουμε το ίδιο εφαλτήριο», μου έλεγε κάθε φορά που με έβλεπε να ανησυχώ για την έκβαση των πανελλαδικών εξετάσεων. Όσο διάβαζα στο αναγνωστήριο του φροντιστηρίου άφηνε τις υποχρεώσεις του, ερχόταν στο αναγνωστήριο και μου άναβε τα φώτα, για να βλέπω καλύτερα. «Σου έχω πει να ανάβεις τα φώτα, θα χαλάσεις τα μάτια σου», μου έλεγε και χαμογελούσε.

Όταν ολοκλήρωσα τις λυκειακές μου σπουδές, «το φροντιστήριό μας θα είναι πάντα για εσένα μια οικογένεια, που θα σε περιμένει πάντα», ήταν τα λόγια που μου έλεγε κάθε φορά, που τον συναντούσα. Μόλις επέστρεψα από την πρώτη μου κινητικότητα στο Saarland University, τον συνάντησα, ώστε να «ψαρέψω» μία από τις πολύτιμες συμβουλές, που μου έδινε σε κάθε ξεχωριστή μας συζήτηση. Έλαμπε από χαρά, «στα έλεγα εγώ, έχουμε το ίδιο εφαλτήριο», ήταν τα λόγια του. Φέτος, λίγες μέρες πριν αναχωρήσω για το University of Chicago, πήγα να τον χαιρετίσω. «Ό,τι πίστευα για εσένα το βλέπω να πραγματοποιείται», μου είπε με περηφάνια στο βλέμμα του. Αυτός ήταν ο Σάκης Λιπορδέζης ένας πολύτιμος μέντορας, που πολλές φορές μιλούσε με την ταπεινοφροσύνη και τη σιωπή του. Στάθηκε πάντα στο πλευρό μου, αλλά και στο πλευρό όλων των μαθητών, που πέρασαν από τα θρανία του. Ήταν ένας περήφανος πατέρας, εκπαιδευτικός αλλά και λάτρης του τόπου του. «Εγώ, Κάρεν, ήθελα να πάρω το πτυχίο μου και να έρθω να συνεισφέρω στον τόπο μου», μου εκμυστηρεύτηκε, όταν έμαθε πως φεύγω για την Αμερική.

Αν οφείλουμε κάτι σε μια προσωπικότητα όπως αυτή του Σάκη Λιπορδέζη, που προίκισε την περιοχή της Ροδόπης, είναι να καταφέρουμε οι μαθητές του, να καλλιεργήσουμε το ήθος του, την ακαδημαϊκότητά του και να διατηρήσουμε άσβεστη τη μνήμη και την τεράστια παρακαταθήκη που μας άφησε.

Chicago, 03.23.2023

Karen Ch. Chanagkian

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.