Διαπιστωσεις πριν τις εκλογες
Επί χρόνια προσπαθούσα να αντιληφθώ το κύριο στοιχείο που διαφοροποιούσε ταξικά τα κόμματα μεταξύ τους. Γιατί θα έπρεπε να ψηφίζω το Α κόμμα και όχι το Β; Ποιο εκφράζει τα ταξικά μου συμφέροντα; Διότι όλα τα κόμματα είναι πολυσυλλεκτικά, στις τάξεις τους είναι ενταγμένοι αγρότες, εργάτες, υπάλληλοι, συνταξιούχοι, άνεργοι, γεγονός που δημιουργεί σύγχυση στους ψηφοφόρους. Ποιο είναι το χαρακτηριστικό στοιχείο που καθορίζει τον ταξικό χαρακτήρα ενός κόμματος, τα συμφέροντα που υπηρετεί; Μήπως είναι η αριθμητική αναλογία των κοινωνικών ομάδων που το στελεχώνουν και το ψηφίζουν; Μήπως τα προγράμματά τους που εξαγγέλλουν προεκλογικά δημιουργώντας ψευδαισθήσεις στο εκλογικό σώμα, για να αναιρεθούν στην πράξη την επομένη των εκλογών; Είναι χαρακτηριστικό ότι με την κρίση ενώ το εκλογικό σώμα ψήφιζε πάντα αντιμνημονιακά η πολιτική που ακολουθούσαν οι κυβερνήσεις που προέκυπταν ήταν κατά βάση μνημονιακή. Την απάντηση στην απορία μου έδωσε ο ιστορικός Νίκος Ψυρούκης: «Τα κόμματα, έγραφε, δεν είναι τάξεις αλλά άθροισμα ανθρώπων που προέρχονται από διάφορες τάξεις. Παρ’ όλα αυτά εξυπηρετούν συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα. Ποιος το καθορίζει αυτό; Όποια τάξη κυριαρχεί στις γραμμές του και το ελέγχει, αυτή του δίνει το δικό της τρόπο σκέψης και δράσης». Γι’ αυτό ο Μαρξ έλεγε ότι «την εξουσία, δεν την παίρνουν τα κόμματα και οι οργανώσεις αλλά οι τάξεις».
Η Αλέκα Παπαρήγα πριν χρόνια, όταν το ΚΚΕ συμμετείχε σε πεντακομματική Βουλή, είχε πει: «Πέντε κόμματα, δύο πολιτικές». Θα προσθέταμε: «Όσα κόμματα κι αν υπάρχουν στη Βουλή, δύο είναι οι πολιτικές». Δημιουργούνται κόμματα «γλάστρες» που διανθίζουν απλά τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος δημιουργώντας ψευδαισθήσεις στο εκλογικό σώμα ώστε να υπερβαίνει τα αδιέξοδά του ή για να λειτουργούν ως εφεδρείες: ΛΑΟΣ, ΑΝΕΛΛ, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων, δημιουργήθηκαν και εξαφανίστηκαν εκλογικά σε ελάχιστο χρόνο για την πολιτική. Όμως σε αυτό το ελάχιστο χρονικό διάστημα, των εννέα ετών ουσιαστικά, στήριξαν κυβερνήσεις διαφορετικού ιδεολογικού προσανατολισμού, διαφοροποιώντας και ανατρέποντας τους ταξικούς συσχετισμούς αλλά και τη βούληση του εκλογικού σώματος. ΛΑΟΣ, ΑΝΕΛΛ, ΔΗΜΑΡ συγκυβέρνησαν ενώ το Ποτάμι και η Ένωση Κεντρώων παρέμεναν εφεδρείες. Η πεποίθηση ότι υπάρχουν σήμερα δύο πολιτικές επιλογές ενισχύθηκε μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ, όταν η σοσιαλδημοκρατία, που ανάμεσα στη δεξιά και στον σοσιαλισμό πρόβαλλε ως ο τρίτος πολιτικός πυλώνας, περιθωριοποιείται ή αλλάζει ρόλο και ταυτίζεται με τον νεοφιλελευθερισμό.
Γιατί συμβαίνει αυτή η πολιτική μετάλλαξη; Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα αξιοποιήθηκαν από τη Δύση αντιπαραθετικά προς τον σοσιαλισμό του προλεταριάτου με την ενδυνάμωσή τους ως φορείς της κοινωνικής πολιτικής. Σήμερα, μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ και την αποδυνάμωση των κομμουνιστικών κομμάτων παγκόσμια, δεν υπάρχει λόγος να ανέχεται το κεφάλαιο την άσκηση κοινωνικής πολιτικής αντί να οικειοποιείται αυτό οφέλη με την ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών δράσεων του κράτους. Γιατί; Διότι όπως μας λέει ο Ούλριχ Μπεκ «το κοινωνικό κράτος είναι και νόθο παιδί του κομμουνισμού, γεννημένο από το φόβο απέναντί του». Τώρα που εξέλιπε ο φόβος, προς τι οι κοινωνικές παροχές; Ως εκ τούτου και οι φορείς της κοινωνικής πολιτικής στη Δύση, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, έπαψαν να είναι αναγκαία. Γι’ αυτό, το πολιτικό προσωπικό τους για να περισώσει την ύπαρξή του στα νέα δεδομένα, αυτοαναιρείται ταυτιζόμενο με τον νεοφιλελευθερισμό που εξυπηρετεί τις σημερινές επιδιώξεις του συστήματος, διατηρώντας τις παραδοσιακές τους ονομασίες. Όταν ρώτησαν τη Μάργκαρετ Θάτσερ ποιο ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμά της απάντησε αμέσως: «Το νέο Εργατικό Κόμμα». Και είχε δίκιο,. Ο θρίαμβός της ήταν πως ακόμη και οι πολιτικοί εχθροί της, οι Εργατικοί, υιοθέτησαν τις βασικές οικονομικές πολιτικές της του κόμματος των Συντηρητικών. Το ίδιο συμβαίνει και στη Γερμανία όπου οι σοσιαλδημοκράτες αναδείχθηκαν βαθμιαία σε δεκανίκι των χριστιανοδημοκρατών (CDU) και μέσα από τον Μεγάλο Συνασπισμό αποποιήθηκαν τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της πολιτικής τους. Ας μη ξεχνάμε ότι με την Ατζέντα 2010 του σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ επιβλήθηκαν οι μεταρρυθμίσεις που συρρίκνωσαν τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων και αξιοποίησαν οι Χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ για να επιτύχουν το «γερμανικό θαύμα» που περιθωριοποιεί όμως τους εργαζόμενους Προσπαθούν να προβάλλουν τους Οικολόγους ως εναλλακτικό εταίρο των Χριστιανοδημοκρατών στο διαμορφούμενο πολιτικό σκηνικό έναντι των σοσιαλδημοκρατών (SPD), αξιοποιώντας τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής αλλά πρόκειται για ψευδεπίγραφη πολιτική αντιπαράθεση, αφού η οικολογία αποτελεί αναπόσπαστη παράμετρο της πολιτικής, που δεν μπορεί να επικαλύψει τον ταξικό χαρακτήρα της κοινωνίας. Γι’ αυτό σήμερα κάθε τρίτος δρόμος ανάμεσα στον φιλελευθερισμό και τον σοσιαλισμό είναι ψευδεπίγραφος και παραπλανητικός
Ο Terry Eagleton έγραφε στο βιβλίο του «Γιατί ο Μαρξ είχε δίκιο»: «Πρέπει να υπάρχει τρόπος να ακτινογραφούμε το παρόν, έτσι ώστε να μας δείχνει ποιο μέλλον περικλείει ως δυνατότητα. Διαφορετικά θα καταφέρουμε απλώς να κάνουμε τους ανθρώπους να επιθυμούν μάταια…».
Τι δείχνει η ακτινογραφία της χώρας σήμερα; Για παράδειγμα, το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, το πλέον προνομιούχο από γεωοικονομική άποψη για το διαμετακομιστικό εμπόριο, παραμένει ανενεργό δεκαετίες μετά την γεωπολιτική του αναβάθμιση με τη διάλυση της ΕΣΣΔ, ο σιδηροδρομικός άξονας Αλεξανδρούπολης-Ορμενίου που ανακαινίστηκε πρόσφατα παραμένει αναξιοποίητος, τη δεκαετία του 1990 ταξιδεύαμε από την Αλεξανδρούπολη στη Θεσσαλονίκη με το τρένο σε 5 ώρες, σήμερα το ταξίδι διαρκεί 8.30 ώρες. Οι ΒΙ.ΠΕ της Αλεξανδρούπολης, της Κομοτινής και της Ξάνθης υφίστανται ως βιομηχανικά νεκροταφεία ενώ ολόκληρη η χώρα απαξιώθηκε παραγωγικά. Σε τι μπορούμε να προσδοκούμε σήμερα για το μέλλον;
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.