Αποηχος απο το Φεστιβαλ Ντοκιμαντερ Χαλκιδας

Χαλκίδα. Μια πόλη που «σαπίζει όμορφα» …
 
Γωνιές, ερειπιώνες καλλίτερα, με ντουβάρια παλίμψηστα και εξαίσια κεραμικά, που αιωρούνται επικινδύνως  από καταρρέοντα νεοκλασικά, απειλούνε να σε σημαδεύσουν για πάντα…!
 
Μια πόλη που δείχνει να μην έχει ανάγκη τον Σκαρίμπα, τον Σκαλκώτα, τον Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλο.
 
Ένας δήμος, μια δημοτική αρχή καλλίτερα,  που δεν έχει ψυλλιασθεί τίποτα  για τα πραγματικά αίτια της κρίσης –υποτίμηση του δημόσιου χώρου και χρόνου– και την διαιωνίζει ακάθεκτη.
 

Κι όμως, μέσα σ’ αυτό το τοπίο «ομίχλης» ο σκηνοθέτης Ιωάννου Σταύρος –που παλιότερα έχει γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για την «τζιαμάλα» της Νέας Αδριανή– επιμένει εδώ και έντεκα χρόνια να στήνει ένα αξιόλογο φεστιβάλ ελληνικού ντοκιμαντέρ αποκλειστικά, απ’ όπου αν εξαιρέσεις την τελετή λήξης με «ανοιχτές τις κάμερες» που μαζεύονται καμιά δωδεκαριά βουλευτές, όλη την εβδομάδα, βαράνε μύγες έξω από το φεστιβάλ και οι βουλευτές και η πόλη.  Το πρωί φέρνουν κατά «αγέλας» κάποια σχολεία αλλά περισσότερο μοιάζει να εκδράμουν παρά να εντρυφούν εις τας τέχνας…Είναι βέβαια σπουδαίο, γιατί ακόμα κι έτσι ο νέος «εθίζεται» στα όμορφα!
 
Τότε το φεστιβάλ για ποιους είναι;
 
Σίγουρα για τους κινηματογραφιστές, σίγουρα για το λίγο αλλά ανήσυχο κοινό της Χαλκίδας και στο φινάλε, επειδή γύρω μας  κυκλοφορούν συνήθως μόνο φαντάσματα, δεν θα γίνουμε ένα απ’ αυτά, ενδίδοντας στην αδράνεια.
 
Εγώ έχω κτίσει στον Ίμερο  ολόκληρο θέατρο και πέρα από κάποια σχολεία  δημοτικά  από την  περιοχή,  τα περισσότερα το αγνόησαν, δηλαδή να μην το έκτιζα, ή να το μετατρέψω σε «γουρουνοστάσιο» να αποκτήσω πελάτες…!
 
Βέβαια οι διευθύνσεις παιδείας , οι σύλλογοι γονέων, ίσως και οι δάσκαλοι τελικά, μπορούν να παίξουν θετικό ρόλο στην είσοδο των τεχνών στην εκπαίδευση  και ιδιαίτερα της τοπικής δημιουργίας, αλλά δυστυχώς, μέχρι τώρα, και σε μας και στην Χαλκίδα, μαγειρεύουν μαγειρίτσα!
 

Τα δύο ντοκιμαντέρ που παίχθηκαν –ένα το δικό μου «Μέσω Ναυπλίου»  και το άλλο «Περί Καραγκιοζοπλεχτικής» της Κατερίνας Καρανίκα , της σκηνοθέτριας από την Λάρισα  που ζει και εργάζεται στο Βερολίνο και  έκανε ένα καλλιτεχνικό πορτρέτο  της δουλειάς μας σαν Θρακικό Θέατρο Σκιών– μπορώ να πω πως άρεσαν ιδιαίτερα.
 
Ο πρόεδρος της επιτροπής του φεστιβάλ, αξιόλογος συνθέτης Μιχάλης Γρηγορίου, όλη την εβδομάδα μαζί με τον Δημήτρη Αρβανίτη τον γραφίστα που κόσμησε τόσα εξώφυλλα βιβλίων και δίσκων, μού ‘λεγαν πως η ταινία μου πάει για το βραβείο. Τελικά το πήρε ο Φώτης Λαμπρινός  με την «Ουτοπία 1917». Μια ταινία τολμηρή για την μποσελβίκικη  «ουτοπία»  που ενόχλησε τα ιερατεία  και τους «παλαιοημερολογίτες» του Κομμουνιστικού κόμματος που αρνούνται ακόμα τα εγκλήματα του Στάλιν, λες και τα διέπραξαν οι ίδιοι!
 
Κατά τ’ άλλα, ήταν ένα φεστιβάλ με εντάσεις  –συμβάλλαμε κι εμείς σ’ αυτό– και κυρίως το υψηλό επίπεδο των ταινιών που επιλέχθηκαν  αυστηρά να παρουσιασθούν γέννησαν συμφωνίες , διαφωνίες, ερωτήματα.  Εξάλλου κι αυτός είναι ο ρόλος της τέχνης, η διαρκής ιερή αντίφαση, η μόνη αιτία κίνησης προς τα μπρός!
 
*Ο Γιάννης Βουλτσίδης είναι σκηνοθέτης και ιδρυτής του Θρακικού Θεάτρου Σκιών. Στο Φεστιβάλ Χαλκίδας  συμμετείχε με το ντοκιμαντέρ του  «Μέσω Ναυπλίου». Περισσότερα για το εξαιρετικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ στο link: www.eviaportal.gr

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.