Αντιπαροχων και σκιων …εγκωμιον

Πότε άρχισε να φαντάζει προκλητικό το σχέδιο του τρίπατου και πολυώροφου σπιτιού δεν γνωρίζω… Νομίζω όμως ότι εγώ την πάτησα από την Τρίτη Γυμνασίου, όταν στο πρόγραμμα του σχολείου μπήκε το μάθημα της Οικιακής Οικονομίας. Μας το δίδασκε η κ. Ντινοπούλου, μητέρα του γνωστού δημοσιογράφου και βουλευτή της Ν.Δ Αργύρη Ντινόπουλου, απόφοιτος της Χαροκοπείου Σχολής Οικοκυρικής. Η μαμά του μια πανέμορφη, κομψή γυναίκα, μας μάθαινε τα του οίκου. Μάς έκανε και μαθήματα διακόσμησης σπιτιού. Στα περιοδικά που έφερνε στο μάθημα είδα σπίτια χλιδάτα, σε όροφο πάντα, με κλαρωτές κουρτίνες, μπρεζέρες και καναπέδες σαλονιών, που θύμιζαν κάτι από το παλάτια της εποχής… Στο τετράδιο Οικοκυρικών κολλούσαμε τις φωτογραφίες που βρίσκαμε σε περιοδικά, με σπίτια… Ένα τέτοιο καθιστικό έγινε το απωθημένο μου!!! Ολόφωτο δωμάτιο με μεγάλα παράθυρα, μοκέτες και σαλόνια, καθρέπτες και άλλα παρόμοια… Επηρεασμένη άρχισα να ζητώ από τον Παντελή να κτίσουμε την ταράτσα. «Δεν έχουμε λεφτά τώρα»-μου έλεγε- «πρώτα να σπουδάσετε και μετά κτίστε και πολυκατοικία!!!» Εγώ πείσμωνα, κάποιες φορές έκλαιγα κιόλας εκείνος όμως ήταν σταθερός… Μόνο η μαμά μου έλεγε: «Δεν σ’ αρέσει το σπίτι μας Λενάκι; Τι έχει; Και τρία δωμάτια και κουζίνα, και χολ!!!» Αμ, δε! Κουρτίνα σαν κι εκείνη της φωτογραφίας των Οικοκυρικών δεν είχε!!! Και έδωκε ο Θεός και βρήκαμε παρόμοια κουρτίνα λίγα χρόνια μετά, σε ένα δέμα που μας έστειλε από την Αμερική η θεία. Μπλε ελεκτρίκ κλαρωτό με σχέδια πορτοκαλί και κόκκινα. Η μαμά την έραψε και την έβαλε στο καλό δωμάτιο!!!
 
Ύστερα φύγαμε από την πόλη για σπουδές, Η κουρτίνα ξεθώριασε από τον ήλιο και τα πλυσίματα κι έγινε η μισή ξεσκονόπανα κι η άλλη δυο ωραίες μπροστοποδιές! Στη θέση της κρεμάστηκε μια λαχούρ βαριά, που άντεξε όσο το σπιτάκι επιβίωνε στις επιθέσεις της αντιπαροχής… Το δώσαμε κι εμείς τελικά το 1999 και πήραμε διαμερίσματα πανωπροίκι. Η μαμά πάντως πρόλαβε και έβαλε κάποιες από τις παλιές κουρτίνες στις μπαλκονόπορτες, διότι το διαμέρισμα ένα μόνο παράθυρο έχει στην κουζίνα, και έτερον ουδέν… «Κοίτα να δεις», έλεγε και ξανάλεγε, «τόσο σπίτι μεγάλο και δυο μπαλκονόπορτες μονάχα, ενώ το μικρό μας είχε πέντε πορτοπαράθυρα, μια τζαμαρία, χώρια τα παραθυράκια στην αποθήκη και στο καμπινέ!».
 
Το 2000 όταν ανέβηκα στην Αλεξανδρούπολη για να απολαύσω το νέο σπίτι, η μαμά άνοιξε το μπαούλο και έβγαλε όλες τις κουρτίνες του παλιού σπιτιού που τις είχε φυλάξει… «Πάρε όποια θέλεις» είπε, «εγώ τώρα πια άλλη κουρτίνα δεν θα χρειαστώ»… Κι εγώ διάλεξα την πρώτη πρώτη που θυμάμαι από 5-6 χρονών στο καλό δωμάτιο του μικρού σπιτιού. Την ξεδίπλωσα και τη μύρισα… Μικρή, μικρούλα και ταλαιπωρημένη, υποδηλώνουσα και τα χρόνια που πέρασαν αλλά και το μέγεθος των σπιτιών που ζήσαμε… Μικρή, κουρτινούλα σε εκείνο το μικρό παράθυρο που σε μένα φάνταζε τεράστιο!!! Την κρατώ ως κειμήλιο ριζών και βίου, ως ταυτότητα του ιδεολογήματος που με έσπειρε από ένα μικρό παράθυρο στα… υπερμεγέθη του παρόντος, που χρειάζονται ένα μισθό για ρόμαν, ντραπέ και κουρτίνα!!!
 
Έτσι ακριβώς όπως και η πορεία μας, από το 60 μέχρις εδώ, που μάς τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί, αυτή της αντιπαροχής και της καθέτου δόμησης… Το δεύτερο περιτύλιγμα είχε να κάνει με τα δάνεια της επέκτασης, με τη μίσθωση πάρκινγκ, με το «δωμάτιο και κλιματιστικό» σε κάποιες περιπτώσεις με σάουνες και υδρομασάζ, για να μη βάλω κι άλλα. Το τρίτο, και το τέταρτο σελοφάν έχει κι άλλα τραύματα… κι άλλες στρώσεις… Πώς να ανασάνεις, λοιπόν, υπό το κράτος αυτής της πορείας, που έχει εντός της και ανάλογα περιτυλίγματα οικονομικού, πολιτισμικού, και …συναισθηματικού-βλέπε ψυχαναγκαστικού- τύπου…
 
Καήκαμε οι άνθρωποι, καήκαμε όλοι εν γένει από την ιδεολογικοπολιτική μας κατηφόρα και τις κάθε είδους αντιπαροχές… Και το θέμα είναι ότι πληρώνοντας, πάλι τίποτε δεν φτιάχνεις σταθερό… Μπαλώματα και σπατάλη χωρίς λόγο για να λειτουργήσει η αγορά… Για όλα αυτά λοιπόν, προφανώς δεν ευθύνεται το μάθημα Οικιακής Οικονομίας. Μάλλον φταίει η μανία των Παντελήδων να μας σπουδάσουν πρώτα… Τα πτυχία φταίνε κυρίως για τα αναμμένα μας κάρβουνα, επί των οποίων χορεύουμε σαν αναστενάρηδες, εμμένοντας στην ευδαίμονα πυρά, αντί να κατεβούμε από εκεί πάνω και να βουτήξουμε πάλι με γυμνά πόδια στη γη και στα νερά… Θέλει τόλμη όμως, καθώς, όπως φαίνεται, για τις ανατροπές δεν αρκεί η απελπισία!!!
 
Από την φλεγόμενη επαρχία για και χαρά και καλή εβδομάδα…
 
Υ.Γ.: Μικρές ιστορίες, ιστορίες ζωής, που πέρασαν και από αυτές εδώ τις σελίδες, ως «Ελεύθερο Βήμα», και μας πλούτισαν. Σήμερα ξαναδιαβάζοντας τις λέξεις της Ελένης για τα πικρά εγκώμια της αντιπαροχής που μας γέμισαν σκιές αναμνήσεων για όσα οριστικά ξεριζώθηκαν και χάσαμε και έμειναν μόνον στις λέξεις «ως κειμήλια ριζών και βίου», μάλλον όπου καταλήγουμε είναι ότι «για τις ανατροπές δεν αρκεί η απελπισία!!!»!!!
 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.