Ανοιχτη επιστολη ενος ξενου

«Εδώ υπήρχε ένα χωριό η Κάνδανος»

«Εδώ υπήρχε ένα δέντρο»

Η πρώτη πρόταση είναι η «κληρονομιά» των Ναζί μετά την καταστροφή του μαρτυρικού χωριού. Η δεύτερη πρόταση, όπως με πληροφόρησε έγκριτος πολίτης της πόλης, είναι γραμμένη πάνω σε ένα πλακάκι ενός πεζοδρομίου της Κομοτηνής. Θα ήθελα τώρα από κάθε καλόγνωμο, καλόγνωμη, αναγνώστη, αναγνώστρια, αυτών των λέξεων, να στοχαστούν πάνω σε τούτες τις δύο προτάσεις. Γιατί αυτές οι δύο προτάσεις είναι ανατριχιαστικά ίδιες.

Περπάτησα από το Τζελάλ Μπαγιάρ μέχρι την Λέσχη Κομοτηναίων. Μέτρησα περίπου 50 δέντρα. Μόνο 50 δέντρα. Δεν μύρισα πουθενά χώμα. Αυτή είναι η πνευματική μας και πολιτιστική μας έρημος. Ξέρετε σκεφτόμουν πότε άρχισε το κακό. Όταν σταματήσαμε να ρωτάμε. Όχι δεν μας απαγόρευσε κανείς τις ερωτήσεις, απλώς μόνοι μας, μόνες μας, μόνα μας, κλειστήκαμε μέσα στα τείχη. Ανεπαισθήτως. Θα ‘θελα τώρα να σας πω, πώς ενδεχομένως θα ήταν, αν ρωτούσαμε. Αν 2.000 πολίτες μαζευόντουσαν στην πλατεία Ειρήνης και ρωτούσαν. Τι γίνεται με τον προϋπολογισμό του Δήμου; Γιατί πληρώνουμε αυτά και για ποιον σκοπό;  Τι λέει το Τεχνικό πρόγραμμα του Δήμου και γιατί; Γιατί είναι ουσιαστικά νεκρό το Μέγαρο Μουσικής; Γιατί ακόμη υπάρχει το Αλάν Κουγιού; Γιατί δεν έχουμε χώμα στις πλατείες μας; Γιατί στις παιδικές χαρές δεν έχουμε χώμα; Πόσες φορές επί της ουσίας συνεργάζεται ο Δήμος με το Πανεπιστήμιο; Γιατί χάθηκε το Αρμενιό; Πολλά θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε. Φανταστείτε το λίγο, πλειονοτικοί, μειονοτικοί, πρόσφυγες από την πρώην ΕΣΣΔ, μαζεμένοι στην πλατεία να συζητάνε και να ρωτάνε, σκεφτείτε το λίγο. Για σκεφτείτε, ήρεμα, νηφάλια να συζητάνε αυτοί οι άνθρωποι, γιατί γίνανε τα γεγονότα του 90; Να συζητάνε για τις πικρές μέρες. Ή να συζητάνε για το πώς πρέπει να μοιραστούν τα χρήματα του Δήμου στις γειτονιές και στα χωριά; Τι θέλει η κάθε γειτονιά, ή το κάθε χωριό, τι πραγματικές ανάγκες έχει;  Ποιες είναι οι κοινές ανάγκες;

Αν όλα αυτά και άλλα τα ρωτούσαμε, αλήθεια μετ’ επιτάσεως, ποια δημοτική αρχή θα μπορούσε να αποφύγει την  συζήτηση και τον έλεγχο; Να συζητήσουμε πώς θα βγάλουμε από την έρημο νερό, να αυτό έχει μεγάλη σημασία. Να σκεφτούμε γιατί το καλεντάρι του Μεγάρου Μουσικής δεν είναι γεμάτο όλο τον χρόνο με εγχώριες και διεθνείς συνεργασίες; Να συζητήσουμε γιατί το κέντρο της πόλης είναι εδώ και μήνες βομβαρδισμένη πολιτεία; Θα βγει κάτι καλό από αυτό ή όχι; Και ποιος ρωτήθηκε; Θα σκεφτούμε ότι κάναμε λάθος για χρόνια που αντιμετωπίζαμε το Πανεπιστήμιο,  μόνο ως έσοδο και όχι ως πηγή γνώσης για την πόλη; Θα σκεφτούμε αλήθεια πως θα θέλαμε μια πόλη ανοιχτή στον κόσμο; Θα έπαιρνε μια δημοτική αρχή την πρωτοβουλία για ένα ετήσιο συνέδριο για τις διασυνοριακές συνεργασίες, για την τοπική αποανάπτυξη, δηλαδή την επανεύρεση της σχέσης μας με το περιβάλλον; Θα προχωρούσε μια δημοτική αρχή στην ανακήρυξη  της πόλης ως πόλης ελεύθερης για την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και να γίνεται ετήσιο φεστιβάλ της κοινότητας αυτής; Θα συζητούσε μια δημοτική αρχή την καθιέρωση του συμμετοχικού προϋπολογισμού; Δηλαδή οι γειτονιές να προκρίνουν δεσμευτικά τις ανάγκες τους και τα απαραίτητα έργα να υλοποιούνται; Όλα αυτά και άλλα πολλά έχουν μια προϋπόθεση, ότι θα αρχίσουμε να ρωτάμε. Πρώτα εμάς τους ίδιους.

Γιατί ο πολίτης που δεν ασχολείται με τα κοινά πράγματα, δεν είναι απράγμων αλλά άχρηστος. Μπορούμε, αν όντως αρχίσουμε πάλι να ρωτάμε, να ρωτήσουμε και για τα άλλα που διαλύουν τις ζωές μας. Όμως ευγενικοί μου αναγνώστες μπορούμε άραγε να συναχτούμε στην πλατεία και να ρωτήσουμε, γιατί χάθηκαν τα δέντρα, γιατί χάθηκε το χώμα και τους θερμούς μήνες καιγόμαστε και τους ψυχρούς μήνες πνιγόμαστε; Αν το κάνουμε αυτό, τότε ίσως υπάρξει ελπίδα. Τότε ίσως αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πως ο πλούτος της πόλης δίκαια πρέπει να μοιράζεται. Τότε δεν θα αρνούνται διορισμό γιατροί ή εκπαιδευτικοί,  γιατί δεν τους φτάνει ο μισθός για να έρθουν εδώ. Τότε μπορούμε να σκεφτούμε ότι το Μέγαρο Μουσικής δεν είναι απλώς ένα κτίριο, αλλά γεννάει πράγματα ενδιαφέροντα. Και τότε οι πολίτες και οι πολίτισσες, μπορούν να συνάζονται τακτικά και να ελέγχουν τι γίνεται το κοινό βιος τους, η πόλη τους, ως μια ζώσα πραγματικότητα που γεννά συναισθήματα ευχαρίστησης. Επειδή ο άνθρωπος όταν φτιάχνει κάτι καλό χαίρεται. Μοίρα παράξενη με έφερε σε τούτον τον τόπο. Και είδα και έμαθα πράγματα. Και κείνο που κατάλαβα είναι ότι οι συλλογικές πληγές δεν πρέπει να κρύβονται, αλλά δημόσια να κουβεντιάζονται, γιατί έτσι οι άνθρωποι πορεύονται αγαθώ τω τρόπω.

Και οι σκόρπιες ιδέες που έγραψα σε τούτο το σημείωμα ας είναι μια αφορμή. Να τεθούν και άλλα μικρά ή μεγάλα πράγματα της πόλης. Πριν μας τελειώσει το χώμα, πριν γραφτούν άλλες επιγραφές για τα δέντρα που δεν υπάρχουν πια. Γιατί όταν χάνουμε την μυρωδιά, της γης, χάνουμε την ζωή. Ας ρωτήσουμε, ας μάθουμε να ρωτάμε, ας επιμείνουμε στις ερωτήσεις. Γιατί έτσι με την ερώτηση προχώρησε η ιστορία..

Υ.Γ.  Να στοχαστούμε ξανά και ξανά γιατί λέγεται πλατεία Ειρήνης. Και πώς άραγε γειτονεύει και γιατί με ένα σπαθί. Και αν καταλήξουμε ότι ίσως είναι αταίριαστο ζευγάρι, τότε θα ‘χουμε κάνει ένα καλό βήμα για να ξαναβρούμε την πόλη και τις πραγματικές ανάγκες. Γιατί τα ονόματα, οι λέξεις, τα σύμβολα σημαίνουν. 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.