Αναδρομικα; Απο που;

Είναι δυνατό μια χώρα που πρέπει να θωρακίσει την κοινωνική της συνοχή λόγω της οικονομικής κρίσης αλλά και των απειλών στο γεωπολιτικό της περιβάλλον, να τη διαρρηγνύει με κάθε τρόπο; Δεν αντιλαμβάνονται επί τέλους οι κυβερνώντες ότι αποτελεί ακραία αντίφαση η ανακοίνωση π.χ. από τον πρωθυπουργό στη ΔΕΘ της καταβολής αναδρομικών ύψους ενός δις  σε κοινωνικές ομάδες δημοσίων υπαλλήλων που ούτως ή άλλως επιβιώνουν εν της μέσω κρίσης, ενώ η αφρόκρεμα της χώρας ξενιτεύεται κατά χιλιάδες για να επιβιώσει; Για να προσθέσουμε στους νέους που εγκαταλείπουν μαζικά την πατρίδα και τoυς ελεύθερους επαγγελματίες, τους μαγαζάτορες, τους άνεργους ή τους απασχολούμενους στις ευέλικτες μορφές εργασίας, οι οποίοι παραμένουν στη χώρα αντιμετωπίζοντας καθημερινά αδιέξοδα επιβίωσης. 
 
Και όλα αυτά με την επίκληση δικαστικών αποφάσεων που ζητούν να αποκατασταθούν οι συντάξεις και οι μισθοί στο ύψος τους προ του 2012, οι οποίες όμως δημιουργούν εύλογες σκέψεις. Δηλαδή: Αν οι αποφάσεις δικαιώνουν το παρελθόν ως παρόν δεν θα έπρεπε να αναζητήσουν και τις συνθήκες μέσα στις οποίες δημιουργήθηκαν τα δικαιώματα που σήμερα δικαιώνουν; Διότι η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να είναι απεξαρτημένη από τις συνθήκες που διαμορφώνουν τα αιτήματα. Οι μισθοί του δημοσίου και οι συντάξεις προ του 2012 είχαν διαμορφωθεί με τα δεδομένα προ της κρίσης. Είχαν δοθεί με τον υπερδανεισμό της χώρας που οδήγησε στην κρίση στα πλαίσια ενός αλόγιστου κομματικού ανταγωνισμού για την εκλογική επικράτηση. Θα πρέπει λοιπόν να ξαναπάρει το κράτος δάνεια για να δικαιώσει το νοσηρό παρελθόν ως παρόν; Επειδή όμως η υπερχρέωση της χώρας καθιστά ανέφικτο τον δανεισμό της, είναι αυτονόητο ότι τα χρήματα για την υλοποίηση των δικαστικών αποφάσεων θα αφαιρεθούν μέσω του προϋπολογισμού από το σύνολο της κοινωνίας, θα αφαιρεθούν δηλαδή από τους προϋπολογισμούς του 2018 και τους μεταγενέστερους. Με άλλα λόγια, ολόκληρη η ελληνική κοινωνία θα ζει ετεροχρονισμένα αφού οι κοινωνικές ομάδες που δικαιώνονται δικαστικά θα ζουν σε συνθήκες προ του 2012, δηλαδή πολύ καλύτερες του σήμερα και οι υπόλοιπες σε συνθήκες δυσμενέστερες του 2018, του σήμερα δηλαδή, αφού θα πρέπει να αφαιρεθούν πόροι του 2018 και μελλοντικά για την πληρωμή των αυξημένων πλέον μισθών και συντάξεων και των αναδρομικών. Αναπότρεπτα οι ανισότητες και τα αδιέξοδα θα διευρυνθούν ακόμη περισσότερο. Γιατί θα συμβεί αυτό; Διότι το δίκιο πριν την κρίση δεν αποτελεί και δίκιο στις συνθήκες της κρίσης ούτε θα αποτελεί δίκιο και μετά την υπέρβασή της, αν ποτέ επιτευχθεί αυτό. Δεν μειώθηκε στη διάρκεια της κρίσης το ΑΕΠ της χώρας κατά 25%, η ανεργία δεν κορυφώθηκε στο 27,5% και σήμερα στο 20%, ψευδεπίγραφα βέβαια, αφού λογίζονται ως εργαζόμενοι και οι απασχολούμενοι σε ευέλικτες μορφές εργασίας των 200-300 ευρώ μηνιαίως; Πώς μπορεί λοιπόν οι νόμοι να επιδέχονται την ίδια ερμηνεία πριν, στη διάρκεια και μετά την κρίση; Έχουμε τα ίδια δεδομένα;
 
Έτσι λοιπόν η ερώτηση προβάλλει εύλογα: Γιατί δεν επενδύονται αυτά τα χρήματα μαζί με τα ετήσια υπερπλεονάσματα για να δημιουργήσουν μια ισχυρή βάση ανάπτυξης, ώστε να στηρίξουν την εργασία και να δημιουργήσουν προοπτικές για το μέλλον της χώρας και ενισχύουν μη παραγωγικές κοινωνικές ομάδες σε περίοδο κρίσης που ήδη έχουν ένα σταθερό εισόδημα; Και μόνον αν λάβουμε υπόψη μας ότι η «παραγωγή» ενός επιστήμονα στοιχίζει 34.000 ευρώ σε κράτος και οικογένειες και το συνολικό κόστος του brain drain μέχρι σήμερα υπολογίζεται στα 15,3 δις ευρώ (Καθημερινή 11/2/2018), δεν είναι ολοφάνερο ότι αυτή η τεράστια επένδυση θα πρέπει να αξιοποιηθεί με τη δημιουργία συνθηκών ανάπτυξης της χώρας και όχι με την αναμόχλευση του παρελθόντος; Πιστεύει κανείς ότι οι εκατοντάδες χιλιάδες των νέων που μετανάστευσαν θα ξαναγυρίσουν στην πατρίδα που τους έδιωξε, αν τους χρειαστεί;  Σύμφωνα με ευρωπαϊκή έρευνα που διεξήχθη το 2017 στο Λονδίνο και την Ολλανδία, και δημοσίευσαν πρόσφατα οι Financial Times, ποσοστό μικρότερο από το 10% των Ελλήνων μεταναστών σχεδιάζουν να επιστρέψουν μέσα στα επόμενα τρία χρόνια και μόνο το 20% σχεδιάζει μια τέτοια κίνηση μακροπρόθεσμα. Αλλά και το Der Spiegel σε άρθρο του με τίτλο: «Η αποστολή εξετελέσθη – Η Ελλάδα πεθαίνει», συνδέει άμεσα την αρνητική δημογραφική εξέλιξη στην Ελλάδα με την ανάπτυξη και την οικονομία και σημειώνει: «Πρέπει να σταματήσει η μετανάστευση των νέων, οι μετανάστες θα πρέπει να επιστρέψουν και οι συνθήκες ζωής να σταθεροποιηθούν ώστε οι οικογένειες να θέλουν και πάλι να αποκτήσουν παιδιά. (…) Τίποτα από όλα αυτά δεν θα συμβεί χωρίς σταθερή οικονομική ανάπτυξη αλλά κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται». Ήδη με τις προβλέψεις του 2018 εκτιμάται πως το 2060 ο πληθυσμός της Ελλάδας θα είναι κατά 2,4 εκ. μικρότερος απ’ ό,τι προβλεπόταν το 2011 και το μέγεθος του οικονομικά ενεργού πληθυσμού (15-64 ετών) θα είναι κατά 1,2 εκ. μικρότερο από την πρόβλεψη του 2011(1). Σε αυτόν τον υπερθετικό βαθμό επιδείνωσε η κρίση τις προβλέψεις για το μέλλον μέσα σε επτά μόλις χρόνια από το 2011 έως το 2018! Ποια αναδρομικά λοιπόν;
 
Οι σοβαρότερες όμως επιπτώσεις του κατακερματισμού της κοινωνίας με τις επιλεκτικές αποφάσεις είναι η ρήξη της κοινωνικής συνοχής διότι στις συνθήκες που διαμορφώνονται στο Αιγαίο και στην κυπριακή ΑΟΖ είναι αυτονόητο ότι η κοινωνική συνοχή έπρεπε να αποτελεί το πρόταγμα κάθε κυβέρνησης και όχι ο κατακερματισμός της. Διότι, όπως μας λέει η Αρβελέρ «πατρίδα είναι το κοινό μας ενδιαφέρον». Ποιο είναι το «κοινό ενδιαφέρον» εν προκειμένω όταν η νεολαία της χώρας ξενιτεύεται και ένα τεράστιο ποσοστό του ελληνικού λαού αντιμετωπίζει τα αδιέξοδα της ανεργίας, της υπερχρέωσης ενώ άλλες κοινωνικές ομάδες που διαθέτουν τα αναγκαία σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό προστατεύονται; Έτσι δεν διαρρηγνύεται η κοινωνική συνοχή; Για να μας πει πάλι η Αρβελέρ: «Εκείνο που κάνει μια αυτοκρατορία και ένα λαό να χάνονται, είναι η ρήξη στην κοινωνική συνοχή. Όταν δεν υπάρχει το κοινό όνειρο, η ελπίδα για ένα κοινό μέλλον, γιατί να είμαστε μαζί;».
 
1.Μπομπ Τραα, «Οι δημογραφικές επιπτώσεις της κρίσης», Οικονομική Καθημερινή, 2/9/2018, σελ. 8

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.