Αλογη βια, παρ-αλογη νομοθεσια;
«Συμμετείχα
στο παιχνίδι που είχε τελειώσει»
(Νίκος Δαββέτας, Άντρες χωρίς άντρες)
Επειδή πρόσφατα έγκριτοι συνταγματολόγοι δημοσίευσαν πολύ ενδιαφέροντα κείμενα για την Πανεπιστημιακή Αστυνομία, χωρίς να μπορώ ν’ αντικρούσω τα συνταγματικής υφής επιχειρήματά τους, θα ήθελα να καταθέσω την άποψή μου με την ιδιότητα του εγκληματολόγου.
Τα όποια μέτρα πανεπιστημιακής, κοινωνικής και ποινικής πολιτικής λαμβάνει η κάθε Κυβέρνηση δεν πρέπει να σχεδιάζονται εν λευκώ και με βάση κάποια (δεξιά ή αριστερή) ιδεοληψία αλλά να χαράσσονται σύμφωνα με τις ανάγκες της συγκυρίας. Το ίδιο ισχύει και με την εκάστοτε αντιπολίτευση. Η διαφωνία δεν πρέπει να εξαντλείται σε θεωρητικά επιχειρήματα αλλά ν’ ακουμπάει και στην πραγματικότητα.
Το πλέον κρίσιμο ζήτημα που σχετίζεται με την πανεπιστημιακή Αστυνομία είναι η εκτίμηση της φάσης στην οποία εξελίσσεται η βία και η ουσιαστική φύση του φαινομένου.
Κατά την εκτίμησή μου η βία σε ορισμένα Α.Ε.Ι σηματοδοτεί τους τελευταίους σπασμούς νοοτροπιών και πρακτικών της Μεταπολίτευσης και δεν υπάρχει πολιτικό ή κοινωνικό περιθώριο για αύξηση/επέκταση σοβαρότερων επεισοδίων. Άρα, παρά την ένταση των τελευταίων γεγονότων, οδηγούμαστε σε μία σταδιακή αποκλιμάκωση και δεν πιστεύω ότι ο όποιος προβαλλόμενος πανικός (ηθικός ή μιντιακός) αντιστοιχεί στους πραγματικούς κινδύνους.
Κατά την εκτίμησή μου η βία σε ορισμένα Α.Ε.Ι σηματοδοτεί τους τελευταίους σπασμούς νοοτροπιών και πρακτικών της Μεταπολίτευσης και δεν υπάρχει πολιτικό ή κοινωνικό περιθώριο για αύξηση/επέκταση σοβαρότερων επεισοδίων. Άρα, παρά την ένταση των τελευταίων γεγονότων, οδηγούμαστε σε μία σταδιακή αποκλιμάκωση και δεν πιστεύω ότι ο όποιος προβαλλόμενος πανικός (ηθικός ή μιντιακός) αντιστοιχεί στους πραγματικούς κινδύνους
‘Οσον αφορά στη φύση αυτής της βίας, πάλι κατά τη γνώμη μου, δεν είναι αμιγώς «εγκληματική», με την αυστηρά ποινική του όρου έννοια, αλλά κυρίως «πολιτική».
Στο σημείο αυτό διαπράττουν (ηθελημένο;) μεθοδολογικό λάθος όσοι προσμετρούν τη βία στα πανεπιστήμια στη γενικότερη εγκληματικότητα (λες και συγκρίνεται ή συμποσούται με την τέλεση άλλων παράνομων πράξεων, όπως παραχάραξη νομισμάτων, δόλια χρεοκοπία, παραμέληση ανηλίκων κλπ, που προφανώς δεν τελούνται μέσα στα Α.Ε.Ι). Πρέπει άπαντες να συμφωνήσουν ότι πρόκειται για μία ιδιόμορφη πολιτικοκοινωνική βία, η οποία έχει δυστυχώς «εμποτίσει» το ακαδημαϊκό DNA κι έχει καταστεί κληρονομητέα από γενιά σε γενιά της Μεταπολίτευσης, με παράλληλο εκφυλισμό της δυναμικής των κινημάτων.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά η θέσπιση/εφαρμογή της πανεπιστημιακής Αστυνομίας όχι μόνο θ’ αποδειχτεί ατελέσφορη, όχι μόνο θα δώσει το λάθος μήνυμα για την ποιότητα της νεολαίας αλλά θα καταστεί επικίνδυνη, καθώς θα πυροδοτεί καθημερινά προκλήσεις «μονομαχίας» μεταξύ των δύο Ομάδων. Ζούμε στο τέλος μιάς ακαδημαϊκής εποχής, τόσο για τους έμφοβους Πρυτάνεις, όσο και για τους αδιάφορους (και συνήθως απόντες) καθηγητές, τόσο για τα δεξιά κόμματα του Νόμου και της Τάξης, όσο και για τ’ αριστερά κόμματα της Ανομίας και της Αταξίας.
Έχουν άπαντες, προφανώς για διαφορετικούς λόγους, αποτύχει. Η ευθύνη τώρα επιστρέφει στην κοινωνία των πολιτών, η οποία αυτοακυρώνεται όταν στέκει αδύναμη κι άπραγη μπροστά στο φαινόμενο. Ίδωμεν…
ΥΓ. Η τελευταία προσφορά των κομμάτων πρέπει να είναι μία ειλικρινής κι εφ’ όλης της ύλης (1974-2022) συζήτηση στη Βουλή για την κατάσταση στα Πανεπιστήμια (συνοδευόμενη κι από τη σύνταξη σχετικής επίσημης ετήσιας Έκδοσης για την Ελλάδα και την Ευρώπη). Η τελευταία προσφορά των πανεπιστημιακών αρχών πρέπει να είναι η δέσμευσή τους να παραιτούνται όταν δεν μπορούν ν’ αντιμετωπίσουν το φαινόμενο, δεδομένου ότι η στάση του Πόντιου Πιλάτου είναι, αν μη τι άλλο, παρεξηγήσιμη. Η τελευταία προσφορά του Υπουργείου Παιδείας είναι αφενός ν’απεμπλακεί, ως προς τη «συναρμοδιότητα» στο θέμα αυτό, από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη κι αφετέρου να καθορίσει τα αντί-μέτρα (μείωση αριθμού εισακτέων, όχι ευρωπαϊκά προγράμματα κλπ) για τα Α.Ε.Ι που δεν τηρούν τα μέτρα ασφαλείας.
ΥΓ2. Τίποτα δεν είναι αυτόματο και καμμία λύση δεν είναι μαγική. Ας δοκιμάσουν όμως και κάτι άλλο εκτός από την άστοχη καταστολή των μεν και την εύκολη δημαγωγία των δε
ΥΓ3. Ο έλεγχος για τη διαφθορά/διαπλοκή στα Α.Ε.Ι πρέπει να είναι καθημερινός και αυστηρός
ΥΓ4. Παρά τις επιθέσεις που δέχομαι από συναδέλφους η διαφωνία μου για την πανεπιστημιακή Αστυνομία παραμένει ισχυρότατη. Σε κάθε περίπτωση οι οιμωγές και οι ύβρεις μεταξύ των καθηγητών του ΝΑΙ και των καθηγητών του ΌΧΙ ουδένα τιμά, πολλώ μάλλον το θεσμό του πανεπιστημίου.
ΥΓ5. «Οράματα κι ιδανικά
στο καλάθι των αχρήστων»
(Μαριλού Καλοκάση, Ο θάνατος της ημέρας)
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
