Κομοτηνη, μια «ξεχασμενη», αναποφασιστη και «μοιρολατρισσα» πολη

Σύμφωνα με όσα ζούμε σ' αυτήν την πόλη, κάτι μας φταίει, κάτι συμβαίνει με τον κοινωνικό της ιστό και την «ησυχία» του. Κάτι συμβαίνει με την πλήρη αποδοχή των πάντων, με τη λησμονιά που μας διακρίνει, με την έλλειψη αντιδράσεων, με την έλλειψη δημόσιου απαιτητικού λόγου, με την έκλειψη από τον δημόσιο λόγο της λέξης «συγνώμη» για τις αποτυχίες και τις ανακολουθίες στο δημόσιο βίο, για όσα τέλος πάντων μας αφορούν και ποτέ δεν ευοδώνονται.
 
Τι εννοούμε. Ας γίνουμε λοιπόν περισσότερο αναλυτικοί κι ας μνημονεύσουμε δύο περιπτώσεις. 

Το «Μαγεμένο πάρκο», μια αρχή 

Η πρώτη αφορά στο «Μαγεμένο πάρκο», που άλλαξε όψη στο ξεχασμένο πάρκο της Αγίας Παρασκευής και επέδειξε δυνάμει τι θα μπορούσε να είναι η πόλη αν αξιοποιούσε τους ταλαντούχους νέους συμπολίτες  και, κυρίως, αν  συναινούσαν να αναδειχθεί σε πυρήνα εορταστικό της πόλης όλοι, οι γραφειοκράτες και οι υπηρεσίες του Δήμου Κομοτηνής, ο εμπορικός κόσμος, οι συναποτελούντες την αγορά, οι πολίτες.
 
Αν συναινούσαν κι όλοι με ορθολογικά κριτήρια σχεδίαζαν και υλοποιούσαν, ξαναφτιάχνοντας  από την αρχή πράγματα, όπως έγινε από την αρχή ο χριστουγεννιάτικος διάκοσμος του Πάρκου, που το μετέτρεψε σε κάτι αλλιώτικο, πανέμορφο στο ιδέσθαι όταν πέφτει το σούρουπο, όπως έπρεπε όμως να γίνει από την αρχή και ο σχεδιασμός των χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων. Γιατί ναι μεν καλά τα νήπια, οι ιδιωτικοί παιδικοί σταθμοί και οι σύλλογοι, όμως όλα αυτά δεν αρκούν για να ζωντανέψει εορταστικά το πάρκο, και οι αρμόδιοι καλά αυτό το ξέρουν. Όσες ξεναγήσεις και να διοργανώθηκαν λοιπόν, όσες διαδρομές και να έγιναν, το Πάρκο κατά την περίοδο των γιορτών και μέχρι τώρα δεν απόκτησε  ζωή, κι αυτό είναι πασιφανές και διακριτό. Εξάλλου πόσο ακόμη να χρησιμοποιηθούν τα νήπια και οι ιδιωτικοί παιδικοί σταθμοί, όταν τα νήπια στα νηπιαγωγεία και στους  παιδικούς  «ζουν» και «βιώνουν» χιλιάδες ιστορίες με τον Άη-Βασίλη και τα Χριστούγεννα καθόλη τη διάρκεια του Δεκέμβρη. Πόσο ένα παιδί, που θα το μαγέψουν κι αυτό οι φωτισμοί, να το έλξει το σούρουπο στο πάρκο, παίρνοντας  δύο κραγιόνια δίπλα στον Αη-Βασίλη και τη βασίλισσα των ξωτικών να ζωγραφίσει, κι όλα να είναι οκ; Πώς;
 
Ας υποθέσουμε όμως ότι το πιο σημαντικό, η γόνιμη αρχή για μια νέα αντιμετώπιση του Πάρκου της Αγίας Παρασκευής ήδη έχει συντελεσθεί, είναι πραγματικότητα, κι αυτό από μόνο του είναι μείζον. 

Το Μέγαρο Μουσικής Κομοτηνής 

Ας πάνε όμως τώρα  στο άλλο μείζον θέμα της πόλης μας, αυτό του Μεγάρου Μουσικής Κομοτηνής.
 
Για το Μέγαρο Μουσικής Κομοτηνής λοιπόν, σύμφωνα με το www.jti-rhodope.eu και τον κ. Κεφαλίδη που επί χρόνια το διαχειριζόταν  ως εκπρόσωπος της Αναπτυξιακής Ροδόπης  και υπογράφει το κείμενο, όλοι μπορούν να γνωρίζουν τα εξής:
 
«Η ιδέα για την κατασκευή ενός μεγάλου πολιτιστικού και συνεδριακού κέντρου στη Κομοτηνή ξεκίνησε από τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Τελικά εκπονήθηκε μελέτη από το γνωστό Αρχιτέκτονα Νίκο Βαλσαμάκη αλλά η κατασκευή καθυστέρησε λόγω έλλειψης χρηματοδότησης. Τελικά ένα μέρος του κτιρίου κατασκευάστηκε και ολοκληρώθηκε το έτος 2010.Το Μέγαρο Μουσικής Κομοτηνής βρίσκεται στην περιοχή της Αγίας Βαρβάρας, δίπλα στο στρατόπεδο Ηλιοπούλου και είναι το τρίτο της Ελλάδας. Σκοπός του Μεγάρου Μουσικής είναι η μέσω της τέχνης προαγωγή της πνευματικής καλλιέργειας. Αποστολή του είναι να προσφέρει σε Έλληνες και ξένους θεατές παραγωγές υψηλής ποιότητας, παρουσιάζοντας όπερες, μπαλέτα, οπερέτες, ρεσιτάλ, συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές προβολές, εικαστικές εκθέσεις.»
 
Αυτά λοιπόν γράφει ο κ. Κεφαλίδης, αυτά μάλλον είναι που γνωρίζουν και οι Κομοτηναίοι για το Μέγαρο.
 
Πού να ξέρουν ότι η αρχική του ονομασία ήταν Πολιτιστικό Κέντρο Μελίνα Μερκούρη, πού να θυμούνται από το 1980 τα εκατομμύρια που για την κατασκευή του δαπανήθηκαν, πού και πώς να θυμούνται πώς πέρασε η διαχείριση του έργου στην Αναπτυξιακή Ροδόπης, πού να ξέρουν για ένα ακόμα τμήμα του που ήταν να γίνει, πώς να συνειδητοποιήσουν ότι δεν συγκαταλέγεται από το Υπουργείο Πολιτισμού στη σειρά των Μεγάρων, όπως τα Μέγαρα Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης, πού να διαμαρτυρηθούν που τόσα εκατομμύρια δαπανήθηκαν για μια υποδομή που η πόλη ως μη «χρειαζούμενη» την αντιμετώπισε, εξ ου και σπασμωδικά τη χειρίστηκε, αφήνοντάς την στην τυχαιότητα, στους προσωπικούς χειρισμούς, στην ανυπαρξία;
 
Πού να θυμούνται οι Κομοτηναίοι ότι θα γινόταν Οργανισμός για τη λειτουργία του, ότι είχε συσταθεί επιτροπή ευυπόληπτων πολιτών για τη διαχείριση του πολιτιστικού προϊόντος που αυτό θα παρήγαγε από κοινού με την καλλιτεχνική διευθύντριά του;
 
Πού να θυμούνται όλα τούτα, αφού και πάλι μεγαλωμένοι ήσυχοι, θα δοξάσουμε μοιρολατρικά τον θεό, και τις αρχές, που μας ανοίγει/ουν  το Μέγαρο στις 29 Δεκεμβρίου, και θα μας δώσει/ουν  την ευκαιρία με το αδιαχώρητον που θα συμβεί να αποθεώσουμε ως comme il faut  αστοί  την μετά από καιρό επαναλειτουργία του!!!
 
Δοξαστικοί παιάνες από τώρα εξάλλου στην πόλη ακούγονται!!! T.O.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.