Η οδυσσεια μιας τουαλετας

Μία χιουμοριστική άλλα άκρως διαφωτιστική σχετικά με τα αίτια της «παράδοσης» απόθεσης οικιακών απορριμμάτων στην ύπαιθρο αντί σε ενδεδειγμένα από την εκάστοτε δημοτική αρχή σημεία από πλευράς των πολιτών δημοσίευσε στην προσωπική της σελίδα στο facebook η συμπολίτισσά μας, Μαρία Δήμου.
 
Χιουμοριστική μεν αλλά καταδεικνύει πλήρως την αδυναμία ενός πολίτη πολλές φορές να ξεπεράσει το «τέρας» της ελληνικής «γραφειοκρατίας» για να πράξει τα δέοντα και μάλιστα νομότυπα, ενώ αποτελεί ένα επιτυχημένο παράδειγμα των αιτιών των εικόνων που ειδικά μέσα στο καλοκαίρι είδαμε να κοσμούν δρόμους και παραδρόμους και της Ροδόπης, με χαρακτηριστικότερη άλλωστε την έκκληση του αρμοδίου αντιδημάρχου κ. Γιάννη Μουρτίδη εν μέσω θέρους προς τους πολίτες της Κομοτηνής, με αφορμή την απόθεση οικιακού εξοπλισμού (καναπέ συγκεκριμένα αν ενθυμούμαστε καλά) δίπλα σε χώρο πρασίνου σε γειτονιά της πόλης, ενώ στην συνέχεια δημοσίευσε αντίστοιχο περιστατικό με απόρριψη επίσης οικιακών απορριμμάτων μεταξύ των οποίων χαρτιά, τετράδια κ.ο.κ. επισημαίνοντας μάλιστα τον κίνδυνο πυρκαγιάς εν μέσω θέρους.
 
Η οδύσσεια λοιπόν της εν λόγω τουαλέτας, όπως την αφηγήθηκε η Μαρία Δήμου, έχει ως εξής:
 
Όλα άρχισαν πριν από λίγους μήνες, όταν ο Simeon είδε στη βιτρίνα ενός καταστήματος ειδών υγιεινής μια τουαλέτα με ενσωματωμένο μπιντέ. Η απόφαση είχε ληφθεί την ίδια στιγμή. «Το καλοκαίρι θα αλλάξουμε την τουαλέτα στο σπίτι».
 
Έτσι κι έγινε. Το εν λόγω κατάστημα ανέλαβε τη μεταφορά κι ο υδραυλικός την αλλαγή. Όλα ωραία όλα καλά και «με γεια» την καινούρια τουαλέτα μας. Μαζέψαμε τα μπάζα, τα βάλαμε σε σακούλες και τα βγάλαμε μαζί με την τουαλέτα δίπλα στον κάδο.
 
Καθώς το απορριμματοφόρο περνά μόνο δύο φορές την εβδομάδα από το δικό μας δρόμο, πήραμε την υπηρεσία καθαριότητας του Δήμου για να ενημερώσουμε πως υπήρχε ογκώδες αντικείμενο στον κάδο και θα έπρεπε να στείλουν ένα άλλο αυτοκίνητο να το παραλάβει. Η υπάλληλος αφού θέλησε να μάθει τι είναι αυτό το αντικείμενο μας ενημέρωσε πως ο δήμος δε συλλέγει μπάζα και μας έδωσε το τηλέφωνο του ιδιώτη με τον οποίο συνεργάζεται ο Δήμος κι έχει αναλάβει την εργασία αυτή.
 
Άμεσα καλέσαμε τον αριθμό, ζητώντας να απαλλαγούμε από το εν λόγω «αντικείμενο» που κοσμούσε τον κάδο που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την αυλόπορτά μας. Ευγενέστατοι οι άνθρωποι μας είπαν πως μπορούσαν άμεσα να μας προμηθεύσουν με ένα κάδο για μπάζα. Ζήτησαν τα στοιχεία μας και μας ρώτησαν πόσα λίτρα υπολογίζουμε να είναι τα μπάζα. Στην παύση που ακολούθησε την ερώτηση προσφέρθηκαν να μας βοηθήσουν στον υπολογισμό ζητώντας μας συμπληρωματικά στοιχεία, όπως πόσα δωμάτια επισκευάζουμε, αν συμπεριλαμβάνεται και το μπάνιο ή η κουζίνα στο έργο και άλλα σχετικά. Μετά από ένα ξεροκατάπημα κι ένα βήξιμο απορίας είπαμε πως ήταν μόνο μια τουαλέτα. Η συζήτηση συνεχίστηκε με θέα από το παράθυρο του σαλονιού του εν λόγω αντικειμένου έξω από την αυλή, δίπλα στον κάδο. Εκείνοι να μιλούν για το δωμάτιο “τουαλέτα” κι εμείς για το αντικείμενο “τουαλέτα”. Η συζήτηση έληξε άδοξα με το Simeon να φωνάζει: “Μια χέστρα είναι βρε παιδιά, τι κάδο να φέρετε;” και το εν λόγω αντικείμενο να εξακολουθεί να κοσμεί το πεζοδρόμιο και τον κάδο απέναντι από την αυλόπορτά μας.
 
Επόμενη κίνηση, τηλεφωνική αναζήτηση του συνήθη βοηθού σε δύσκολες καταστάσεις, του Αρίφ με το τρίκυκλο. Τζίφος κι από εκεί. Ο Αρίφ δε χρειαζόταν καινούρια τουαλέτα στο σπίτι του, ούτε ήξερε κανέναν που να χρειάζεται, οπότε δεν αναλάμβανε να την περισυλλέξει και η παρουσία του διακόσμου εξακολούθησε να υπάρχει απέναντι μας.
 
Τα πράγματα άρχισαν να ζορίζουν κι εμείς να αγχωνόμαστε μήπως και βρεθούμε φάτσα φόρα σε καμιά διαδικτυακή σελίδα με την τουαλέτα μας φωτογραφία σε σχόλιο που θα καυτηριάζει την ασυδοσία των δημοτών που παρατούν όπου βρουν τα σκουπίδια τους.
 
Οι μέρες περνούσαν κι εμείς λύση δε βρίσκαμε, ώσπου μετά από συμβουλή εμπλεκόμενου με τα δημοτικά φορτώσαμε την τουαλέτα μας στο πορτ. μπαγκάζ του αυτοκινήτου μας και πήραμε το δρόμο για τον σκουπιδότοπο του Δήμου. Η διαδρομή σύντομη με απορριμματοφόρα να πηγαινοέρχονται στο στενό οδόστρωμα κι εμάς στη μέση με την χέστρα στην πλάτη…εεεε!!!! συγγνώμη, στο πορτμπαγκάζ.
 
Φτάνοντας μπροστά στο κτίριο με τα γραφεία του ΧΥΤΑ είπαμε πως έφτασε το τέλος της περιπέτειάς μας. Αμ δε!! Η υπάλληλος που μας υποδέχτηκε γεμάτη απορία για την παρουσία μας εκεί, λίγο πολύ μας είπε πως απαγορεύεται να βρισκόμαστε μέσα στον εργασιακό χώρο και πως αδυνατούσαν να δεχτούν στους χώρους υγειονομικής ταφής την ΤΟΥΑΛΕΤΑ μας! Πραγματικά μέσα στις αποπνικτικές οσμές, τις μύγες, τα φορτηγά και τα απορριμματοφόρα που πηγαινοέρχονταν ήθελα να πάρω την τουαλέτα και να την περάσω καπέλο σε όποιον βρισκόταν μπροστά μας.! Αλλά τι έφταιγαν κι αυτοί οι έρμοι υπάλληλοι! Αυτές τις οδηγίες είχαν, αυτές ακολουθούσαν. Πες ο ένας, πες ο άλλος, τα γέλια και τα πειράγματα με την τουαλέτα στη μέση να αναζητά ένα τόπο να γείρει χαλάρωσαν την ατμόσφαιρα. Μίλησαν και στα τηλέφωνα, συνεννοήθηκαν οι υπεύθυνοι και τελικά μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο για το εσωτερικό της χωματερής όπου κάπου πιο εκεί κάποιοι θα μας περίμεναν. Και ω! του θαύματος ένας συμπαθέστατος κύριος με το γνωστό ζωνάρι των ανθρώπων που σηκώνουν βάρη μας περίμενε στην επόμενη στροφή. Κατέβασε την τουαλέτα μας από το πορτμπαγκάζ και την κοίταξε καλά!
 
«Είναι σπασμένη μας: ρωτά». «Όχι, του λέμε» βκαι ένα χαμόγελο σκάει στα χείλη του. « Κι ό,τι ήθελα να βρω μια τουαλέτα για το παλιό σπίτι στο χωριό», λέει με ενθουσιασμό και ακουμπά την τουαλέτα ΤΟΥ στην άκρη με ιδιαίτερη φροντίδα και προσοχή.
 
Ένας βαθύς αναστεναγμός θα έβγαινε κανονικά από τα στήθη μας αλλά η μπόχα της χωματερής δεν επέτρεπε ανάσες και δη βαθιές. Μπήκαμε γρήγορα, γρήγορα στο αυτοκίνητο και βγήκαμε από το ΧΥΤΑ. Όταν φτάσαμε στο σπίτι, θα πρέπει να ομολογήσω πως καθόλου δε μας έλειψε το λευκό διακοσμητικό στοιχείου που συμπλήρωνε τις τελευταίες μέρες το πράσινο περιβάλλον του δρόμου μας.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.