Η Julianne Moore θριαμβευει, το “Lisey’s Story” «υπολειτουργει»…

Πρεμιέρα έκανε μέσω της Apple TV, η ομώνυμη διασκευή του βιβλίου τού Stephen King, “Lisey’s Story”. Ένα από τα πιο αγαπημένα του βιβλία –από όσα έχει γράψει–, και το οποίο έχει διασκευάσει ο ίδιος για την τηλεόραση. Άλλωστε είχε πει πως το “Lisey’s Story” έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά του και πως εάν κάποιος το «κατέστρεφε» σε κάποια τηλεοπτική ή κινηματογραφική μεταφορά θα έπρεπε τουλάχιστον να είναι αυτός.

Η σειρά ακολουθεί τη Lisey Landon (Julianne Moore), δύο χρόνια μετά τη δολοφονία του συζύγου της, Scott Landon (Clive Owen), ενός διάσημου συγγραφέα με εξαιρετική φαντασία και βαθιά τραύματα. Η Lisey ακόμη προσπαθεί να διαχειριστεί την απώλεια του συζύγου της, καθώς μαζί με την αδελφή της, Darla (Jennifer Jason Leigh), που μάλλον τη ζηλεύει για τον πλούτο που απέκτησε μετά τον γάμο της με τον Scott, καλείται να αντιμετωπίσει το βάρος της ψυχικής ασθένειας της αδελφής τους, Amanda (Joan Allen), που αυτοτραυματίζεται και βρίσκεται σε κατάσταση κατατονίας. Ένας καθηγητής και ένας εμμονικός θαυμαστής της δουλειάς του Scott Landon, ψυχοπαθής επίσης, Jim Dooley (Dane DeHaan) την παρενοχλούν συστηματικά, πιέζοντάς τη να παραδώσει τα αδημοσίευτα έργα του συζύγου της, κάτι που η Lisey αρνείται κατηγορηματικά. Κατά τη διάρκεια του έργου, αναμνήσεις που υποσυνείδητα είχε πιέσει τον εαυτό της να ξεχάσει βγαίνουν στην επιφάνεια και μέσα από αυτές φωτίζεται το παρελθόν του συζύγου της και η ιστορία της σχέσης και του έρωτά τους.

Ένα από τα ενδιαφέροντα κομμάτια του έργου είναι η σχέση που είχε ο Scott με την αδελφή της Lisey, Amanda, τον τρόπο που επικοινωνούσαν και τα κοινά τους τραύματα, αφού και ο ίδιος ο Scott είχε επεισόδια αυτοτραυματισμού, που πηγάζουν από το οδυνηρό οικογενειακό παρελθόν του. Ο Scott επικοινωνούσε με την Amanda με τρόπους που οι αδελφές της δεν μπορούσαν, μέσω του περιβόητου φανταστικού κόσμου που είχε φτιάξει ο ίδιος και μέσα από τον οποίο η Lisey καλείται να σώσει την αδελφή της, όπως είχε σώσει στο παρελθόν και τον ίδιο τον Scott. Αυτό το στόρι οδηγεί σε πανέμορφα οπτικά εφέ και μία δυνατή μεταφορά, πέρα από αυτό όμως σχεδόν όλα τα υπόλοιπα στόρι υπολειτουργούν. Η απώλεια που προσπαθεί να διαχειριστεί η Lisey είναι ορατή, δεν κατορθώνει όμως να εμπλέξει τον θεατή συναισθηματικά και αυτό είναι το βασικότερο πρόβλημα της σειράς –όχι μόνο σε αυτόν τον τομέα. Η χημεία του Clive Owen και της Julianne Moore βοηθά να προσδοθεί κάποιο ενδιαφέρον στα flashbacks, ενώ ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Dane DeHaan δεν είναι ένας πραγματικά “compelling villain”, αλλά μάλλον ένας απλά ενοχλητικός, με αδιάφορα κίνητρα. Παρότι ενσωματώνει την ιδέα του τοξικού οπαδού, το σενάριο δεν το καταφέρνει ολοκληρωτικά, με αποτέλεσμα να μη σε ενδιαφέρει ούτε τι κάνει ούτε γιατί το κάνει, περιμένεις απλά να απομακρυνθεί από την οθόνη και να δοθεί βάση στα πραγματικά ενδιαφέροντα σημεία της σειράς. Η εξέλιξη είναι μάλλον αργή και πολλά πράγματα που ενδεχομένως να λειτουργούν άψογα στο βιβλίο, στην τηλεοπτική μεταφορά χάνονται, παρότι είναι γραμμένη εξ ολοκλήρου διά χειρός του ίδιου του συγγραφέα, Stephen King.

Η Julianne Moore ερμηνεύει τη Lisey αριστοτεχνικά και η ερμηνεία της σώζει μεγάλο μέρος του έργου. Κάθε άλλο παρά αδύναμη, η Lisey Landon έχει πολλά να διαχειριστεί και, παρότι υπάρχουν πολλές σκηνές που ξεσπά, οι σκηνές που είναι ήρεμη και προσπαθεί να καταπιέσει όλα αυτά τα συναισθήματα και να συναρμολογήσει τα κομμάτια της είναι οι πιο ανεκτίμητες ερμηνευτικά. Παρότι το “Lisey’s Story” έχει ένα καστ που απαρτίζεται από “A List” ηθοποιούς, ωστόσο, δεν δίνονται σε όλους οι ίδιες ερμηνευτικές ευκαιρίες και πάνω στη Moore πέφτει και το βάρος τού να στηρίξει την αργή πλοκή στους ώμους της και να πορευτεί με ένα σενάριο που υπολειτουργεί.

Η ατμόσφαιρα που χτίζεται είναι σχεδόν υπνωτιστική και τα genres στα οποία θα μπορούσε να καταταχθεί η σειρά πολλά. Πέρα από τρόμο υπάρχει το ψυχολογικό θρίλερ κομμάτι, υπάρχει ο έρωτας που παίζει καταλυτικό ρόλο στα flashbacks, το οικογενειακό δράμα. Αυτή η πολυμορφία της σειράς θα μπορούσε να την κάνει να ξεχωρίσει, στην πραγματικότητα όμως απλά κάνει την κατάσταση πιο messy, κάτι όχι απαραίτητα κακό βέβαια. Όλα όμως μισο-λειτουργούν, τίποτε δεν είναι ολοκληρωτικά άρτιο και έτσι το αποτέλεσμα μοιάζει άνισο

Η ατμόσφαιρα που χτίζεται είναι σχεδόν υπνωτιστική και τα genres στα οποία θα μπορούσε να καταταχθεί η σειρά πολλά. Πέρα από τρόμο υπάρχει το κομμάτι του ψυχολογικού θρίλερ, υπάρχει ο έρωτας που παίζει καταλυτικό ρόλο στα flashbacks και το οικογενειακό δράμα. Αυτή η πολυμορφία της σειράς θα μπορούσε να την κάνει να ξεχωρίσει, στην πραγματικότητα όμως απλά κάνει την κατάσταση πιο messy, κάτι όχι απαραίτητα κακό βέβαια. Όλα όμως μισο-λειτουργούν, τίποτε δεν είναι ολοκληρωτικά άρτιο και έτσι το αποτέλεσμα μοιάζει άνισο. Η κινηματογραφία είναι φανταστική και τα πλάνα στο “Booya Moon” του Scott είναι τόσο μαγευτικά που μπορεί ακόμη και να σε αποζημιώσουν για ό,τι σε απογοήτευσε.

Αυτό που μένει όμως είναι η θριαμβευτική ερμηνεία της Julianne Moore, η οποία από το 2014 με το “Still Alice”, που της χάρισε το Oscar, είχε να επιδείξει το υποκριτικό της ταλέντο με τέτοια δεξιοτεχνία και αρτιότητα, έστω ακόμη και σε ένα άνισο έργο που «υπολειτουργεί».

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.