Παναγιωτης Σγουριδης: “Με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. την Αριστερα της δρασης, στην κοινωνικη δημοκρατια”

Ανάπτυξη

Το βέλος της ανάπτυξης είναι μονοσήμαντο και στοχεύει στην ευημερία του ανθρώπου. Είναι λάθος και μας αφαιρεί επιχειρήματα, όταν την αυταπόδεικτη αυτή αλήθεια προσπαθεί να την οικειοποιηθεί μόνο η αριστερά. Ανάμεσα στο δίπολο αριστερά δεξιά, η διαφορά βρίσκεται αλλού: στην δικαιότερη συμμετοχή, δηλαδή στην ευημερία των πολλών και όχι των ολίγων.

Το εύρος ή το βήμα της αναπτυξιακής σπείρας επιταχύνεται μέσα στο χρόνο ανάλογα με τη γνώση. Για παράδειγμα, θα αναφέρω ότι χρειάσθηκαν χιλιάδες χρόνια για να περάσουμε από την κοινωνία των οικογενειών στις αγροτικές κοινωνίες των γαιοκτημόνων και των δουλοπάροικων, αλλά χρειάστηκαν μόνο μερικοί αιώνες για να περάσουμε από τις αγροτικές κοινωνίες στην βιομηχανική κοινωνία του κεφαλαίου και των εργατών και χρειάστηκαν μόνο λίγες δεκαετίες για να εισέλθουμε στην κοινωνία του internet.

Σε αυτή τη διαχρονική εξελικτική πορεία μόνο προς το τέλος η αριστερά συγκροτήθηκε, έπαιξε καθοριστικό ρόλο και επιτάχυνε την πορεία, βάζοντας στο παιχνίδι της ευημερίας τους πολλούς.

Η Αριστερά στον σημερινό κόσμο

Τα παρακάτω ερωτήματα βασανίζουν πολλούς.

Σήμερα, τι δίπολο γαιοκτήμονες δουλοπάροικοι, ή κεφάλαιο εργαζόμενοι πώς μετεξελίχθηκε; Ποια είναι η διαφορετική προσέγγιση στο θέμα της ανάπτυξης; Χρειάζεται να αγωνιζόμαστε ή μήπως το δίπολο πρόοδος συντήρηση, αριστερά δεξιά συζεύχθηκε και δεν υπάρχουν πια διαχωριστικές γραμμές; Μήπως στρατευόμαστε προς δόξα κάποιων προσωπικών διεκδικήσεων στη νομή της εξουσίας;

Για να δώσεις μια απάντηση στα εύλογα αυτά ερωτήματα πρέπει να αναλύσεις το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της σημερινής παγκοσμιοποίησης που όπως προανέφερα είναι η γνώση. Τρία σημεία είναι αυτά που ξεχωρίζουν κατά την άποψή μου:

1.Η γνώση πωλείται, αλλά ο πωλητής δεν αποξενούται της ιδιοκτησίας της γνώσης, όπως ο πωλητής οποιουδήποτε άλλου αντικειμένου.

2.Η γνώση δεν μεταφέρεται όπως τα άλλα είδη, αλλά διαδίδεται εύκολα και ποικιλοτρόπως.

3.Η γνώση διευρύνεται μέσα από την καλλιέργειά της, που πολλές φορές μπορεί να σημαίνει και αυτοαναίρεσή της με άλλη νεότερη. Αυτό σημαίνει ότι δεν πολλαπλασιάζεται μόνο μέσα από την συσσώρευση όπως το κεφάλαιο.

Όλα αυτά αποτελούν μια μοναδικότητα: η αριστερά μπορεί να έχει ρόλο μόνο στην περίπτωση που αντιληφθεί ότι η σημερινή παγκοσμιοποίηση είναι μια τομή στο χρόνο και όχι μια συνηθισμένη ιστορική εξέλιξη.

Συνεπώς, η επαναστατική δράση, δηλαδή η μέθοδος που ανέτρεψε τα κατεστημένα τους τελευταίους δύο αιώνες, δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική. Χρειάζεται διαφορετικού τύπου ανάλυση, μιας και σήμερα η αντίθεση δεν εδράζεται στην ιδιοκτησία με την ευρεία έννοια, αλλά στην αξιοποίησή της.

Το σύγχρονο δίπολο

Οι προοδευτικές δυνάμεις στην σημερινή συγκυρία χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε να αναλύσουν και να συνθέσουν τα νέα δεδομένα με οπτική την ανάπτυξη των κοινωνιών σε αντίθεση με τις αναχρονιστικές δυνάμεις που εμμένουν στις παλαιές μορφές ανάλυσης. Οι τελευταίες έχουν θιασώτες από όλο το πολιτικό φάσμα. Άλλοι μέσα από ένα συντηρητισμό επιδιώκουν την ίδια παραγωγή και ανακατανομή της γνώσης, όπως έκαναν και με τον πλούτο, άλλοι μέσα από έναν αυταρχισμό προσπαθούν να ελέγξουν την διάδοση της γνώσης στους πολλούς, για να την χρησιμοποιήσουν κατασταλτικά προς όφελός τους. Έτσι εξηγούνται στην Ελλάδα ετερώνυμες συμμαχίες, ετερόκλητες προσεγγίσεις και οβιδιάκες μεταμορφώσεις προσώπων, κοινωνικών ομάδων, υπόγεια ρεύματα ψήφων από τα άκρα αριστερά στα άκρα δεξιά και αντίστροφα, όπως και «κομουνιστικοποιήσεις» φανατικών χριστιανών και «εκσυγχρονισμοί» κομουνιστών.

Ο ρόλος της σύγχρονης αριστεράς

Είναι ήλιου φαεινότερο ότι υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην πλευρά που θέλει τη γνώση ως κοινό αγαθό συνεχώς εξελισσόμενο και στην πλευρά που θέλει την εκμετάλλευσή της. Στην εποχή του internet, οι έχοντες πρόσβαση σε αυτό είναι προνομιούχοι και οι μη έχοντες είναι παρίες.

Εύλογα μπορεί κάποιος να υιοθετήσει το επιχείρημα της συντηρητικής πλευράς ότι η αγορά επειδή κερδίζει μέσα από την αύξηση της «κατανάλωσης» της γνώσης, άρα μόνη της επιδιώκει να μεγαλώσει τον αριθμό των χρηστών, βοηθώντας έτσι την διάδοση της γνώσης και με τον τρόπο αυτό επιλύει τέτοιες αντιθέσεις, θα αντέτεινα ότι αυτό γίνεται με τέτοια διαφορά φάσης στη σχέση προνομιούχων μη προνομιούχων, ώστε οι τελευταίοι να αγοράζουν παρωχημένη γνώση. Η εκμετάλλευση είναι προφανής. Όπως είναι προφανές ότι και στην νέα παγκοσμιοποίηση υπάρχει παραοικονομία και είναι αυτή που κινείται με εικονικά κεφάλαια.

•Αν θέλει η αριστερά να ξαναβρεί τον ρόλο της, θα πρέπει να βρει παγκοσμίως τους κανόνες ελέγχου στην «σύγχρονη κατανάλωση», σε αντίθεση με τη δεξιά που περιμένει να συμβεί αυτό μέσα από την αυτορύθμιση της αγοράς, δηλαδή όταν αναπτυχθούν αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα. Εμμένει στην αναποτελεσματική συνταγή που θυμίζει τη θεωρία της αστυνομίας στις Η.Π.Α., την εποχή της ποτοαπαγόρευσης που αδυνατώντας να ελέγξουν τις συμμορίες περίμεναν την αλληλοεξόντωσή τους. Αυτό όμως δεν βελτίωνε την θέση των πολιτών, οι οποίοι συνέχιζαν να υφίστανται την εκμετάλλευση από την «προστασία» που γινόταν με άλλη επωνυμία.

•Αν θέλει η αριστερά να ξαναβρεί τον ρόλο της, πρέπει να εργαστεί για την μείωση των παγκόσμιων κοινωνικών ανισοτήτων και τη δικαιότερη κατανομή του «σύγχρονου πλούτου». Πρέπει το μεγάλο άνοιγμα να κλείσει ανάμεσα στις Δυτικές χώρες και τις χώρες του Τρίτου Κόσμου, καθώς και με τον Τέταρτο Κόσμο, δηλαδή με το κοινωνικό περιθώριο που ζει στις μεγαλουπόλεις. Ίσως αυτό το χάσμα αν είναι μια από τις αιτίες της τρομοκρατίας. Ίσως η άλλη να βρίσκεται στο έλλειμμα προσέγγισης ανάμεσα στον πολιτισμό του Δυτικού Κόσμου και του Κόσμου του Ισλάμ, κάτι που δημιουργεί από τη μια ανθρώπους υπερφίαλους και από την άλλη φονταμεταλιστές και φανατικούς. Ίσως όμως και να είναι αποτέλεσμα προώθησης ιδιοτελών συμφερόντων μεγάλων οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων. Για μένα, η λέξη τρομοκράτης δεν περιγράφει κάποιον που είναι αποφασισμένος να αυτοκτονήσει. Θα πρέπει να προσθέσουμε και τις λέξεις απελιπισμένος, περιθωριακός και φανατικός.

•Αν θέλει η αριστερά να ξαναβρεί τον ρόλο της , δεν πρέπει να ξεχνά ότι η τρομοκρατία ζει πάντα στο περιθώριο της εξουσίας, που θα θελήσει να ενισχύσει την ηγεμονία της, αξιοποιώντας τις τρομοκρατικές επιθέσεις. Οι προοδευτικές δυνάμεις πρέπει να αντισταθούν στον κίνδυνο της επιβολής ενός αυταρχισμού, όπου οι δημοκρατικοί θεσμοί θα ακυρώνονται για όποιον τολμήσει να διαφωνεί.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ στο παρόν

Υπάρχει μια αλήθεια. Αυτό που ήταν προοδευτικό χθες δεν είναι κατά ανάγκη προοδευτικό σήμερα. Οι πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να αγνοούν την αλήθεια αυτή είναι σαφές ότι θα ξεπεραστούν και θα εξαφανιστούν. Πρόσφατα παραδείγματα στην σύγχρονη πολιτική ζωή είχαμε πολλά π.χ. Ε.Κ., ΔΙΑΝΑ, ΔΗΚΚΙ, ΠΟΛΑΝ κ.α.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ενστικτωδώς, ίσως εμπειρικά αλλά περισσότερο με αίσθημα αυτοσυντήρησης, ενστερνίστηκε και ζυμώθηκε με την αλήθεια αυτή και έτσι πρέπει να εξηγήσουμε την επιτυχή πολιτική του πορεία μέσα από τις αλλαγές.

Η Ν.Δ. που το καταγγέλλει για έλλειψη σταθερού προσανατολισμού ή για υιοθέτηση δικών της επιλογών, π.χ. Ε.Ο.Κ., είναι φανερό γιατί μένει εκτός κυβέρνησης για τόσο πολλά χρόνια, με όλα όσα επιγραμματικά ανέλυσα.

Είναι σαφές ότι κάποιοι που ισχυρίζονται ότι άλλο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. της αλλαγής του Ανδρέα Παπανδρέου και άλλο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του εκσυγχρονισμού του Κώστα Σημίτη πλανώνται πλάνη οικτρά. Διότι σε άλλα διεθνή και εσωτερικά δεδομένα η αλλαγή έπρεπε να εμπεδώσει την πολιτική Δημοκρατία και το έπραξε με επιτυχία. Σε άλλα διεθνή και εσωτερικά δεδομένα ο εκσυγχρονισμός έπρεπε να καθιερώσει την οικονομική Δημοκρατία, εντάσσοντας την Ελλάδα στον σκληρό πυρήνα της ΟΝΕ. Και το κατόρθωσε. Όμως το ΠΑ.ΣΟ.Κ. παραμένει ενιαίο και αδιαίρετο στον χωροχρόνο, με τις ίδιες αξίες, τις ίδιες αρχές, την ίδια αριστερή καταβολή.

Σήμερα το ΠΑ.ΣΟ.Κ. καλείται μέσα σε αυτή την παγκοσμιοποίηση που περιέγραψα, να καθιερώσει στην Ελλάδα του 21ου αιώνα την κοινωνική Δημοκρατία και να παλέψει για αυτήν μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη.

Όμως για την επιτυχία του εγχειρήματος αυτού πρέπει να ανανεώσουμε τον πολιτικό μας λόγο τόσο σε επίπεδο ανάλυσης, όσο και σε επίπεδο πράξης κυρίως.

Πώς εντάσσεται η Ελλάδα στον 21ο αιώνα

Η εξ επιβολής εγκαθίδρυση αστικών πολιτικών δομών στην χώρα μας, μετά το 1830, οδήγησε στην ύπαρξη μιας σειράς ελληνικών παραδοξοτήτων και ιδιαιτεροτήτων, που αν όμως τις αναλύσει κανείς οι περισσότερες στα σημερινά δεδομένα αποτελούν πλεονέκτημα.

•Η απουσία ολοκληρωμένης βιομηχανικής υποδομής δεν δημιουργεί σοβαρό κόστος στην απαξίωση παλαιών υποδομών για εγκατάσταση νέων. Δηλαδή, δεν είχαμε τίποτε αξιόλογο για να το χάσουμε.

•Η ανυπαρξία σαφών κοινωνικών τάξεων δημιούργησε μια ατομική διεισδυτικότητα σε οικονομικό επίπεδο. Αυτή η ταξική διαπερατότητα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα, είναι στοιχείο κοινωνικής συνοχής, μιας και το δίπολο αστισμός συντεχνίες που υπάρχει στις βιομηχανικές χώρες, σε μας είναι ασθενές. Αυτό διευκολύνει τη δημιουργία της μεγάλης κοινωνίας των καταναλωτών, που είναι η σύγχρονη πολιτική αντίληψη. Επίσης αυτή η ταξική πολυμορφία υπό ορισμένες πολιτικές προϋποθέσεις μπορεί να απομακρύνει την δημιουργία της κοινωνίας των 2/3.

•Ο χωρισμός του κόσμου μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σε ανατολή δύση και η γεωπολιτική θέση της χώρας μας σε αυτό το σχήμα την είχαν καταδικάσει σε ρόλο ουραγού. Η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού σε συνδυασμό με την ένταξή μας στην Ε.Ε., μας κατέστησε περιφερειακή δύναμη στην Ν.Α. Ευρώπη και τη Ν.Ανατολή και ισχυρό κρίκο στην αλυσίδα της νέας γεωγραφίας. Καθοριστικό ρόλο μπορεί να παίξει σε αυτό η ελληνική διασπορά και ο συντονιστικός ρόλος του ΣΑΕ, αν αξιοποιηθεί σωστά.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. από το 1994 και μετά έδωσε την δυνατότητα στην Ελλάδα να είναι ισχυρή και παρούσα στις νέες εξελίξεις. Αυτή η πολιτική που εκ της φύσεως της γίνεται σε επίπεδο κορυφής, στηρίχθηκε από τον Ελληνικό λαό, που αντιλήφθηκε ενστικτωδώς την αναγκαιότητά της. Είναι σαφώς ότι ο λαός δεν μπορούσε αντικειμενικά να έχει όλα τα αναλυτικά στοιχεία αιτιολόγησης της αναγκαιότητας.

Έτσι ο κάθε πολίτης εξέλαβε ατομικά την σημασία της πολιτικής του εκσυγχρονισμού και σε συνδυασμό με την αδυναμία της οργάνωσης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να παίξει το ρόλο του κοινωνικού καθοδηγητή την μετέφρασε σε άμεση προσωπική ευημερία, δηλαδή ότι στην εντός ΟΝΕ εποχή θα απολαμβάνουμε τους καρπούς των θυσιών των προηγούμενων χρόνων. Φυσικά είναι κάτι που δεν γίνεται αμέσως. Αυτό σε συνδυασμό με τη διεθνή οικονομική ύφεση και το χρηματιστήριο δημιούργησαν την κοινωνική δυσφορία.

Η αδυναμία της οργάνωσης να παίξει το ρόλο κοινωνικού καθοδηγητή ξεκινά από την έλλειψη εσωκομματικού διαλόγου, που θα μπορούσε να οδηγήσει στην ομογενοποίηση, αλλά και όταν αυτό διεξάγεται προσωποποιείται. Για αυτό υπάρχουν και τα φαινόμενα των «αυθεντικών» υποστηρικτών του ενός ή του άλλου ΠΑ.ΣΟ.Κ. που όμως μας προκαλούν την ίδια ζημιά.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ στο μέλλον

Το κοινωνικό ρεύμα που επιθυμεί το καινούργιο χαρτογραφήθηκε στις εκλογές του Απριλίου 2000. Συγκροτείται από τις παραγωγικές ηλικίες, τα υψηλής μόρφωσης στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και τους χαμηλοεισοδηματίες και τους ανέργους. Όλες αυτές οι δυνάμεις ελπίζουν σε μας. Δεν είναι άθροισμα τάξεων, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, είναι συμμαχία κοινωνικών στρωμάτων που επιθυμούν τον εκσυγχρονισμό και την κοινωνική δικαιοσύνη σε μια αέναη διαδικασία.

Η νέα αυτή δυναμική που εκφράστηκε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει όλα τα χαρακτηριστικά της νέας εποχής που αδρά προσπάθησα να προσεγγίσω.

Μπορούμε να σταθούμε αντάξιοι των προσδοκιών μόνο μέσα από ένα ΠΑ.ΣΟ.Κ. που θα ανανεωθεί, θα αναδιαταχθεί, θα αναδημιουργηθεί. Και για να μην ωραιολογώ άνευ ουσίας, συγκεκριμενοποιώ ότι:

Α. οργάνωση:

-Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πρέπει να είναι μαζικό κόμμα στελεχών που θα παίζει ταυτόχρονα το ρόλο του κοινωνικού συνομιλητή και του αποτελεσματικού κοινωνικού καθοδηγητή.

-Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πρέπει να είναι ανοικτό στους πολίτες, στον πολιτισμό και την επιστήμη ώστε να εξασφαλίζει μέσα από ανοικτές διαδικασίες, όπως συνδιασκέψεις, περιφερειακά συνέδρια, την αλληλεπίδραση κόμματος κοινωνίας. Θεωρώ απαράδεκτη την παραφιλολογία που αναπτύχθηκε για τα μέλη «μαϊμού», γιατί στην ουσία δεν είναι. Εξυπηρετούν το άνοιγμα του κόμματος, έστω και μέσα από λογικές επικράτησης «στρατοπέδων».

-Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πρέπει να επικαιροποιεί τις καταστατικές του διαδικασίες μέσα από εσωκομματικό δημοκρατικό διάλογο.

-Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πρέπει να αποκρατικοποιηθεί. Για αυτό την κίνηση Λαλιώτη, αλλά και πιθανόν και άλλων κυβερνητικών στελεχών την θεωρώ θετική.

-Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πρέπει να οραματίζεται, να αναλύει ρεαλιστικά και να συνθέτει προοδευτικά. Αυτό μπορεί να σημαίνει και χρονική μετάθεση υλοποίησης των στρατηγικών στόχων ή σταδιακή υλοποίησή τους.

-Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πρέπει να έχει το στοιχείο της ανανέωσης και να διαπαιδαγωγεί στελέχη με φαντασία στην πολιτική τους. Διότι μόνο έτσι θα μπορούν να δίνουν λύση σε πολιτικά αδιέξοδα, μέσα από πρωτοβουλίες.

Β. Ως κυβέρνηση:

-Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πρέπει να έχει ένα μοντέλο παραγωγής κυβερνητικού έργου και βάθος χρόνου, που δεν θα επιδέχεται παλινδρομήσεις, γιατί θα προέρχεται μέσα από κατανόηση της αναγκαιότητας. Πισωγυρίσματα όπως εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, ασφαλιστικό πρέπει να προλαμβάνονται.

-Το ΠΑ.ΣΟ.Κ πρέπει να προωθήσει ένα άλλο διοικητικό μοντέλο με μεγαλύτερες περιφέρειες, που θα έχουν αμεσότερη σχέση με ένα μικρό και ευέλικτο κράτος. Ένα κράτος στρατηγείο με λιγότερα Υπουργεία. Έτσι θα επιλύσει πολλά προβλήματα καθημερινότητας, που βασανίζουν τον πολίτη και θα βοηθήσει την αποτελεσματικότητα της χώρας μας στην Ε.Ε.

-Το ΠΑ.ΣΟ.Κ πρέπει να προσεγγίζει ρεαλιστικά το νέο ρόλο της Ελλάδας και του Ελληνισμού στο Διεθνές Ευρωπαϊκό και Βαλκανικό περιβάλλον, χωρίς μεγαλοϊδεατισμούς και χωρίς μειονεξίες. Διότι τότε μόνο η χώρα μας γίνεται ισχυρή.

-Το ΠΑ.ΣΟ.Κ πρέπει να αναδεικνύει τις προοδευτικές του καταβολές και το κοινωνικό του πρόσωπο αναδιανέμοντας την πρόσοδο από την ανάπτυξη προς τα στρώματα του λαού που δεν μπορούν να συμπορευτούν. Αυτή η κοινωνική δικαιοσύνη πρέπει να πρυτανεύσει στην εισοδηματική και ασφαλιστική μας πολιτική και αυτή την κοινωνική πολιτική πρέπει να την προωθήσουμε και μέσα στην Ε.Ε.

-Το ΠΑ.ΣΟ.Κ πρέπει να αξιοποιεί την γεωπολιτική θέση της χώρας σε συνδυασμό με την ισχύ του Διεθνούς Δικαίου, μέσα από τους Οργανισμούς, από τις Ενώσεις και από τις πρωτοβουλίες κρατών. Αυτό σημαίνει:

Στο Κυπριακό: δεν ξεχνάμε την υφή του ζητήματος, που είναι εισβολή και κατοχή, αλλά επιδιώκουμε την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε. έστω και αν δεν επιτευχθεί η ολοκλήρωσή της σε μια δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία.

Στην Τουρκία: με την οποία οι σχέσεις μας πρέπει να διέπονται από το στοιχείο της αποτροπής για το απρόβλεπτο, φυσικά μέσα από μια λελογισμένη αμυντική ισχύ. Το επισημαίνω διότι η κούρσα των εξοπλισμών δεν έχει οροφή π.χ. όταν προμηθευτούμε 4ης γενιάς μαχητικά αεροσκάφη θα έχουν ήδη παραγγελθεί της 5ης γενιάς από την γειτονική χώρα, προς δόξα των πολεμικών βιομηχανιών. Επίσης οι σχέσεις μας πρέπει να περιέχουν το στοιχείο της στήριξης όλων των προοδευτικών δυνάμεων εντός της Τουρκίας, που επιθυμούν να προσανατολίσουν το τούρκικο μωσαϊκό που αποτελείται από διάφορους πολιτισμούς, θρησκείες, λαούς και συμφέροντα προς την Ευρώπη.

Το 6ο Συνέδριο

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. βρίσκεται μπροστά σε μια ανοικτή πρόκληση, σε ένα στοίχημα και πρέπει να δώσει σαφείς απαντήσεις. Τα κοινωνικά εφόδια υπάρχουν, αρκεί όλοι μας στο 6ο Συνέδριο μας να το αντιληφθούμε, λειτουργώντας ως κομματικά στελέχη, σύνεδροι και όχι ως αριθμοί στα στρατόπεδα.

Έτσι θα σηκωθούμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ λίγο ψηλότερα.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.