Κομοτηνη: Παντα υπαρχει δευτερη ευκαιρια
Τη θέληση για μάθηση και την εξασφάλιση μίας καλύτερης ζωής είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε στα πρόσωπα της κ. Χριστίνας και της κ. Αναστασίας στην προχθεσινή ενημερωτική εκδήλωση του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας (ΣΔΕ) Κομοτηνής. Οι δύο γυναίκες, μαθήτριες του Α’ και Β’ κύκλου σπουδών αντίστοιχα, δούλεψαν σκληρά ήδη από μικρές κοπέλες, έκαναν οικογένεια και παιδιά αλλά πάντα μέσα τους ζούσε ένα ανεκπλήρωτο όνειρο, να επιστρέψουν στα θρανία.
Η ζωή, οι δύσκολες συνθήκες και η οικονομική κατάσταση των γονιών τους δεν τους επέτρεψαν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Όμως νέοι ορίζοντες τους ανοίχτηκαν διάπλατα, όταν πληροφορήθηκαν για αυτό το καινοτόμο δημόσιο σχολείο εκπαίδευσης ενηλίκων που χτίζει «γέφυρες» των μαθητών με το σύστημα εκπαίδευσης και τους στηρίζει σε όλους τους τομείς, όπου αντιμετωπίζουν προβλήματα.
«Τότε νόμιζα πως το σχολείο δεν χρειάζεται τόσο αφού η μία δουλειά ερχόταν πίσω από την άλλη, οπότε δεν με πείραξε που σταμάτησα»
Η κ. Χριστίνα στα 45 χρόνια της αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να «κυνηγήσει» μία θέση στο σχολείο, όταν απορρίφθηκε από μία προκήρυξη του Δήμου Κομοτηνής επειδή δεν είχε απολυτήριο Γυμνασίου. Εξηγώντας τους λόγους που αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές της, θυμήθηκε τα παιδικά χρόνια της «είχα πάει μέχρι την Β’ Γυμνασίου και μετά τα παράτησα για βιοποριστικούς λόγους. Το 1985 βέβαια υπήρχε πληθώρα θέσεων εργασίας, οπότε με το πού σταμάτησα βρήκα κατευθείαν απασχόληση. Τότε νόμιζα πως το σχολείο δεν χρειάζεται τόσο, αφού η μία δουλειά ερχόταν πίσω από την άλλη, οπότε δεν με πείραξε που σταμάτησα».
Η ίδια παντρεύτηκε αρκετά μικρή και αργότερα έκανε παιδιά που κι αυτά με τη σειρά τους πήγαν στο σχολείο και στο Πανεπιστήμιο. Πλέον η κ. Χριστίνα έχει όλο τον χρόνο, μεγάλη θέληση αλλά και στήριξη από την οικογένειά της, ώστε να συνεχίσει την εκπαίδευσή της και να πραγματώσει το μεγάλο της όνειρο, να παρακολουθήσει μαθήματα σε σχολή μαγειρικής.
«Οι παρέες και οι φίλοι μου έχουν την εντύπωση ότι έχω τελειώσει το Γυμνάσιο, αλλά οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι το ξέρουν»
«Οι παρέες και οι φίλοι μου έχουν την εντύπωση ότι έχω τελειώσει το Γυμνάσιο, αλλά οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι το ξέρουν. Δεν ντρέπομαι, αλλά είναι μία δική μου επιθυμία να μην το πω. Ίσως στο μέλλον αλλάξω γνώμη. Άλλωστε εγώ ανέκαθεν ήθελα να ανοίγω τους ορίζοντες μου. Συναναστρεφόμουν με μορφωμένα άτομα, καθηγητές και βοηθούσα τα παιδιά μου στην καθημερινή μελέτη», εξομολογήθηκε, ξεκαθαρίζοντας πως το γεγονός ότι δεν διαθέτει τίτλους σπουδών δεν αναιρεί σε καμία περίπτωση τη μόρφωση που διαθέτει και την οποία έχει αποκτήσει μέσα από τη μεγάλη της αγάπη, τη λογοτεχνία.
«Δεν είχα κανένα πρόβλημα στην καθημερινότητά μου. Σκεφτείτε πως εγώ διάβαζα την κόρη μου μέχρι και την Β’ Γυμνασίου και ήταν απουσιολόγος. Το μόνο πρόβλημα που έβλεπα και βλέπω πως έχω είναι στη γραμματική και στην ορθογραφία. Αυτό με έκανε να έχω ενδοιασμούς όταν πάω να γράψω κάτι. Σκεφτόμουν πως δεν το ξέρω και μπορεί να είναι λάθος. Πολλές φορές άλλαζα τη λέξη και χρησιμοποιούσα κάποια που μου ερχόταν πιο εύκολα», εξήγησε, συμπληρώνοντας με μεγάλη χαρά πως ήδη από το πρώτο τρίμηνο στο σχολείο παρατηρεί σημαντική βελτίωση.
Γι’ αυτό και όπως τόνισε κλείνοντας δεν πρόκειται να σταματήσει την προσπάθεια. Έχει εξάλλου ένα πολύ ισχυρό κίνητρο, την ανάγκη να είναι ένα καλό πρότυπο για τα παιδιά της. Η κ. Χριστίνα μοιράστηκε πως «αυτός που πρώτα πρώτα με παρότρυνε να έρθω είναι ο σύζυγός μου και με βοηθάει πολύ στο σπίτι για να έχω χρόνο. Αν έχεις ένα καλό κλίμα στην οικογένειά σου, αν σου λένε “μπράβο, συνέχισε να προσπαθείς” έχεις τη δυνατότητα να πας ακόμα παραπάνω. Άλλωστε αν τα παρατήσω τι θα πω στα παιδιά μου; Πρέπει να τους δείξω ότι πολεμάω και ότι πάντα προσπαθώ».
«Μου αρέσουν πολύ τα μαθήματα, ειδικά το γεγονός ότι έμαθα να χειρίζομαι υπολογιστές»
Στην ενημερωτική εκδήλωση βρέθηκε μία ακόμα μαθήτρια του Β’ Κύκλου, η κ. Αναστασία. «Πήρα την απόφαση εντελώς τυχαία» εκμυστηρεύθηκε με την σειρά της. «Δεν το είχα στο μυαλό μου μέχρι που με παρακίνησε μία φίλη και τωρινή μου συμμαθήτρια. Είμαι απόφοιτος του Δημοτικού, δεν πήγα Γυμνάσιο και ήθελα αυτήν την εμπειρία» συμπλήρωσε για να θυμηθεί τα εφηβικά της χρόνια της που μπορεί να περιγράψει με μία λέξη: δουλειά.
«Όταν ήμουν 13 χρονών ακολούθησα τους γονείς μου στην Γερμανία, όπου πήγαν ως οικονομικοί μετανάστες. Είχα τελειώσει το δημοτικό στην Ελλάδα, αλλά δεν μπόρεσα να συνεχίσω το σχολείο γιατί στα 15 μου με πήραν μαζί τους στη δουλειά σε εργοστάσιο. Στη Γερμανία δουλέψαμε πολύ και κουραστήκαμε. 6 χρόνια αργότερα πήραμε την απόφαση να επιστρέψουμε στην Κομοτηνή, όπου πέρασα από πολλές βιοτεχνίες και εργοστάσια. Πήγα στην βιοτεχνία πλεκτών του Γελάτου, στα πλαστικά του Χατζηκοσμά και μετά σε γραφεία , όπως του Πέτσα και της ΦΑΝΚΟ . Από την ΦΑΝΚΟ πήρα και σύνταξη» θυμήθηκε για να φτάσει στο σήμερα.
«Είμαι πια μαθήτρια του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας. Περνώ τα απογεύματα μου ευχάριστα και μαθαίνω πολλά πράγματα. Εδώ γνωρίζεις κόσμο και δημιουργείς φιλίες. Όχι ότι δεν είχα ασχολίες, αλλά αυτό είναι κάτι που κάνω μόνο για εμένα. Μου αρέσουν πολύ τα μαθήματα, ειδικά το γεγονός ότι έμαθα να χειρίζομαι υπολογιστές», είπε, σημειώνοντας πόσο πολύ έχει βοηθηθεί στην καθημερινότητά της.
Ταυτόχρονα η ίδια είναι μία ευτυχισμένη οικογενειάρχης που απολαμβάνει την αγάπη της οικογένειάς της που στηρίζει την επιλογή της. Ωστόσο όπως είπε χαριτολογώντας δεν μπορεί να αποφύγει τα «πειράγματα» του μικρού εγγονού της που αναρωτιέται «τι θέλει η γιαγιά και πηγαίνει σχολείο».
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
