Της ποίησης

Ο ΑΡΗΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Ανέκαθεν, στον κόσμο αυτόν,
ο Άρης βασιλεύει,
ο αρχαίος Θεός, που ο πόλεμος
μόνον τον εμαγεύει.

Αυτός, που βρίσκει άνοες,
χωρίς καμιά ηθική,
που κάνουν μύρια κακά,
στους πάντες, πανοικεί.

Είναι εκείνοι, που οι λαοί
τους έχουν για ταγούς,
οδηγητές του «είναι» τους,
και όχι κυνηγούς.

Που κυνηγούν για πάρτη τους,
με πάθος και μανία,
μ’ αγώνες όμως του λαού,
δόξες και μεγαλεία.

Και δεν τους νοιάζει, αν χαθούν,
ανθρώπινες ψυχές,
αθώων, ανδρών και γυναικών,
ακόμη και… παιδικές.

Οι Λαοί θέλουν ηγήτορες,
μόνον για το καλό,
μπροστάρηδες και να ενεργούν
μονάχα με μυαλό.

Ο Άρης, που οι άνοες,
λατρεύουν με μανία,
ευπρόσδεκτος δεν είναι εκεί,
στη δόλια Ουκρανία.

Κι όσοι δόλια τον έφεραν
να δρέψουν κλέη και δόξες,
θα τους γυρίσει «μπούμερανγκ»
και με πολλές, πολλές … λόξες!

Άραγε ο μοιραίος άνθρωπος
είναι ο Βλαδίμηρος Πούτιν,
που δόξες ονειρεύεται,
την κρίσιμη ώρα, τούτην;

Γιατί σε μια γειτονική
χώρα του, την Ουκρανία,
επίθεση εξαπέλυσε
με μίσος και μανία;

Ποια δόξα ανομολόγητη,
προσμένει ν’ αποκτήσει,
αν έναν ολόκληρο Λαό
στο πένθος θα βυθίσει;

Δεν σκέπτεται, ότι με μια
παράτολμη ιδέα,
με ένα λάθος τραγικό,
χάνονται πολλά ωραία;

Τι θα γενεί, αν αδελφικά,
συμπορευτούνε όλοι,
όλης της γης οι γνωστικοί,
κι αρχίσουνε το βόλι;

Το βόλι εναντίον του,
και την αποκοτιά του,
τη σταματήσουνε δια μιας,
με βία σαν τη δικιά του;

Κι αν κάποιος ρίξει «ατομικά»,
στου πολέμου την τρέλα,
ποιος θα γλιτώσει αυτή τη γη
και, με τι είδους ομπρέλα;

Μα, τότε θα ‘ναι πια αργά,
και το κακό θα γίνει,
και είναι άγνωστο στη γη,
ολόρθο αν κάτι μείνει.

Γι αυτό, Βλαδίμηρε, σύνελθε.
Μάζεψε τα στρατά σου.
Και μείνε μέγας και τρανός
στα μέρη τα δικά σου.

Εάν ποτέ ο άνθρωπος,
μπορέσει ν΄ αναπτύξει,
ταχύτητα ουτοπική,
τον κόσμο θα … συμπτύξει!

Θα μπορεί να ταξιδεύει,
σ’ άλλους κόσμους μακρινούς,
και θα κατακτήσει αστέρια,
γαλαξίες κι ουρανούς.

Και το σύμπαν δεν θα έχει,
ούτε ένα … μυστικό,
τίποτε για τον άνθρωπο,
δεν θα ‘ναι πια κρυφό.

Με ουτοπική ταχύτητα,
θα ταξιδεύει στον Άρη,
σ’ άλλους πλανήτες και σ’ αυτό,
το ταπεινό φεγγάρι.

Μα, ουτοπική ταχύτητα,
μπορεί να αναπτύξει,
του ανθρώπου κατασκεύασμα,
και πού θα καταλήξει;

Ουτοπική ταχύτητα
μόνον η σκέψη πιάνει,
τ΄ ανθρώπου ο νους, που νοερά,
αυτούς τους στόχους, βάνει.

Μόνον με «διακτινισμό»
μπορεί να γίνει αλήθεια,
και σ’ άλλους πλανήτες να βρεθεί,
όπως στα … παραμύθια.

Γιατί, αν διακτινιστεί
αλλάζει το ποιόν του,
η υλική του υπόσταση,
κι όλο το … παρελθόν του.

Το σώμα του γίνεται άυλο,
και όλο του το «είναι»,
γι αυτό καλέ μου Άνθρωπε,
όπως κι αν είσαι … μείνε!

Τι έχει η Κομοτηνή,
κι όλοι γι αυτήν μιλούνε,
όταν σ’ άλλους τόπους βρεθούν,
και άλλους ανθρώπους δούνε;

Παλαιότερα οι υπάλληλοι,
που έρχονταν στη Θράκη,
πίστευαν, ότι πήγαιναν,
σε εξορία! Οϊμέ, φενάκη!

Όμως, σαν πέρναγε ο καιρός,
αλλάζανε τα πάντα,
κι η κακή γνώμη ολωνών
επήγαινε στην … μπάντα.

Και πολλοί μείνανε εδώ,
μόνιμοι πια πολίτες,
της Θράκης, της Κομοτηνής,
κι άλλοι έγιναν… Εβρίτες.

Κι οι φοιτητές, σαν έρχονταν,
εδώ για να σπουδάσουν,
κλαίγαν θεωρώντας πως, εδώ
τα νιάτα τους θα χάσουν.

Αλλά, και πάλι, το θαύμα γίνεται,
κι αλλάζουν όλοι ιδέα,
αφού, τα χρόνια εδώ περνούν,
πολύ όμορφα κι ωραία.

Το λεν οι ίδιοι σαν βρεθούν,
στον τόπο τους και πάλι.
Λεν, ναι, πως στην Κομοτηνή,
βρήκαν θερμή … αγκάλη.

Βρήκαν ανθρώπους ήρεμους,
μια κοινωνία άλλη,
μ’ αγάπη προς το φοιτητή,
και με καρδιά μεγάλη.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.