Τα «Ψεματα» του ALPHA ειναι η εκπληξη της χρονιας

Πρεμιέρα έκανε το βράδυ της Πέμπτης στον Alpha η νέα σειρά του «Ψέματα», μία ευχάριστη έκπληξη που αποζημιώνει για πολλά από τα σαπούνια και τις ξεχειλωμένες κωμωδίες που μας σέρβιρε ο σταθμός τα τελευταία χρόνια. Η σειρά είναι βασισμένη στο βρετανικό θρίλερ “Liar” και αφορά μία υπόθεση βιασμού.

Σε μία επαρχιακή πόλη η Έλενα – Αλεξάνδρα Αϊδίνη – μία προσφάτως χωρισμένη φιλόλογος δέχεται την πρόταση του Ανδρέα – Χρήστος Λούλης – ενός μεγάλου καρδιοχειρουργού, χήρου, πατέρα μαθητή της και συνάδελφο της αδελφής της, να βγει μαζί του για φαγητό. Το επόμενο πρωί μετά το ραντεβού η Έλενα ξυπνάει ζαλισμένη στο κρεβάτι της με θολές μνήμες, χωρίς εσώρουχα και αμέσως καταλαβαίνει πως κάτι πήγε πολύ λάθος. Έντρομη σπεύδει στο ντουζ και πολύ γρήγορα και λογικά οδηγείται σε συμπεράσματα και κατευθύνεται στις αρχές καταγγέλλοντας τον Ανδρέα για τον βιασμό της. Εκείνος οδηγείται στις αρχές όπου και καταθέτει πως ό,τι συνέβη μεταξύ τους ήτανε συναινετικό και ουδέποτε θα έκανε κάτι χωρίς τη θέλησή της. Και κάπως έτσι ξεκινάει ένα κοινωνικό δράμα με ορισμένα ψήγματα ψυχολογικού θρίλερ σε μία υπόθεση “he said she said” που είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.

Ήδη από την πρεμιέρα η Αλεξάνδρα Αϊδίνη δίνει μαθήματα υποκριτικής σε μία ερμηνεία που σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς και γιατί η ελληνική τηλεόραση δεν είχε εκμεταλλευτεί τόσο καιρό ένα τέτοιο καλλιτεχνικό εύρος. Η απάντηση βέβαια είναι δυστυχώς απλή και κρύβεται μέσα στους ανέμπνευστους και μονοδιάστατους χαρακτήρες που αποτελούν συνήθως την πλειοψηφία των χαρακτήρων των εγχώριων τηλεοπτικών δραμάτων. Η Αϊδίνη όμως ήδη από αυτό το πρώτο επεισόδιο μας δίνει έναν χαρακτήρα, μία γυναίκα που μόνο μονοδιάστατη δε φαίνεται. Εύθραυστη και υπό κατάρρευση με όσα συμβαίνουν γύρω της – και όσα αναμένεται να συμβούν σε μία κλειστή κοινωνία που πιθανότατα θα τη δείξει με το δάχτυλο – αλλά ταυτόχρονα δυναμική, ανυποχώρητη στην αλήθεια της, ήρεμη και σε μία διαρκή προσπάθεια να παραμείνει όσο πιο συγκροτημένη γίνεται.

Ταυτόχρονα ο Χρήστος Λούλης χρησιμοποιεί τη γοητεία που αποπνέει και που είναι ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο για τον χαρακτήρα που υποδύεται, φτιάχνοντας την τέλεια απεικόνιση του άνδρα της διπλανής πόρτας, μεσήλικα πατέρα, πνιγμένο στη δουλειά, με έναν γιο που δεν θέλει να περνάει χρόνο μαζί του, εύκολο να ταυτιστεί κανείς μαζί του και να τον συμπαθήσει.

Βέβαια παρά τις προσπάθειες της σειράς να διατηρήσει το μυστήριο με τις δύο όψεις και οπτικές νομίζω είναι αρκετά ξεκάθαρο – από ό,τι είδαμε στην πρεμιέρα και από ό,τι είδαμε και στη βρετανική εκδοχή που αποτελεί κάτι παραπάνω από βάση της ελληνικής – πως εκείνος είναι τελικά ο ψεύτης της υπόθεσης και αυτός είναι άλλος ένας λόγος για τον οποίο ο Λούλης αποτελεί σοφή επιλογή casting.

Πέρα από τα δύο κεντρικά πρόσωπα όμως εξίσου ταλαντούχα είναι και αυτά που τα πλαισιώνουν, αφού το καστ των «Ψεμάτων» βρίθει από αξιόλογους ηθοποιούς, όπως η Βασιλική Τρουφάκου στον ρόλο της Κάτιας, της υποστηρικτικής αδελφής της Έλενας, ο Θάνος Τοκάκης, η Βίκυ Παπαδοπούλου, η Ζέτα Δούκα, ο Χρήστος Σαπουντζής, ο Ιωάννης Παπαζήσης κ.α. Τη διασκευή του σεναρίου υπογράφει ο Νίκος Μήτσας που μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει σε κωμωδίες – «Το Σόι σου» – και μέχρι τώρα φαίνεται πως έχει κάνει πολύ καλή δουλειά, αλλά δυστυχώς παραπέμπει περισσότερο σε απλή μετάφραση παρά σε δημιουργική διασκευή. Σίγουρα πάντως η παρουσία του είναι ιδιαιτέρως καθησυχαστική και προτιμότερη επιλογή από όλους τους «έμπειρους» σεναριογράφους δραματικών σειρών που άνετα θα είχαν μετατρέψει τη σειρά σε ένα καινούργιο «Τατουάζ».

Καθησυχαστικό είναι επίσης πως σύμφωνα με όσα έχουν ανακοινωθεί πρόκειται για σειρά αποκλειστικά δέκα επεισοδίων, με αρχή μέση και τέλος. Σωτήρια απόφαση που θα γλιτώσει τον θεατή από όλες τις filler ιστορίες που για να γεμίσουν χρόνο αποδιοργανώνουν την αφήγηση και ξεχειλώνουν την κεντρική ιστορία.

Πρόκειται για μία απροσδόκητα καλοσκηνοθετημένη και καλογυρισμένη σειρά που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τη βρετανική εκδοχή της – σε επίπεδο παραγωγής τουλάχιστον – ενώ στον τόνο της ακολουθεί πιστά την μίξη διαφορετικών ειδών που φαίνεται να είναι και η συνταγή της επιτυχίας των σειρών των τελευταίων χρόνων. Το σενάριο είναι προσεγμένο και χτισμένο από χαρακτήρες, θέτοντας ερωτήματα πιο επίκαιρα από ποτέ άλλοτε για τη χώρα μας και όχι μόνο, δημιουργώντας ωστόσο και το κατάλληλο σασπένς και την προσδοκώμενη αγωνία για να κρατήσει τον θεατή. Η πιστότητα της αντιγραφής όμως μέχρι τώρα μπορεί να γίνει αντιληπτή και με τα αυτιά κλειστά. Δεν πειράζει όμως. Εάν για να δούμε στην ελληνική τηλεόραση κάτι που αφορά πραγματικά τα όσα συμβαίνουν στη σημερινή κοινωνία αντί για κακογραμμένα σαπουνοδράματα  για κλεμμένα παιδιά και κατατρεγμένους πλούσιους που πέφτουν στα πατώματα και τα τζακούζι τους βασανισμένοι από τα «αδυσώπητα χτυπήματα της μοίρας» και τους απαγορευμένους έρωτες τους, ας είναι και «κλεμμένο», αρκεί να αφυπνίσει, να προβληματίσει, να δώσει έναυσμα για συζητήσεις, να εκτιμηθεί και να μην προσπεραστεί και ξεχαστεί στο όνομα των ριάλιτι. Και τότε ίσως να ανοίξουν οι δρόμοι και για πρωτότυπα ελληνικά σενάρια που θα μιλάνε για αλήθειες και θα προβληματίζουν με την ίδια ορμή.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.