Συνοδοιπορος ποδηλατης του «Θρακα Δρομεα»

«Θράκας Δρομέας», με παραξένεψε ο πρωτότυπος τίτλος μιας νέας έκδοσης, ενός νέου βιβλίου που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό και το παράγγειλα από περισσή περιέργεια. 

Παναγιώτης Γαντζίδης ο γράψας, κάτι σα να μου θυμίζει το όνομα, τίποτε όμως η φωτογραφία του αποφασιστικού βετεράνου δρομέα του εξωφύλλου, με το Νο 39 στο στήθος, που ξεφυσά αποφασιστικά στην ανηφόρα.

Από τις πρώτες αράδες που διάβασα θυμήθηκα τον γράφοντα και δεν πέρασαν πολλές σελίδες, όπου διάβασα:

-Από το χωριό μου (Αίγειρος) πήγαιναν με το ποδήλατο (στην Κομοτηνή), ο Χαράλαμπος Αντωνόπουλος, μετέπειτα γεωπόνος, από τη Μεσσούνη ο Τάσος Γιοβανούδης (…)».

Τα στιγμιότυπα ζωής που διάβαζα ήταν του Πάνου, το μικρό Γαντζοπούλι που γνώρισα στα παιδικά μου χρόνια στην ποντιακή γειτονιά του Καβακλί (Αιγείρου).

Με περισσότερο ενδιαφέρον πλέον πέρασα τις σελίδες της αυτοβιογραφίας του, που μου επανάφεραν μνήμες ζωής και προσώπων εκείνης της εποχής.

Είναι μια αυτοβιογραφία, εκ βαθέων ορμώμενη, απόλυτα ειλικρινής, χωρίς στίγμα υπερβολής. Μια ζωή αγώνας.

Ο αναγνώστης θα δει πώς ο προσωπικός αγώνας της ζωής μετατρέπει τους ανέμελους πεινασμένους τζίτζικες του παραμυθιού σε νοικοκυραίους, προκομένους μέρμηγκες, πώς ένα αθλητικό ταλέντο γίνεται πρωταθλητής, όχι μόνο στον αθλητικό στίβο, αλλά κυρίως στην κοινωνία, στο μεγάλο στίβο της ζωής. 

Εντύπωση προκαλεί ο καλός λόγος, ο λόγος ευγνωμοσύνης σε όλα τα αναφερόμενα πρόσωπα, λες και δεν υπήρξαν δυσάρεστα συναπαντήματα και στιγμές.

Αγαπητέ Πάνο, τα χρόνια εκείνα ήταν φτωχικά για τους περισσότερους, για σας, τα Γαντζοπούλια, μπορώ να επιβεβαιώσω ότι ζήσατε στην απόλυτη και πραγματική φτώχια, μέχρι ασιτείας. Όπως αναφέρεις σε κάποια σελίδα κατατάσσεις την οικογένειά σου τρίτη φτωχότερη του χωριού, ανάμεσα σε οκτακόσια σπίτια.  

Θυμούμαι το Γάντζο να γρατζουνά ολημερίς την ποντιακή του λύρα στη σκιά της μουριάς τα καλοκαίρια και τη Χριστίνα κάτι να ανακατεύει στη φουφού της αυλής.  Αυτή η αυλή του τζίτζικα ήταν και η αυλή παιδικής χαράς και θαυμάτων.

Θυμούμαι την ξυπολυταρία, τα παιχνίδια στο μικρό χαντάκι και το ποδόσφαιρο στη διασταύρωση των δρόμων, με την πάνινη χειροποίητη μπάλα, γεμισμένη με τα κουρέλια του μοδιστράδικου της αδελφής μου, όπου ποτέ δεν τελείωνε ο αγώνας επειδή ξηλωνόταν η μπάλα και γέμιζε το σταυροδρόμι κουρελάκια. 

Θυμούμαι και τί δεν θυμούμαι από εκείνα τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του πενήντα και τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του εξήντα, που τα περιγράφεις με θαυμαστή λιτότητα στις αναμνήσεις σου. Έμαθα όμως και πολλά άγνωστα επεισόδια της ζωής σου, από τότε που χαθήκαμε.   

Το πόνημά σου «Θράκας δρομέας», το συνιστώ στους αναγνώστες. Οι μεγάλοι θα χαρούν ένα νοσταλγικό cοme back της ζωής τους και οι νέοι θα τρίβουν τα μάτια τους για τα επιτεύγματα της γενεάς των πατεράδων και των παππούδων τους.

Αξίζει και εύχομαι να είναι καλοτάξιδο και να διαβαστεί από πολλούς-πολλούς αναγνώστες.  

Ένα φωτογραφικό αθλητικό δώρο χαρισμένο στον Πάνο από τους αγώνες των γυμνασίων, τον Μάρτιο του 1968. Η φωτογραφία είναι στο λασπωμένο δρόμο δίπλα στα νεκροταφεία της Κομοτηνής και ο εικονιζόμενος 6ος τερματίσας εκείνης της χρονιάς. 

Κρίμα που δεν ανταμώσαμε στο δρόμο των 3000 μ. μέσα στον περιφραγμένο  ελαιώνα της Καλογρέζας την άνοιξη του 1969, καθώς και στον δρόμο της ίδιας απόστασης στις εγκαταστάσεις του Golf της Γλυφάδας την ίδια εποχή. 

Μάρτιος 2023

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.