«Στιγμες»
Έχουμε δομήσει μια κοινωνία ματεριαλιστική. Αξία έχει μόνο ο κάτοχος του υλικού πλούτου και της δύναμης, κι έχουμε υιοθετήσει έναν «ασταμάτητο» τρόπο ζωής που τρέχει κυνηγώντας πλούτο κι δύναμη, αλλά δυστυχώς φθίνει σε στιγμές. Ποιες στιγμές; Εκείνες τις στιγμές που η όσφρηση δίνει χρώμα στην ζωή, η ακοή αγγίζει αδιόρατα το άρωμα της κι η όραση χάνεται σ’ εκείνο το απόκοσμό φως, όχι σαν αυτό που το μάτι προσλαμβάνει απ’ έξω, αλλά εκείνο που προέρχεται από το ίδιο το μάτι, το πύρινο φως που δεν σβήνει ακόμα κι αν χαμηλώσουν τα βλέφαρα.
Αυτές τις στιγμές γεννιέται εκείνη η αίσθηση, η έκτη αίσθηση, που σε κάνει να μετατρέπεις την αδυναμία σε δύναμη, την ανοχή σε γενναιοψυχία και κάθε τι που βγαίνει απ’ την καρδία σε πλούτο. Όχι τον πλούτο τον υλικό, αλλά εκείνον που με μια δύο λέξεις σε ανεβάζει στην κορυφή του Ολύμπου, στο σπιτικό του Δία, ως ισόθεο άνθρωπο. Είναι οι στιγμές που τα μικρά, τα ασήμαντα, αυτά που θεωρούμε δεδομένα κι συνήθως τ’ απαξιώνουμε, αυτά που κάνουν την συνήθεια…συνήθεια, αυτά που κάνουν την καθημερινότητα να μην μας αγγίζει, αυτά τα μικρά που τρανεύουν κι γίνονται τόσο μεγάλα που φράζουν τον δρόμο όταν μας λείπουν, αποκτούν αξία μοναδική.
Ένα «καλημέρα» όταν η μέρα είναι συννεφιασμένη κι ετοιμόβροχη όπως η σημερινή.
Ένα «καληνύχτα» όταν το σκοτάδι της νύχτας γεννά τις ανασφάλειες κι ανοίγει τον δρόμο στις Ερινύες να πολιορκήσουν την ψυχή σου. Ένα «τι κάνεις δεν σε βλέπω/ακούω/αισθάνομαι καλά» όταν σκυθρωποί κρυβόμαστε στο κουκούλι της μοναξιάς μας. Μια αγκαλιά, ζεστή κι δυνατή, την στιγμή που αντικρύζουμε τους φόβους μας κι τους αφήνουμε ως λαίλαπα να σαρώσουν όλο το είναι μας.
Ένα άγγιγμα, ένα βλέμμα φευγαλέο μεν αλλά με νόημα «σε πιάνω», «σε βλέπω», «υπάρχεις» όταν μέσα μας ουρλιάζουμε από τον πόνο της καταστροφής που νιώθουμε. Ένα φιλί, όταν οι μέσα μας πληγές κοχλάζουν. Στιγμές χωρίς πολλά πολλά, αλλά με τόσα πολλά που ασφαλίζουν τον πόνο, που ξορκίζουν την μοναξιά, το κακό, το κάθε κακό.
Αυτές οι στιγμές που συγκρατούν τον συνάνθρωπο κι γεννούν ευτυχία, μακαριότητα ίδια μ’ εκείνη του Θεού και μας κρατούν όρθιους, αγέρωχους, δραστήριους είτε ενεργούμε είτε αποδεχόμαστε την ενέργεια. Αυτές οι στιγμές που γεννούν δύναμη ψυχής κι ανεξάντλητη αντοχή. Αυτές οι στιγμές που αναγεννούν Ανθρώπους, όχι αυτούς που έρχονται ως μάγοι εξ ανατολής, αλλά αυτούς που έρχονται δίχως να έρχονται, αυτούς που είναι κιόλας εκεί πριν καν το σκεφτείς…
Κι αυτό είναι το θαύμα του ανθρώπου, δεν ήρθε κι όμως είναι εκεί, δεν είναι πουθενά κι όμως ενυπάρχει παντού αρκεί να αφεθεί στις πραγματικές του στιγμές.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
